รักนะคะคุณที่รักนักตบ #หน่องนุช #แป้นอร

==ห้องพักนักกีฬา==

แป้นนอนซมเพราะฤทธิ์ไข้ที่มาจากฝนเมื่อวานแต่สายตาเธอมองไปยังของที่วางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้งพลางคิดถึงคนที่เธอจะให้ของขวัญชิ้นนั้น ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น แป้นไม่ทันได้ลุกคนข้างนอกก็เปิดประตูเข้ามาแล้ว

อร : ข้าวมาแล้วจ้าาา ลุกมากินเร็ว จะได้กินยาละพักต่อ

แป้น : ทำไมพี่อรมาเร็วจังอะ กินเสร็จแล้วหรอ

อร : ป่าวอะ ก็สั่งมากินกับแกนี่แหละ กลัวแกหิวเลยรีบมา

แป้น : ไม่ต้องรีบขนาดนี้ก็ได้พี่อร

ระหว่างที่คุยกันนั้น อรก็หยิบช้อนเทน้ำเตรียมของทุกอย่างพร้อมให้คนบนเตียงลงมากินได้เลย 

อร : ถ้าแกกินสายร่างกายจะรวนแล้วจะหายป่วยช้านะ รีบๆมากินเถอะ

อรประคองตัวแป้นที่อยู่บนเตียงให้ลุกขึ้น

แป้น : ไม่ต้องก็ได้พี่อร แป้นไหว เดะมือทองของพี่จะบาดเจ็บเอา

อร : ถ้ามันต้องบาดเจ็บเพราะดูแลแกก็ถือว่าคุ้มนะ

ทั้งคู่มองหน้ากัน อรยิ้มออกมาเพราะเขินคำพูดของตัวเอง แป้นก็เขินหน้าแดงไม่รู้จะทำตัวยังไง

อร : กินข้าวเถอะ เราหิวแล้ว

ทั้งคู่นั่งกินข้าวกัน พร้อมทั้งพูดคุยเรื่องตอนที่ไม่ได้เจอกันว่ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นบ้าง ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะจนแแป้นลืมอาการป่วยของตัวเอง พอกินเสร็จแป้นจะเอาขยะไปทิ้ง แต่อรก็ห้ามไว้

อร : ไม่ต้องๆ ป่วยก็ไปกินยาและนอน เดะขยะเราจัดการเอง ไปเลยๆ

แป้น : แค่นี้เอง แป้นทำได้

อร : อย่าดื้อได้ป่ะ

แป้น : เดะแป้นทำเอง เกรงใจพี่ที่ต้องมาดูแลละยังต้องมาเก็บกวาดอีก

อร : นี่!! ถ้าดื้อมากจะอุ้มไปโยนที่เตียง

อรดึงแป้นเข้ามาใกล้ตัวแล้วโอบเอวบางของสาวแป้นไว้

อร : จะไปนอนดีๆ หรือจะให้เราโยนแกลงเตียง เลือกมา

แป้นใจเต้นรัว ร่างทั้งสองแนบชิดกัน ใบหน้าห่างกันเพียงไม่ถึงคืบ แป้นเขินมากไม่รู้จะพูดอะไร เอาแต่มองหน้าเจ้าของร่างที่โอบเอวเธอไว้ ความเงียบนี้ทำให้ไปยินเสียงหัวใจเต้นของทั้งสอง อรโน้มหน้าไปกระซิบข้างใบหูของแป้น

อร : ไปนอนนะคนดี เดี๋ยวเราจัดการขยะแล้วจะมานอนด้วย

คำพูดเบาๆข้างหูนั้นทำให้เธอเข่าอ่อนแทบทรุดลงกับพื้น แต่ยังดีที่มีมือใหญ่พยุงตัวเธอไว้ แป้นพยักหน้ารับแล้วคลายขึ้นเตียงไป อรหยิบยาและแก้วน้ำส่งให้แป้นก่อนจะหยิบขยะแล้วออกไปทิ้ง พอสิ้นเสียงปิดประตู แป้นดิ้นเขินบิดไปมาอยู่บนเตียง

แป้น : โอ้ยยยยยยยยยยยไม่ไหวแล้ววววววว><

พอเสียงประตูเปิดดังขึ้น เธอก็รีบกินยาแล้วคลุมโปงแกล้งหลับกลบเกลือนหน้าที่แดงเพราะความเขินอาย

อร : หลับไวจัง 

แป้นรับรู้ถึงความอุ่นที่มาจากคนข้างๆ กลิ่นของเสื้อที่อรใส่ปนกลิ่นเหงื่อ ทำให้เธอเผลอกอดรัดแล้วซบเพื่อให้ได้กลิ่นที่ชัดเจนขึ้น เธอรู้สึกคิดถึงร่างใหญ่นี้เหลือเกิน อรลูบหัวแป้นเบาๆ

อร : หายไวๆนะไอ้ช้าง

แล้วทั้งคู่ก็หลับไป

==========================================

.....อ่าว แป้นยังไม่ได้ให้ของขวัญอรเลยนิน่า555555555555555