Fic:One piece

          เมื่อฟังมาถึงตอนนี้ ทำให้หญิงสาวนามว่า 'เรย์วี่' ถึงกับสงสัย
     เรย์วี่:หมายความว่ายังไงอะ ยายเบล
          คุณหมอสาวเริ่มถามเภสัชสาวกลับบ้าง
     เบล:เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของคนใกล้ตัวเธอเลยนะ
     เรย์วี่:ใครวะ???
          เบลถึงกับถอนหายใจดังเฮือกนึง ก่อนที่จะถามต่อว่า
     เบล:แกรู้ปะ??? โรงพยาบาลที่เราทำงานอยู่ต่อนี้ หมอผ่าตัดคนไหนหล่อสุด
          มันต้องอย่างนี้สิเบล ยายเรย์วี่ถนัดเรื่องนี้
         (ไปไกลๆ อีนักเขียน//เรย์ลี่  ฮือๆ ใจร้าย//Rose)
          *ปล. เรื่องที่จะแต่งต่อไปนี้ อาจเพิ่มตัวละครที่แต่งเองขึันมาด้วยนะค่ะ
     เรย์วี่:อ่อๆ!! รู้สิ คนที่ชื่อ ทราฟาก้า ดี วอเทอร์ ลอว์ปะ???
     เบล:ใช่!! คนนั้นและ
     เรย์วี่:เพื่อนฉันเอง ไอ้หมอนี่ทำไมเหรอ???
     เบล:แต่งงานแล้ว
          พรวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
          คำว่า 'แต่งงาน'ทำให้เรย์วี่ที่กำลังกินน้ำอยู่พ่นน้ำออกมาเป็นน้ำพุเลย
          (เป็นสิงโตทะเลเลย//Rose ไรเดอร์คิก!!!//เรย์วี่)
     เรย์วี่:พูดเล่นปะเนี่ย??? หรือไปก็แต่งงานกับผู้ชายด้วยกัน อย่างเช่น ยูสทัส คิดส์ อะไรอย่างงี้
          เรย์วี่รู้ดีว่า ลอว์เกลียดผู้หญิงขนาดไหน เคยมีพยาบาลอยู่หลายคนเคยส่งจดหมายรักไปหา
          ลอว์ แต่ถูกปฏิเสธทุกคน แถมยังโดนทำร้ายจิตใจด้วยการถูกลอว์ขยำจดหมายรักโยนทิ้งลง
          แม่น้ำบ่าง ถังขยะ(เน่ามากๆ)บ้าง (โครตทำร่้ายจิตใจ แต่คุณพยาบาลเหล่านั้นก็ยังรักลอว์)
     เบล:ความจริง แต่งกับผู้หญิงด้วย
     เรย์วี่:ไหนลองเล่ามาซี้??
     เบล:ได้เลย คือ...
                         .          .          .          .           .          .          .
                         วันเวลาไม่เคยรอใคร ดูท่าจะจริง
                         แต่เรื่องราวบางอย่างยังรอใครอยู่
          หญิงสาววัยอายุ 26 ปี นามว่า 'นิโคร โรบิ้น' กำลังเขี่ยยากิโซบะในชามอย่างเบื่อหน่าย
          ไม่ใช่ว่าเธอเบื่ออาชีพนักโบราณคดีหรอกนะ แต่ต้องมาตรวจสอบข้อมูลทางประวัติศาสตร์ที่
          ไม่เป็นจริงอย่างนี้ มันน่าเบื่อนะ
               คนเรามันจะเชื่อลมๆ แล้งๆ เสมอๆ โดยไม่คำนึงถึงความเป็นจริงเลย
     นามิ:ไงแก!!! มัวเหม่ออะไรอยู่??? คิดถึงโซโลเหรอ
          'นามิ' นักพยากรณ์อากาศสาวถือแซนด์วิชชิ้นโตมานั่งตรงหน้าหญิงสาว
     โรบิ้น:เปล่าหรอก... แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยนะ
          เธอไม่ค่อยชอบ 'โรโรโนอา โซโล' ซักเท่าไร เหตุผลง่ายๆก็คือ เขาชอบดื่มสาเกนะ
     นามิ:งั้นรีบๆกินเลยแก ฉันมีงานที่ต้องทำอีกเยอะ
          พูดจบ หญิงสาวผมสีส้มก็รีบจัดการกับแซนด์วิชตรงหน้าทันที
     โรบิ้น:ตอนเย็นว่าปะ???
     นามิ:ว่าง... ไมอะ???
     โรบิ้น:จะพาคุณหมอตัวน้อยไปหาอะไรกินนะ
     นามิ:โอเค... แต่เธอต้องไปรับฉันนะ ที่ทำงานนะ
     โรบิ้น:ได้สิ
          หลังจากนั้น ทั้ง 2 สาวก็กินข้าวและแยกย้ายไปทำงานของตนเอง
                    .          .          .          .          .          .          .         .               
          ถ้าใครต้องการที่จะเดินทางออกต่างจังหวัด  มักจะเจอกับคฤหาสน์หลังใหญ่นี่เสมอ
          คฤหาสน์หลังใหญ่นั้นตั้งเด่นเป็นสง่าดูสวยงามอย่างน่าประหลาด...
          ภายในห้องๆหนึ่งในคฤหาสน์ มีชายหนุ่มร่างสูงโปร่งกำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างสบายใจ 
          วันนี้ เขาไม่ไปทำงาน โดยโกหกไปว่าป่วย ทั้งที่ความจริงก็คือ เขาอยากหยุดเอง
               ผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นพร้อมแล้ว
               เขายังไม่ลืมสัญญาที่ให้ไว้กับชายหนุ่มนักโบราณคดีคนนั้น
               ถึงจะผ่านมาหลายปีแล้วก็เถอะ
     เบโปะ:ท่านลอว์!!! ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว
     ลอว์:อืม.... เดี๋ยวตามลงไป
          ชายหนุ่มลุกขึ้น บิดขี้เกียจเล็กน้อย แล้วเลียริมฝีปากของตนเอง 
          เผยให้เห็นเขี้ยวอันแหลมคมของเขา
          ใช่!!! เขาเป็นแวมไพร์ แต่สามารถใช้ชีวิตแบบคนปกติทั่วไปได้
          เขาชื่อ 'ทราฟาก้า ดี วอเทอร์ ลอว์'
          ลอว์เดินมาหยิบรูปของผู้หญิงคนหนึ่่งขึ้นมาดู
          ความทรงจำในอดีตค่อยๆผุดขึ้นมาในหัวของเขา
          ผู้หญิงคนนั้นกลับมาแล้ว และเขาไม่มีวันปล่อยเธอไปไหนอีกแน่
          ลอว์วางรูปผู้หญิงคนนั้นลง ก่อนที่จะเดินลงไปกินข้าวข้างล่าง
          อีกไม่กี่วัน ผู้หญิงคนนั้นก็จะมาอยู่กับเขาแล้ว
          to be the continune.