Gun Trenrown

     ปู๊น~~~ปู๊นนนนนน~~~
     เวลา 20:46 น.
     "ว้าวว รถไฟหรอเนี้ยะ? ใหญ่จังง"เด็กชายวัยสิบขวบยางสิบเอ็ดมองภาหนะใหญ่ที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเคยก็แต่ในหนังสือ วิ่งไปตามชานชะลาอย่างตื่นเต้น
     "กัน เดี๋ยวหกล้มนะ"เสียงของพี่สาวรั้งเขาเอาไว้ก่อนที่จะไปซ่าที่ไหนต่อ เพราะสิบกว่าปีมานี้เด็กน้อยตรงหน้าไม่เคยออกมาจากบ้านเลยเพราะสุขภาพที่ไม่แข็งแรงและความอันตรายของโลกภายนอกด้วย จึงถือว่าเป็นครั้งแรกในรอบสิบปีที่ออกจากบ้าน
     "อ่ะ ขอโทษฮะพี่ซวอดส์ ผมตื่นเต้นไปหน่อย แฮะๆ"เมื่อรู้ตัวคนตัวเล็กก็หน้าแดงและมีท่าทีเขินอายก่อนที่จะยิ้มกว้างและหัวเราะแก้เก้อ
     "เดี๋ยวกันต้องขึ้นรถไฟตู้นี้นะครับ ทำตามที่อาจารย์และผู้ช่วยบอก พี่ไม่ได้นั่งตู้เดียวกันกับกันนะครับ อย่าดื้ออย่าซนเป็นเด็กดีเชื้อฟังผู้ใหญ่นะครับ แล้วเจอกันที่โรงเรียนนะ จุ๊บ"เธอรีบพูดเมื่อใกล้เวลารถไฟออกและจูบหน้าผากของกันก่อนที่จะส่งเด็กน้อยเข้าไปในรถไฟตู้Q1-455 และโบกมือก่อนจะเดินทางไปรถไฟของตนเองบ้าง
     ในรถไฟ
     กันเดินเข้าไปในรถไฟหลังจากที่ลากับพี่แล้วและหาที่หนัง ซึ่งต้นของตู้มีที่หนังล็อกหนึ่งว่างพอดี เขาจึงเดินเข้าไปและนั่งลงมองวิวทิวทัศน์ภายนอกของรถไฟที่เคลื่อนที่มาได้สักพักแล้ว
     "เออ...ขะ...ขอโทษ...นะครับ...ผะ..ผมขอ...นั่งด้วยดะ..ได้ไหมฮะ? บะบะ แบบว่า...ที่นั่งอื่นเต็ม มะ มะ หมดแล้ว อ่ะฮะ...."เสียงพูดติดอ่างได้โล่แผ่วเบาดังขึ้นข้างประตูล็อกที่นั่งของกัน และปรากฏเสี้ยวหน้าขาวโอโม้และผมสีม่วงเข้มที่ถูกเซตไว้อย่างเรียบร้อยค่อนข้างยาวมีกิ๊บเชอร์รี่ติดอยู่สองข้าง ดวงตาสีน้ำเงินใสแป๋วที่เห็นเพียงข้างซ้ายเพราะข้างขวาโดนผมปรก แก้มขาวออกแดงระเรื้อ ดูออกได้อย่างง่ายดายว่าเป็นคนขี้อาย
     "โอ้ แน่นอน นั่งเลยๆ"กันยิ้มหวานก่อนที่จะผ่ายมือเชิญให้คนขี้อายได้นั่งตรงข้ามกับเขา เมื่อได้เห็นคนตรงหน้าชัดๆก็พบว่าคนตรงหน้าเป็นเด็กที่จัดว่าหน้าตาดีคนหนึ่งเลยทีเดียว ผอมบางแต่ก็ยังสมส่วนไม่ดูอ่อนแอไม่อ้วนดูสุขภาพแข็งแรงกว่าเขา ยิ้มให้เขาและยื่นมือสั่นๆนั้นมาหาเขา
     "ผม ชื่อ ไอโอต้า ราเชลล์ แกรนส์ เรียกโยหรือราเชลล์ก็ได้นะ"เขาเริ่มดูหายเกร่ง กันจึงยื่นมือไปจับเชื่อมสัมพันธ์มิตรกับคนตรงหน้าและแนะนำตัวเช่นกัน"อื่อ เราชื่อกันเนอร์ ยิน เทิร์นราวน์ เรียกเราว่ากันก็ได้นะ ยินดีที่ได้รู้จัก"
     ทั้งสองยิ้มให้กันและกันและเริ่มช่วนคุยตามประสาเด็ก
  ราเชล_กันเผ่าพันธุ์อะไรหรอ?
  กัน_เผ่า?
  ราเชล_ก็สายพันธุ์ไงล่ะ อย่างผมผมเป็นพ่อมด พ่อกับแม่เป็นพ่อมดแม่มดเหมือนกันไงล่ะ
  กัน_อ๋อ เรา...
     "...เรา ไม่มีพ่อแม่หรอก..."เสียงหวานเอ่ยออกมาเบาราวกับเสียงกระสิบ และก้มหน้าลงเล็กน้อยแววตานั้นวูบไหวเพียงชั่วครู่ก่อนที่ราเชลจะรีบปลอบ
     "อะ ขอโทษนะฮะกัน ผมจะไม่พูดเรื่องนี่แล้วล่ะ"ราเชลปลอบคนตรงหน้า ก่อนที่จะยื่นอมยิ้มให้"อ่ะ ผมให้ ลูกอมนี่แม่ผมทำเองเลยนะ พอได้กินแล้วก็จะมีความสุขขึ้นมาทันทีเลยล่ะ"เขายิ้มทำให้กันยิ้มตาม ก่อนจะรับลูกอมนั้นมาและกล่าวของคุณ
     พวกเขาคุยเล่นกันไปสักพักก่อนที่จะมีเสียงกริงของรถเข็นขายของกิน ราเชลดวงตากลมโตนั้นลุกวาว ก่อนที่จะรีบเปิดประตูล็อกออกไปหารถเข็นนั้นและเรียกเสียงหลง ดูถ้าเขาจะชอบกินเป็นชีวิตจิตใจเสียจริงๆ
    "ว่าไงจ๊ะ เอาอะไรเอ่ย?"คุณป้าท่าทางใจดียิ้มให้เราก่อนที่ราเชลจะมองขนมบนรถเข็นอย่างมีความสุขและไม่รู้ว่าจะเลือกอะไรดี เมื่อได้ของที่ต้องการแล้วก็ยื่นให้กับป้ารถเข็นและจ่ายเงิน ซึ่ง... ในอ้อมแขนเล็กนั้นไม่ได้มีขนมน้อยแม้แต่นิดเดียว มันเยอะเสียจนคิดว่ากินทั้งชาติก็คงไม่หมดแหง่ๆ
     "เย่ๆ รถเข็นของว่างนี่ดีจริงๆ เอา กันกินได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ ง่ำๆๆ"เมื่อเข้ามาในล็อกที่นั่งของพวกเราแล้ว คนตรงหน้าก็รีบวางขนมลงกลางพวกเราก่อนจะเริ่มแกะขนมกินกันโดยที่ตัวกันเองยังแทบไม่ได้แตะเลยขนมส่วนหนึ่งก็ลท้องคนตรงหน้าไปหมดแล้ว
     "อ้าว กันไม่กินหรอ?"ราเชลสังเกตว่าคนตรงข้ามเขาไม่ได้กินอะไรเลยจึงถามดู"เกรงใจน่ะ อีกอย่าง ขนมพวกนี่นาตาแปลกประหลาดกันจัง" ใช่ ขนมตรงหน้ามีทั้งขนมที่ดูเหมือนไส้เดือน เหมือนแมลง เหมือนอะไรต่างๆนานาจนไม่สามารถบรรยายได้
     "อ๋อ ไม่เป็นไรๆ กินเถอะเราไม่ว่า จะว่าไปกันคงไม่คุ้นเคยกับขนมบางชนิดสินะ รอแป๊บนะ"สิ้นคำพูดร่างเล็กตรงหน้ามุดเข้าไปในกองขนมก่อนจะออกมาพร้อมกับกล่องขนม4-5กล่องได้และยื่นมาให้เขา
     "เอ้า นี่คือขนมที่ทุกสายพันธุ์กินได้และเป็นที่นิยม เราไม่แน่ใจว่ากันเป็นพ่อมดรึเปล่าแล้วเผ่าไหนงั้นลองกินของนี่ไปก่อนละกันเนอะ"เมื่อพูดจบก็นึกขบขันเมื่อเพื่อนของตนมองกล่องขนมที่เขายื่นให้อย่างสนอกสนใจและจิ้มๆกล่องดู
    "กินยังไงอ่า? แฮะๆ"กันแอบอายเพราะว่าเขาไม่ได้ออกมาโลกภายนอกเลย ของแบบนี่จึงไม่เคยเห็นและไม่รู้จัก ราเชลรู้จากที่คุยกันก่อนหน้าทำให้เขาเข้าใจก่อนที่จะหยิบกล่องสีน้ำเงินขึ้นมากล่องแรก
    "นี่ เราต้องแกะกล่องนีออกก่อนนะ แล้วก็ฉีกซองนี่ อ่ะ นี่คือช็อคโกแลต ลองชิมดูสิ"เมื่อแกะเสร็จเขาก็ป้อนให้กัน 
     ง่ำๆๆๆ
     "อร่อย"ความหวานปนขมเล็กน้อยและกลิ่นหอมอ่อนๆนั้นช่วนให้เขาเคลิ้มใจ
     "ช่ะม่า ขนมพวกนี่พอกินเสร็จแล้วต้องรีบแปลงฟันด้วยนะ" เธอกล่าวเตือน "ไม่ยังงั้นฟันจะผูแล้วต้องถอนฟันเจ็บมากๆเลย" เมื่อได้ยินคำว่าเจ็บกันรีบหันขวับ"แต่ถ้้ากินแล้วแปรงฟันดีๆก็ไม่เป็นนะ"กันได้ยินดังนั้นจึงรีบขวานหาแปรงสีฟันมาวางรอ
     "กล่องต่อไป อันนี้ละกัน"กล่องสีหลากสีสันสดุดตา
     "นี่คือเจลลี่ เป็นรสผลไม้นะ รสชาติก็ตามสีที่มีบอกไว้ข้างกล่องเลย ลองชิมดูสิ"เขายื่นลูกอมสีแดงสลับเขียวให้กัน"งับ อร่อยจัง กลิ่นนี้ สตอเบอรี่?" "ช่าย กันประสาทรับรสดีจัง"
     "กล่องสีเขียวนี้คือคุ้กกี้ ข้างในมีการ์ดของผู้วิเศษอยู่ด้วยนะ"เขาว่าก่อนจะเอาคุ้กกี้ให้กันกินอีก
     "นี้คือใครหน่ะ?"การ์ดที่กันได้มีหญิงสาววัยชราคนหนึ่งดูมีอำนาจแต่ก็ดูใจดีเช่นกันอยู่นการ์ดและสามารถขยับได้ในภาพนั้น
     "อ๋อ ศาตราจารย์ เจนซิส ผู้อำนวยการโรงเรียนเราไง เขาเป็นผู้วิเศษที่หลายศตวรรษจะมีสักคนหนึ่งเชียวนะ เดี๋ยวก็เจอกันแล้วล่ะ"
     "หรอ...?"
     จากนั้นพวกเขาก็กินไปคุยไปจนใกล้ถึงมีเสียงประกาศบอก พวกเขาก็ไปแปรงฟันกันที่ห้องน้ำและเตรียมตัวลง
     'นักเรียนทุกคนโปรดทราบ ขณะนี้รถไฟของเรากำลังจะเทียบท่าสถานีหมู่บ้านเวทย์มนต์Alrolade กรุณาเปลี่ยนเครื่องแบบเป็นเครื่องแบบของโรงเรียน อุปกรณ์ต่างๆ บัตรแสดงตัวตนนักเรียน ตรวจสิ่งของของทุกท่านให้เรียบร้อยก่อนลงจากรถไฟ และนั่งประจำที่ของตนเองให้เรียบร้อยไม่ยืนตามทางเดินนะคะ ขอบคุณค่ะ'
    "จะถึงแล้วล่ะ! ตื่นเต้นจังเลยเนอะกันน"ราเชลดูตื่นเต้นกว่าผมอีกนะ ฮะๆๆ
    "อื้อ น่าจะสนุกเนอะ"เขายิ้มกลับไปก่อนที่พวกเราจะเปลี่ยนเครื่องแบบซะเต็มยศและเก็บของบางส่วนและนั่งลงกับที่นั่งของตนเอง กันเหมอมองออกไปทางหน้าต่าง เขาไม่เคยเห็นโลกภายนอกเลย ดวงจันทร์สุกสว่างกลมโตกว่าที่เห็นในรูปภาพ ท้องฟ้ายามค่ำคืนในฤดูใบไม้ร่วง ช่างเป็นภาพที่สวยงามเสียจริง
    ปู๊นนนนนน เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดด(ขอให้เบรกแตกทีเหอะ=*=)
    "ในที่สุดก็ถึง เมื่อยจังแฮะ"กันพึมพำเพราะการนั่งเฉยๆแทบไม่ได้กระดิกไปไหนเลยมันก็ดีอ่ะนะแต่สำหรับกันแล้วมันจะทำให้เขาเมื่อยขบสุดๆ
    "ว้าววว กันดูสิ!นั้นไงปราสาทGendearaow โรงเรียนของพวกเรา!"ราเชลพูดขึ้นเบาๆแล้วชี้ไปที่ปราศาทให้กันดู
    'สวย'
    ปราศาทหลังใหญ่โออ่าอลังกาฬที่เห็นได้จากจุดที่พวกเขายืนอยู่ โรงเรียนอยู่บนเกาะขนาดปานกลางกลางทะเลสาบใหญ่ ขนาดอยู่ไกลขนาดนี่ยังใหญ่เลย... จะหลงไหมเนี่ยเรา...
    "ไปกันเถอะ พวกเราQ1ต้องไปโรงเรียนด้วยเรือนะ"ราเชลลากผมไปที่ท่าเรือทันทีโดยไม่รีรอให้ถามอะไรเลย เมื่อมาถึงท่าเรือก็พบเรือที่มีขนาดนั่งได้2คนพอดิบพอดี โดยเมือนั่งลงแล้วคนที่นั่งข้างหน้าจะคอยถือไฟและคนข้างหลังพายเรือ
    "เดี๋ยวเราพายให้ กันถือตะเกียงไฟนำทางนะ"ราเชลกับผมตกลงกันผมไปนั่งหน้าเรือและคอยบอกทางและชมวิวไปด้วย 
    สายลมเย็นพัดในยามกลางคืน กลิ่นอายของป่ารอบข้างปลิวมาให้ได้กลิ่นและจากไป แสงจันทร์ส่องสว่างกระทบกับผืนน้ำทำให้ทะเลสาบที่น้ำใสมากเมื่อก้มดูจะเห็นแสงใต้น้ำสะท้อนขึ้นเป็นสีๆงามตา บรรยากาศในค่ำคืนนี้ช่างงดงามเสียจริง และเป็นบรรยากาศที่หน้านอนเสียด้วย 
    เมื่อมาถึงท่าเรืออีกฝั่งหนึ่งเมือลงจากเรือและเดินไปรวมตัวกันที่ห้องโถงใหญ่ที่ตกแต่งด้วยเสาต่างๆที่ต่างเสายอดเสานั้นมีรูปปั้นปีศาจต่างๆบนยอดนั้นท่าทางน่ากลัวประดับอยู่ไหนจะรูปภาพที่คนและสิ่งมีชีวิตอื่นๆสามารถขยับได้พูดได้ราวกับคนจริงๆและแสงเทียนสีเหลืองโดยตัวเทียนนั้นไม่มีที่วางง่ายๆมันลอยอยู่
    "เอาล่ะ นักเรียนทุกคนฟังทางนี้ ฉันรองอำนวยการของโรงเรียนนานาสายพันธุ์เวทย์มนต์ศาสตร์คาถาและพลังวิเศษGendearaow ยินดีต้อนรับนักเรียนทุกคนสู่โรงเรียนของเรา แต่ก่อนที่พวกเธอจะเป็นส่วนหนึ่งของนักเรียนเราต้องผ่านการคัดสรรจัดการตระกูลพวกเธอก่อน ตระกูลที่พวกเธอมีศิษย์ได้อยู่มี7ตระกูล นั้นคือ Draganel Centaurus Phenixian IFritera Alica Fenriris
 
 
(เดี๋ยวมาต่อ)