ขอบคุณความบังเอิญ

          หลังจากที่ไอ้ธัญออกไปจากห้องของผมและขับรถออกไปแล้วแต่สิ่งที่ผมรู้สึกกับตัวเอง

คำถามภาพต่างๆที่วนเวียนอยู่ในหัวมันทำให้ผมรู้สึกหวั่นไหวแปลกๆ  ผมค่อยๆเอามือขึ้นทาบ

หน้าอกตัวเองไว้เบาๆ 

"ใจเย็นๆไอ้พัทธ์ใจเย็นๆ" ถึงปากจะพยายามข่มใจตัวเองเท่าไรแต่กับไม่เป็นผล  หัวใจกับเต้นแรง

ตลอด

"พอเถอะไปอาบน้ำดีกว่าเผื่อความเย็นของน้ำจะทำให้หายบ้าได้" ผมหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป

"พัทธ์ พัทธ์ อาบน้ำอยู่หรอลูก"

"ครับบแม่"

"เดี๋ยวเสร็จแล้วไปหาพ่อเขาด้วยน่ะพ่อมีอะไรจะคุยกับพัทธ์น่ะ"

"ครับ" ผมคิดว่าพ่อคงมีอะไรสำคัญแน่นอนถึงได้ตามให้ไปหาเพราะปกติพ่อจะเรียกแบบนี้ในกรณีที่

เป็นเรื่องสำคัญจริงๆผมรีบอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะลงมาหาพ่อที่สวนหลังบ้าน 

"พ่อมีอะไรกับผมหรอครับ?"

"นั่งก่อนซิลูก" ผมค่อยๆเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆกับพ่อ

"พ่อมีอะไรกับผมรึเปล่าครับ?"

"พัทธ์...อยากไปเรียนที่ญี่ปุ่นกับพี่เกมส์ไหม"

"ทำไมอยู่ๆพ่อมาถามแบบนี้ล่ะครับ"

"ก็พ่อเห็นเราสนิทกับพี่เกมส์ไม่ใช่หรอถ้าพัทธ์อยากไป  พ่อจะได้จัดการให้นี่ก็สอบเสร็จแล้วรอแค่

พิธีจบการศึกษาไม่ใช่หรอลูก?"

"คือผม..." ผมไม่กล้าจะตอบไปทันทีถ้าเป็นเมื่อก่อนผมหมั่นใจได้เลยว่าผมจะตอบว่าไปโดยไม่

ลังเลเลยแม้แต่นิดเดียวแต่ครั้งนี้มันกับไม่เป็นเหมือนก่อนผม

"ตกลงไงอยากไปไหม"

"แต่ผมสอบติดมหาลัยXXแล้วครับพ่อ"

"เรื่องนั้นพ่อรู้แต่ถ้าพัทธ์ไปญี่ปุ่นเรื่องมหาลัยยังไงก็มีตำสำลองที่จะได้แทน"

"คือผม..."

"เรื่องธัญใช่ไหมลูก.."

"พ่อ.."

"พ่อรู้ธัญเขาเป็นคนดีน่ะพัทธ์คิดดีๆ  คนเราจะเจอคนดีๆซักคนมันไม่ใช่เรื่องง่ายน่ะ  แต่ถ้าพัทธ์ไม่

ชอบธัญจะไปญี่ปุ่นพ่อก็จะจัดการให้" พูดเสร็จพ่อของผมก็ลุกจากเก้าอี้ไปก่อนจะหันกลับมาอีกครั้ง

"พัทธ์..ผู้ชายก็มีความรักได้เหมือนกันพ่ออยากให้พัทธ์คิดดูดีๆน่ะคนเราโอกาสไม่ได้มีมาให้บ่อยๆ

ถ้าตัดสินใจพลาดไปแล้วมันอาจจะทำให้เสียใจไปตลอดก็ได้น่ะ" พูดจบพ่อของผมก็เดินเข้าบ้านไป

แต่จะให้ผมทำยังไงผมเองก็สับสนไม่น้อยเหมือนกันแต่จะให้พูดว่าผม...รักธัญก็พูดยากเหลือเกิน

แต่ผมคิดว่าผม....

          

          ผมขับเวทป้าคู่ใจกลับบ้านหลังจากทำธุระและซื้อของใช้เสร็จแล้ว  แต่เอ๊ะสิ่งที่ผมเห็นอยู่

ตรงหน้าบ้านตอนนี้คือผมค่อยๆชะลอรถก่อนจะจอดแล้วลงไปดูคนที่นั่งกอดเข่าอยู่หน้าบ้านอย่าง

สงสัยก่อนจะใช้มือเขย่าตัวเบาๆ

"พัทธ์ๆ"

"อือออ...อ้าวกลับมาแล้วหรอ?"

"พัทธ์มาทำอะไรหน้าบ้านเราดึกขนาดนี้ดูดิตัวเย็นหมดเลยนั่งมานานแค่ไหมแล้วเนี้ย ยุงไม่กัดหรอ"

"ตอนนี้กี่โมงแล้วอ่ะ?"

"สี่ทุ่ม"

"ก็มึงนั้นแหล่ะไม่อยู่บ้านกูกดออดตั้งนานเลยคิดว่ามึงไปแถวนี้  ดูดินั่งรอเกือบสามชั่วโมง"

"เข้าบ้านก่อนเถอะ" ผมค่อยๆลุกขึ้นก่อนที่อีกคนจะลุกขึ้นตามเช่นกันน

"โอ๊ยยย"

"พัทธ์!!!" ก็จะไม่ให้เจ็บได้ไงนั่งรอตั้งเป็นชั่วโมงแถมอากาศเย็นขนาดนี้  เหน็บก็กินน่ะซิ

"พัทธ์นั่งรอแปบ  เดี๋ยวฉันเก็บรถก่อนเดี๋ยวออกมารับ" คนที่นั่งพยักหน้าเบาๆผมเปิดประตูรั้วก่อนจะ

ขับเวทป้าเข้าไปเก็บก่อนออกมารับพัทธ์ที่นั่งอยู่หน้าบ้าน

"ค่อยๆลุกน่ะ" ผมพาพัทธ์เข้ามานั่ที่โซฟาในห้องรับแขกก่อนจะค่อยๆย่อนั่งลงตรงหน้าเบาๆแล้วจับ

ขาของคนที่นั่งบนโซฟาขึ้นมาเบาๆ

"เฮ้ยยย..มึงจะทำอะไร"

"ก็นวดให้ไงเหน็บกินไม่ใช่หรอ?" ผมค่อยๆพับขากางเกงยินส์ขึ้นก่อนจะค่อยๆนวดเบาๆ คนตรง

หน้าที่ก้มมองผมด้วยสายตาที่นิ่งไม่พูดอะไร  ผมคิดว่าคนอย่างพัทธ์ต้องมีอะไรแน่ๆไม่อย่างนั้นคง

ไม่บุกมาหาผมถึงบ้านในเวลาแบบนี้แน่นอน

"พัทธ์มาหาเรามีอะไรรึเปล่า?"

"เปล่า..กูกลับบ้านดีกว่าดึกแล้ว" ยังจะโกหกอีกน่ะสายตามันบอกว่ามีอะไรแน่นอนอยู่แล้ว  อยู่ๆก็

ลุกขึ้นทำให้ขาที่ไม่หายดีทรงตัวไม่ได้พัทธ์ทรุดตัวลงผมรีบคว้าไว้แต่ด้วยน้ำหนักที่ทุ่มลงมาคนที่อยู่

ข้างล่างอย่างผมจึงหงายหลังลงไปนอนกับพื้นและคนที่ล้มมาทับอยู่บนตัวเสียงหัวใจที่เต้นแรงจน

สามารถได้ยินของผมและพัทธ์บวกกับสายตาที่สั่นไหวผมพยายามควบคุมสติทั้งหมดให้กลับมา

ก่อนที่จะทำอะไรบ้าๆให้คนที่ทับอยู่บนตัวเกลียดเอาได้

"พัทธ์..เป็นอะไรไหม?" ผมพูดถามขึ้นทำให้คนที่ทับอยู่ได้สติก่อนจะค่อยๆดันพัทธ์ออกเบาๆให้นั่ง

ข้างๆก่อนจะลุกขึ้นนั่งเช่นกัน 

"ไม่..ขอบใจมาก"

"ตกลงพัทธ์มีอะไรรึเปล่า  เราว่าพัทธ์แปลกๆน่ะ" ผมหันไปถามคนทั้งข้างๆ

"ไม่...ฉันกลับบ้านล่ะดึกแล้ว" พัทธ์ค่อยลุกขึ้นแต่เหมือนมีอะไรดลใจให้ผมคว้าข้อมือของพัทธ์ไว้

"พัทธ์..พัทธ์เป็นอะไรบอกเราได้ไหม?" ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่ยืนอยู่ที่ตอนนี้ค่อยๆย่อตัวลงนั่ง

เหมือนเดิม

"ไอ้ธัญ...มึงแกล้งกูใช่ไหม?"

"ห่ะ?...แกล้ง? แกล้งอะไร?" ผมงงจริงๆกับคำถามที่พัทธ์ถามกับผม

"มึงแกล้งกูเพื่อให้กูอายคนอื่นใช่ไหม? มึงไม่ได้..อุ๊บ.." ผมไม่รอให้พูดต่อแล้วผมรู้แล้วว่าพัทธ์มา

หาผมเพราะอะไรที่เขาถามเพราะเขาคิดว่าผมแกล้งเขา ผมดึงพัทธ์เข้ามาประกบริมฝีปากจูบทันทีถ้า

เป็นเมื่อก่อนผมหมั่นใจได้ว่าพัทธ์คงผลักผมออกแล้วตอยผมแน่แต่แปลกที่คนตรงหน้าไม่ทำ  แต่

น้ำใสๆที่ไหลออกมาอาบสองแก้มล่ะ ผมค่อยๆผละริมฝีปากออกเบาๆก่อนจะเลื่อนมือขึ้นไปเช็ดน้ำ

ตาของพัทธ์ที่เปื้อนแก้มทั้งสองข้าง

"พัทธ์..เราขอโทษ" ไม่มีคำด่าหรือว่าอะไรเพียงแค่ส่ายหน้ามันยิ่งทำให้ผมสับสนไปใหญ่ตกลงคือ

อะไรกันแน่

"พัทธ์คือ..."

"ไอ้ธัญ..มึงแกล้งกูใช่ไหม? "

"เปล่า่ะไม่ได้แกล้ง..พัทธ์อย่าร้องไห้ดิ เราขอโทษ"

"ดึกแล้วดี๋ยวเราไปส่งที่บ้านน่ะอย่าร้องน่ะ  เราจะไม่ทำแบบนี้อีก"

"กูไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย มึงเลิกขอโทษได้แล้ว"

"พัทธ์ไม่โกรธเราหรอ?" พัทธ์เพียงแค่ส่ายหน้าก่อนนอนลงหนุนที่ตักของผมเบาๆ

"พัทธ์.."

"ดึกแล้ว..กูจะนอน"

"พัทธ์จะนอนที่บ้านเราหรอ?"

"เออ..หาวววว..."

"ไม่ได้น่ะอยากนอนไปนอนบนห้องนู้นเรายังไม่ได้อาบน้ำเลย" ผมดันให้พัทธ์ลุกขึ้นก่อนจะเดินนำ

ไปที่ห้องนอนทันที

 

          "ไปอาบน้ำดิ" ผมไล่ให้เจ้าของบ้านที่ยืนมองผมแบบงงๆให้ไปอาบน้ำ
"พัทธ์.."

"ไปอาบน้ำได้แล้วกูจะนอน" คนถูกไล่หยิบผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำทันที  ผมค่อยๆลุกเดินไปหาเสื้อผ้า

มาเปลี่ยนก่อนจะก็ใครจะไปใส่กางเกงยีนส์กับเสื้อเชิตนอนได้ล่ะอึดอัดตายผมค่อยๆเปิดตู้เสื้อผ้า

ของเจ้าของห้องที่ในตู้เขียนป้ายเล็กๆแบ่งส่วนของเสื้อผ้าไว้เรียบร้อยแต่...

"เฮ้ยยย..ชุดนอนแบบ..." ผมไม่ตกใจได้ไงชุดนอนของไอ้ธัญคือเสื้อตราห่านหย้วยๆกับกางเกง

บอล เอาว่ะดีกว่าใส่ชุดนี้นอน ผมหยิบเสื้อผ้าออกมาเปลี่ยนเสื้อก้ามตราห่านที่หย้วยคอลึกแขนลึก

ไม่ต่างกับถอดเสื้อนอนกับกางเกงบอล  ผมค่อยๆก้าวขึ้นนั่งกดโทรศัพท์เล่นรอคนที่อาบน้ำอยู่

"ยังไม่นอนหรอ?"

"ยังอาบน้ำเสร็จแล้วก็ไปแต่งตัวดิ" ผมหันไปมองคนที่ยนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวค่อยๆเดินไปใส่ชุดนอน

"เราปิดไฟแล้วน่ะ"

"อือ.." หลังจากปิดไฟเสร็จอ้นค่อยๆขึ้นมานอนบนเตียงข้างๆกับผม ผมพลิกตัวไปหาก่อนขยับเข้า

ไปใกล้ๆแล้วใช้แขนสวมกอดที่เอวของไอ้ธัญไว้หลวมๆ 

"พัทธ์...ทำอะไร?"

"กอดมึงไงก็มึงบอกกูเป็นแฟนมึงกอดไม่ได้หรอ?"

"พัทธ์พูดแบบนี้รู้ไหมว่าหมายความว่าไง?"

"รู้"

"งั้นแสดงว่าพัทธ์ยอมรับเราเป็นแฟนแล้วใช่ป่ะ"

"อือ...แล้วมึงล่ะแค่แกล้งกูเล่นหรือว่าไง?"

"เปล่าน่ะ"

"งั้นก็กอดไว้แบบนี้แหล่ะเสื้อผ้ามึงไม่ทำให้กูอุ่นหรอกน่ะ" ผมกอดไอ้ธัญไว้แน่นคนถูกกอดค่อยๆดึง

ผมเข้าไปหนุนที่แขนก่อนจะกอดไว้แน่นเช่นกัน

"นอนเถอะง่วงแล้ว"

"เราจะหลับลงไหมแบบนี้"

"ทำไมอึดอัดหรอที่ต้องกอดกู?"

"เปล่า...แค่จะบอกพัทธ์ว่าพัทธ์กำลังจะทำให้เราเป็นบ้าน่ะ"

"นอนเถอะ..เสียงหัวใจมึงเต้นแรงเกินไปแล้ว" ผมแกล้งแซวเสียงหัวใจของคนที่ผมหนุนซบอยู่

เพราะปกติอาการแบบนี้มันมักจะเกิดขึ้นกับผมแต่ครั้งนี้ไอ้ธัญเองที่เป็นคนใจเต้นแรง 

"ฝันดีน่ะ"

"เออ..แค่นี้ก็ดีแล้ว" ไอ้ธัญเลื่อนมาจูบที่หน้าผากผมเบาๆก่อนจะดึงผมกอดแน่นกว่าเดิมตอนนี้ผม

หมั่นใจแล้วว่าผม...ชอบคนตรงนี้จริงๆ..หรือบางทีอาจจะมากกว่าคำว่าชอบไปแล้วด้วยซ้ำ