ขอบคุณความบังเอิญ

       "สายแล้วๆเร็ว" เสียงพัทธ์ที่เดินออกจากบ้านมาเรียกแท็กซี่รอผมที่กำลังวิ่งใส่รองเท้าออกจากบ้านเช่นกัน
"ก็รีบอยู่ไง รอก่อนดิ" 
"ก็มึงช้าเร็วๆเนี้ยกว่าจะถึงเดี๋ยวรถติดอีกมึงนี้ทำอะไรไม่เตรียมตัวเลยว่ะ"
"ครับๆๆๆ...อย่าบ่นเราดิ"  ความจริงผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผมต้องแหกขี้ตาตื่นแล้วออกไปข้างนอกเพื่อไปฟังผลประกาศถึงมหาลัยด้วยในเมื่อผมก็เช็คในอินเตอร์เน็ตได้แท้ๆ แต่ก็เอาเถอะพัทธ์เขาอยากให้ได้อารมณ์ไปลุ้นต้องอ่านรายชื่อก็ยอมทำตามให้เขาไป
"พัทธ์เดี๋ยวเราแวะหาอะไรกินก่อนเข้าไปดูผลไม่ได้หรอ"
"เฮ้ย...ไปดูผลก่อนดิว่ะถ้าติดค่อยกิน"
"อ้าวแล้วถ้าเราไม่ติดล่ะ"
"ก็กินไงเพราะกูหิว"
"โหยไรว่ะเนี้ย"
"บ่นมากว่ะ...พี่ครับๆจอดข้างหน้านี้ก็ได้ครับ" พัทธืบอกพี่คนขับแท็กซี่ให้จอดส่งที่หน้าประตูมหาลัยก่อนจะหยิบเงินจ่ายแล้วไล่ผมลงจากรถ
"เร็วๆดิไอ้ธัญอึดอาดว่ะ"
"ใจเย็นๆก็ได้พัทธ์ถึงมหาลัยแล้ว"
"เออๆ ก็กูตื่นเต้นนี่หว่า"
"ว่าแต่ตึกคณะนิเทศอยู่ไหนว่ะ"  ผมส่ายหัวให้พัทธ์ก่อนจะมองหาป้ายหรืออะไรซักอย่างที่สามารถจะบอกทางไปที่ตึกคณะได้
"เดี๋ยวพัทธ์รอเราแปบน่ะเดี๋ยวเราไปถามพี่เขาก่อน"
"เฮ้ยไม่ต้อง...กูว่าเรามาเดินหาตึกกันเองดีกว่าไหม"
"มันจะดีหรอเราไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหน"
"ก็นี้ไงลุ้นดี...เร็วมาทางนี้" พัทธ์คว้ามือผมก่อนจะพาผมเดินตามทางไปเรื่อยๆวนไปมาก็ยังไม่เจอหรือว่ามันไม่ได้มาทางนี้กันแน่ว่ะ แต่ที่จริงมันก็ไม่น่าหายากนี่หว่า
"ไอ้ธัญ...กูปวดฉี่ว่ะเราแวะเข้าห้องน้ำก่อนได้เปล่าว่ะ"
"เอาดิอยู่หน้าห้องน้ำพอดี" 
"งั้นเดี๋ยวรอกูแปบน่ะ" พูดจบพัทธ์ก็เข้าห้องน้ำไป
 
          หลังจากผมทำธุระเสร็จก็เดินมาล้างมือที่อ่างล้างมือก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ พอออกมาก็เห็นไอ้ธัญยืนคุยกับใครอยู่ผมเองก็ไม่รู้จักว่าแต่เขาเป็นใคร
"อ้าวพัทธ์เสร็จแล้วหรอ"
"เออ..แล้วนี่?"
"ออ  นี้พี่แบงค์ลูกพี่ลูกน้องเราที่อยู่ต่างจังหวัด"
"หวัดดีครับ"
"พี่แบงค์นี้พัทธ์เป็น...""สวัสดีครับผมเป็นเพื่อนไอ้ธัญครับ"
"สวัสดีครับพัทธ์เป็นเพื่อนไอ้ธัญหรอน่าตาดีน่ะ"
"ขอบคุณครับ" ผมหันไปมองหน้าไอ้ธัญที่นิ่งหันมามองหน้าผมที่มองมันเช่นกัน
"เออพี่แบงค์ไงผมไปก่อนน่ะไว้ค่อยคุยกัน"
"เออโชคดีๆให้ไปส่งที่คณะไหม"
"ไม่เป็นไรครับพี่เดี๋ยวผมไปเองได้ ขอบคุณครับ"
"ไปก่อนน่ะครับ" พัทธืหันไปไหว้พี่แบงค์ก่อนที่พี่แบงค์จะเดินแยกไป 
"ไปกันเถอะพัทธ์"
"อ้าวมึงรู้แล้วหรอว่ะอยู่ตรงไหน"
"อือ  พอดีถามพี่แบงค์แล้ว"
"ออ เออไปเหอะ"  ไม่นานมากผมกับไอ้ธัญก็มาถึงหน้าคณะนิเทศที่มีบอร์ดประกาศติดอยู่มีคนมาดูผลบ้างแต่ก็ไม่มากก็ใครเขาจะแห่มาดูล่ะเดี๋ยวนี้ใครๆเขาก็เช็คกันในเน็ตทั้งนั้นแหล่ะแต่ผมกับต้องการที่จะมาดูเองเพราะมันได้โมเม้นที่ดีกว่า 
"ไอ้ธัญเจอชื่อมึงยังว่ะ"
"ยังเลย  แล้วพัทธ์ล่ะ"
"กำลังดูให้อยู่ไง"
"อือ"
"ไอ้ธัญๆ นี่ๆมึงดูนี้" คนถูกเรียกหันมาหาผมก่อนจะเดินมาใกล้ๆ
"มึงติดแล้วไอ้ธัญ" 
"เฮ้ย ไชโย!!! พัทธ์เราสอบติดแล้ว"
"เออดีใจด้วย" พวกผมสองคนกระโดดกอดคอกันอย่างดีใจจนคนที่อยู่รอบๆหันมายิ้มให้ไปกับพวกผมเช่นกัน
"เราได้เรียนที่เดียวกับพัทธ์แล้ว"
"เออ...ไปแบบนี้ต้องไปฉลองกัน" 
 
("มองอะไรว่ะไอ้ซัน" "มองเด็กคนนั้นไงที่ตัวเล็กๆเดินไปกับเพื่อนเขาน่ะ" "มึงอย่าบอกน่ะว่า..." "เออว่ะน่ารักดี") สายตาใครคนหนึ่งที่มองตามคนสองคนที่เดินออกไป  ด้วยความดีใจที่สอบติดมหาลัยนี้และที่สำคัญหน้าจะเป็นรุ่นน้องคณะผมเสียด้วย)
 
          พัทธ์พาผมมาที่โรงอาหารของมหาลัยก่อนจะจัดแจงไปซื้อของกินมาเยอะแยะจนเต็มโต๊ะไปหมดนี้ผมละสงสัยกินกันสองคนทำไมต้องซื้อไรมาเยอะด้วยน่ะ
"พัทธ์มันไม่เยอะไปหรอ"
"เยอะซิมึงต้องกินเยอะๆ"
"ทำไมอ่ะ"
"อ้าวนี้มึงไม่รู้หรอว่าเดี๋ยวเย็นนี้มึงต้องไปวิ่งรอบสนามหลวงแก้บนไงเพราะฉะนั้นกินๆเข้าไปเดี๋ยววันนี้กูเลี้ยงเอง"
"เฮ้ยยยยย...วิ่งวันนี้เลยหรอ"
"แน่นอนดิว่ะ อะนี่ๆกูตักให้"
"พัทธ์...." ผมค่อยๆตักข้าวขึ้นกินก่อนจะทำหน้าตาแบบเหนื่อยไว้ก่อนเลยเพราะยังไงซ่ะผมคงต้องไปวิ่งอยู่ดีแต่ไม่คิดว่าจะเป็นวันนี้เลยแท้ๆ
"เออ...พัทธ์"
"ว่า?"
"ทำไมไม่ให้เราบอกพี่แบงค์ว่าพัทธ์เป็นแฟนเราอ่ะ"
"มึงก็พูดไป  ใครเขาจะรับได้ว่ะมึงเป็นผู้ชายส่วนกูก็ผู้ชาย"
"มันก็ไม่เป็นไรนิ"
"มึงไม่อายรึไง"
"ไม่น่ะก็เรามีแฟนน่ารักแบบพัทธ์เราไม่อายหรอก"
"อือ ไว้กูพร้อมเราค่อยบอกให้คนอื่นๆรู้น่ะ"
"ก็ได้" 
"อย่าคิดมาก กินนี้เอ้า" ผมยิ้มให้พัทธ์ก่อนจะกินข้าวต่อไป
 
          "ไม่ช่วยเราวิ่งจริงๆหรอ" 
"ไม่...ไปเลยเร็วๆ"
"ก็ได้  แต่วันนี้นอนตายแน่ๆเลย"
"ถ้ามึงวิ่งเสร็จแล้วกลับถึงบ้านก่อนสองทุ่มเดี๋ยวกูมีรางวัลให้" ผมแกล้งทำหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์ให้ไอ้ธัญที่ทำท่าทางงอแงพอได้ยินผมพูดแบบนั้นก็ตามีประกายขึ้นมาทันที
"จริงน่ะ?"
"เออ...ถ้าไม่อยากอดก็ไปวิ่งได้แล้ว"
"โอเค..ตอนนี้พลังเต็มเปี่ยมงั้นรอเราที่รัก" พูดจบไอ้ธัญก็วิ่งออกไปทันทีผมได้แต่ยิ้มตามก่อนจะนั่งลงที่ม้านั่่ง 
"ไอ้ธัญเอ่ยยย..."
 
          รางวัลหรอ?  อะไรว่ะยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้ผมมีพลังที่จะวิ่งแม้ระยะทางจะไม่ใช่น้อยๆแต่ผมก็ยังวิ่งไปสลับกับเดินบ้าง ก็จะไม่ให้มีพลังขึ้นมาได้ไงในเมื่อ พัทธ์บอกว่าจะมีรางวัล แล้วไอ้สายตาแบบนั้นของพัทธ์อีก เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ผมมองเห็นเป้าหมายข้างหน้าแล้วผู้ชายที่นั่งเล่นโทรศัทพ์อยู่ตรงนั้นอีกนิดเดียวแล้วโว้ยไอ้ธัญ ผมเร่งฝีเท้าขึ้นเรื่อยๆก่อนจะมาหยุดตรงหน้าคนที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่
"แหะๆๆๆ..."
"อ้าวเสร็จแล้วหรอไวกว่าที่คิดน่ะเนี้ย"
"มีน้ำไหม"
"ใจเย็นๆมานั่งนี้ก่อนม่ะ...กินน้ำตอนนี้เดี๋ยวก็จุกหรอก" ผมค่อยๆทิ้งตัวนั่งลงข้างๆพัทธืที่หยิบผ้าขึ้นมาซับเหงื่อให้
"เหนื่อยป่ะว่ะ"
"เหนื่อยดิ"
"นี่น้ำค่อยๆกินล่ะ"
"ขอบใจน่ะ..เออว่าแต่ตอนนี้กี่โมงแล้ว"
"ตอนนี้หรอ หกโมงจะครึ่งแล้วอ่ะ"
"เฮ้ยยย...งั้นไปกันเถอะ"
"ไปไหน"
"กลับบ้านดิเดี๋ยวไม่ทันสองทุ่ม" คนได้ยินขำผมออกมาอย่าซ่ะใจก่อนจะเดินตามแรงรากของผมไปเรียกแท็กซี่กลับบ้านทันดี 
 
          "เยสสสส...ทำตามสัญญาด้วยน่ะพัทธ์นี้เรามาถึงบ้านก่อนสองทุ่มตั้งสิบนาที"
"เออไปอาบน้ำอาบท่าก่อนไหม"
"ก็ได้  ว่าแต่ไม่อาบด้วยกันหรอ"
"ไม่เอามึงไปอาบน้ำเลยไปเหม็นเหงื่อว่ะ"
"คร๊าบบบบ...." ไม่นานหลังจากเข้าห้องน้ำไปไอ้ธัญก็เดินออกมาจากห้องน้ำผมหันไปมองก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบบ้างก่อนจะหันหน้ามาบอกกับอีกคน
"เออไอ้ธัญ กลิ่นสบู่บ้านมึงนี่ หอมดีน่ะ" คนถูกพูดใส่ยิ้มหน้าแดงก่อนจะค่อยๆเดินไปนั่งที่เตียง ไม่นานมากนักผมก็ใส่เสือผ้าเดินออกมาและก็เป็นไปอย่างที่ผมคิด ไอ้ธัญสลบเมือดไปแล้วก็วิ่งรอบสนามหลวงขนาดนั้นไม่หมดแรงจนหลับก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว ผมเดินเอาผ้าไปแขวนที่ราวก่อนจะเดินไปปิดสวิทไฟแล้วมาทิ้งตัวลงข้างๆกับคนที่นอน 
"ฝันดีน่ะไอ้ธัญ" ผมก้มลงไปจูบที่ปากคนที่หลับสนิทเบาๆก่อนจะซุกตัวใต้ผ้าห่มผืนเดียวนอนกออดไอ้ธัญหลับไป