The Revenge of Love แค้นรัก ลวงใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

วันนี้เป็นอีกวันที่ชั้นมาที่บ้านของพี่ป๊อป หลังจากที่ชั้นรู้จักและสนิทสนมกับคุณลุงคุณป้าหรือพ่อกับแม่ของพี่ป๊อป ชั้นก็เข้ากับพวกท่านได้เป็นอย่างดีรวมถึงคนใช้ในบ้านด้วยเช่นกัน จะมีก็แต่...โทโมะเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ไม่รู้สึกยินดีอะไรกับชั้น แม้แต่หน้าชั้นเขาก็ยังไม่มอง

 

 

 

 

 

 

'หนูแก้วมาพอดีเลย จะได้มาทานอาหารเย็นพร้อมกัน' คุณพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ ชวนชั้นไปนั่งร่วมโต๊ะอาหารด้วย ชั้นยิ้มตอบก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆพี่ป๊อป ความจริงที่ว่างตรงข้ามหน้าชั้นคงจะเป็นที่ของโทโมะ แต่วันนี้กลับไร้วี่แววของเขา

 

 

 

 

 

 

 

'แล้วโทโมะไปไหนหรอครับ ทำไมไม่ลงมากินข้าว' พี่ป๊อปเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัยเมื่อไม่เห็นหน้าน้องชายมานั่งร่วมโต๊ะกินข้าว

 

 

 

 

 

 

 

'นั่นสิ จุ๋มลงไปตามโทโมะลงมากินข้าวหน่อย' คุณแม่นึกขึ้นได้ ก่อนจะหันไปบอกพี่จุ๋มแม่บ้านให้ขึ้นไปตามโทโมะลงมา

 

 

 

 

 

 

 

'เอ่อ...จุ๋มไปตามแล้วคะ แต่คุณโทโมะบอกว่าไม่หิว' พี่จุ๋มอึกอักก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงกลัวๆ

 

 

 

 

 

 

'อะไรกันลูกคนนี้ นับวันยิ่งหายหน้าหายตา ข้าวปลาก็ไม่ยอมมาทาน' คุณป้าบ่นอย่างขัดใจ หลายวันพักหลังๆนี้โทโมะไม่ค่อยมาให้เห็นหน้าเห็นตาสักเท่าไหร่ สาเหตุคงไม่เป็นเพราะใคร ถ้าไม่ใช่ชั้น เขาคงจะเหม็นขี้หน้าชั้นมากหรืออาจจะรังเกียจจนไม่อยากเห็นหน้าชั้นหรือเหตุผลบางการของเขา 

 

 

 

 

 

 

 

'ให้แก้วไปตามให้มั้ยคะ บางที่โทโมะอาจจะลงมา' ชั้นเอ่ยปากแสดงความเห็น ยิ่งเขาหลบหน้าชั้นหรือไม่อยากเจอชั้นมากเท่าไหร่ ชั้นก็ยิ่งอยากเจอเขา อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าเขามาอยู่ดูชั้นกับพี่ป๊อปสวีทหวานแหววกันมันจะเป็นยังไง

 

 

 

 

 

 

 

 

'เอางั้นก็ได้จ๊ะหนูแก้ว รบกวนหน่อยนะจ๊ะ' คุณป้าหันไปถามความคิดเห็นจากคุณลุงและพี่ป๊อปทั้งสองก็พยักหน้าเป็นเชิงว่าเอางั้นก็ได้ก่อนที่คุณป้าจะหันมาพูดกับชั้น ชั้นพยักหน้าแล้วยิ้มให้ที่หนึ่งก่อนจะเดินขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน แล้วเดินมาหยุดอยู่ห้องริมสุด

 

 

 

 

 

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก 

 

 

 

 

 

ชั้นตัดสินใจเคาะประตูเพื่อเป็นการขออนุญาตจากเจ้าของห้อง 

 

 

 

 

 

 

 

'....' ไม่มีสัญญาณตอบกลับมาแต่อย่างใด  ชั้นเลยตัดสินใจเคาะประตูอีกครั้ง 

 

 

 

 

 

 

'มีอะไร' น้ำเสียงทุ้มฟังดูน่ากลัวเอ่ยถามออกมาจากภายในห้อง 

 

 

 

 

 

 

'เอ่อ...คุณป้าบอกให้ชั้นมาเรียกคุณไปทานข้าว' ชั้นตอบกลับไปด้วยใจหวั่นๆ ตอนแรกก็กล้านะแต่พอได้ยินน้ำเสียงของเขาแล้วทำเอาชั้นขนลุกไม่น้อย

 

 

 

 

 

 

แอดดด

 

 

 

 

 

ไม่มีเสียงตอบกลับ เพียงแต่เปิดประตูออกมาอย่างแรงโดยที่ชั้นไม่ได้ตั้งตัว โทโมะที่สวมเพียงเสื้อยืดสบายกับกางเกงขาสั้นสามส่วนที่ใส่อยู่บ้านเปิดประตูออกมาพร้อมกับใบหน้าที่งุนงงที่เจอชั้นอยู่หน้าห้องเขา

 

 

 

 

 

 

 

'เธอมาทำอะไรที่หน้าห้องชั้น?' โทโมะถามพลางทำหน้าไม่สบอารมณ์ที่เจอชั้น 

 

 

 

 

 

 

'แม่นายให้ชั้นมาตามลงไปกินข้าว' ชั้นพูดเสียงปกติ พลางเชิดใส่เขาอย่างไม่กลัว โทโมะกลอกตาก่อนจะมองชั้น

 

 

 

 

 

 

 

'ชั้นไม่กิน มันกินไม่ลง' โทโมะตอบก่อนจะปิดประตูใส่หน้าชั้น แต่ชั้นไวกว่าเอามือคว้าประตูไว้เพื่อที่คุยกับเขาให้รู้เรื่อง

 

 

 

 

 

 

 

'จะเกลียดอะไรชั้นกันนักกันหนา นายเองก็โตๆแล้วนะ แยกแยะบ้างสิระหว่างเรื่องส่วนตัวกับครอบครัวน่ะ' ชั้นเริ่มที่จะทนไม่ไหวกับความดื้อรั้นของเขาก่อนจะพูดออกมาอย่างเหลืออด

 

 

 

 

 

 

 

'เรื่องของชั้น ชั้นจะไม่กินมันก็เรื่องของชั้น ' โทโมะตอบกลับมาแล้วพยายามดึงประตูกลับ แต่ชันดันยื้อไว้สุดชีวิต

 

 

 

 

 

 

 

'ชั้นรู้ แต่นายลงไปกินข้าวเถอะ นายจะทำเป็นมองไม่เห็นชั้นก็ได้เวลากินข้าว นะ นะ' ชั้นข่มตัวเองให้ใจเย็นแล้วค่อยๆพูดดีๆกับโทโมะก่อนจะใช้ลูกอ้อนที่ชั้นเคยชั้นตอนที่เป็นแฟนกับเขาพยายามส่งสายตาอ้อนสุดขีดซึ่งมันก็สำเร็จทุกครั้งเขายอมชั้นตลอด แต่ตอนนี้มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น

 

 

 

 

 

 

 

'เลิกใช้มารยาออดอ้อนชั้นสักทีเถอะ ชั้นไม่หลงกลไปเชื่อคนหลอกลวงอย่างเธอหรอก หึ ที่มาอ้อนให้ชั้นลงไปนี่ก็เพื่อที่จะได้ไจพ่อกับแม่ชั้นว่าเธอสามารถเข้ากับทุกคนได้ จะได้ไม่มีปัญหาเวลาเธอมาอยู่บ้านหลังนี้สินะ คงยากหน่อยแล้วล่ะ เพราะชั้นนี่แหละจะกีดกันและขัดขวางเธอทุกทาง' โทโมะที่เห็นสายตาออดอ้อนชั้นก็เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะแสยะยิ้มออกมาแล้วพูดว่าชั้นรัวๆ สิ่งที่เขาพูดมาทั้งหมดมันเป็นความจริงที่ชั้นปฏิเสธไม่ได้ แต่ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะชั้นเป็นห่วงเขาจริงๆ ถ้าเกิดเขาไม่ยอมทานอะไรแล้วป่วยขึ้นมาจะทำไงล่ะ เขายิ่งเป็นคนป่วยแล้วหายยากอีกด้วย

 

 

 

 

 

 

 

'นั่นก็เรื่องของนาย นายอยากจะขัดขวางชั้นยังไงก็แล้วแต่ แต่ถ้าเกิดนายป่วยขึ้นมา มันจะลำบากเอานะ' ชั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นห่วงเป็นใยเขา โทโมะนิ่งมองหน้าชั้นก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นแววตาส่อถึงความสมเพชชั้นเอามากๆ ก่อนจะดึงชั้นเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูไว้ พลางมองชั้นตั้งแต่หัวจรดเท้า ชั้นได้แต่อึ้งและยืนนิ่งไม่กล้าสบตาโทโมะ

 

 

 

 

 

 

'หึ จำได้ด้วยหรอ ไหนวันก่อนยังบอกว่าไม่รู้จักชั้นอยู่เลยนี่ หืม?' โทโมะไม่พูดเปล่าพลางเอามือมาแตะที่แก้มชั้นไล่ลงมาจนถึงคางเรียวเป็นวีเชพของชั้น ก่อนจะเชิดคางชั้นขึ้นจนจมูกชั้นชนกับจมูกโด่งได้รูปของเขา ดวงตาดุเข้มของเขามองชั้นอย่างยั่วๆ

 

 

 

 

 

 

 

'ชั้นไม่สนุกนะ ปล่อย' ชั้นพูดแล้วพยายามผลักตัวเขาออก โทโมะปล่อยมือออกจากคางชั้น ก่อนจะดันชั้นไปชนติดกำแพงแล้วนำแขนของเขาเองมาล็อคชั้นไว้ไม่ให้หนีไปได้ ยิ่งทำให้ชั้นโมโหเขามากขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

'ชั้นว่าเรามาฟื้นความหลังกันหน่อยดีกว่านะ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี ไม่รู้ว่าจะยังสดยังซิงอยู่รึเปล่า' โทโมะว่าพลางใช้จมูกโด่งของตัวเองเขี่ยตามแก้มชั้นลงมาตามซอกคอขาว คำพูดของเขาที่ดูถูกชั้นทำเอาชั้นโกรธจนเลือดขึ้นหน้า กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้กับชั้น เขาก็รู้ว่าชั้นไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายที่จะนอนกับใครก็ได้ ชั้นใช้พลังทั้งหมดผลักร่างสูงที่กำลังไซร้ซอกคอชั้นอยู่ออกเต็มแรง 

 

 

 

 

เพี้ยะ!!!

 

 

 

 

ชั้นตบหน้าเขาจนหัน ร่างสูงหันมามองชั้นด้วยสายตาที่ยิ้มเยาะก่อนจะจับแก้มข้างที่โดนชั้นตบเมื่อกี้ นี่เขาไม่รู้สึกผิดบ้างหรอที่ทำกับชั้นแบบนี้ โทโมะที่เคยแสนดีหายไปไหนแล้วล่ะ 

 

 

 

 

 

'นายเป็นบ้าไปแล้วหรอโทโมะ ชั้นไม่ใช่ผู้หญิงของนายน่ะที่จะมาทำลุ่มล่ามแบบนี้!' ชั้นรู้ว่าชั้นเคยหักอกเขาเคยทำให้เขาต้องเจ็บ แต่เรื่องมันก็ผ่านไปนานแล้วไง เขาควรจะเริ่มต้นใหม่แล้วลืมเรื่องในอดีตซะ

 

 

 

 

 

 

 

'เธอคิดว่าชั้นบ้าเพราะใครล่ะ เพราะเธอไม่ใช่หรือไง!!!' โทโมะตะคอกใส่ชั้น พร้อมกับบีบแขนชั้นอย่างแรง สีหน้าและแววตาที่ดูเจ็บปวดของของสื่อออกมาอย่างชัดเจนจนชั้นรู้สึกได้ว่า เขาคงเจ็บปวดกับสิ่งที่ชั้นเคยทำกับเขาจริงๆ

 

 

 

 

 

 

 

'นายควรจะลืมเรื่องในอดีตนั่นได้แล้วนะ' ชั้นพูดเสียงอ่อนพยายามแกะมือโทโมะที่บีบแขนชั้นเอาไว้อย่างแรง

 

 

 

 

 

 

' พูดง่ายดีนี่ เธอไม่ได้เป็นคนถูกทิ้งหนิ เธอมาลองเป็นชั้นมั้ยล่ะ ตลอดระยะเวลา5ปี ชั้นต้องทนอยู่โดยที่ไม่มีเธอ ชั้นพยายามที่จะลืม แต่ภาพเธอก็ยังคงมาวนเวียนอยู่ในสมองชั้น คอยย้ำเตือนให้ชั้นคิดถึงเธออยู่ตลอด ชั้นไมเคยลืมเธอได้เลย' โทโมะร่ายยาวดวงตาของเขาเริ่มแดงก่ำเหมือนจะร้องไห้ สิ่งที่เขาพูดมาทั้งหมดชั้นรู้สึกได้ว่าเขาพูดออกมาจากใจจริง มันทำให้ชั้นรู้สึกผิดมากที่ทำให้เขาเป็นแบบนั้น แต่...มันจำเป็นจริงๆ 

 

 

 

 

 

 

'ชั้น...ขอโทษ ชั้นรู้ว่าชั้นผิด แต่มัน...' ชั้นก้มหน้าพูดอย่างสำนึกผิด แต่ชั้นไม่กล้าพูดออกไปว่าเพราะอะไร ถ้าเกิดบอกว่าเป็นเพราะย่าสั่งเขาคงไม่เชื่อชั้นแน่ๆ เขาคงจะถามกลับมาว่าทำไมย่าถึงต้องให้ชั้นทิ้งเขา งี่เง้าสิ้นดี!

 

 

 

 

 

 

 

 

'ออกไปซะ! ชั้นไม่อยากฟังคำแก้ตัวของเธอ' โทโมะที่เห็นชั้นเงียบไปก็ไล่ชั้นออกมา ชั้นเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขาก็เขาดันเมินหน้าหนีไปทางอื่น ชั้นจึงยอมเดินออกมาจากห้องเขาง่ายๆ พอชั้นเดินออกพ้นห้องเขาปุ๊บเขาก็ปิดประตูเสียงดังจนชั้นสดุ้ง มันคงยากจริงๆที่เราจะกลับมาเป็นเพื่อนกันได้อีก เขาคงเกลียดชั้นมาก ยิ่งชั้นมีฐานะเป็นว่าที่พี่สะใภ้เขาเขาคงยิ่งเกลียดชั้นมากขึ้นกว่าเดิม...

 

 

 

 

 

 

 

 

---

มาอัพแล้วจ้าาา คงยังไม่ลืมเรื่องนี้กันเนาะ

ตอนนี้อาจจะน้อยไปหน่อยนะ แฮร่ๆ 

ตอนหน้าจะเป็นยังไง ให้แก้วแต่งงานกับป๊อปปี้เลยดีม่ะ 

สงสารใครดี ไรเตอร์หนักใจ

 

22/07/59