อินาสึมะ2016 ผจญภัยในดินแดนวิญญาณ

tenma:talk
 
หลังจากที่ได้ฟังคารียะเล่ามา ผมนั้นพูดได้คำเดียวว่า ผมขอโทษในสิ่งที่ผมคิดเกี่ยวกับโคบาโตะ ผมขอโทษจากใจจริงที่คิดว่าเธอเป็นผีไม่ก็ตุ๊กตา ดังนั้น ผมจึงขอไถโทษด้วยการ........ส่ง ไทโย ฮาคุริว และ ยูคิมูระ มาเป็นโคชสอนบอลเธออ!
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  เสียงตะโกนเชียรจากด้านหลังดังขึ้นมา
"ว่าแต่.....ทำไมต้องเป็นฉันฟะ"ฮาคุริว
"เอาน่าๆ นายคงไม่ลงเอยแบบแกร่มม่าหรอก"ผมตบไหล่ฮาคุริวก่อนเดินออกนอกสนามไป
"อย่าพาดพิงดิกูอาย"แกร่มม่า
"แล้วทำไมนายไม่ไปเองละฟะ!"ฮาคุริว
"งั้นเริ่มกันเลยนะครับ"ยูคิมูระพูดพร้อมกับเขี่ยลูกบอลมาที่ขาตนเอง 
"เอาละนะ......เหมันนิรันดร!!!!!!!!"ยูคิมูระใช้ท่าเหมันยิรันดรเตะบอลเข้าโกลไป
"ยอดเลยคะ เป็นท่าเตะที่สุดยอดเลย!"โคบาโตะยิ้มให้กับท่าเตะนั้น
"ใช่แล้วท่านี้อาจารฟุบุคิเป็นคนสอนฉันเลยนะ!"ฟุบุคิยืดอกภูมิใจอย่างเต็มที่
"คุณอาจารฟุบุคิที่พูดถึงนี้คงเก่งน่าดูเลยนะ"โคบาโตะ
"แน่นอน! ทั้งเก่งทั้งเท่เลยละ!!!!"ยูคิมูระกอดอกด้วยท่าทางภูมิใจ
"งั้นฉันจะเตะแล้วนะคะ!!!!! ดาร์กเมจิกวิน!"โคบาโตะวิ่งถอยหลังไปเล็กน้อยก่อนจะแล้วกระโดเตะลูกบอลถึงแม้จะไม่เร็วเท่าท่าสเต็บลมโชยของผม แต่ก็ถือว่าเร็วมากอยู่ดี"ดาร์กเมจิกวิน"คงจะเป็นชื่อท่านั้นละมั้ง แต่ก็นะด้วยความที่เธอไม่ได้เตะบอลมานาน ก็เลยทำให้เธอพลาดเตะบอลไปโดนเสาโกลแทนที่จะเตะเข้าโกล แล้วบอลนั้นก็กระเด็ดจากเสามาที่หัวเธอและ กระเด็งไปโดนหัวไทโยอีกรอบ
"โอโห ดับเบิลคิว"ฮาคุริว
"โอ้ยยยย"โคโบโตะอุทานแล้วจับที่หัวตัวเอง
"โอ้ย! เจ็บชิบหายเลย"ไทโยร้องลั่นพร้อมกับจับที่หัวของตนเอง
"สมน้ำหน้า55555555555"ยูคิมูระหัวเราะเยาะไทโย ก่อนจะถูกไทโยวิ่งไล่
"ขอโทษนะคะ เพราะฉันแท้ๆเลย"โคบาโตะนั้งกับพื้นด้วยท่าทีที่ดูเสียใจ
"มะ...ไม่ใช่หรอก เธอไม่ได้เตะบอลมานานนี่นา มันก็คงจะ.....ผิดพลาดกันได้"คารียะวิ่งมาปลอบโคบาโตะที่นั้งอยู่กับพื้น
"ตะ....แต่ว่า ฉันทำให้เพื่อนนายเจ็บนะ"โคบาโตะนั้งก้มหน้านิ่ง
"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ไทโยน่ะหนังหนาจะตาย ไม่เป็นไรมากหรอก เนอะไทโย"คารียะหันไปหาไทโยที่กับลงดึงแก้มยูคิมูระเล่นอย่างสนุกสนาน?
"ใช่แล้ว ฉันไม่เจ็บง่ายๆหรอกนะอย่างห่วงเลย"ไทโยหันมาชูสองนื้วให้คารียะ
"ใช่นอกจากหนังจะหนาแล้วหน้ายังหนาด้วยนะ"ยูคิมูระ
"นายน่ะหุบปากไปเลยยูคิ!"ไทโยดึงหน้ายูคิมูระอย่างแรง
"แอออออ ผมขอโทษ"ยูคิมูระ
"งั้นก็....ไปพักสะ แล้วค่อยมาฝึกต่อนะ"คารียะจับมือของโคบาโตะขึ้นมาแล้วจูงมือเธอมาหาพวกเรา    อืม......มันต้องใช่แน่ๆ ไอ้สองคนนั้น มันต้องมีอะไรแน่ๆ ผมคิดแบบนั้น
"นี่ เทนมะ นายจ้องสองคนนั้นตาเป็นมันเลยนะ มีอะไรรึเปล่าเนีย"ซึรุงิทักผมจากด้านหลัง
"เปล่าหรอก ไม่มีอะไร"ผมพูดก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านไปนอนเอาแรง