The Revenge of Love แค้นรัก ลวงใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

'วันนี้มีอะไรพิเศษรึเปล่าคะถึงได้มารับแก้วแต่เช้าขนาดนี้' ชั้นถามพี่ป๊อปที่กำลังขับรถอยู่

 

 

 

 

 

'ก็พาแก้วไปสมัครงานไง' สมัครงาน? ชั้นขมวดคิ้วเล็กน้อยกับคำตอบของพี่ป๊อป

 

 

 

 

'พี่เห็นว่าแก้วยังไม่มีที่ทำงาน พี่ก็เลยของคุณพ่อกับคุณแม่ให้แก้วมาเป็นเลขาส่วนตัวของพี่น่ะ' พี่ป๊อปตอบ ชั้นอึ้งเล็กน้อยที่จะได้เข้าไปทำงานในบริษัทพี่ป๊อปแถมยังได้เป็นเลขาส่วนตัวอีก นี่ล่ะนะสิทธิพิเศษของคนเป็นแฟน

 

 

 

 

 

'ขอบคุณนะคะ ที่หางานให้แก้ว ' ถ้าชั้นได้เข้าไปทำงานในนั้นจริงๆก็ดีน่ะสิ แผนการของย่าก็จะได้ง่ายขึ้นด้วย อย่างแรกก็ต้องทำให้ทุกคนไว้วางใจในตัวชั้นก่อน 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ถึงแล้วล่ะ' พี่ป๊อปพูดก่อนจะเดินลงมาเปิดประตูให้ชั้น  ชั้นมองบริษัทตรงหน้าที่ใหญ่โตและทันสมัย พนักงานหลายสิบคนเดินออกมาต้อนรับชั้นกับพี่ป๊อป

 

 

 

 

 

'ไปกันเถอะแก้ว' พี่ปีอปพูดแล้วเดินนำเข้าไปในบริษัท แล้วขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นสูงสุด ก่อนจะเดินนำเข้าไปในห้องๆหนึ่ง ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นห้องประชุม 

 

 

 

 

 

'มากันแล้วสินะ นี่ป๊อปปี้ลูกชายคนโตของชั้น ส่วนนั่น หนูแก้วว่าที่ลูกสะใภ้ ' คุณลุงพูดแนะนำพี่ป๊อปและชั้น ทุกคนในห้องต่างปรบมือแสดงความยินดี แต่...มีเพียงแค่ โทโมะ เท่านั้นที่ยังคงนั่งเงียบไม่แสดงท่าทีใดๆออกมา 

 

 

 

 

 

'หนูแก้วจ๊ะ' ตอนนี้ทุกคนในที่ประชุมต่างออกไปกันหมดแล้ว เหลือเพียงแค่คุณลุงคุณป้า พี่ป๊อป ชั้น และโทโมะเท่านั้นที่นั่งอยู่

 

 

 

 

'คะคุณป้า' ชั้นหันไปตามเสียงเรียก คุณป้าดูจะฉุนเล็กน้อย

 

 

 

'บอกแล้วไงจ๊ะว่าให้เรียกแม่ ไหนๆก็จะมาเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่แล้ว' คุณป้าร่ายยาว นี่ถ้าพวกเขารู้ว่าชั้นมาเพื่อแก้แค้นล่ะก็ ยังจะใจดีกับชั้นอยู่อีกมั้ย

 

 

 

 

'ค่ะๆ คุณแม่' ชั้นยิ้มตอบ  

 

 

 

 

'หนูคงจะไม่ว่าอะไรใช่มั้ย ถ้าแม่จะให้หนูมาเป็นเลขาของโทโมะ' อึ้งเลยล่ะ ไหนพี่ป๊อปบอกว่าชั้นจะได้เป็นเลขาส่วนตัวให้พี่ป๊อปไง ไหงตอนนี้มาเป็นโทโมะได้ล่ะ

 

 

 

 

 

'แต่แม่ครับ ไหนตอนแรกแม่บอกจะให้แก้วมาเป็นเลขาผมไงล่ะ' พี่ป๊อปดูจะไม่พอใจเล็กน้อย ชั้นได้แต่นั่งนิ่งไม่กล้าพูดอะไร ส่วนโทโมะน่ะหรอ ไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาเลย นี่เขายังมีความรู้สึกอยู่รึเปล่า

 

 

 

 

'ตอนแรกแม่ก็จะให้หนูแก้วมาเป็นเลขาลูก แต่ลูกพึ่งกลับมาจากนอกยังไม่คุ้นกับงานในบริษัทแม่ก็เลยจัดหาเลขาที่มีความชำนาญมาช่วยลูกมันคงจะดีกว่า ส่วนหนูแก้วก็ไปเรียนรู้งานจากโทโมะก่อนจะได้คุ้นชินกับบริษัทเรามากขึ้น' คุณป้าพูดอธิบายพร้อมเหตุผลที่ยาวเหยียด

 

 

 

 

'แต่...' 

 

 

 

'ทำตามที่แม่บอกเถอะป๊อปปี้ ทั้งแกกับหนูแก้วก็ยังใหม่ ก็ต้องให้คนที่เขาชำนาญแล้วมาช่วยสอน' พี่ป๊อปที่ทำท่าจะแย้งก็ต้องเงียบเมื่อคุณลุงพูดขึ้น 

 

 

 

 

 

'หนูแก้วโอเคใช่มั้ยจ๊ะ' คุณป้าหันมาถามชั้นอีกที 

 

 

 

 

'โอเคค่ะ แก้วทำอะไรก็ได้' จะยังไงก็ได้หมดแหละ แต่การที่ต้องมาทำงานร่วมกับโทโมะและต้องเจอหน้ากันอยู่ทุกวันแบบนี้มันคงจะเป็นปัญหาสำหรับชั้นมากๆ

 

 

 

 

 

'หนูแก้วโอเคแล้ว แกก็ต้องโอเคเข้าใจมั้ยป๊อปปี้' คุณแม่หันไปพูดกับพี่ป๊อปที่ยังทำหน้าหงอยอยู่ ดูเหมือนจะยังไม่ค่อยโอเคสักเท่าไหร่

 

 

 

 

'ก็ได้ครับ แต่ถ้าผมแต่งงานกับแก้วแล้วคุณแม่ต้องให้แก้วมาเป็นเลขาผมนะ' พี่ป๊อปพูดอย่างจริงจัง ชั้นอึ้งนิดนึงก่อนจะค่อยๆหันไปมองโทโมะแต่...เขาก็ยังไม่แสดงอาการอะไรออกมา เหอะ! คงตัดใจจากชั้นได้แล้วล่ะมั้ง ชั้นก็ควรตัดใจจากเขาได้แล้วเหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'เข้ามาสิ' หลังจากที่ออกจากห้องประชุมแล้วชั้นก็ต้องเดินตามโทโมะเข้าไปดูที่ทำงานของตัวเอง น้ำเสียงและสายตาของเขาทำให้ชั้นไม่กล้าเดินเข้าไป

 

 

 

 

'อยากยืนอยู่หน้าห้องนั่นก็แล้วแต่นะ' โทโมะพูดสั้นๆ แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานตัวเอง นี่ชั้นต้องมาทำงานกับเขาจริงๆหรอเนี่ย 

 

 

 

 

 

'กว่าจะเข้ามาได้ นั่นคือโต๊ะทำงานของเธอ หน้าที่ของเธอก็แค่ตรวจดูเอกสารก่อนเอามาให้ชั้นเซ็น เช็คตารางงานของชั้นและก็ไปพบลูกค้ากับชั้น ' โทโมะพูดรวดเดียวจบ ชั้นพยักหน้าเข้าใจ ดีแล้วล่ะที่เขาไม่เอาเรื่องส่วนตัวมาเกี่ยวกับเรื่องงานจะได้ไม่ต้องลำบากใจเวลาทำงาน

 

 

 

 

 

'ชั้นจะรีบสอนงานให้เธอไวๆ จะได้ไปช่วยงานพี่ป๊อป และก็จะได้ไม่ต้องมาทนอยู่กับชั้นอีก' โทโมะพูดขึ้นอีกครั้ง มือยังคงเซ็นเอกสารอยู่บนโต๊ะ เขาคงอยากจะไล่ให้ชั้นไปไกลๆล่ะมั้งถึงได้พูดแบบนี้ ชั้นก็ไม่อยากอยู่กับนายนักหรอก รีบๆสอนก็ดีจะได้ไม่ต้องมายุ่งกันอีก

 

 

 

 

 

 

'ก็ดีค่ะ ชั้นจะได้ไปช่วยพี่ป๊อปเร็วๆ' ชั้นพูดกลับ โทโมะเงยหน้ามามองชั้นแววตาของเขาบ่งบอกว่ากำลังโกรธชั้นอยู่ เรื่องไรชั้นจะแคร์ล่ะ -*-

 

 

 

 

 

'คนอะไรทิ้งน้องไปหาพี่ ใจง่ายจริงๆ' ชั้นหันขวับไปมองเขาทันที ชั้นนึกว่าเราจะทำงานร่วมกันได้ล่ะนะ แต่ดูเขาสิชอบแขวะชั้นอยู่เรื่อย

 

 

 

 

 

'ก็พี่มันดีกว่าน้อง คนเรามันก็ต้องเลิกสิ่งที่ดีกว่าไม่ใช่หรอ' ชั้นไม่ยอมง่ายๆหรอก อยากแขวะก็แขวะมาสิ ชั้นจะตอบกลับให้หงายเงิบไปเลย

 

 

 

 

'รู้ได้ไงว่าพี่ดีกว่าน้อง เคยลองแล้วหรอ' ยังไม่หยุดอีก เขาจะเอาชนะชั้นให้ได้เลยใช่ม่ะ 

 

 

 

 

 

'ก็ต้องเคยลองสิ ถึงรู้ว่าดี' เหอะ! เงิบไปเลยสิ คราวนี้ถึงกลับเงียบเลยนะ 

 

 

 

 

 

'เธอทิ้งชั้นไปทำไม' โทโมะถามพลางเงยหน้าขึ้นมามองชั้นถึงแม้ว่าโต๊ะเราจะไม่ได้ติดกันแต่ชั้นก็รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่ออกมาพร้อมกับคำถามเมื่อกี้

 

 

 

 

'.....'

 

 

 

 

 

'ทั้งๆที่เราก็รักกันดี แต่เธอก็ทิ้งชั้นไปโดยไม่มีเหตุผล' ทำไมชั้นจะไม่มีเหตุผลล่ะ แต่เหตุผลของชั้นมันงี่เง้าเกินไปที่จะบอกนาย

 

 

 

 

 

'.....' 

 

 

 

 

 

' ทำไมไม่พูดล่ะ บอกมาสิว่าทำไมเธอถึงทิ้งชั้น' โทโมะที่เห็นชั้นเงียบก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าชั้น ก่อนจะเขย่าตัวชั้นให้พูดออกมา

 

 

 

 

 

 

'มันเรื่องของชั้น' ชั้นตอบออกไปสั้นๆ โทโมะจ้องหน้าชั้นอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ มือเขายังคงจับที่บ่าชั้นแน่น 

 

 

 

 

 

'ปล่อย ชั้นเจ็บ' ชั้นพยายามแกะมือโทโมะออก แต่ยิ่งแกะแรงบีบยิ่งแน่นขึ้น

 

 

 

 

 

'แค่เหตุผลยังบอกไม่ได้ ชั้นขอถามเธออีกครั้งนะ ตลอดเวลาที่เราคบกันเธอเคยรักชั้นหรือเปล่า' ชั้นสตั้นกับคำถาม โทโมะจ้องหน้าชั้นอย่างต้องการคำตอบมันยิ่งเพิ่มแรงกดดันให้ชั้นมากขึ้น

 

 

 

 

 

'ชั้น....ไม่...อื้อ' คำพูดของชั้นถูกกลืนลงไปริมฝีปากหนาประทับลงบนปากของชั้นอย่างแรงและดูดดื่ม โทโมะไม่เว้นช่องว่างให้ชั้นหายใจแม้แต่น้อย ตัวชั้นเริ่มสั่นด้วยความกลัวพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบลงมาบนแก้มทั้งสองข้างของชั้น โทโมะที่เห็นชั้นร้องไห้ก็รีบถอนจูบออกมาทันที

 

 

 

 

 

'แก้ว ชั้นขอโทษ' 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

ชั้นตบหน้าเขาอย่างแรงจนหันมีเลือดไหลออกมาที่มุมปากใบหน้าเนียนมีรอยมือชั้นประทับอยู่ โทโมะหันมามองหน้าชั้นอย่างรู้สึกผิด

 

 

 

 

 

'ชั้นไม่เคยรักนาย ได้ยินมั้ย ฮึก ชั้นไม่เคยรักนาย' ชั้นพูดทั้งน้ำตา โทโมะรีบดึงชั้นเข้าไปกอดแน่น ใบหน้าของชั้นซุกอยู่บนอกแกร่งของเขา ยิ่งเขากอดชั้นแน่มากเท่าไหร่ชั้นยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม มันทำให้ชั้นรู้สึกผิด ทำไมชั้นจะไม่เคยรักนายล่ะ ชั้นรักนาย แต่ชั้นพูดออกไปไม่ได้

 

 

 

 

 

 

'ชั้นไม่อยากได้ยิน ต่อให้เธอบอกว่าเกลียดชั้นมากเท่าไหร่  มันก็ยังดีกว่ารู้...ว่าเธอไม่เคยรักชั้น' เขายังคงกอดชั้นแน่น อ้อมกอดที่อบอุ่นของเขามันหวนให้ชั้นนึกถึงเรื่องราวดีๆที่เราเคยมีให้กัน ภาพวันแรกที่ชั้เจอเขา ชั้นยังจำไม่เคยลืม

 

 

 

 

 

'ชั้นยังรักเธอเสมอนะ และชั้นก็ต้องเอาเธอกลับคืนมาให้ได้ '  เขาพูดก่อนจะปล่อยชั้นให้เป็นอิสระ แล้วเดินหนีออกจากห้องไป ชั้นคงเลวมากเลยสินะ ชั้นทำร้ายจิตใจเขาแท้ๆ แต่เขายังรักชั้นเหมือนเดิม ชั้นไม่อยากให้นายต้องมาเจ็บปวดแบบนี้อีกแล้วโทโมะ นายควรจะลืมชั้นแล้วไปเริ่มต้นใหม่กับคนอื่น ที่ดีกว่าชั้น ชั้นยอมให้นายเกลียดชั้น...ดีกว่าต้องมาเจ็บ เพราะชั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

---

มาอัพแล้วจ้าาาาาาา 

คิดถึงรีดเดอร์ทุกคน *เสียงสูงงงง 5555

ตอนนี้สั้นไปมั้ย ไม่หรอกเนาะ อิอิ 

โทโมะและแก้วจะทำยังไงต่อ โทโมะจะเอาแก้วคืนมา ส่วนแก้วก็พยายามหนีโทโมะ โอ๊ะ ไรเตอร์เหนื่อยย 555

31/7/59