ขอบคุณความบังเอิญ

          หลังจากออกจากลานไอซ์สเก็ต  ผมกับไอ้ฝรั่งลูกครึ่งที่ผมไปล้อลวงให้มาเที่ยวด้วย  ก็ไป

พักหาน้ำดื่มกันก่อนจะเดินมาที่โรงหนังเพราะถึงรอบฉายพอดี 

"โชคดีน่ะที่ไอ้ธัญไม่เห็น" ผมหันไปพูดกับดรันที่เดินถือแก้วน้ำกับป๊อบคอร์นตามเข้ามาในโรงหนัง

อย่างเงียบๆก็ใครจะไปคิดล่ะครับว่าสองคนนั้นจะมาดูหนัง  ปกติเอ๊ะอะก็พากันไปติวอย่างเดียววันนี้

คิดอะไรของมันพากันมาเล่นสเก็ต  ขึินให้มันเห็นว่าผมพาใครมาด้วยมีหวังโดนซักยาวแน่  แถมคน

ที่มาด้วยก็เป็นเพื่อนสนิทของแฟน(ที่มันมัดมือชก) ของมันอีก งานนี้ได้ยาวทั้งผมทั้งดรันแน่

"นั่งตรงไหนว่ะปรานต์" คนกำลังคิดอะไรเพลินก็ต้องหันไปหาดรัน 

"แถวซีที่นั่งเก้ากับสิบ" ผมตอบก่อนจะค่อยๆจับมือกันเดินผ่านความมึดเข้าไปนั่งในโรงหนังที่เก้าอี้

ของตัวเอง  ที่ตอนนี้เต็มหมดแล้วแต่เหลืออีกสองที่นั่งข้างๆกับผมที่ยังไม่เข้ามา  หนังเขาดีจริงๆ

โชคดีมาจองรอบนี้ไว้ก่อนไม่งั้นได้ไปแหง๋นคอเมื่อยข้างล่างแน่ๆ ว่าแต่ไอ้เจ้าของที่นั่งสิบเอ็ดสิบ

สองมันจะมาไหมถ้าไม่มาจะเอาของวางแล้วน่ะ ผมคิดกับตัวเองในใจก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบ

ป๊อบคอนที่ไอ้ดรันถืออยู่กินบ้าง

"เฮ้ยอย่าแย้งดิ" อ้าวแล้วไงซื้อเองแท้ๆแต่ผมยังไม่ได้กินเลยน่ะมีหวงด้วย

"อะไรว่ะ  กินด้วยกันดิอุตส่าซื้อน่ะเนี้ย"

"เออๆก็ได้..." น่ารักดีแหะ  เหมือนเด็กหวงของเลยผมหยิบป๊อบคอร์นไปกินไปแอบมองหน้าคนที่

นั่งข้างๆไป  จนมาสะดุดก็ตอนเจ้าของที่นั่งข้างๆเดินมานี่แหล่ะผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมอง  ชัดเลย

พระเจ้าช่วยกล้วยทอดเถอะครับโลกแคบรึไง  ตอนแรกผมคิดว่าหลบมันพ้นตั้งแต่ที่ลานไอซ์สเก็ต

แล้วน่ะ

"ไอ้ปรานต์?..." เสียงไอ้ธัญทักผมขึ้นผมยิ้มแห้งๆมองหน้าสองคนสลับไปมาพร้อมกับที่พัทธ์ ที่มองมาเช่นกัน 

"ไอ้ดรัน" 

"อ้าวไอ้พัทธ์  ไอ้ธัญหวัดดี" แหม๋คนมาด้วยยังจะมีมารยาทมาทักอีกน่ะ ด้วยไม่อยากจะโดนคนข้าง

หลังด่าเอาไอ้ธัญกับพัทธ์ค่อยเดินมานั่งตรงที่นั่ง  พร้อมกับปรายตามองมาที่ผมเป็นระยะแต่มั่นใจได้

สองคนนี้มันมีมารยาทพอไม่ทำให้โดนด่าแน่นอน  แต่หลังจากหนังจบนี่แหล่ะครับ

          ผมนั่งดูหนังไปแต่สายตาก็ไม่วายแอบปรายตาไปมองไอ้ปรานต์กับไอ้ดรัน  ที่นั่งอยู่ข้างๆ

แน่นอนว่าถ้าผมคลาดสายตา  อะไรที่ผมอยากรู้มีหวังเป็นศูนย์แน่เพราะทันทีที่หนังจบ  คนอย่างไอ้

ปรานต์ไม่ลั๊นล๊านั่งต่อรอให้ผมยิงคำถามแน่ๆ ผมดูหนังไปก็กินป๊อบคอร์นไปพร้อมกับจับผิดสองคน

ข้างๆ

"มึงตั้งใจดูหนังดิว่ะ อยากดูไม่ใช่หรอ?" พัทธ์ก้มมากระซิบบอกผมเบาๆเพราะรู้ดีว่าตอนนี้ผมสนใจ

หนังเพียงแค่นิดเดียวแต่ที่มากแน่นอนคือไอ้สองตัวข้างๆนี่แหล่ะ

"ก็ดูอยู่ไง"

"ยังจะเถียงอีกน่ะ  เห็นอยู่ว่าจ้องไอ้สองคนนั้นจนกระดุกกระดิกไม่ได้แล้วน่ะ" ยังจะมารู้ทันผมอีกน่ะ

ผมหันไปยิ้มก่อนจะทำทีเอื้อมมือล่วงป๊อบคอน  ตามที่มือของคนที่ถืออยู่พึ่งล่วงเข้าไปก่อนจะจับมือ

ของพัทธ์ไว้แน่น คนถูกจับมือหันมามองหน้าผมเป็นเชิงบอกให้ปล่อย  มีหรอผมจะยอม

"ปล่อยมือกูไอ้ธัญ"

"ไม่ปล่อย...อากาศเย็นจับมือกันไว้จะได้อุ่นๆไง"

"ทะลึ้งน่ะมึง  ปล่อยเลยน่ะ"

"อย่าเสียงดังซิเดี๋ยวคนอื่นว่าเอา" ผมแกล้งหยักคิ้วให้พัทธ์ที่ผมรู้ดีว่าคนอย่างเขาคงไม่โวยวาย

แน่นอนแล้วมันก็ได้ผลคนที่ผมจับมืออยู่ดูหนัง  ไปพร้อมกับค่อยๆพยายามจะกินป๊อบคอร์นต่อ

"กูจะกินป๊อบคอร์น"

"ก็กินดิ"

"มึงจับมือกูอยู่"

"งั้นเราป้อนเอาป่ะ?" 

"ไม่ต้อง" พัทธ์ทำหน้าดุน้อยๆใส่ผม  ผมจึงค่อยๆปล่อยมือให้เป็นอิสระก่อนจะเอามือออกมาเช็ด

แล้วนั่งมองอีกคนกินป๊อบคอร์นไปดูหนังไป  น่ารักขนาดนี้ขอแกล้งอีกหน่อยไม่เป็นไรมั่งก็โรงหนั

งมันมึดนี่หน่า ทันที่ที่พัทธ์ค่อยๆหยิบป๊อบคอร์นจเข้าปากผมยื่นหน้าเข้าไปกินป๊อบคอร์นในมือนั้น

ทันทีทำให้ริมฝีปากของผมชนเข้ากับริมฝีปากของพัทธ์เฉียดๆ  คนโดนแกล้งนิ่งไม่กระดุกกระดิกแต่

เหมือนจะได้สติค่อยๆหันมามองผมที่นั่งเคี้ยวป๊อบคอร์นอย่างมีความสุข

"มึงทำเชี้ยอะไรเนี้ย"

"กินป๊อบคอร์นไงหว๊านหวาน  ไหนตอนแรกเราสั่งรสชีสกันไม่ใช่หรอ?"

"อยากตายรึไงทำแบบนี้อายคนอื่นเขาบ้างไหม?  กูไม่อยากเป็นข่าวคลิปหลุดจากโรงหนังโว้ย" ผม

ขำคิกคักจนคนในโรงหนังเริ่มหันมามองแล้วล่ะ

"ไอ้ธัญเบาๆหน่อยสองคนมึงเดี๋ยวก็โดนด่าหรอก" ไอ้ปรานต์หันมาสะกิดเพราะเห็นว่าคนเริ่มหันมา

มองผมสองคนแล้ว

"เออโทษทีๆลืมตัว" ผมหันไปสนใจหนังต่อโดยไม่ได้แกล้งอะไรคนนั่งข้างๆที่ตอนนี้เอาแต่นิ่งแต่ถ้า

ผมเดาไม่ผิด  ใบหน้าคงแดงมากแล้วล่ะแต่ในโรงหนังมันมึดมองไม่เห็นเท่านั้นเอง

          หลังจากที่หนังจบลงผมกับดรันและไอ้ธัญกับพัทธ์ก็เดินออกมาข้างนอก  จริงอย่างที่คิดไว้

ไอ้ธัญมันรอช้าซักประวัติผมเต็มที่แล้วล่ะ

"ไปหาอะไรกินกันเถอะ" ผมแกล้งเปลี่ยนประเด็นเพื่อไม่ให้ไอ้ธัญสนใจมาก

"นั้นซิไปหาร้านนั่งกินกัน  กูกับพัทธ์มีคำถามเรื่องมึงสองคนอีกยาวเลย" 

"เหอะๆเรื่องไรว่ะ?"

"อย่ามาสตอว่ะไอ้ปรานต์...กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้องน่ะมึง"

"เอาน่ะๆไปหาร้านนั่งกินกันเถอะกูหิวแล้ว" ผมไม่เข้าใจคนที่มาด้วยจริงๆนอกจากเรื่องกินดรันมัน

เคยสนใจอะไรกับผมบ้างไหมเนี้ย  ไอ้ที่ล้อลวงมาได้บอกตรงๆน่ะครับผมก็ล้อมาด้วยของกินทั้งนั้น

แหล่ะ 

"แล้วมึงอยากกินอะไรล่ะ?" ผมหันไปถามดรันที่ยืนบ่นหิวอยู่ข้างๆก่อนหันไปมองหน้าพัทธ์กับไอ้ธัญ

ที่ยืนอยู่ด้วย

"พัทธ์อยากกินอะไร?" ไอ้ธัญถามแฟนมันก่อนจะหันมาหาผม

"ให้ไอ้ดรันเลือกแล้วกัน  ไอ้ดรันเอาไงมึงอยากกินไร" พึ่งเห็นเวลาสองคนนี้เขาคุยกันครั้งแรกจริงๆ

ไม่คิดว่าเวลาพัทธ์กับดรันคุยกันอย่างแมนเลยอ่ะ (ก็เขาสองคนแมนนี้มีเพื่อนแกแหล่ะจะไปเบี่ยง

เบนให้เขา) 

"กูอยากกินส้มตำว่ะแต่ไปหาร้านข้างนอกเหอะดีกว่าบนนี้แพงแม่งรสชาดก็ไม่ได้เรื่อง" 

"เออก็ดีปูปลาร้าไม่ได้จัดมานานแล้ว" ผมมองสองคนนี้เขาคุยกันจนเสร็จเรียบร้อย

"งั้นไปกินส้มตำกันน่ะไอ้ธัญมึงว่าไง?"

"พัทธ์กินไรกูก็กินได้หมดอยู่แล้ว"

"ปากดีไปเถอะไอ้ธัญ"

"รู้ได้ไงว่าปากดีรึเคยชิมแล้ว" ดูมันยังจะไปกวนประสาทพัทธ์อีก  แต่ความจริงผมก็เห็นเหตุการณ์

ในโรงหนังเมื่อกี้แล้วล่ะว่าไอ้เพื่อนตัวดีของผมมันไปแอบลวนลามพัทธ์แบบไหน คนถูกถามไม่พูด

อะไรอีกนอกจากเดินโอบไหลดรันไปทันที บางทีสองคนนี้เขาก็คล้ายกันน่ะมิหน่าเป็นเพื่อนสนิทกัน

ได้ 

"ไอ้ปรานต์ตกลงมึงกับไอ้ดรันยังไงว่ะไปสอยฝรั่งมาได้ไง?" โห่ผมอุตส่าพามันอ้อมโลกให้ลืมยัง

มีหน้าเอามือมาโอบไหลผมกระซิบถามอีกเอาว่ะตอบๆไปเถอะไม่งั้นวันนี้ไม่จบแน่

"กูก็แค่ชวนมันมาเที่ยว"

"มันมีมากกว่านั้นไอ้ปรานต์  อย่ามาปิดกู  มึงเล่ามาว่าตอนไหนเมื่อไร?"

"ก็เขารอรถที่บ้านมารับตอนเย็นทุกวัน  แล้วกูเห็นเขาอยู่คนเดียวจนเย็นกูก็เลยไปรอเป็นเพื่อน  ก็

แค่นั้น ทั้งหมดก็เพราะมึงนั้นแหล่ะไปแยกเขากับเพื่อนสนิทออกจากกันรู้ตัวไว้ด้วยไอ้เวร"

"แหม๋อย่างน้อยๆก็ผลประโยชน์กับมึงไม่ใช่หรอชอบอยู่แล้วนี่แบบนี้"

"รู้มากน่ะมึไม่ต้องมากอดคอกู  ไปไหนก็ไปเลย" ผมปัดมือไอ้ธัญออกก่อนจะวิ่งไปแย้งดรันมาโอบ

ไหล่เดินแทนจากพัทธ์ทันที