Fic:One piece

          หญิงสาวไม่รู้ว่าตนเองหลับไปตอนไหน...

          กว่าจะตื่นก็ปาไปเกือบเที่ยงแล้ว โรบิ้นค่อยๆลุกขึ้นจากโซฟา แต่ก็ต้องเซถลา ล้มลง

          บนโซฟาอีก 

     โรบิ้น:นี่เราแย่ขนาดนี้เลยเหรอ...

          หญิงสาวเอามือแปะกับหน้าผากของตนเอง พบว่ามันก็ไม่ได้ร้อนมาก สงสัยโดนหมอนั่นดูด

          เลือดเยอะเกินไป

          กริ๊ง กริ๊ง!!!

          เสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวดังขึ้น โรบิ้นเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ พบว่ามันเป็นเบอร์ของ

          หัวหน้าตัวแสบ

     ลูฟี่:นี่!!! โรบิ้น ทำไมวันนี้เธอไม่มาทำงาน 

     โรบิ้น:ฉันไม่ค่อยสบายนะ วันนี้ฉันขอลางานนะ

     ลูฟี่:อื้ม...ได้สิ 

          หญิงสาววางสายของหัวหน้าตัวแสบทันที เธอกะว่าจะกินยาแล้วขึ้นไปนอนสักงีบ

          พลันสายตาของหญิงสาวเหลือบไปเห็นกระเป๋าของช็อปเปอร์ สงสัยลืมไว้ เดี๋ยวค่อยเอา

          ไปให้ตอนเย็นละกัน

          โรบิ้นหยิบพาราขึ้นมากิน 2 เม็ด แล้วขึ้นไปบนห้องนอน

          หญิงสาวทิ้งตัวลงบนเตียงอันหนานุ่ม  จัดแจงห่มผ้าให้เรียบร้อย

          ก่อนที่จะค่อยๆปิดเปลือกตาลง

               .               .               .               .               .               .

     โรบิ้น:อือ...

          หญิงสาวค่อยๆลืมเปลือกตา แล้วต้องถึงกับผงะ...

          หญิงสาวไม่ได้ตื่นในห้องนอนของตนเอง แต่ตื่นในคฤหาสน์ขนาดใหญ่ แถมชุดที่เธอใส่

          ไม่ใช่ชุดสีดำของเธอ ชุดที่เธอใส่ตอนนี้มันคล้ายๆกับชุดของเหล่าคุณหนูในราชวัง

               นี่เธออยู่ที่ไหนกันเนี่ย??? 

          พรมสีแดงขมุกขมัวถูกปูไว้ราวกับว่าจะต้อนรับเธอ หญิงสาวลุกขึ้น แล้วเดินไปตามพรม

          หญิงสาวเดินไปตามพรม พบว่าที่นี่มันมืดมาก แต่ไม่ถึงกับไม่มีไฟ มีแต่แสงเทียนที่

          ถูกจุดไว้เท่านั้น 

               ฮึ่ย!!! ยังกะบ้านผีสิง หรือ ปราสาทแวมไพร์ดีละ!!!

               จู่ๆ หญิงสาวก็ได้ยินเสียงเท้าของใครสักคนดังขึ้น

     โรบิ้น:Un Fleurs~

          หญิงสาวพยายามใช้พลังผลปีศาจของตนคว้าเท้าของใครสักคน แต่ก็ทำไม่สำเร็จ

               ฟึ่บ!!!

          มือของใครสักคนค่อยๆโอบกอดเอวของหญิงสาว

     โรบิ้น:Seis Fleur~

          หญิงสาวพยายามที่จะ 'หักคอ' คนที่โอบเธออยู่ข้างหลัง แต่ดูท่าทางจะไม่เป็นผล

     ลอว์:มาอยู่กับฉันเถอะนะ นิโคร โรบิ้น

          หญิงสาวถึงกับผงะ คนที่โอบเธอคือทราฟาก้า แต่ยังไงเธอก็ไม่ค่อยชอบเขาอยู่ดี

     โรบิ้น:ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้น- อึก!!!

          หญิงสาวถูกกัดที่ต้นคอ (อีกแล้ว) ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั้งร่างกาย

          พลังของผลปีศาจของหญิงสาวอ่อนแรงลง เขาค่อยๆดูดเลือดหญิงสาวอย่างช้าๆ

          ก่อนที่จะค่อยๆถอนเขี้ยวออกจากต้นคอของหญิงสาว แล้วเลียเลือดที่เหลือตรงต้นคอของ

          หญิงสาว

          โรบิ้นทำท่าทางจะล้มลงไป แต่ลอว์คว้าตัวของหญิงสาวไว้ได้ทัน

     ลอว์:ต่อให้เธอเกลียดฉันขนาดไหน ฉันก็จะไล่เธอจนกว่าจะจนมุม

          เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆหญิงสาว ก่อนที่จะจูบริมฝีปากของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา

               .               .               .               .               .               .

          กริ๊ง กริ๊ง!!!

          เสียงนาฬิกาปลุกของหญิงสาว ทำให้โรบิ้นถึงกับลืมตาขึ้นทันที 

          หญิงสาวลุกขึ้นนั่ง ทำไมนะ ความฝันถึงได้เหมือนจริงขนาดนั้น

          แล้วทำไมเราต้องฝันถึงที่นั้นนะ

               'แล้วเราทำไมต้องฝันถึงหมอนั้นด้วยนะ'

          หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียง ก่อนที่จะเดินลงไปข้างล่าง กะว่าจะเอากระเป๋าไปคืนช็อปเปอร์

          สักหน่อย

          to be the continune.