Gun Trenrown

...ใครน่ะ?...

     "...หนูจ๊ะ..."เสียงทุ้มหนึ่งดังขึ้นข้างหลังของผม เมื่อหันไปก็พบว่ามีคุณลุงคนหนึ่งแต่งกายทรุดโทรมร่างกายซูบซีดน่าตาหน้ากลัว เดินโซซัดโซเซมาทางนี้

     "ฮะ?"ผมตอบรับโดยไม่รู้ว่าสิ่งข้างหน้านั้นคืออะไรกันแน่

     "ลุงขอ...อะไรอย่างได้ไหม?"ลุงถามผมผมทำหน้างงประมาณว่าจะขออะไรล่ะฮะ

"ขอเลือดของหนูให้ลุงนะ!!!"

     เมื่อร่างใหญ่พูดจบร่างนั้นก็มีการเปลี่ยนแปลงตาที่กลายเป็นสีแดงมีเขี้ยวงอกยาวออกมาร่างกายมีที่ท่าว่าจะตัวใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ และมันก็มาทางเด็กน้อยแววตากระหายเลือดนั้นจับจ้องเหยื่ออย่างหิวกระหาย ...ข้างหน้านั้นคือ...แวมไพร์...

     ร่างน้อยไม่รู้ว่าอะไรกำลังจะเปิดขึ้นกับตนเองบ้านได้แต่ยืนท่ามกลางหิมะตกที่ตกแรงขึ้นเรื่อยๆแวมไพร์ตัวนั้นจู่ๆก็กระโจนมาหาเขาแต่ว่ากลับไม่โดนตัวเขาเลย

      ฉึก!

     เสียงของแหลมกระทบกับเนื้อของคนไม่สิปีศาจมากกว่าทะลุจากหน้าท้องไปหลังของปีศาจโดยแขนเรียวของหญิงสาวร่างโปร่งคนหนึ่ง เลือดที่กระเสนมาโดนเด็กน้อยเล็กน้อยทำให้เด็กชายกลัวสถานการณ์นั้นเกิดขึ้นเร็วเกิดไปเขากลัว... กลัว...

     "ไม่ต้องกลัวนะ..."

     "ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก"

     หญิงสาวพูดขึ้นก่อนที่ร้่างนั้นจะเดินเขาไปหาเด็กน้อย และก่อนเด็กชายไว้หลวมๆเชิงว่ามาดีนะเด็กน้อยก็กอดกลับก่อนที่ร่างโปร่งของหญิงสาวจะพาเด็กขี้แยคนนี้กลับไปด้วย...

...เธอจะปลอดภัย ไม่ต้องห่วงเด็กน้อย...

**********************************************************

  5ปีต่อมา

     "ท่านพี่ซวอส์ฮะ!"ร่างเด็กชายตัวน้อยวิ่งเข้าไปหาหญิงสาวร่างสูงเพรียวเรียวงามที่หันหน้ามาพอดีและส่งยิ้มทักทายอย่างอ่อนหวาน

     "ว่าไง มีอะไรรึเปล่า กัน?"หญิงสาวก้มลงย่อตัวให้เท่ากับน้องชายของตนเอง

     "ท่านพี่ซวอส์วันนี้มีจดหมายถึงผมด้วยฮะดูสิๆๆ"กันยื่นซองจดหมายของตนเองให้พี่สาวของตน หญิงสาวเปิดออกก่อนอ่านขอความ

 ถึง Mr.Gunner Yin Trenrown

        ทางโรงเรียนGendearaowขอเชิญคุณเข้ารวมศึกษากับสถาบันเราเนื่องในอายุครบ10ปีของคุณครบกำหนดนักเรียนที่จะได้รับการศึกษาเวทย์มนต์ชั้นสูงต่อไป โดยทางเรามีกำหนดเกณฑ์Q1-Q8ของระดับเริ่มตน และระดับสูงในช่วงชั้นS1-S2 และระดับชั้นสูงสุดZ1-Z4 รายละเอียดจะมีอยู่ในคู่มือนักเรียนทั้งหมดแล้ว เราขอให้คุณเดินทางมาโรงเรียนของเราโดยสวัสดิภาพ 

        ด้วยเหตุนี้จึงขอเรียนให้ทราบ เอกสารนักเรียนใหม่ที่จะเข้าเรียนปีการศึกษา3254 รุ่นที่455

                                                                ลงชื่อผู้อำนวยการ

                                                           Alandia Luwain Gensis

     "ท่านพี่เป็นอะไรไปฮะ?"เด็กน้อยถามเมื่อเห็นพี่ของตนนิ่งไปเสียเฉยๆก่อนที่เจ้าตัวจะยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนและลูบหัว

     "ยินดีด้วยนะกัน น้องจะได้ไปโรงเรียนแล้ว"คนเป็นพี่เฉลยน้องรักก็ยิ้มกว้างปากเกือบฉีกไปถึงใบหู"เย่ๆในที่สุดผมก็จะได้ไปเรียนกับท่านพี่ซวอส์แล้วเย่ๆ"เด็กน้อยวิ่งเริงร่าดีใจอย่างสุดซึ้ง

     "อ้าวๆมีอะไรกันจ๊ะ เรย์น้องเป็นอะไร?"คนมาใหม่เข้ามาถามเขาคือคนที่รับเลี้ยงอุปถั่มพวกเราเลี้ยงดูแทนพ่อและแม่ที่ีเสียไปคุณเอนาส เจ แลฟครีส์เป็นน้าของพวกเราแต่เจ้าตัวก็จะให้เรียกพ่ออยู่นั้นแหละ ทำตัวเป็นแม่บ้านไม่เข้ากับเพศตัวเองเลย เรย์ไม่พูดมากพลางยื่นซองจดหมายให้พ่อทูนหัวดู

     "อ๋อ อย่างงี้นี้เอง กันจ๋ายินดีด้วยนะลูกกกกกก"เอนาสลากเสียงยาวพลางจะกระโดดกอดกันแต่กันกระโดดไปหาพี่สาวของตนไปเสียก่อน จึงทำให้คุณเอนาสล้มไปดูไม่เป็นท่า

     "ท่านพี่แล้วจะต้องเดินทางวันไหนล่ะฮะ?"กันถาม

     "อีก3วันน่ะ"คนเป็นพี่ตอบยิ้มๆ

     "ดีจังผมไปเตรียมตัวนะฮะ"กันรีบวิ่งไปเก็บของใจจริงเรย์ก็อยากจะบอกว่ายังไม่ต้องก็ได้แต่ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว

     "เอาเถอะน่า เด็กยังงี้แหละ"คุณเอนาสเดินมาข้างเขียง

     "เทอมนี้ท่านจะกลับๆไปสอนใช่ไหม?"เรย์ถามพ่อทูนหัว

     "อ่า"คำตอบสั้นๆได้ใจความก่อนหน้านี้เขาเป็นศาสตราจารย์ที่โรงเรียนนั้นด้วยแต่ลางานมาเฝากันแต่ปีนี้คงได้กลับไปทำงานปกติเพราะที่โรงเรียนเป็นโรงเรียนหอคุณเอนาสจะได้ไม่ต้องวนไปกลับด้วยได้ดูแลกันด้วยหวังว่าปีนี้ที่นั้นจะสงบสุขน่ะนะ

     เรย์เดินผ่านเอนาสขึ้นไปห้องของตัวเองแล้วเริ่มเก็บของบ้างในจดหมายมีส่งมาถึงเขาด้วยแต่เขาไม่คิดอ่านหรอกจดหมายเดิมๆซ้ำๆซากๆพร้อมกับตั๋วรถไฟ2คน แต่แอบจะเป็นหวงเพราะว่าเขากับกันไม่ได้อยู่ชั้นเดียวกันทำให้อยู่รถไฟคนล่ะคันซึ่งแน่นอนเอนาสด้วยเพราะเอนาสเป็นครูก็จะมีตู้ของครูโดยเฉพาะเช่นกัน

     เขาเดินเก็บของเล็กของน้อยสักพักก็เสร็จเพราะส่วนใหญ่ข้าวของๆเธออยู่ที่โรงเรียนอยู่แล้วจึงไม่ต้องยุ่งยากเหมือนผู้หญิงทั่วไปเขามีเรียนตอนกลานคืนหรือเรียนห้องเรียนพวกนี้ว่าNightmare Adess Classสำหรับสายพันธ์ที่โดนแสงไม่ได้อย่างแวมไพร์ ครึ่งมนุษย์ ผีดิบหรืออะไรก็ว่าไป

     ส่วนเขาก็ไม่ใช่ว่าโดนแดดไม่ได้แต่น่าจะเรียกว่า ไม่ควรโดน มากกว่าเพราะเรย์เป็นเลือดบริสุทธ์ชั้นสูงในชนชั้นที่สามารถโดนแดดได้แต่ยังไงก็ไม่ควรอยู่ดีอีกอย่างเพลอๆเขาอาจจะต้องไปรถคนละเวลากับกันเพราะเขาไปตอนเช้าไม่ได้

     โดยปกติแล้วเวลาไปที่โรงเรียนต้องนั่งรถไฟจากชานชะลา13เศษ6ส่วน7เป็นเส้นทางที่ไปผ่านผงฝูคิดค้นโดยพวกพ่อมดแม่มดหลายๆตนคิดขึ้นแต่ว่าสำหรับเราแล้วเป็นการเดินทางที่ค่อนข้างจะสิ้นเปลืองในเวลาเดียวกัน เรย์ต้องการแค่อยากอยู่กับกันปกป้องกันอยากให้น้องรักของเขาปลอดภัยเพราะในปัจจุบันก็ไม่ใช่ว่าจะปลอดภัยแล้ว

     ก๊อกๆ

     "เชิญ"

     "เอ่อ คือ ท่านพี่ฮะ"เด็กน้อยเดินเข้ามาหญิงสาวงงงวยเล็กน้อยก่อนจะยิ้มอีกครั้ง"มีอะไรรึเปล่ากัน?ของหายเหรอจ๊ะ?"ผู้เป็นพี่ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

     หลังจากเสียพ่อแม่ไปตัวเขาเองก็เสียน้องชายไปด้วยกันศูนย์เสียความทรงจำทั้งหมดจึงไม่เจ็บปวดเรื่องที่พ่อแม่เสียไปแต่ว่าเขารู้สึกได้ว่ากันว้าเหว่ไม่ว่าเขาในสายตาคนอื่นเป็นอย่างไรเขาไม่สนเขาต้องการคนๆเดียวคนที่เรย์รักมากที่สุด กันเนอร์ ยิน เทิร์นราวน์ น้องชายโดยชอบธรรมของ ซวอส์ เรย์ เทิร์นราวน์

     เรื่องราวทุกอย่างเราบอกกับกันไม่ได้ถึงอยากให้หันกลับมาแค่ไหนแตาถ้าเทียบกับตัวของกันเองที่จะทรมานเขายอมทรมานแทนกันเพราะทุกครั้งที่เห็นน้ำตาของกันนึกถึงตอนที่เสียพ่อแม่ไปเพราะฉะนั้นทางเดียวที่จะทำให้กันมีความสุขคือ โกหก ไม่บอกความจริงบอกเพียงว่าพวกเราเป็นลูกของเอนาสเท่านั้น

     "คือว่า ผม..."คนตัวเล็กไม่ยอมพูดเสียทีเรย์เริ่มใจเสีย

     "เป็นอะไรรึเปล่า?"เรย์ถามคนตัวเล็กอีกครั้งก่อนจะเดินมาลูบหัว

     "ผมเห็น...คนที่อยู่หน้าบ้าน..."จู่ๆคนตัวเล็กก็วูบไปน้ำตาไหลพราก"กัน!ตื่นสิ!คุณเอนาส!"เรย์ใจหล่นวูบไปอยู่ตาตุ่มเมื่อจู่ๆน้องของตนทรุดลงไปในอ้อมกอดของเธอเธอรีบวิ่งไปหาเอนาสที่ทำอาหารอยู่แต่ผมหน้าต่างใหญ่บ้านบานหนึ่งก็เห็นสาเหตุของน้อยตนเอง

...แวมไพร์...

...level...F13...

   ตึกๆ  ตึกๆ

     เสียงหัวใจของตนเองเต้นเร็วขึน หน้าบ้านนั้นคือแวมไพร์ชั้นสุกท้าย แวมไพร์ที่ตกต่ำไม่สามารถความคุมตนเองได้เป็นพวกชั้นต่ำที่หน้าจะถูกกวาดล่างไปแล้ว ตอนนี้มายืนอยู่หน้าบ้านทำท่าที่จะบุกเข้ามา

     "คุณเอนาส"เมื่อลงมาในห้องครัวก็พบว่าคุณเอนาสหยิบมีดมาพอดี

     "ได้กลิ่นอยู่"เอนาสรับคำ"กันเป็นไงบ้าง?"

     "สลบไปแล้วค่ะ"เรย์ตอบก่อนจะพาร่างน้อยไปไว้บนโซฟาห้องรับแขกมองหน้าของน้องที่ซีดลงสีผิวที่ซีดอยู่แล้วบัดนี้กลับดูซีดลงไปอีก

     หลังจากเหตุการ์ณวันนั้นเขารู้ดีว่ากันเกลียดอะไรมากที่สุด... แวมไพร์ ...ใช่น้องของเขาเกลียดแวมไพร์เกลียดตัวตนของเขาตัวเรย์นั้นรู้ดีที่สุดแต่เพราะรู้ดีที่สุดจึงเลือดที่จะโกหกแม้จะเป็นผมเสียในภายหลังก็ตามแต่ว่า

     เขาจะทิ้งกันไว้ในห้องนี้ไม่ได้ แต่จะออกไปสู่เลยก็ไม่ทนัดนักเพราะเราไม่รู้ว่ามันมีกี่ตัวถ้าเข้าออกไปรับมือด้านหน้าแล้วถ้ามีพวกมันมาด้านหลังล่ะ? บ้าจริงทั้งๆที่คิดมาดีแล้วแท้ๆว่าจะไม่ให้ใครเสียไปอีกหรือตระกระที่ว่า การจะได้อย่างใดอย่างหนึงจะต้องศูนย์เสียอีกอย่างหนึ่งนั้นจริงหรือ?

     เอนาสเดินเข้ามาในห้องมาจับชีพจรกันพยักหน้าแปลว่าดีขึ้นแล้วก่อนที่จะเดินไปที่โต๊ะยาก่อนเดินมาพร้อมยาในมือ3เม็ดสีขาว2สีเหลืองหนึ่งและใช่เรย์รู้หน้าที่ดีไปหยิบน้ำและค่อยๆประคองหัวของน้องชายขึ้นและเอายาใส่เข้าไปในปากกันและน้ำตาม

    แค่กๆ แค่กๆ

     เสียงไอน้อยๆก่อนที่จะหยุดลง"ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ"เอนาสตอบให้หญิงสาวสบายใจก่อนที่จะมองออกไปข้างนอก"มากมา3ตัว"เอนาสพูดขึ้นคนฟังถึงกับชงักมา3ตัวไม่เป็นไรหรอกแต่ว่ากันอยู่ด้วยนะแล้วจะสู้ยังไงล่ะงานนี้

     "เรย์"เอนาสเรียกเรย์ก่อนโยนครรธนูในหญิงสาวก็สามารถรับได้อย่างสง่างามและลูกดอก4ดอกเอนาสชี้ขึ้นไปข้างบน(ชีเข้าใจว่าเป็นดาดฟ้าอ่ะนะ)"ที่ป่า2ตัวอีก2ดอกเผื่อไว้"

     "ขอบคุณ"เรย์เอ่ยขอบคุณเอนาสก่อนจะอุ้มน้องขึ้นไปดาดฟ้าด้วยเมื่อถึงเธอเอากันนอนแอบๆไว้ตรงซอกแคบก่อนที่เธอจะมองหาศัตรูที่อยู่ที่ป่า ตอนนี้มันใกล้บ้านแล้ว รอช้าอยู่ใยเรย์รีบง้างธนูดอกแรกเลงไปที่ตัวอยู่ใกล้สุด

   ...1...

   ...2...

   ...3...

                                                    ฟุบ!!!

     เสียงปล่อยธนูก่อนที่ลูกธนูจะทะลุหัวแวมไพร์ตัวแรกไปและกลายเป็นทรายลอยหายไปทันทีและอีกตัวหนึ่งเรย์เล่งเป้าอีกครั้งก่อนจะปลอยธนูดอกที่2และใช้สาระรูปไม่ต่างจากตัวที่หนึ่งเลยล่ะแต่ทว่า...

        Oh my...

     ยังเหลืออีกตัวดูแปลกๆเด็กมาเหมือนแวมไพร์ปกติแต่ที่บ้านของพวกเขาไม่มีแม้แต่สัตว์มาอาศัยแถวนี้เลยเพราะว่าที่นี้คืออาณาเขตที่เอนาสสร้างมาไงล่ะ ถามว่ามันทำไมน่ะเหรออาณาเขตนี้ไม่น่าจะมีสิ่งมีชีวิตอื่นนอกจากพวกเราเพราะร่ายเวทย์ป้องกันไว้แต่อาจจะเหลือพวกชั้นต่ำวิปริตนิดหน่อยก้เถอะและนานๆจะมีครั้งหนึ่ง

        แต่นี้มั้นเล่น4ตัวเลย!

     เจ้าตัวนั้นเหมือนยิ้มด้วยหรือว่า?

     ตัวบงการ?

     ไม่ได้คิดอะไรนานเอนาสวิขึ้นมาบนดาดฟ้าอย่างเร่งรีบที่แปลกคือเขาเอาปืนกระสุน์เงินมา??"คุณเอนาสเกิดอะไรขึ้น?"

     เอนาสเตรียมเล่ง"แวมไพร์นั้นน่ะ...ระดับE1"ระดับพี่สูงขึ้นมาหน่อยแต่ก็ร่ายแรงไม่แพ้กันบ้าจริงนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่แต่เอาเข้าจริงเรย์ก็ไม่อยากโดนลูกหลงจากสเกดไฟนักหรอกจึงถอยมาห่างๆและกอดกันที่ยังไม่ได้สติเอาไว้

     ปัง!

     "สำเร็จไหม??"เรย์ถามเอนาส เจ้าตัวมีสีหน้าเคร่งเครียดและเรย์ก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติจึงรีบออกไปกันเอนาสจาก...

     ฉึก!

     เสียงของเหล็มเจาะเนื้อผ่านทะลุเมื่อควันจางหายไปก็พบว่าแวมไพร์ชั้นต่ำตอนนี้ถูกเรย์ใช้เล็มเหล็มคมแทงเข้าที่อกโดยที่เรย์ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียวด้วยตาของเรย์กลายเป็นสีแดงเลือดก่อนที่เหยื่อนั้นจะกลายเป็นทรายและหายไปในอากาศแต่เลือดของเหยื่อก็ยังอยู่บนร่างงาม

     "วุดวิดเลย... ขอบคุณนะเรย์จัง ฝีมือไม่ตกเลยนะเนี้ย"คำชมจากผู้ปกครองชมเด็กในในความดูแลตาของเรย์กลับมาปกติที่มีแววอ่อนลงเล็กน้อย'ไม่อยากให้...กันเห็นในสภาพที่เลย'

     ตอนนี้เรย์อยู่ในสภาพที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือดของพวกชั้นต่ำเมื่อครู่เป็นสภาพที่ไม่น่ามองสำหรับมนุษย์นักเธอมีแววตาเศร้าหมองนึกกลับไปวันที่เจ้าตัวหน้าจะทรมานมากที่สุด เรย์หันไปมองกัน 'อย่าเพิ่งตื่นเลยนะ ขอร้องล่ะ' ไม่อยากให้เห็นสภาพนี้จริงๆเท่านี้ก็คงเป็นที่รับไม่ได้สำหรับกันอยู่แล้วด้วย จะพากันกลับไปยังไงในเมื่อ...สิ่งสกปรกยังเลอะเติมตัวเลย

     "ไปพักเถอะ กันเดียวฉันดูแลเอง"เอนาสพูดกับเรย์ที่มองเลือดตามตัวเองอย่างเศร้าๆเขารู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร เขาอุ้มกันขึ้นไปห้องนอนของเจ้าตัวส่วนเรย์ก็เข้าไปทำความสะอาดตนเองในห้องน้ำและพร่ำร้องไห้ถึงความผิดของตนเอง 'ที่เรย์"โทษ"ตัวเอง'

   เวลาผ่านไปสักพัก

     ณ ห้องนอนของกัน

     ร่างบางหน้าเรียวสวยเหมือนผู้หญิงนอนหลับพรึมในชุดนอนสีชมพูที่เอนาสเลือกให้ตลอดเวลาที่ไม่น่าเข้ากับเจ้าตัวเลยแต่สำหรับเรย์แล้วมันน่ารักมากๆในสายตาของเธอ ตาที่หลับไม่รู้เรื่องราวใดๆว่ามีคนมาอยู่ข้างเตียงข้างกายของตน'เหนื่อยใจมากสินะ'

     "อื่ออ"เสียงครางน้อยๆของเจ้าตัวเล็กดังขึ้น

     "ท่านพี่ซวอส์...งื่อ...ร้องเพลง...นะฮะ..."เด็กน้อยละเมอกอดหญิงสาวไว้

     "คิกๆ เหมือนเดิมจริงๆ"เรย์พึมพำกับตัวเอง จะมีใครนอกจากคนตัวเล็กกล้าเรียนเขาด้วยชื่อจริงๆกันนะ สายตาอ่อนโยนและยิ้มจากใจให้กันความอบอุ่นนี้มีเพียงกันเท่านั้นที่จะได้รับ

     "ร้องก็ได้...กัน"และค่ำคืนนั้นเป็นจุดเริ่มต้นของราตรีต่อไป...

To Be Continue

Next Night

ราตรีที่ 2 ราตรีแห่งการพบกัน

**********************************************************

อ่ามาแล้วๆมาอัพก่อนสอบ1วัน...เกลียดที่สุดดดแต่การcleanสมองที่ดีที่สุดตอนนี้คือแต่งนิยายครับ555ไม่ใช่ล่ะ ตอนนี้งานเยอะมากหนีมาปั่นได้ยังตกใจกับตัวเองเหมือนกันนะเนี้ย บทนี้อาจจะสั้นไปหน่อยนะฮะเนื่องจากไม่มีเวลามากนยัก

อาจจะมีคำถามว่าอันนี้ฟิคอะไร?

ตอบ ไม่ทราบครับ/คะ/ฮะ

ไม่ได้ก่สนหรืออะไรนะคือไม่รู้แต่งไรดีอ่ะเราเลยเอาแบบผสมมา5-6เรื่องอ่ะนะ(ไม่แปลกถ้าฟิคนี้จะเพี้ยนๆ)แต่ก็พยายามอย่างยิ่งถ้ามีคนอ่านไม่ใช่แล้ว!จะพยายามแต่งให้ดีที่สุดนะฮะเพราะเรื่องนี้เป็นฟิคแรกและอาจจะมีฟิคอื่น

และถ้ามีชื่อตัวละครคล้ายๆกันก็จะขออธิบายว่าพวกเรามีเรื่องเยอะมากแต่ไม่ได้ลงซะที่แล้วมีรอบหนึ่งจินเนอร์หรือใครไม่รู้ลงสลับบรรทัดกันวุ่นไปหมดเลย

จินเนอร์//โทษฉันทำไมอ่ะ?

ซีเวีย//ก็จริงป่ะล่ะ

เข้าเรื่องฮะแล้วอีกเรื่องนึงก็คือขอรบกวนท่านผู้อ่าน แสนสวย สุดหล่อ พ่อรวย นักมวยต่อยไม่ล้ม ผมล่ะนับถือ(ผิดเรื่อง) ไรเดอร์ที่เคารพทุกท่านนะฮะเมื่อท่านreadเสร็จแล้วรบกวนcommentนิดนงนะคับน๊าคับบบบบบบ แล้วพวกเราจะมีพลังมากมายในการทำงานและการเรียน(เกี่ยว?)นะครับขอบคุณหลวงหน้ารักทุกคนครับบบบบบ

ปล.ใครcommentขอให้ได้เกรด4ครับ

ปล2.ถ้าอยากให้เขียนเรื่องอะไรบอกได้เลยนะครับจะเขียนเรื่องสั้นให้และตอนนี้ผมกับเพื่อนกะจะทำProjectรักการอ่านคือเราจะทำเรื่องสั้นๆมาที่ล่ะตอนๆแล้วเอาไว้เขียนลงรักการอ่านนะฮะทุกคนจะได้อ่านรวดๆไปเลยไม่ต้องเสียเวลาแต่ต้องดูความว่างด้วยว่าสดวกไหมนะฮะ

ขอกราบลารอบสุดท้ายจริงๆละ

BYE BYE