ขอบคุณความบังเอิญ

          ผมนอนมองผนังห้องไปยิ้มไปอย่างมีความสุข  ขนาดนี้วันแรกแท้ๆ แต่ผมรู้สึกว่ามันมีความ
สุขมากๆก็รอโอกาสแบบนี้มาจนคิดว่าจะถอนใจแล้วแท้ๆ  แต่แบบนี้ผมจะถอนได้หรอครับ ผมนอน
กอดหมอนพลิกตัวไปมาบนเตียงยิ่งคิดเรื่องวันนี้ที่ได้ตามไปหาที่บ้าน แก้มนุ่มๆ อาหารฝีมือของแม่
ที่แสนจะอร่อย พ่อที่ชวนคุยเรื่องกีต้าร์ที่ผมชอบโอ้ยอะไรมันจะทำให้ผมมีความสุขขนาดนี้ 'อยาก
บอกว่ารัก รักเธอเหลือเกิน....' ระหว่างที่นอนดิ้นไปมาเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นผมค่อยๆเอื้อมมือไป
หยิบก่อนกดรับสาย
"ไงว่ะไอ้ปรานต์โทรมาหากูดึกๆดื่นๆ" 
"ทำไมว่ะเพื่อนโทรหาไม่ได้หรอ ใช่ซี้เดี่ยวนี้มีแฟนแล้วนี่" 
"พอเลยๆมึงมีไรว่ามา?" ผมขี้เกียจฟังไอ้เพื่อนเวรประชดประชันตัดๆบทมันไปก่อนจะดีกว่า 
"น้องเมเขาโทรมาหากูบอกมึงบุกไปไหว้ว่าที่พ่อตาแม่ยายเลยหรอว่ะ์?" 
"เฮ้ยยย...มึงรู้จักกับน้องเมด้วยหรอว่ะ?" ผมลุกขึ้นมานั่งพิงกับเตียงคุยกับไอ้ปรานต์ทันทีก็ใครจะ
ไปคิดว่าน้องเมรู้จักกับไอ้ปรานต์ด้วยแล้วแบบนี้น้องเมเม้าท์ไปถึงไหนว่ะเนี้ย 
"เออ...เล่ามาเลยน่ะไอ้ธัญแล้วไอ้มุขง่วงจะนอนขอบอกเลยห้ามใช้เพราะกูคิดว่าคืนนี้มึงคงนอนไม่
หลับแล้วล่ะขอเน้นๆลายละเอียดถึงไหนแล้ว"
"ไอ้บ้ากูพึ่งได้คุยกับเขาวันนี้น่ะไอ้ปรานต์"
"มึงกล้าพูดน่ะว่าแค่วันแรกแล้วไอ้บุกไปหาถึงรังขนาดนั้นกูไม่เชื่อมึงหรอกไอ้เสือว่ามึงจะปล่อยให้
กวางน้อยอย่างพัทธ์รอดไปง่ายๆ"
"รู้มากน่ะมึง"
"แล้วจริงไหม...อย่าลีลาเร็วๆเล่ามาเลย" ผมละเบื่อจริงๆไอ้ปรานต์ไม่รู้จะมีสายอะไรเยอะไปหมด
ขนาดแอบไปจู๋จี๋ถึงบ้านไม่ให้อยู่ในสายตามันแท้ๆเสือกจะมีน้องเมเป็นสายอีก  ผมค่อยๆเล่าให้ไอ้
ปรานต์ฟังทั้งหมดตั้งแต่ไปถึงบ้านไปติวหนังสือและที่ขาดไม่ได้ก็ตอนที่นั่งกินข้าวกับพ่อแม่ของ
พัทธ์นั้นแหล่ะครับ 
 "ธัญเป็นเพื่อนตาพัทธ์น่ะคุณมาขอให้ลูกติวให้จะสอบเข้ามหาลัยน่ารักน่ะค่ะว่าไหม?" เสียงคนเป็น
แม่ที่อวยผมโดยหารู้ไม่ว่าผมไม่ได้ซื่อแบบนั้นหรอกครับแค่หาทางเข้าใกล้ลูกชายของพวกเขาก็
เท่านั้น
"ดีน่ะพัทธ์โชคดีจริงๆที่ได้เพื่อนดีๆอย่างธัญแล้วนอกจากเรียนธัญชอบทำอะไรบ้างลูก"
"เล่นกีต้าร์ครับผมชอบเล่นกีต้าร์"
"จริงหรอไว้ว่างๆมาด่วนกีต้าร์กับพ่อน่ะ" ทุกอย่างดูเข้าทางผมหมดแม่ก็ใจดีพ่อก็ชอบเล่นกีต้าร์แบบนี้อะไรจะเป็นปัญหาสำหรับผมล่ะครับ"
พอผมเล่าให้ไอ้ปรานต์ฟังคนที่อยู่ในสายขำอย่างมีความสุข
"แบบนี้มันเข้าข่ายหลอกลวงชัดๆเลยน่ะไอ้ธัญ"
"พูดให้มันดีๆน่ะเว้ยไอ้ปรานต์กูไปหลอกลวงพ่อแม่ของพัทธ์เขาตอนไหน?"
"แหม๋ๆๆๆ...ใช้การติวเข้าอ้างความจริงจะไปหวัง something อะไรลูกชายเขาไม่เรียกว่าหลอกลวง
มึงให้กูว่าอะไรว่ะ" 
"พอเลยกูไม่คุยกับมึงแล้วไปฝันหาแก้มนุ่มๆดีกว่า"
"เออ...ไอ้โรคจิตอย่าเก็บเอาแก้มพัทธ์ไปฝันเปียกล่ะกัน " พูดจบมันก็วางสายหนีผมไป  ไอ้ปรานต์
นี่มันบ้าจริงๆพูดอะไรของมันเห็นผมเป็นไง
 
          ผมกำลังส่องกระจกอาบน้ำแต่ที่ไม่ลืมเลยคือล้างหน้านั้นเอง  ก็ใครบอกให้ไอ้บ้านั้นมาหอม
แก้มผมล่ะ ผมใช้มือถูแล้วถูอีกซ้ำๆแต่ไม่รู้ทำไมกับเหมือนรู้สึกร้อนๆที่แก้มอยู่ตลอด 
"ไอ้เชี้ยธัญ...ขยะแขยงหอมมาได้โชคดีน่ะฝนไม่ตกไม่งั้นฟ้าได้ผ่าตายแน่ะ ยึ๋ยยย" ผมถูกซ้ำไปซ้ำ
มาก่อนจะตัดสินใจหยิบเสื้อผ้ามาใส่เดินออกจากห้องน้ำมานอนที่เตียง 'ตึดึ้ง!' ดึกขนาดนี้ใครยังจะ
ไลน์มาอีกว่ะ ผมค่อยๆเปิดดูเป็นรูปไอ้บ้านนั้นทำท่าจูบช่อดอกไม้พร้อมกับใต้ภาพที่พิมพ์ส่งมา
'ขอบคุณน่ะสำหรับดอกไม้น่ะ นี้จะไปหาตู้เย็นมาแช่เลยน่ะเนี้ยกลัวดอกไม้เหี่ยว' 
"เวอร์ซ่ะไม่มีจะเก็บไว้ทำไม" ผมกดปิดก่อนจะนอนไม่สนใจต่อ 'ตึดึ้ง!' อะไรมันอีกว่ะ ผมถอน
หายใจก่อนเปิดอ่านอีกครั้ง 'แก้มนุ่มมากเลยห๊อมหอมสงสัยคืนนี้เราจะฝันดี'   ไอ้บ้ายังมีหน้ามาพูด
อีกน่ะ 'ตึดึ้ง!' 'อย่าลืมฝันถึงเราด้วยล่ะถ้าคืนนี้ไม่ฝันเห็นเราพรุ่งนี้เจอดีแน่' 
"เฮ้ยยยย...ไอ้นี่มันบ้าป่าวว่ะใครมันจะไปฝันเห็นคนอย่างมัน ผมพิมพ์กลับไปทันที
'มึงบ้ารึไงว่างมากหรอนอนไปเลยไปดึกแล้วฟุ้งซ่าน' 'ตึดึ้ง!' 
'เราพูดจริงน่ะคืนนี้เราก็จะฝันเห็นพัทธ์เช่นกันแต่ฝันในรูปแบบไหนเดี๋ยวพรุ่งนี้จะบอก'
'ไอ้โรคจิตเชิญมึงบ้าไปคนเดียวเลยน่ะ แต่อย่าเอากูไปจินตนาการทุเรศๆล่ะ' 'ตึดึ้ง!' 
'อันนั้นเราไม่รับประกัน ฝันดีน่ะแก้มนุ่มไว้มีโอกาสเราจะแสดงภาษากายมากกว่านั้น' พอเถอะถ้าผม
ยังต่อกัับมันอีกก็คงไม่จบแน่ๆ  ไอ้นี่มันบ้าจริงๆผมไม่รู้ว่ามันโกรธแค้นอะไรผมถึงได้กัดไม่ปล่อย
ขนาดนี้  เรื่องน่าอายที่ผู้ชายสองคนต้องมาประกาศเป็นแฟนกันแท้ๆไอ้เวรนั้นมันไม่รู้สึกอะไรรึไง ผม
กดปิดไฟหัวเตียงก่อนจะจับผ้าห่มคลุมนอนหลับทันที เก็บแรงไว้สู้กับไอ้บ้านั้นดีกว่าคืนนี้พอเถอะ
          ผมยืนรอไอ้พัทธ์ตามที่มันบอกหน้าโรงเรียน  เพราะไม่อยากเข้าโรงเรียนไปคนเดียวไม่ต้อง
บอกก็รู้ใช่ไหมครับว่าเพราะอะไร  ก็เรื่องเมื่อวานนั้นแหล่ะผมก็ไม่เข้าใจไอ้พัทธ์มันจะอายอะไรแค่
เรื่องนิดเดียวแกล้งไม่สนใจไปเดี๋ยวไอ้ธัญก็คงไม่สนใจเองแหล่ะ 
"หวัดดีไอ้ดรัน หาววว...." ผมหันไปตามเสียงทักแทบจะช๊อค  ก็จะไม่ให้ตกใจได้ไงปกติไอ้พัทธ์
มันเด็กอนามัยต้องนอนเร็วรักษาผิวพรรณตลอดเวลา  ไงคราวนี้กลายเป็นแพนด้ามาได้ล่ะเนี้ย
"ไอ้พัทธ์มึงไปทำอะไรมาว่ะหน้าโทรมอย่างก่ะผี?"
"เมื่อคืนกูนอนไม่หลับอ่ะ" คนตอบพูดพร้อมเดินนำผมไปที่ห้องเรียนท่าทางไอ้พัทธ์จะเป็นเอามากๆ
อย่าบอกน่ะว่าไอ้พัทธ์มันคิดเรื่องไอ้ธัญจนนอนไม่หลับ
"ไอ้พัทธ์มึงคิดเรื่องไอ้ธัญหรอว่ะ"
"อือ...ไม่ได้คิดแต่เมื่อคืนแม่งมันกวนกูทั้งคืนไม่ได้นอนเลยว่ะ" 
"กวน...นี่มึงหมายถึงพวกมึงสองคน...กันแล้วหรอว่ะ..โอ๊ยยยย" ไม่รู้ไปถามอะไรมันผิดหรอว่ะอยู่ๆ
ก็ถีบผมเข้าเต็มๆจนแทบจะล้มไปกับพื้น
"ถีบกูทำไมเนี้ยไอ้พัทธ์?"
"ยังมีหน้ามาถามอีักน่ะมึง คิดอกุศลกับกู  มึงคิดว่ากูจะมีอะไรกับไอ้ธัญนั้นหรอว่ะ ฟ้าได้ผ่าตายกูเป็น
ชายชาตรีน่ะเว้ย"
"เออๆโทษทีก็ไม่รูํ้นี่หว่า" 
"เมื่อคืนไอ้บ้านั้นไลน์หากูดึกกูเลยไม่ได้นอนโว๊ย ง่วงจะตายแล้วเนี้ย...ไม่รู้มันบ้ารึไงเจอกูที่
โรงเรียนไม่พอเสือกตามไปหาที่บ้านพอดึกก็ไลน์มาอยู่นั้นแหล่ะ" 
"ไอ้พัทธ์เดี่ยวน่ะ... เมื่อกี้มึงบอกว่าไอ้ธัญไปหามึงที่บ้านหรอว่ะ?"
"ก็เอออ่ะดิเสือกมาโกหกแม่กูว่าอยากมาติวก่อนสอบ  แม่กูก็เออออห่อหมกไปด้วยไม่รู้รึไงไอ้บ้านั้น
มาลวนลามลูกตัวเอง" 
"ห่ะ!!!..ลวนลาม?" เหมือนไอ้พัทธ์จะรู้ตัวว่าเผลอพูดบางอย่างที่ไม่ต้องการให้ใครรู้ออกมา  ผมหัน
ไปมองไอ้พัทธ์รีบโบกมือปัดๆก่อนจะเดินนำเข้าห้องเรียนไม่พูดอะไรอีกเลย ลวนลามงั้นหรอไม่บอก
ก็ไม่เป็นไรกูสืบเองก็ได้ ผมกระตุกยิ้มเบาๆก่อนเดินเข้าไปนั่งประจำที่ทันที