ขอบคุณความบังเอิญ

          วันนี้เป็นสอบวันสุดท้ายแล้ว  หลังจากที่ผมนั่งสอบเสร็จอาจารย์ก็ให้แบ่งหน้าที่กันเตรียม
การแสดงในวันงานจบการศึกษา  ผมเองไม่ใช่เด็กกิจกรรมอยู่แล้วเลยไม่ได้สนใจอะไรมากนักจึง
ออกมานั่งใต้ต้นไม้ใกล้ๆสระน้ำของโรงเรียน
"ไอ้ธัญมึงจะแสดงอะไรว่ะ?" ระหว่างที่ผมนั่งเล่น  ไอ้ปรานต์รก็เดินทำหน้าตาจริงจังมาหาผม
สังเกตไม่ยากมันคงไม่มีใครช่วยเรื่องงานแสดงละซิ
"ไม่รู้แล้วมึงกับคนในห้องว่าไง?"
"คนในห้องอยากให้เราเล่นดนตรีว่ะ"
"ก็เอาดิมึงก็ถนัดไม่ใช่หรอ"
"เออกูถนัดก็จริงแต่ให้กูไปเดียวกีต้าร์คนเดียวคงไม่ดีมั่ง  มึงเล่นเป็นเพื่อนกูหน่อยดิน่ะๆๆๆ"
"ไม่เอามึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบเล่นให้ใครฟัง"
"โห่มึงก็อย่าคิดเยอะดิปิดเทอมจบแล้วก็ไม่เจอใครแล้ว  อะไรที่ยังไม่ได้ทำไม่เคยทำก็ทำๆทิ้งทวน
ไงน่ะๆๆๆ" เหมือนไอ้เพื่อนสุดเลิฟมันจุดประกายในการสารภาพรักที่ผมจะมัดใจพัทธ์ให้แกผม  ใช่ซิ
อะไรที่ยังไม่เคยทำก็ต้องทำซ่ะ เมื่อคิดได้ดังนั้นผมหมุนตัวไปจับไหล่ไอ้ปรานต์ที่งงกับท่าทางของ
ผมเช่นกัน
"อะไรของมึงว่ะไอ้ธัญ"
"เอาว่ะ...กูจะเล่นกับมึงก็ได้..แต่มึงก็ต้องช่วยกูน่ะ"
"ช่วย?...ช่วยอะไรของมึงไหนบอกมาดิ"
"กูจะสารภาพรักกับพัทธ์แล้วขอเขาคบแบบจริงจังในงานจบการศึกษา"
"ห่ะ!!!...เชี้ยธัญมึงคิดอะไรเนี้ย?"
"ก็มึงบอกกูเองไม่ใช่หรออะไรที่ยังไม่เคยก็ให้ทำ  เพราะฉะนั้นมึงต้องช่วยกูโอเค๊?" คนที่เดิมทีมา
ขอความช่วยเหลือกลายมาเป็นคนต้องช่วยผมแทนซ่ะอย่างนั้น  อีกอย่างคือแบบบี้ ก็ช่วยไม่ได้
น่ะไอ้ปรานต์เพื่อนรัก  หลังจากแผนการที่วางไว้เรียบร้อย  โดยให้เพื่อนสนิทไปขอความร่วมมือจากเพื่อนสนิทของพัทธ์อย่างดรันที่พร้อมจะช่วยเหลือผมเช่นกัน
          "พัทธ์น่ะๆๆๆช่วยแสดงวันงานจบการศึกษาหน่อยน่ะๆ"
"ไม่เอากูไม่ชอบมึงก็รู้"
"ขอร้องล่ะไอ้พัทธ์  มึงช่วยเป็นตัวแทนที่เหมาะสมที่สุดของห้องเราหน่อยน่ะ"
"ก็แล้วทำไมมึงไม่แสดงเองว่ะ?"
"ก็กูโดนจับไปช่วยเรื่องเตรียมการแสดงอื่นแทนแล้ว  น่ะๆๆขขอร้องล่ะ เห็นสายตาเพื่อนๆไหม" ผม
ค่อยๆหันไปมองหน้าเพื่อนในห้องที่เหมือนนัดกันมาพร้อมเพียงทำสายตาอ้อนวอนสุดชีวิตแล้วแบบ
นี้ถ้าผมใจแคบก็คงไม่ดีใช่ไหมครับแต่ในใจผมมันก็ขัดว่าไม่อยากทำ
"เอาล่ะๆๆๆ ก็ได้ว่าแต่กูต้องทำยังบ้างแล้วมีใครแสดงด้วย"
"นี่ไงมีบทเรียบร้อยแล้วส่วนคนที่แสดงก็ตามรายชื่อเลยมึงอ่านบทก่อนน่ะ"
"แสดงอะไรของพวกมึงว่ะเนี้ย" ผมก้มอ่านบทและรายชื่อคนที่แสดงก็แทบอยากจะตะโกนออกมา
ด้วยความดีใจเพราะนั้นมีเลศยา  แต่ความดีใจมันก็หุบลงเพราะในรายชื่อยังมีไอ้ธัญอีกคน
"อะไรของมึงว่ะไอ้ดรันทำไมมีชื่อไอ้ธัญด้วยว่ะ"
"ก็ไอ้ธัญมันเป็นตัวแทนห้อง5"
"นี่มึงวางแผนกันใช่ไหม?"
"เปล่าๆนี่กูก็พึ่งรู้เหมือนกันน่ะเนี้ย  มึงก็แสดงๆไปเหอะมันคงไม่มีอะไรหรอก  อีกอย่างนี้มันงานจบ
การศึกษาน่ะไอ้ธัญมันคงไม่กล้าเล่นไรบ้าๆหรอก" ผมควรเชื่อพวกมันใช่ไหม?แล้วแบบนี้จะเชื่อได้
หรอ? หลังจากตกลงรับงานแสดงเสร็จผมก็เดินก้มหน้าก้มตาออกจากห้องเพื่อกลับบ้านตามประสา
ของผมและก็เหมือนเดิมพอมาถึงหน้าโรงเรียนไอ้ธัญก็มาดักรอเหมือนเดิม
"ขึ้นมาดิจะกลับบ้านไม่ใช่หรอ?" ผมยอมขึ้นซ้อนท้ายแต่โดยดีเพราะความจริงก็มีเรื่องอยากจะถาม
มันเหมือนกัน
"ไอ้ธัญมึงวางแผนทั้งหมดใช่ไหม?" ทันทีที่ออกตัวรถจากโรงเรียนผมก็เปิดประเด็นถามก่อนเลย
"แผลอะไรทำไมพัทธ์ถามแบบนี้?"
"ก็มันไม่หน้าใช่เรื่องบังเอิญที่มึงจะเป็นตัวแทนห้องมาแสดงงานจบการศึกษาเปล่าว่ะ"
"ใช่...เราอยากใช้เวลาครั้งสุดท้ายในรั้วโรงเรียนกับพัทธ์" ผมไม่รู้เป็นอะไรทั้งที่ตอนแรกรู้สึกไม่
พอใจกับแผนทั้งหมดน่ะแต่พอได้ยินคำตอบผมกับยอมรับได้อย่างง่ายดาย ก็ใช่ซิน่ะจบแล้วก็ไม่
หน้ามีอะไรผมให้เหตุผลกับตัวเองเท่านี้
"พัทธ์เคยชอบเราบ้างรึเปล่า?" อะไรของมันอีกอยู่ๆก็มาถามแบบนี้กับผม แล้วจะให้ผมตอบว่าไงล่ะ
ชอบหรอ?ก็ไม่แน่ใจ เกลียดหรอก็ไม่ใช่แล้ว
"ไม่รู้"
"เราอยากให้พัทธ์ชอบเราน่ะ"
"เลิกพูดเถอะขับรถไปเลยไป" ผมรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีก็ไอ้หัวใจบ้าเสือกมาเต้นแรงทำไมก็ไม่รู้บ้ารึ
ไงผู้ชายน่ะไอ้พัทธ์ไอ้ธัญมันเป็นผู้ชาย
 
          แม้ขณะที่ขับรถอยู่ผมก็ได้ยินเสียงหัวใจของคนที่เกาะซ้อนท้ายได้อย่างชัดเจนเหมือนกัน
ถ้านี่ไม่ใช่การเข้าข้างตัวเอง  คือพัทธ์ก็คงหวั่นไหวกับผมบ้างไม่มากก็น้อยแหล่ะน่ะร  อก่อนเถอะ
พัทธ์เราจะทำให้พัทธ์แน่ใจและรักเรา พอจอดรถเสร็จพัทธ์ถอดหมวกกันน๊อคส่งคืนให้ผมก่อน  จะ
เดินเข้าบ้านไปท่าทางคงกำลังสับสนไม่น้อยก็ใบหน้าที่แดงคำพูดที่ปกติทุกครั้งที่จะเข้าบ้านจะต้อง
กวนประสาทแต่วันนี้กับรีบวิ่งเข้าบ้าน  แต่ผมก็ไม่ยอมกลับหรอกไหนๆก็มาแล้วเรื่องอะไรผมต้องเสีย
เวลาแม้จะน้อยนิดนี้ไปด้วยผมค่อยๆก้าวลงจากรถเดินตามเข้าไปในบ้านเช่นกัน
"คุณแม่สวัสดีครับ" 
"อ้าวนึกว่าไม่มาซ่ะแล้วนั่งก่อนซิธัญแม่ทำกระท้อนลอยแก้วพึ่งเสร็จเดี๋ยวตักให้"
"ขอบคุณครับ..แล้วคุณพ่อล่ะครับ?"
"พ่อเขายังไม่เลิกงาน...ว่าแต่สอบเสร็จแล้วใช่ไหมลูก"
"ครับ..."
"ว่าแต่ทะเลาะกับพัทธ์หรอลูก"
"ห่ะ!!!...เปล่าครับไม่ได้ทะเลาะกัน" 
"ว่าแต่กับลูกชายแม่เนี้ยจริงจังไหม?"
"ครับ? "
"แม่รู้แต่แรกแล้วว่ะธัญมาจีบลูกชายแม่ไม่ต้องมาปิดแม่หรอก"
"ออครับ..แต่แม่ไม่โกรธผมใช่ไหมครับ"
"ไม่หรอกทำไมแม่ต้องโกรธธัญด้วยล่ะดีเสียอีกจะได้มีคนดูแลพัทธ์ช่วยแม่"
"แม่ไม่กลัวว่า....เอออ...คือ"
"กลัวว่าธัญจะปล้ำพัทธ์หรอ..ไม่เลยแม่ล่ะเสียดายจริงๆอุตส่าพาพ่อไปไตหวันเปิดโอกาสธัญแท้ๆ
แต่ไม่มีอะไรเลย เฮ้อออออ"
"ห่ะ!!~.." คราวนี้ผมช๊อคกว่าเก่าหลังจากที่แม่ของพัทธ์เล่าให้ฟังทั้งหมดคือความจริงเขารู้แต่แรก
แล้วว่าผมมาจีบลูกแต่กลับปล่อยให้ผมจีบซ่ะงั้น  ตกลงพ่อแม่ของผมและของพัทธ์เขาเพี้ยนกันหมด
เลยใช่ไหมเนี้ย 
"เอาล่ะๆมานังคุยกับแม่อยู่แบบนี้เบื่อแย่  ไปหาพัทธ์เถอะไปง้อๆเขาหน่อยน่ะถ้าไม่ได้ก็ปล้ำเลยแม่
อนุญาต" ผมล่ะขำจริงๆมีที่ไหนยุให้ผู้ชายมาปล้ำลูกชายตัวเอง  เออเอาก่ะเขาซิผมพยักหน้ารับก่อน
เดินขึ้นไปหาพัทธ์ ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ 
"แม่หรอครับเข้ามาได้เลยครับ  ผมไม่ได้ล๊อก"พอเปิดประตูเข้าไปผมเห็นพัทธ์นั่งเล่นคอมอยู่ผม
ค่อยๆเดินเข้าไปก่อนจะกอดสวมจากด้านหลังเบาๆคนถูกกอดสะดุ้งหันมา
"มึงเข้ามาได้ไง?"
"ก็พัทธ์บอกห้องไม่ได้ล๊อค..แล้วพัทธ์ทำอะไรอยู่ดูหนังโป๊หรอ?"
"ไอ้ธัญ...เอ๊ะ?" เหมือนอยู่ๆคนถูกกอดคิดอะไรได้รีบหันไปที่หน้าคอมทันที
"สวัสดีธัญ" เสียงใคร ผมค่อยๆมองไปที่หน้าจอคอมของพัทธ์ที่เปิดสไกด์อยู่  คนในนั้นใครกันผม
มองหน้าแบบงงๆก่อนจะยิ้มให้
"พี่ชื่อเกมส์"
"สวัสดีครับพี่เกมส์"
"พัทธ์เล่าเรื่องของเราให้พี่ฟังบ่อยๆ"
"พี่เกมส์" ผมหันไปมองหน้าคนที่พูดขัดกับคนในสไกด์ก่อนจะหันไปมองพัทธ์ที่ทำหน้างอนใส่
"พัทธ์พูดถึงผมให้พี่ฟังด้วยหรอครับ?"
"พี่ไม่พูดดีกว่าไปก่อนพัทธ์ไว้คุยกันวันหลังบ๊ายยย ไปก่อนน่ะธัญ" หลังจากที่หยุดการเชื่อมต่อผม
หันไปมองหน้าคนที่อยู่อยู่ข้างๆที่ก้มหน้าไม่พูดอะไร
"พัทธ์คุยเรื่องเรากับพี่เกมส์ด้วยหรอ?"
"เปล่า"
"ก็พี่เกมส์บอกอยู่ แบบนี้แสดงว่าพัทธ์ให้ความสำคัญกับเราใช่ไหม?"
"ไม่ใช่โว้ย"
"เอาเถอะเดี๋ยวพัทธ์จะได้รู้" ผมพูดจบก็ดึงพัทธ์มากอดไว้เบาๆแปลกที่คนถูกกอดกับไม่ขัดขื่น ผม
เองก็พอจะรู้น่ะแต่เอาล่ะผมจะไม่คาดครั้นให้พูดทันทีแต่ผมจะให้พัทธ์ยอมรับด้วยตัวเองว่ารักผมให้
ได้ "เรากลับล่ะ" ผมดันพัทธ์ออก่อนจะหมุนตัวกำลังจะก้าวออกจากห้องไป
"ไม่กินข้าวหรอวันนี้?"
"ไม่ล่ะเรามีธุระนิดหน่อยเดี๋ยวโทรหาน่ะ"