The Revenge of Love แค้นรัก ลวงใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'พี่รักแก้วนะ'  ป๊อปปี้พูดเสียงหวานพลางจับมือแก้วไว้แน่น 

 

 

 

 

 

 

 

 

'พอแล้วคะ พี่ป๊อปเล่นบอกรักแก้วทุกวันแบบนี้แก้วได้เลี่ยนตายก่อนพอดี' แก้วพูดพลางหยิกชายหนุ่มข้างกายเบาๆด้วยความเขิน ตอนนี้ทั้งแก้วและป๊อปปี้อยู่บนเครื่องกำลังเดินทางกลับไทย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'อยากให้ถึงไทยเร็วๆจัง จะได้พาแฟนไปแนะนำให้พ่อกับแม่รู้จัก' ป๊อปปี้พูดพลางเอาหัวซบลงที่ไหล่ของแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ถ้าเกิดครอบครัวพี่ป๊อปไม่ชอบแก้วล่ะคะ/ไม่มีทางหรอกแก้ว พี่เชื่อว่าทุกคนต้องชอบแก้วอย่างที่พี่ชอบ ' แก้วนึกถึงครอบครัวของป๊อปปี้ก็ถามขึ้นอย่างกังวล ป๊อปปี้จึงรีบพูดดักขึ้นด้วยความมั่นใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'คุณหนูฟางครับ เดินช้าๆหน่อยสิครับ เดี๋ยวก็หกล้มเอาหรอก/ ก็ฟางรีบไปรับพี่แก้วหนิคะลุงชัช และอีกอย่างฟางก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะคะ ไม่ต้องห่วงหรอก' ลุงชัชคนขับรถพูดบอกฟางที่วิ่งเข้าสนามบินอย่างรีบเร่งทันทีที่จอดรถ หญิงสาวหันมาค้อนอย่างงอนๆที่ทุกคนชอบห้ามเธออยู่บ่อยๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'นั่นไง พี่แก้วคะ ทางนี้ค่ะ'  ฟางที่เห็นแก้วเดินลากกระเป๋ามาก็ตะโกนเรียกด้วยความดีใจ จนไม่ทันสังเกตชายหนุ่มที่เดินตามหลังแก้วมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ฟางง / พี่แก้ว ฟางคิดถึงพี่แก้วมากเลย'  แก้วที่เห็นฟางก็รีบเดินมาหาน้องสาวทันที ฟางที่เห็นแก้วก็รีบเข้าไปสวมกอดพี่สาวตัวเองทันที  ป๊อปปี้ที่เดินตามหลังแก้วมาก็อดยิ้มกับความน่ารักของสองพี่น้องไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ฟางดีใจมากเลยนะที่พี่แก้วกลับไทย แล้วนี่..เอ่อ ใครหรอคะ'  ฟางถอนกอดออกแล้วพูดกับแก้วก่อนจะหันไปเห็นป๊อปปี้ที่ยืนอยู่ข้างหลังแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'เอ่อ..../ พี่ชื่อป๊อปปี้ เป็นแฟนแก้วน่ะ' แก้วอึกอักไม่กล้าพูด ป๊อปปี้จึงพูดแนะนำตัวเองแล้วยิ้มให้กับฟางอย่างเป็นมิตร

 

 

 

 

 

 

 

 

'ว้าวว พี่แก้วมีแฟนแล้วไม่เห็นบอกฟางเลยย ฟางงอนแล้วนะ/ โอ๋ๆ ยังเหมือนเดิมเลยนะเรา ไหนๆ ไม่เจอกันตั้ง5ปี ตัวสูงขึ้นบ้างรึเปล่า' ฟางตกใจ ก่อนจะทำท่าทีงอนแก้ว แก้วหัวเราะกับความขี้งอนของฟางพลางจับหัวฟางโยกไปมาอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'งั้นเรากลับกันเถอะครับ ป่านนี้คุณหญิงคงจะรอแย่' ลุงชัชพูดขึ้นแล้วเดินไปถือกระเป๋าให้แก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'แล้วพี่ป๊อปจะกลับยังไงคะ แก้วให้ลุงชัชไปส่งเอามั้ย' แก้วที่ยังไม่เห็นมีคนมารับป๊อปปี้ก็ถามขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'เดี๋ยวก็มีคนมารับ แต่พี่คิดว่าพี่จะกลับไปกับแก้วดีกว่า จะได้ไปสวัสดีคุณย่าของแก้วด้วย' ป๊อปปี้พูดพลางส่งยิ้มหวานให้แก้ว แก้วมองแล้วหมั่นไส้จึงหยิกเอวป๊อปปี้ไปทีนึง ฟางมองแก้วกับป๊อปปี้ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ ก่อนจะพากันขึ้นรถกลับไปที่บ้านของแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ไอ้เขื่อน กูบอกให้เร็วๆเป็นไงล่ะช้าอยู่นั้นแหละ'  โทโมะหันไปโวยวายให้เขื่อนที่วิ่งตามหลังมาอย่างเหน็ดเหนื่อย พลางมองหาป๊อปปี้พี่ชายของตน ซึ่งเขาเป็นคนอาสาที่จะมารับพี่ชายด้วยตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'เอ้า! กูผิดอีก แล้วนี่พี่ป๊อปมาถึงยังว่ะ / ไม่รู้ว่ะ เดี๋ยวกูโทรถามก่อน' โทโมะพูดจบก็หยิบโทณศัพท์ขึ้นมาต่อสายไปที่ป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตี๊ดดดดดด

 

 

 

 

ป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ในรถกับแก้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าใครโทรมาก่อนจะรับสายทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ว่าไงโทโมะ ใช่พี่มาถึงแล้ว ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่กลับเองได้ โอเค แล้วเจอกันที่บ้าน' ป๊อปปี้รับสาย แก้วที่ได้ยินป๊อปปี้เรียกชื่อโทโมะ ก็หันควับมามองทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'มีอะไรรึเปล่าแก้ว'  ป๊อปปี้ที่วางสายโทรศัพท์แล้วหันมาพูดกับแก้วที่มองเขาอยู่อย่างสงสัย

 

 

 

 

 

 

 

 

'เอ่อ เปล่าคะ ไม่มีอะไร'  แก้วส่ายหน้าเบาๆแล้วตอบก่อนจะยิ้มให้ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'สวัสดีคะคุณย่า' แก้วเดินนำป๊อปปี้เข้ามาในบ้านยกมือสวัสดีคุณย่าที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'กลับมาแล้วหรอ ยังเหมือนเดิมเลยนะ แล้วนั่นใครล่ะ'  คุณย่าพูดแล้วมองดูแก้วก่อนจะหันไปเห็นป๊อปปี้ที่ยืนอยู่ข้างๆแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'สวัสดีครับคุณย่า ผมชื่อป๊อปปี้ครับ เป็นแฟนของแก้ว'  ป๊อปปี้ยกมือไหว้คุณย่าแล้วยิ้มให้  คุณย่ามองป๊อปปี้อย่างพิจารณา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'นั่งลงก่อนสิ'คุณย่าพูดแล้วเชิญให้แก้วและป๊อปปี้นั่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'นายชื่ออะไรล่ะ' คุณย่าพูด 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ผมชื่อภาณุ ไทยายนนท์ครับ' ป๊อปปี้ตอบ คุณย่ามองด้วยสายตานิ่งเงียบ

 

 

 

 

 

 

 

 

'เป็นลูกของชวลิตกับอุไรวรรณสินะ'คุณย่าพูด ป๊อปปี้และแก้วหันมามองหน้ากันอย่าสงสัย ก่อนที่ป๊อปปี้จะหันมาตอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ใช่ครับ คุณย่ารู้จักคุณพ่อกับคุณแม่ผมด้วยหรอครับ/ รู้จักสิ รู้จักดีด้วยล่ะ'  ป๊อปปี้พูด คุณย่าแสยะยิ้มนึดนึงแล้วตอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ตามสบายเลยนะชั้นขอตัวก่อนล่ะ' คุณย่าพูดแล้วเดินขึ้นห้องไปทันที  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ดีจังเลยนะแก้ว ถ้าคุณย่ารู้จักกับคุณพ่อคุณแม่แบบนี้พี่จะได้มาสู่ของ่ายหน่อย' ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มให้แก้ว แก้วยิ้มตอบบางๆพลางหนักใจกลัวคุณย่าจะมีแผนอะไรอีก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'เอ่อ แก้วเย็นนี้ที่บ้านพี่จะมีงานเลี้ยงต้อนรับพี่กลับมา พี่อยากให้แก้วไป จะได้ไปเปิดตัวด้วย'ป๊อปปี้ที่นึกขึ้นได้ก็รีบพูดชวนแก้วทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'จะดีหรอพี่ป๊อป แก้วกลัวว่า../ดีสิแก้ว อย่าปฏิเสธเลยนะ'  แก้วที่กำลังจะพูดปฏิเสธแต่ถูกป๊อปปี้พูดดักก่อน เธอจึงต้องยอมไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'เดี๋ยวตอนเย็นพี่จะให้คนไปรับนะ' ป๊อปปี้พูดแล้วจูบหน้าผากร่างบางอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้าบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'หวังว่านายจะลืมเรื่องในอดีตไปแล้วนะโทโมะ' แก้วที่มองดูรถของป๊อปปี้ขับออกไปจนลับตาแล้วพูดกับตัวเองพลางนึกถึงโทโมะ ซึ่งเธอก็รู้ว่าป๊อปปี้และโทโมะเป็นพี่น้องกัน เพียงแต่ป๊อปปี้ไม่รู้ว่าเธอเคยเป็นแฟนกับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ลืมอะไรหรอพี่แก้ว'  ฟางที่แอบย่องมาได้ยินแก้วพูดคนเดียวก็ถามขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

'เปล่า ไม่ได้ลืมอะไรนี่/ หรออ เอ้อ คุณย่าให้มาตามน่ะ' แก้วส่ายหน้าไปมาเพื่อไม่ให้ฟางจับผิด ก่อนจะพยักหย้าแล้วเดินขึ้นไปหาคุณย่าตามที่ฟางบอก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'คุณย่ามีอะไรรึเปล่าคะ' แก้วที่เห็นประตูเปิดอยู่ก็เดินเข้ามาหาคุณย่าในห้องทำงานทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ชั้นเคยบอกเธอแล้วไม่ใช่หรอจริญญาว่าก่อนเข้ามาให้เคาะประตู/ ขอโทษค่ะ'  คุณย่าพูดดุแก้ว ร่างบางเมื่อโดนดุก็ก้มหน้าขอโทษทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'นั่งลงก่อนสิ ชั้นมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย' คุณย่าพูด แก้วจึงเลื่อนเก้วอี้มานั่งตรงหน้าคุณย่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'เธอกับป๊อปปี้คบกันมานานรึยังล่ะ/ยังไม่นานหรอกค่ะ '  คุณย่าเริ่มเปิดประเด็นถามทันที แก้วมองอย่างสงสัยก่อนจะตอบ

 

 

 

 

 

 

 

'คนนี้จริงจังรึเปล่าล่ะ/ เอ่อ... ก็ประมาณนึงค่ะ' คุณยาถามต่อทันที แก้วอึกอักก่อนจะตอบคำถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

'แสดงว่ายังไม่แน่ใจ ก็ดีแล้วล่ะ ชั้นก็ไม่อยากให้เธอไปจริงจังกับคนบ้านนั้นมากนักหรอก/คุณย่าหมายความว่าไงคะ' คุณย่าแสยะยิ้มออกมาก่อนจะพูดต่อ แก้วขมวดคิ้วสงสัยก่อนจะถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ชั้นก็จะใช้ลูกชายบ้านนั่นมาแก้แค้นไงล่ะ/ คุณย่าคะ แก้วว่าเราเลิกแค้นครอบครัวนั่นเถอะนะคะ เรื่องในอดีตก็ปล่อยมันไปเถอะ' คุณย่าพูดอย่างโกรธแค้น แก้วมองสายตาคุณย่าแล้วถอนหายใจออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

'แกไม่เห็นหรอวันที่พ่อกับแม่แกถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตา โดยที่เพื่อนมันเป็นคนฆ่า แกยังจะให้ชั้นอภัยให้ครอบครัวนั้นอยู่หรอ/ แก้วรู้คะ แต่แก้วไม่อยากใช้ใครมาเป็นเครื่องมือในการแก้แค้น' คุณย่าพูดกระตุ้นให้แก้วนึกถึงเรื่องราวเมื่อ18ปีก่อนเมื่อตอนเธออายุ6ขวบ ภาพที่พ่อกับแม่ถูกคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนยิงตายต่อหน้าต่อตา นั้นหวนกลับเข้ามา แก้วที่ยังจำเหตุการณ์นั้นได้ดี แต่ถึงยังไงเธอก็ไม่อย่างให้ใครมาเจ็บปวดกับการแก้แค้นอีก เหมือนอย่างที่เธอเคยทำกับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

'ไม่อยากใช้ใครเป็นเครื่องมือ รึว่าเธอรักลูกชายบ้านนั้นไปแล้วล่ะ คนพี่หรือคนน้อง' คุณย่าที่รู้จุดอ่อนของแก้วก็พูดขึ้นมา  แก้วมองหน้าคุณย่าพลางกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา

 

 

 

 

 

 

 

'ชั้นไม่เคยสอนให้แกอ่อนแอ เพราะงั้นสิ่งที่แกต้องทำคือการทำให้ครอบครัวไทยานนท์ต้องทุกข์และเจ็บปวดกว่าที่พวกมันทำกับพ่อและแม่ของแก ' คุณย่าพูดอย่างโกรธเคือง แก้วมองคุณย่าอย่างเหนื่อยใจ

 

 

 

 

 

 

 

'สิ่งที่คุณย่าต้องการ คือให้แก้วไปบอกเลิกพี่ป๊อปใช่มั้ยคะ' แก้วพูดเสียงแผ่วเบาอย่างคนเหนื่อยอ่อน สิ่งที่เธอต้องทำก็คงจะเหมือน5ปีก่ออนที่เธอเคยทำกับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

'บอกเลิกไปเรื่องมันก็จบ มันจะไปสนุกอะไรล่ะ แกต้องแต่งงานกับลูกชายบ้านนั้น ส่วนหลังจากนั้นแกจะทำยังไงก็ได้ให้มันเจ็บปวดที่สุด' คุณย่าสั่งก่อนจะไล่แก้วออกมาจากห้อง ร่างบางคิดหนักไม่อยากทำ แต่เพื่อคุณย่าเพื่อสิ่งที่เธอสูญเสียไปเธอจึงต้องทำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'พี่แก้วแต่งตัวสวยแบบนี้ จะไปไหนหรอ'ฟางที่เปิดประตูเข้ามาในห้องนอนแก้วเห็นแก้วในชุดเดรสสายเดี๋ยวสีครีมกระโปรงยาวเหนือเข่าก็กำลังแต่งหน้าอยู่ถามขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

'ไปงานเลี้ยงต้อนรับพี่ป๊อปน่ะ/ ฟางอยากไปบ้างจัง แต่ก็คงโดนคุณย่าสั่งห้ามอยู่ดี' แก้วหันมาตอบ ฟางมองดูแก้วที่เป็นอิสระอยากทำอะไรก็ทำอยากไปเรียนเมืองนอกก็ได้ไปผิดกับเธอที่โดนห้ามไปซะทุกอย่างขนาดออกไปเที่ยวกับเพื่อนยังโดนห้ามเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ไม่ต้องเศร้านะฟาง เอาไว้พี่จะพาเราไปเที่ยวนะ ดีมั้ย'  แก้วที่มองน้องสาวตัวเองก็รู้ว่าคิดอะไร เธอจึงพูดปลอบพลางลูบหัวอย่างเอ็นดู

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'รถมาแล้วล่ะ พี่ไปก่อนนะ/อย่ากลับดึกนะฟางเฟ็นห่วง' แก้วพูดเมื่อได้ยินเสียงรถก่อนจะเดินออกไปโดยที่ฟางเดินมาส่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ถึงแล้วครับคุณผู้หญิง' คนรับจอดรถแล้วลงมาเปิดประตูให้แก้วกล้วพูดอย่างสุภาพ ร่างบางเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่โตมโหฬาร งานถูกจัดออกมาอย่างใหญ่โตถึงแม้จะเป็นเพียงงานเลี้ยงต้อนรับการกลับมาของลูกชายคนโตก็ตาม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'เฮ้ยๆ นั่นใช่แก้วรึเปล่าว่ะ ' เขื่อนที่จิบไวน์อยู่ก็สดุดตากับหญิงสาวคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในงานทั้งใบหน้าและรูปร่างเหมือนคนที่เขาเคยรู้จักก่อนจะสะกิดให้โทโมะหันมาดูทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ไอ้เขื่อนๆ กูบอกมึงแล้วใช่มั้ยว่าอย่าพูดชื่อผู้หญิงคนนั้นอีก/ เฮ้ย แต่กูเห็นแก้วจริงๆนะเว้ย นั่นไง' โทโมะหันมาดุเขื่อน เขื่อนไม่ฟังแต่พยายามชี้ให้โทโมะดูหญิงสาวผู้หนึ่งซึ่งตอนนี้เห็นเพียงแผ่นหลังและเธอก็เดินลับหายไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

'ถ้ามึงไม่เชื่อก็แล้วแต่นะ กูไปหาของกินล่ะ หิว' เขื่อนส่ายหน้าเบาๆเพราะคิดว่ายังไงโทโมะก็ไม่เชื่อจึงเดินออกมา ทิ้งให้โทโมะยืนอึ้งมองตามหญิงสาวคนนั้นอยู่คนเดียว

 

 

 

 

 

 

 

'เหมือนเธอจริงๆจริญญา' โทโมะที่เห็นเพียงข้างหลังของแก้วก็รู้สึกว่านั้นคือแก้วจริงๆ ก่อนที่เขาจะรีบเดินตามหญิงสาวคนนั้นไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

---

มาอัพแล้วจ้าาาาาาาา

ช่วงนี้งานเยอะจริงๆมีแต่โครงงานน

แก้วใกล้จะได้เจอกับโทโมะแล้วว ตอนหน้าจะเป็นยังไง 

ติชมกันได้เน้อออออ

ขอบคุณทุกกำลังใจน๊าาาาา พอรู้ว่ามีคนรออ่านก็ดีใจแล้วล่ะ 

 

                                                                                                       25/6/59