The Revenge of Love แค้นรัก ลวงใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'พี่ดีใจนะที่แก้วมา เดี่๋ยวพี่พาไปไหว้พ่อกับแม่นะ'  ป๊อปปี้ที่เห็นแก้วเดินเข้ามาในงานก็เดินมาหา

 

 

 

 

 

 

 

'ใจร้อนจังเลยนะพี่ป๊อป แก้วไม่หนีไปไหนหรอกน่าา'  ร่างบางยิ้มขำ พลางแซวชายหนุ่มเล่นก่อนจะเดินตามป๊อปปี้ไป โดยที่ไม่รู้ว่าคนที่แอบเดินตามมานั้นจ้องมองอย่างสงสัยอยู่

 

 

 

 

 

 

'พ่อครับแม่ครับ นี่แก้วเป็นแฟนของผมครับ'  ป๊อปปี้แนะนำแก้วให้พ่อและแม่รู้จัก ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะหันมายิ้มให้แก้วอย่างเป็นมิตร

 

 

 

 

 

 

‘เจ้าป๊อปนี่ตาถึงจริงๆเลยนะ ได้แฟนสวยขนาดนี้’ พ่อป๊อปปี้แซว

 

 

 

 

 

 

‘พามาเปิดตัวขนาดนี้แสดงว่าจะแต่งงานกับหนูแก้วเขาจริงๆใช่มั้ยลูก’ แม่ป๊อปปี้พูดแซวอีกคน ป๊อปและแก้วหันมามองหน้ากันอย่างเขินๆ

 

 

 

 

 

 

‘ใครจะแต่งงานหรอครับ’ โทโมะเดินเข้ามาก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับแก้วพลางจ้องร่างบางไม่ละสายตาแก้วที่รู้สึกตาว่าโดนจ้องก็รีบก้มหน้าลงทันที

 

 

 

 

 

 

 

‘ก็พี่ชายเราน่ะสิ พาว่าที่สะใภ้ของบ้านมาให้พ่อกับแม่ดูตัว’ พ่อป๊อปปี้พูด โทโมะได้ยินแบบนั้นก็ได้แต่ข่มอารมณ์โกรธของตัวเองไว้ แล้วหันไปมองแก้วที่ก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขาอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ พี่สะใภ้’ โทโมะหันมามองแก้วแล้วพูดทักทายโดยเน้นคำว่าพี่สะใภ้จนแก้วเงยหน้าขึ้นมามอง

 

 

 

 

 

 

 

 

‘เช่นกันคะ’ แก้วตอบกลับก่อนจะยิ้มบางๆให้

 

 

 

 

 

 

 

 

‘แก้วเคยเรียนไฮสคูลเดียวกับโทโมะหนิ เคยรู้จักกันรึเปล่า’ป๊อปปี้ถามเพราะเคยอ่านประวัติของแก้วว่าจบมาจากไหนก็พบว่าเป็นที่เดียวกับที่น้องชายเขาเรียนอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘ไม่รู้จักหรอกคะ สงสัยอยู่คนละห้องกัน’ แก้วตอบเสียงเรียบ  โทโมะได้แต่กัดฟันกรอดข่มอารมณ์โกรธตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘นั่นสิครับ  เป็นถึงดาวโรงเรียน คงไม่มาคบคนธรรมดาหรอก’ โทโมะพูดแขวะแก้วแล้วยิ้มให้อย่างเจ้าเหล่ ร่างบางได้ยินแบบนั้นก็จ้องโทโมะเขม็งก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำเพราะไม่อยากเผชิญหน้ากับโทโมะอีก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘ว้ายยย ปล่อยชั้นนนะ’ แก้วที่เดินเลี่ยงมาทางสวนด้านหลังก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อโดนกระชากเข้าไปในห้องเก็บของ

 

 

 

 

 

 

 

 

‘ไม่เจอกันตั้งนานยังเหมือนเดิมเลยนะ ‘  โทโมะดึงแก้วมาชิดกับอกแกร่งแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

‘พูดอะไรของนาย เรารู้จักกันด้วยหรอ’  แก้วตอบกลับ แล้วพยายามผลักโทโมะออก

 

 

 

 

 

 

 

‘ทำไงดีล่ะ เธอถึงจะจำชั้นได้’ โทโมะพูดยียวนก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปใกล้ร่างบาง

 

 

 

 

 

 

‘นายไม่มีสิทธิ์มาทำลุ่มล่ามกับชั้น ออกไป’ แก้วพูดแล้วผลักโทโมะอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

‘อ่อ ชั้นลืมไปว่าเธออยู่ในฐานะพี่สะใภ้ของชั้น’ โทโมะที่สังเกตเห็นแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของแก้วก็โมโหก่อนจะพูดแขวะออกมา

 

 

 

 

 

 

‘รู้ก็ดี แล้วเรื่องในอดีตนายลืมมันไปเถอะ ทำเหมือนซะว่าเราไม่รู้จักกัน’ แก้วพูดอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินหนีออกมาแต่ถูกโทโมะคว้ามากอดไว้ก่อน

 

 

 

 

 

 

‘ลืมหรอ พูดง่ายดีหนิจริญญา สิ่งที่เธอทำมันคงจะลืมได้ง่ายมากสินะ’ โทโมะพูด ทำให้แก้วนึกถึงวันที่เธอบอกเลิกโทโมะก็นิ่งเงียบ

 

 

 

 

 

 

 

‘เงียบทำไมล่ะ รู้สึกผิดหรอ / ชั้นขอโทษ’  โทโมะที่เห็นแก้วเงียบก็พูดแขวะขึ้นมา ร่างบางที่รู้สึกผิดก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับโทโมะก่อนจะขอโทษ

 

 

 

 

 

 

 

‘มารู้สึกผิดเอาตอนนี้มันคงสายไปแล้วล่ะ  อย่าคิดว่าชั้นจะให้อภัยเธอง่ายๆ’ โทโมะยิ้มเยาะที่มุมปาก ก่อนจะพูดออกมาอย่างโกรธแค้นก่อนจะดันแก้วไปชิดกำแพงแล้วคร่อมร่างบางเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน

 

 

 

 

 

 

 

‘ชั้นก็ไม่ได้หวังให้นายอภัยให้ชั้นหรอก แต่นายเลิกยุ่งกับชั้นเถอะ เรื่องมันจบไปนานแล้ว’ แก้วพูดเสียงอ่อนลง พยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากการรัดกุมของโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

‘เลิกกับชั้นเพื่อหวังจะมาเกาะพี่ชายชั้น มันไม่ง่ายหรอก ผู้หญิงอย่างเธอไม่เหมาะสมกับพี่ชายของชั้น’  โทโมะพูดเสียงเย็นชาจนน่ากลัว ก่อนจะปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ

 

 

 

 

 

 

 

 

‘ชั้นนี่แหละจะทำให้เธอไม่มีความสุข จำไว้!’ โทโมะพูดทิ้งท้ายแล้วแสยะยิ้มออกมาก่อนจะเดินออกไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘ถ้ามันชดใช้กับความเจ็บปวดที่นายเคยเจอ ชั้นก็ยอม’ แก้วพูดเสียงแผ่วเบาก่อนจะเดินออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘อ๊ะ ขอโทษคะ  แก้ว’  เฟย์ที่เดินไม่ดูทางทำให้ไปชนกับร่างบางที่เดินเข้ามาภายในงานก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองก็พบว่าเป็นแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

‘เฟย์  /  แก้ว แก้วจริงๆด้วย แกรู้มั้ยว่าชั้นคิดถึงแกมากเลยนะ  ไม่เห็นติดต่อกลับมาบ้างเลย ไอ้เพื่อนบ้า’ แก้วที่เงยหน้าขึ้นมามองก็พบว่าเป็นเฟย์ก็พูดขึ้น ก่อนจะโดนเฟย์ดึงเข้าไปกอดแน่นพลางบ่นออกมาจนแก้วยิ้มจำกับความจู้จี้ของเพื่อนสาว

 

 

 

 

 

 

 

‘ตอนไปก็เงียบพอกลับมาก็ไม่บอกไม่กล่าวกันอีก รู้มั้ยว่าชั้นเป็นห่วงแกมาเลยนะตอนที่แกหายไปตอนงานพรอมน่ะ’เฟย์พูดยาวเหยียด

 

 

 

 

 

 

 

‘ชั้นขอโทษ / เฮ้อ ช่างมันเถอะ แล้วนี่แกไปเจอโทโมะรึยัง  รู้มั้ยว่าหมอนั่นตั้งแต่ที่เลิกกับแกไปก็ไม่คบกับใครอีกเลยนะ’ แก้วพูดอย่างรู้สึกผิด เฟย์ถอนหายใจก่อนจะถามถึงโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘เจอแล้ว/  เป็นไงบ้าง จะรีเทิร์นมั้ย’  แก้วตอบ เฟย์ตาลุกวาว ถามแก้วอย่างลุ้นๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

‘ไม่อ่ะ เลิกก็คือเลิก จบก็คือจบ คงไม่กลับไปรีเทิร์นอีกครั้งหรอก’  แก้วตอบเศร้าๆ เฟย์ได้ยินแบบนั้นก็หน้าหงอยลงทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘น่าเสียดายเนอะ อยากให้กลับมาคบกันอีก ตอนที่พวกแกคบกันโลกทั้งโลกนี่เป็นสีชมพูฟุ้งเชียว ‘ เฟย์พูดอย่างเสียดาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘แก้วหายไปตั้งนาน พี่ล่ะเป็นห่วงเราแทบแย่’ ป๊อปปี้เมื่อเห็นแก้วก็รีบเดินเข้าไปหาทันทีด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

 

 

 

 

‘แก้วไม่ใช่เด็กแล้วน๊า ‘  แก้วพูดแล้วยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

‘ก็เราเป็นแฟนพี่นี่นา  ไม่ให้ห่วงแก้วแล้วจะห่วงใครล่ะ’  ป๊อปปี้พูดแล้วลูบหัวแก้วอย่างเอ็นดู แก้วย่นจมูกใส่ป๊อปปี้ด้วยความหมั่นไส้

 

 

 

 

 

 

 

‘แก้วกับพี่ป๊อปเป็นแฟนกันหรอคะ’ เฟย์ที่ยืนอึ้งอยู่ เรียกสติกลับมาก่อนจะถามทั้งสอง

 

 

 

 

 

 

 

‘ใช่ครับ ว่าแต่น้องเฟย์นี่โตเป็นสาวแล้วดูสวยขึ้นเยอะเลยนะ ตอนเด็กยังน้ำมูกยืดอยู่เลย/ พี่ป๊อปอ่ะ ไม่เผ่าน้องแบบนั้นสิ’ ป๊อปปี้ตอบพร้อมยิ้มให้ก่อนจะพูดแซวเฟย์

 

 

 

 

 

 

 

‘แล้วนี่เฟย์กับแก้วเป็นพื่อนกันหรอหรอ  แล้วทำไมแก้วไม่รู้จักโทโมะล่ะ ในเมื่อเฟย์กับโทโมะก็อยู่ห้องเดียวกัน’ ป๊อปปี้ถามอย่างสงสัย 

 

 

 

 

 

 

‘ทำไมจะไม่รู้จัก ก็แก้วกับโทโมะเค้าเคยเป็น…./ แก้วว่าเราไปหาอะไรกินดีกว่านะคะ แก้วหิวแล้ว’  เฟย์งงที่ป๊อปปี้บอกว่าแก้วกับโทโมะไม่รู้จักกันก่อนจะพูดออกมาแต่ถูกแก้วพูดดักไว้ก่อน  แล้วส่งซิกมาให้เฟย์เงียบ ป๊อปปี้มองสองสาวอย่างสงสัยแต่ก็ไม่เอ๊ะใจอะไร ก่อนจะพาแก้วไปหาอะไรกิน

 

 

 

 

 

 

 

 

---

มาอัพดึกไม่ว่ากันเนาะ อยากจะบอกว่าพิมพ์เสร็จตอนสามทุ่ม แต่ดันไปกดออกได้พิมพ์ใหม่เลย น้ำตาจิไหล เกือบไม่อัพล่ะ 

โทโมะแก้วเจอกันแล้ว ใครจะแก้แค้นใครอะไรยังไง ไรเตอร์ก็งง 555

 

 

3/7/59