อินาสึมะ2016 ผจญภัยในดินแดนวิญญาณ
4.7
เขียนโดย yamiji
วันที่ 18 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 เวลา 12.04 น.
60 ตอน
2 วิจารณ์
59.28K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 27 สิงหาคม พ.ศ. 2560 19.43 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
38) รถ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเทมมะ:talk
"เฮ้ย เอ็งว่ามันจะมาไหมวะ"ยูคิมูระ
"แล้วจะรู้ไหมวะ ร้อนจะตายห่ากันอยู่แล้ว แล้วทำไมคนที่โชคร้ายต้องเป็นตรูวะ!" ผมยื่นปาดเหงื่ออยู่กับอยู่คิมูระที่ทางเท้าหน้าตลาดเพื่อเป็นเหยื่อล่อโจร ส่วนคนอื่นๆก็แห่กันไปหลบอยู่ตามมุมหลืบต่างๆ
"เฮ้ยๆ มึงว่าใช้ไหมวะ!"ยูคิมูระสกิดผมให้มองไปทางฝั่งตรงข้างเห็นผู้ชายใส่สูทผูกไท้อย่างดียื่นอยู่
"น่าจะใช่ละ คนอะไรเขาจะใส่สูทมายื่นบนทางเท้าหน้าตลาดตอนกลางวันฟะ"
"งั้น....."ยังไม่ทันที่เราจะพูดจบก็เห็นชายคนนั้นค่อยๆเดินข้ามถนนมาหาพวกเรา
"นี่ พวกเธอหลงทางกับพ่อแม่งั้นเหรอ เดี่ยวน้าพาไปส่งนะ"ชายคนนั้นยิ้มให้
"เออ...น้ารู้จักพ่อแม่ผมเหรอครับ"ยูคิมูระ
"อ่อ น้าเป็นเพื่อนของพ่อแม่เธอไง!"
"ชัดเจนเลยเปลี่ยนมุขใหม่แล้วสินะ"ผมคิดในใจ
"งั้นก็รบกวนหน่อยนะครับ"ผมแกล้งยิ้มออกมาเพื่อไม่ให้ดูหน้าสงสัย แล้วชายคนนั้นก็ขอให้พวกเราเดินตามไปที่รถ พวกเราตามเขาไป ที่รถเป็นรถบรรทุกสีข้าว ป้ายทะเบียบ ED 1843 พวกเราขึ้นไปบนนั้นหลังจากนั้นก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย
.
.
.
.
นะอีกฝั่งหนึ่ง
"นี่ไซรินได้ท่าได้ยินก็ตอบด้วย" โคบาโตะใช้มือเตะที่ศรีษะของตัวเอง
"ได้ยินแล้วตอนนี้พวกเราอยู่ในรถบรรทุกคันนั้นแล้ว"
"ok ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนแล้ว2คนนั้นละ"
"สลบไปตั้งแต่ตอนที่ขึ้นมาแล้ว ฉันก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แล้วก็ตอนนี้ถึงที่หมายแล้ว พวกนั้นกำลังพาสองคนนั้นลงไป"
"ที่ไหน?"
"บ้านร้างหลังหนึ่ง อยู่ห่างจากตลาดนี้ไปอีก 5 เมตร"
"อืมเข้าใจแล้ว ฝาก2คนนั้นด้วยนะ"
"พวกเราได้เรื่องล่ะ ไปเร็ว!"
"เฮ้ย เอ็งว่ามันจะมาไหมวะ"ยูคิมูระ
"แล้วจะรู้ไหมวะ ร้อนจะตายห่ากันอยู่แล้ว แล้วทำไมคนที่โชคร้ายต้องเป็นตรูวะ!" ผมยื่นปาดเหงื่ออยู่กับอยู่คิมูระที่ทางเท้าหน้าตลาดเพื่อเป็นเหยื่อล่อโจร ส่วนคนอื่นๆก็แห่กันไปหลบอยู่ตามมุมหลืบต่างๆ
"เฮ้ยๆ มึงว่าใช้ไหมวะ!"ยูคิมูระสกิดผมให้มองไปทางฝั่งตรงข้างเห็นผู้ชายใส่สูทผูกไท้อย่างดียื่นอยู่
"น่าจะใช่ละ คนอะไรเขาจะใส่สูทมายื่นบนทางเท้าหน้าตลาดตอนกลางวันฟะ"
"งั้น....."ยังไม่ทันที่เราจะพูดจบก็เห็นชายคนนั้นค่อยๆเดินข้ามถนนมาหาพวกเรา
"นี่ พวกเธอหลงทางกับพ่อแม่งั้นเหรอ เดี่ยวน้าพาไปส่งนะ"ชายคนนั้นยิ้มให้
"เออ...น้ารู้จักพ่อแม่ผมเหรอครับ"ยูคิมูระ
"อ่อ น้าเป็นเพื่อนของพ่อแม่เธอไง!"
"ชัดเจนเลยเปลี่ยนมุขใหม่แล้วสินะ"ผมคิดในใจ
"งั้นก็รบกวนหน่อยนะครับ"ผมแกล้งยิ้มออกมาเพื่อไม่ให้ดูหน้าสงสัย แล้วชายคนนั้นก็ขอให้พวกเราเดินตามไปที่รถ พวกเราตามเขาไป ที่รถเป็นรถบรรทุกสีข้าว ป้ายทะเบียบ ED 1843 พวกเราขึ้นไปบนนั้นหลังจากนั้นก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย
.
.
.
.
นะอีกฝั่งหนึ่ง
"นี่ไซรินได้ท่าได้ยินก็ตอบด้วย" โคบาโตะใช้มือเตะที่ศรีษะของตัวเอง
"ได้ยินแล้วตอนนี้พวกเราอยู่ในรถบรรทุกคันนั้นแล้ว"
"ok ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนแล้ว2คนนั้นละ"
"สลบไปตั้งแต่ตอนที่ขึ้นมาแล้ว ฉันก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แล้วก็ตอนนี้ถึงที่หมายแล้ว พวกนั้นกำลังพาสองคนนั้นลงไป"
"ที่ไหน?"
"บ้านร้างหลังหนึ่ง อยู่ห่างจากตลาดนี้ไปอีก 5 เมตร"
"อืมเข้าใจแล้ว ฝาก2คนนั้นด้วยนะ"
"พวกเราได้เรื่องล่ะ ไปเร็ว!"
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ