Fic:One piece

          อึก!!! ที่นี้ที่ไหน ทำไมมันมืดมิดไปหมดเลย
          โรบิ้นในตอนนี้มองไปทางไหนก็มีแต่ความมืดมิด หญิงสาวค่อยๆทรุดตัวลงกับพื้น
          อ่า.... หนาวจัง แถมยังมืดอีก ใครก็ได้ช่วยด้วย...
          เหมือนคำขอร้องของหญิงสาวจะได้ผล
          เหมือนมีลมพัดมาทางหญิงสาวเบาๆ จนโรบิ้นต้องเอามือโอบไหล่ ลมนั้นพัดมาพร้อมกับ
          แสงสว่าง พร้อมกับชายคนหนึ่ง
     โรบิ้น:พ่อ!!!
          หญิงสาวพยายามจะลุกขึ้น แต่มีมือของใครสักคนเหนี่ยวรั้งเธอไว้
          มันคือพลังของเธอเอง เธอไม่น่ามีพลังแบบนี้เลย สุดท้ายมันก็กลับมาทำร้ายตัวเธอเอง
     โรบิ้น:พ่อ!!! อย่าทิ้งหนูไป
     พ่อ:ไป... ซะ 
     โรบิ้น:พ่อพูดอะไร???
     พ่อ:ไปซะ... คนคนนั้นเขารักลูกมากกว่าพ่ออีก 26ปีแล้วที่เขารอลูก 
     โรบิ้น:ไม่!!!หนูรักพ่อคนเดียว ไม่!!! อย่าจากหนูไป ม่ายยยยยยยยยยยยย!!!!!!!
          อึก!!!
          หญิงสาวสะดุ้งเฮือก เธอฝันร้าย ไม่สิ เธอฝันถึงพ่อของเธอ ท่านเสียไปหลายปีแล้ว 
          เพิ่งมาเข้าฝันเธอวันนี้เนี่ยนะ ไม่แปลกไปหน่อยเหรอ
          แล้ว 'คนคนนั้น' คือใครกันแน่!!!
                    .          .          .          .          .          .          .          .
          โรบิ้นในร่างชุดสีดำ (ยังกะจะไปงานศพ//Rose งานศพแกนี่และ อินักเขียน//โรบิ้น)
          ยืนรอแท็กซี่อยู่ ฮึฮึ ยัยบ้านามิ ดันมาติดงานอีก ส่วนลูฟี่ ดันขับรถไม่เป็นอีก
          ซันจิ ก็ติดลูกค้าอีก เรย์วี่ มิล่า เบล ดันติ
               เอี๊ยด!!!
          เสียงรถเบรก ทำให้โรบิ้นถึงกับต่อหันไปมอง พบว่าเป็นรถคันหรู แต่ลวดลายมันแปลกๆ
          (ลายเสือมั้ง//Rose) มาจอดข้างหน้าเธอ
          กระจกถูกเลือกลงมา เผยให้เห็นคนภายในรถ
     ลอว์:ขึ้นมาสิ เดี๋ยวฉันไปส่งให้
     โรบิ้น:เอ่อ...
          หญิงสาวชั่งใจอยู่สักพักนึง ถ้าเธอไปกับหมอนี้ คงไม่ดีแน่ๆ แต่ตอนนี้ เธอจะเป็นลมแล้ว
          โรบิ้นเปิดประตูรถของลอว์เข้าไปนั่งทันที
          หญิงสาวไม่พูดอะไรทั้งสิ้น เธอไม่อยากพูดกับเขา ดูดเลือดเธอไป 
          อย่าหวังว่าเธอจะยกโทษให้ละกัน
     ลอว์:เธอชื่ออะไร???
     โรบิ้น:....
          เอี๊ยด!!!
          เขาเบรกรถจนหน้าของโรบิ้นเกือบหัวทิ่ม
     โรบิ้น:เธอขับรถเป็นหรือเปล่า???
     ลอว์:ขับเป็นนะ แต่ตอนนี้ถึงหน้าบ้านคุณแล้ว ไม่ให้ผมเบรครึไง!!!
          หญิงสาวถึงกับผงะ เขารู้จักบ้านเธอได้อย่างไร ทั้งๆที เธอยังไม่ได้บอกทางเขาเลย
     โรบิ้น:ขอบคุณ...
          หญิงสาวกำลังจะก้าวลงจากรถ แต่ถูกลอว์ดึงมือเอาไว้
     ลอว์:เดี๋ยว!!! เธอยังไม่ได้จ่ายค่าขับรถ รวมถึงคำพูดที่ดูถูกเมื่อกี้ด้วย
     โรบิ้น:กี่เบรี???
          หญิงสาวหยิบกระเป๋าของตนเอง
     ลอว์:ผมไม่ต้องการเงิน ต้องการแค่... เลือดอันหอมหวานของเธอ
          พูดจบ ชายหนุ่มก็โอบเอวของหญิงสาว โน้มหน้าลงที่ต้นคอของหญิงสาว
          ก็ที่จะกัดเข้าอย่างแรง
          น่าแปลก... ทำไมเธอถึงไม่ผลักเขาออก ทำไมนะ... 
     โรบิ้น:อึก!!!
          หญิงสาวเริ่มคราง ชายหนุ่มค่อยๆถอนเขี้ยวจากต้นคอ แล้วเลียเลือดที่ติดอยู่
     ลอว์:หึ!!! ผมไปล่ะ แล้วเอาไว้เจอกันใหม่
          ชายหนุ่มขับรถออกไปทันที 
     โรบิ้น:อึก!!! เจ็บชะมัด 
          หญิงสาวพาสังขารของตนเองเข้าไปในบ้าน ก่อนที่จะทิ้งตัวลงนอนกับโซฟา
     โรบิ้น:ทั้่งๆที่เกลียดหมอนั้นแท้ๆ แต่ทำไมต้องหน้าแดงด้วยนะ
          to be the continune.