ขอบคุณความบังเอิญ

          จบสิ้นกันทีความรักที่สวยงามของฉันอุตส่าตื่นนอนแต่เช้าเพื่อไปหาร้านดอไม้เพื่อไป

สารภาพรักกับศยา  ทำไมสุดท้ายเรื่องทั้งหมดกับไม่เป็นไปตามคาดหมาย  วันนี้ผมขึ้นรถประจำทาง

กลับบ้านเช่นทุกวันต่างก็ตรงที่นายธัญเทพมายื่นส่งผมขึ้นรถนี่แหล่ะ  ขื่นไม่ยอมให้มันมายืนส่งขึ้น

รถไม่วายผมคงต้องซ้อนท้ายเวทป้าของมันแน่  คนอะไรบอกอยู่ว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดไม่ฟังบ้างเลย

ไม่รู้จะทำให้ผมอายไปถึงเมื่อไร 

"พัทธ์เป็นไรวันนี้แม่เห็นกลับบ้านมาทำหน้างอคอหักเป็นปลาทูนานแล้วน่ะ" ผมนั่งกดรีโมททีวี

เปลี่ยนช่องรายการไปเรื่อยๆจนผู้เป็นแม่ที่นั่งปักผ้าอยู่หันมาถามด้วยความสงสัยกับอาการของผม

"เปล่าครับแม่" ผมวางรีโมทก่อนลุกเดินไปกอดแล้วหอมแก้มผู้เป็นแม่ฟอดใหญ่ 

"พอเลยๆ โตแล้วน่ะไม่ต้องมาอ้อนแม่เลยทำแบบนี้แสดงว่ามีความลับกับแม่ใช่ไหม" 

"เปล่าน่ะครับพัทธ์จะไปกล้ามีความลับกับแม่ได้ไงจริงไหม"

"ให้จริงเถอะเมื่อเช้าอามีนโทรมาบอกแม่ว่าเห็นเราซื้อช่อดอกไม้รึอะไรซักอย่างช่อบะเร่อก่อนไป

โรงเรียน  เอาไปให้ใครบอกแม่มาซ่ะดีๆเลย" ผมหันมองหน้าแม่อย่างตกใจก็ผมคิดว่าเมื่อเช้าจะมี

ใครเห็นผมแล้วน่ะนี่อามีนกลับมาเห็นซะงั้นป่านนี้ทุกคนก็รู้หมดแล้วซิ

"ไงพัทธ์ตกลงซื้อไปให้ใคร ศยาหรือว่าสาวที่ไหน" นี่แม่ผมมีกุมารทองรึไงถึงได้รู้ขนาดนี้แต่จะ

แปลกได้ไงในเมื่อยัยตัวแสบก็เรียนโรงเรียนเดียวกับผม ผมหมายถึงน้องเมลูกของอามีนนั้นเอง

"นี่น้องเมบอกแม่หรอครับ?"

"แล้วตกลงเอาไปให้ใคร" จะบอกแม่ได้ไงล่ะว่าตั้งใจเอาไปให้ศยาแต่กลายเป็นนายธัญเทพนั้น

 เรื่องแบบนี้หน้าอายจะตาย ระหว่างที่ผมกำลังอ้ำอึ้งอยู่ดูเหมือนวันนี้จะไม่เป็นใจอะไรกับคนอย่าง

ผมเลยซิน่ะ  ใครจะไปคิดว่ายัยตัวป่วนอยู่บ้านปกติต้องไปเรียนพิเศษทุกเย็นไม่ใช่หรอ

"ป้าพิมพ์สวัสดีค่ะ" ผมและแม่หันไปที่ประตูหน้าบ้านเห็นน้องเมยืนถือชามกับข้าวหน้าจะเป็นฝีมืออา

มีนให้เอามาให้อีกแน่นอน

"อ้าวน้องเมเอาอะไรมาอีกล่ะวันนี้" 

"คุณแม่ให้เอาพะโล้ของโปรดพี่พัทธ์มาให้ค่ะ" ผมรีบเดินออกไปรับจานกับข้าวก่อนเดินเข้าเอาไป

เก็บไว้ในครัวพร้อมกับจัดขนมและน้ำหวานออกมาให้น้องเมตามเคย 

"พี่พัทธ์เนี้ยรู้ใจน้องเมที่สุ๊ดดดด"

"อย่ามาปากหวานเลยน้องเมกินๆเข้าไป" ความจริงที่เอาของกินมาให้ก็แค่จะหาอะไรปิดปากคนช่าง

พูดอย่างน้องเมเท่านั้นแหล่ะครับ  ขื่นปล่อยให้ปากว่างมีหวังเรื่องยาวแน่นอน 

"น้องเมตกลงพี่พัทธ์เขาเอาดอกไม้ไปให้ใคร" เฮ้ยผมอุตส่าพานอกเรื่องแล้วน่ะทำไมแม่อยากจะรู้นักล่ะ
"อ๋อ..พี่พัทธ์เขาเอาไปให้.." 

"น้องเมกินน้ำก่อนซิ" ไม่พูดเปล่าผมยกแก้วน้ำจ่อที่ปากของน้องเมพร้อมยกกระดกแก้วให้น้องเม

กลืนเข้าไป ผู้เป็นแม่หันมามองพร้อมกับน้องเม  ที่ใช้หางตามองผมก่อนจะค่อยๆดื่มน้ำเข้าไปช้าๆ 

"อร่อยไหมน้องเมเดี๋ยวพี่เอาให้ใหม่" 

"พัทธ์...หยุดตรงนันแหล่ะแล้วนั่งลง" ผมค่อยเดินกลับมาก่อนจะนั่งลงข้างๆน้องมที่หัวเราะชอบใจ 

"น้องเมตกลงพี่พัทธ์เอาช่อดอกไม้ไปให้ใครลูก?" ผมหันไปมองหน้าน้องเมแต่คงไม่เป็นผลจริงๆ 

"ช่อดอกไม้หรอค่ะป้าพิมพ์ พี่พัทธ์เอาไปให้..." 'ปริ่งป่อง!!' ฮาๆๆๆขอบคุณออดสวรรค์ที่ดังในเวลา

นี้ ผมหันไปมองหน้าผู้เป็นแม่กับน้องเม อย่างชัยชนะ

"เดี๋ยแม่ไปเปิดเองนั่งอยู่นี้แหล่ะ"

          

          ผมสอบถามที่อยู่ของพัทธ์จากเพื่อนในห้องเรียนหลายๆคนก่อนจะขับเวทป้าคู่ใจมาตามเส้น

ทางเรื่อยๆจนมาถึงบ้านหลังขาวที่ตบแต่งไปด้วยต้นไม้จนหนาทึบทั้งหมด 

"มาหาใครจ๊ะ?" ระหว่างที่กดกริ่งหน้าบ้านผมก็ยืนรอให้เจ้าของบ้านออกมาเปิดประตูอย่างใจจดใจ

จอ หญิงสูงวัยแต่ยังคงสวยรูปหน้าเคล้าโคลงเหมือนกับพัทธ์  ถ้าเดาไม่ผิดต้องเป็นแม่ของพัทธ์

แน่นอน 

"สวัสดีครับคุณน้าผมมาหาพัทธ์ครับ"

"เพื่อนพัทธ์หรอเข้ามาก่อนซิ" ผมโค้งขอบคุณก่อนจะเดินเข้ามาในตัวบ้านพร้อมกับแม่ของพัทธ์ที่

เดินนำเข้ามา 

"ใครมาครับแม่?" เสียงคนในบ้านตะโกนถามเมื่อผู้เป็นแม่เดินเข้าไปภายในบ้าน  ผมถอดรองเท้า

วางเรียบร้อยก่อนจะเดินตามเข้ามา  ทันทีที่สายตาของผมไปสบกับคนที่นั่งเล่นกับเด็กผู้หญิงคน

หนึ่งอยู่หันมาเห็นหน้าผมก็ถึงกับค้าง

"เพื่อนมาหาน่ะพัทธ์คุยกันไปก่อนน่ะเดี่ยวแม่ไปเอาขนมมาเพิ่ม" 

"ป้าพิมพ์เดี๋ยวเมช่วยค่ะ" เด็กผู้หญิงคนนั้นลุกเดินตามแม่ของพัทธ์เข้าไปในครัว  แต่พัทธ์ที่

พยายามจะดึงไว้กับไม่ทันเพราะเด็กหญิงคนนั้นหลบอย่างรวดเร็ว

"มึงมาบ้านกูทำไม?"

"ก็อยากมาหาแฟนไม่ได้หรอ?"

"หยุดเลย...อย่าพูดอะไรแปลกๆในบ้านถ้าแม่กูรู้จะว่าไงอีกอย่างกูไม่ได้เป็นแฟนมึงด้วยอย่ามั่ว"

"พัทธ์จะปฏิเสธยังไงก็ได้น่ะ  แต่เอาล่ะเราจะไม่บอกแม่ของพัทธ์ก็ได้ว่าพัทธ์เป็นแฟนเรา  รอพัทธ์

พร้อมเดี๋ยวเราค่อยบอกด้วยกันก็ได้" 

"เฮ้ยยย...มึงเลิกบ้าได้ไหมเนี้ย" ผมมองหน้าคนที่่พยายามจะปกปิดทุกอย่าง

"ขนมมาแล้วจ้า...ว่าแต่ชื่ออะไรลูกแม่ไม่เคยเห็นหน้าเลยปกติเจอแต่เจ้าดรัน" 

"ชื่อธัญครับพอดีผมจะมาคุยกับพัทธ์เรื่องสอบเข้ามหาลัย พอดีผมไม่ค่อยเก่งว่าจะลบกวนให้พัทธ์

เขาช่วยติวให้หน่อย  คุณแม่ไม่ว่าน่ะครับ?" (คุณแม่) ผมทำหน้าตาเป็นเด็กเรียนเสียเต็มประดาก่อน

หันไปหาผู้เป็นแม่ของพัทธ์ที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆ

"ดีซิมาเลยลูกมานอนค้างมาติวที่นี่ได้เลยนานๆจะมีเพื่อนมาติวกันแบบนี้ซิดี ไม่เหมือนวัยรุ่นเดี๋ยวนี้

เอ๊ะอะไปเที่ยวดูหนัง มาแบบธัญแม่โอเคสนับสนุน" 

"สนับสนุนด้วยน่ะค่ะพี่ธัญ" เสียงของเด็กสาวที่ตอนนี้ผมพอจะจำหน้าได้แล้วล่ะว่าคือน้องเม  ที่เป็น

หรีดของโรงเรียนนั้นเอง ผมหันไปยิ้มให้เพราะพอจะเดาออกว่าน้องเมสื่อว่าอะไรคนที่นั่งฟังผมคุย

กับแม่เริ่มไม่สบอารมณ์ขึ้นมาบ้างแต่คงไม่กล้าขัดแน่นอน

"เออ...ธัญแม่ถามหน่อยซิวันนี้พัทธ์เขาเอาช่อดอกไม้ไปให้ใครหรอ" ผมไม่คิดว่าจะเจอคำถามนี้

เลยเหมือนกัน  หลังจากได้ยินก็แทบจะสำลักน้ำลายตัวเองผมหันไปมองหน้าพัทธ์ที่พยายามบอก

ว่าไม่ให้ผมบอก

"ช๊อคดอกไม้นั้นพัทธ์เอามาให้ผมครับ"

"เฮ้ย /ห่ะ" เสียงของแม่และพัทธ์ที่ร้องออกมาพร้อมกันแทบจะทันที

"อย่าพึ่งตกใจครับคุณแม่ พอดีผมฝากให้พัทธ์เขาซื้อมาให้  พอดีวันนี้ผมมีเรียนศิลปะผมต้องวาด

ภาพในหัวข้อของจากคนรักผมเลยให้พัทธ์เขาเอาช่อดอกไม้มาให้ครับ"

"อ่อแบบนี้นี่เอง แม่ก็นึกว่าจะได้ลูกเขยซ่ะอีก" ผมหันไปมองหน้าคนที่ค่อยๆกลืนน้ำลายลงคออย่า

ยากลำบาก  กับน้องเมที่นั่งหัวเราะกับใบหน้าผู้เป็นลูกพี่ลูกน้อง

"ธัญบอกว่าจะติวหนังสือใช่ไหม  พัทธ์พาเพื่อนขึ้นไปติวหนังสือบนห้องซิเดี๋ยวพ่อกลับมาแม่จะขึ้น

ไปเรียก น้องเมจะไปกับพี่เขาไหม?" ทันทีที่ผู้เป็นแม่พูดจบผมหันไปมองหน้าน้องเมที่ต่างก็รู้ทันเช่นกัน

"ไม่ค่ะน้องเมมีซ้อมหรีดยังไงน้องเมกลับก่อนดีกว่า"

"โชคดีครับน้องเม" ผมหันไปโบกไม้โบกมือส่งให้น้องเมที่ออกจากบ้านไปก่อนจะหันกลับมาหา

พัทธ์และหันไปยิ้มให้กับผู้เป็นแม่ของพัทธ์อีกครั้ง

"อ้าวนั่งเฉยทำไมพัทธ์ไปซิพาเพื่อนไปติว"

"ครับ" เจ้าของบ้านหันมาค้อนใส่ผมก่อนจะลุกเดินนำขึ้นไปบนบ้านทันที

          

          แม่น่ะแม่ปล่อยให้คนอื่นเข้าบ้านได้ง่ายๆทำไมเนี้ย ไอ้นี่ก็เหลือเกินอยู่ๆบุกมาบ้านทั้งๆที่พึ่ง

รู้จักกันวันนี้แท้ๆหน้าด้านที่สุด ผมเดินเข้ามาในห้องโดยมีอีกคนเดินตามหลังเข้ามาก่อนปิดประตู

ห้องลง 

"มึงจะติววิชาไหนก่อน?" ผมหันไปถามคนที่ยืนกอดอกมองตามผมตลอด  บวกกับรอยยิ้มบ้าๆนั้นอีก

มันชวนให้ผมหงุดหงิดจริงๆไม่รู้มันจะยิ้มโชว์เหล็กดัดฟันอีกนานไหม

"ตกลงจะติวอะไรก่อน...ถ้ามึงจะมาเพื่อกวนประสาทกลับไปเลยไป" ผมเปิดคอมพิวเตอร์ก่อนจะ

หยิบหนังสือเรียนทั้งหมดมาวางกองกับพื้นห้อง

"พัทธ์อยากสอนวิชาไหนก่อนล่ะ?" ผมถามมันก่อนใช่ไหมแล้วทำไมมันจะต้องมาย้อนผมด้วยเนี้ย

"งั้นเอาวิชาคณิตศาสตร์ก่อนแล้วกัน"

"ไม่เอาอ่ะเราอยากเรียนวิชาภาษาไทยก่อน" แล้วมันจะถามหาพระแสงอะไรในเมื่อมันก็เป็นคน

เลือกเองสุดท้าย ผมถอนหายใจก่อนหันไปหยิบหนังสือภาษาไทยที่มีเสียงหัวเราะเบาๆอยู่ด้านหลัง

คิกคัก 

"มึงจะให้กูติวตรงไหนให้" 

"เราอยากให้พัทธ์ติวตรงภาษาของมนุษย์ที่ใช้ในการสื่อสารน่ะว่ามีอะไรบ้าง เราจำไม่ค่อยได้ พัทธ์

ช่วยบอกหน่อยซิ" ตกลงนี่มันโง่ขนาดการสื่อภาษาของมนุษย์แบบไหนมันก็ไม่รู้เลยรึไงว่ะ

"ตรงนี้น่ะมึงจำไว้เลย...ภาษาในการสื่อมี สื่อด้วยการพูด การเขียน และอีกหนึ่งอย่างคือภาษากายที่

ใช้การแสดงออกมาเพื่อให้คนที่ต้องการสื่อสารด้วยรับรู้ว่าเราสื่ออะไรถึงเขา" ผมบอกก่อนจะขีดใต้

คำที่หนังสือให้แต่จู่ๆไอ้บ้านี้ก็ค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ๆผมพร้อมกับกดปลายจมูกลงที่แก้มเบาๆ 

"เฮ้ยยย...มึงทำบ้าอะไรของมึงเนี้ย"

"ก็ติวภาษาไทยไง..พัทธ์บอกเองไม่ใช่หรอว่ามีภาษาเขียน ภาษาพูดแล้วก็ภาษากาย ไอ้ภาษา

เขียนกับภาษาพูดเราเข้าใจน่ะ  แต่ภาษากายเราไม่แน่ใจเลยลองทำตามความรู้สึกดู พัทธ์เข้าใจใช่

ไหมที่เราทำ" ดูมันซิอยู่ๆมาหอมแก้มแบบนี้ใครจะไปอยากรับรู้กับมันล่ะนี่มันลวนลามชัดๆ

"ไม่รู้โว๊ยเลิกกวนประสาทกูแล้วตั้งใจเรียนได้ไหมห่ะ?" 

"ก็ถ้าไม่ปฏิบัติเราไม่ค่อยเข้าใจน่ะ" พูดจบมันก็ก้มหน้าก้มตาอ่านที่ผมขีดให้มันต่อตอนนี้ผมอยาก

จะชกหน้ามันจริๆน่ะแค่วันนี้วันเดียวทำไมผมกับรู้สึกเรื่องราวมันนานมาเป็นปีแล้วนี่ผมต้องรับมือกับ

ไอ้บ้านี่อีกนานแค่ไหนเนี้ย