Fic:One piece
เขียนโดย 
Rosebear
วันที่ 17 มิถุนายน พ.ศ. 2559 เวลา 23.13 น.
แก้ไขเมื่อ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 23.38 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
2) Promise สัญญา ตอนที่ 2 [Law X Robin]
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเมื่อฟังมาถึงตอนนี้ ทำให้หญิงสาวนามว่า 'เรย์วี่' ถึงกับสงสัย
เรย์วี่:หมายความว่ายังไงอะ ยายเบล
คุณหมอสาวเริ่มถามเภสัชสาวกลับบ้าง
เบล:เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของคนใกล้ตัวเธอเลยนะ
เรย์วี่:ใครวะ???
เบลถึงกับถอนหายใจดังเฮือกนึง ก่อนที่จะถามต่อว่า
เบล:แกรู้ปะ??? โรงพยาบาลที่เราทำงานอยู่ต่อนี้ หมอผ่าตัดคนไหนหล่อสุด
มันต้องอย่างนี้สิเบล ยายเรย์วี่ถนัดเรื่องนี้
(ไปไกลๆ อีนักเขียน//เรย์ลี่ ฮือๆ ใจร้าย//Rose)
*ปล. เรื่องที่จะแต่งต่อไปนี้ อาจเพิ่มตัวละครที่แต่งเองขึันมาด้วยนะค่ะ
เรย์วี่:อ่อๆ!! รู้สิ คนที่ชื่อ ทราฟาก้า ดี วอเทอร์ ลอว์ปะ???
เบล:ใช่!! คนนั้นและ
เรย์วี่:เพื่อนฉันเอง ไอ้หมอนี่ทำไมเหรอ???
เบล:แต่งงานแล้ว
พรวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
คำว่า 'แต่งงาน'ทำให้เรย์วี่ที่กำลังกินน้ำอยู่พ่นน้ำออกมาเป็นน้ำพุเลย
(เป็นสิงโตทะเลเลย//Rose ไรเดอร์คิก!!!//เรย์วี่)
เรย์วี่:พูดเล่นปะเนี่ย??? หรือไปก็แต่งงานกับผู้ชายด้วยกัน อย่างเช่น ยูสทัส คิดส์ อะไรอย่างงี้
เรย์วี่รู้ดีว่า ลอว์เกลียดผู้หญิงขนาดไหน เคยมีพยาบาลอยู่หลายคนเคยส่งจดหมายรักไปหา
ลอว์ แต่ถูกปฏิเสธทุกคน แถมยังโดนทำร้ายจิตใจด้วยการถูกลอว์ขยำจดหมายรักโยนทิ้งลง
แม่น้ำบ่าง ถังขยะ(เน่ามากๆ)บ้าง (โครตทำร่้ายจิตใจ แต่คุณพยาบาลเหล่านั้นก็ยังรักลอว์)
เบล:ความจริง แต่งกับผู้หญิงด้วย
เรย์วี่:ไหนลองเล่ามาซี้??
เบล:ได้เลย คือ...
. . . . . . .
วันเวลาไม่เคยรอใคร ดูท่าจะจริง
แต่เรื่องราวบางอย่างยังรอใครอยู่
หญิงสาววัยอายุ 26 ปี นามว่า 'นิโคร โรบิ้น' กำลังเขี่ยยากิโซบะในชามอย่างเบื่อหน่าย
ไม่ใช่ว่าเธอเบื่ออาชีพนักโบราณคดีหรอกนะ แต่ต้องมาตรวจสอบข้อมูลทางประวัติศาสตร์ที่
ไม่เป็นจริงอย่างนี้ มันน่าเบื่อนะ
คนเรามันจะเชื่อลมๆ แล้งๆ เสมอๆ โดยไม่คำนึงถึงความเป็นจริงเลย
นามิ:ไงแก!!! มัวเหม่ออะไรอยู่??? คิดถึงโซโลเหรอ
'นามิ' นักพยากรณ์อากาศสาวถือแซนด์วิชชิ้นโตมานั่งตรงหน้าหญิงสาว
โรบิ้น:เปล่าหรอก... แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยนะ
เธอไม่ค่อยชอบ 'โรโรโนอา โซโล' ซักเท่าไร เหตุผลง่ายๆก็คือ เขาชอบดื่มสาเกนะ
นามิ:งั้นรีบๆกินเลยแก ฉันมีงานที่ต้องทำอีกเยอะ
พูดจบ หญิงสาวผมสีส้มก็รีบจัดการกับแซนด์วิชตรงหน้าทันที
โรบิ้น:ตอนเย็นว่าปะ???
นามิ:ว่าง... ไมอะ???
โรบิ้น:จะพาคุณหมอตัวน้อยไปหาอะไรกินนะ
นามิ:โอเค... แต่เธอต้องไปรับฉันนะ ที่ทำงานนะ
โรบิ้น:ได้สิ
หลังจากนั้น ทั้ง 2 สาวก็กินข้าวและแยกย้ายไปทำงานของตนเอง
. . . . . . . .
ถ้าใครต้องการที่จะเดินทางออกต่างจังหวัด มักจะเจอกับคฤหาสน์หลังใหญ่นี่เสมอ
คฤหาสน์หลังใหญ่นั้นตั้งเด่นเป็นสง่าดูสวยงามอย่างน่าประหลาด...
ภายในห้องๆหนึ่งในคฤหาสน์ มีชายหนุ่มร่างสูงโปร่งกำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างสบายใจ
วันนี้ เขาไม่ไปทำงาน โดยโกหกไปว่าป่วย ทั้งที่ความจริงก็คือ เขาอยากหยุดเอง
ผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นพร้อมแล้ว
เขายังไม่ลืมสัญญาที่ให้ไว้กับชายหนุ่มนักโบราณคดีคนนั้น
ถึงจะผ่านมาหลายปีแล้วก็เถอะ
เบโปะ:ท่านลอว์!!! ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว
ลอว์:อืม.... เดี๋ยวตามลงไป
ชายหนุ่มลุกขึ้น บิดขี้เกียจเล็กน้อย แล้วเลียริมฝีปากของตนเอง
เผยให้เห็นเขี้ยวอันแหลมคมของเขา
ใช่!!! เขาเป็นแวมไพร์ แต่สามารถใช้ชีวิตแบบคนปกติทั่วไปได้
เขาชื่อ 'ทราฟาก้า ดี วอเทอร์ ลอว์'
ลอว์เดินมาหยิบรูปของผู้หญิงคนหนึ่่งขึ้นมาดู
ความทรงจำในอดีตค่อยๆผุดขึ้นมาในหัวของเขา
ผู้หญิงคนนั้นกลับมาแล้ว และเขาไม่มีวันปล่อยเธอไปไหนอีกแน่
ลอว์วางรูปผู้หญิงคนนั้นลง ก่อนที่จะเดินลงไปกินข้าวข้างล่าง
อีกไม่กี่วัน ผู้หญิงคนนั้นก็จะมาอยู่กับเขาแล้ว
to be the continune.
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
