อินาสึมะ2016 ผจญภัยในดินแดนวิญญาณ

"พี่ครับๆ เป็นยังไงบ้างอะ" ผมได้ยินเสียงนั้นก่อนจะตื่นขึ้น ก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องขังขนาดใหญ่กับเด็กคนอื่นๆอีก10กว่าคน

"ว่าแต่...พวกเรามาอยู่ที่นี้ได้ไงอะ"

"ฉันก็ไม่รู้สิ ก็ตั้งแต่ตอนที่เราขึ้นรถคันนั้นมา ก็ไม่รู้สึกตัวอะไรเลยจนมาถึงที่นี่"ยูคิมูระ

"แล้วเอาไงต่ออะยามเฝ้าหน้าห้องเต็มเลยนะ"

"ไม่ต้องห่วงหรอก"อยู่ดีๆไซรินก็โพล่พรวดขึ้นมาต่อหาเรา (แต่ผมเริ่มชินกับเหตุการณ์แบบนี้แล้วละนะ)

" ตอนนี้ฉันส่งข้อมูลไปหาพวกโคบาโตะแล้ว ตอนนี้พวกนั้นคงกำลังบุกมาน่ะ"ไซริน

"อ่อ ขอบใจนะ แต่ตอนนี้คงต้องหาทางทำอะไรสักอย่างกะพวกยามข้างหน้านั้นน่ะ"

"พี่ๆ คุยกับใครเหรอ"เด็กผู้ชายคนหนึ่งในนั้นถามขึ้นมา

"อ่อ พี่คุยกับตัวเองน่ะ555"ผมตีหัวตัวเองจากด้านหลัง

"พวกพี่นี่อารมดีกันจังนะ จะตายกันพรุ่งนี้หรือเปล่ายังไม่รู้เลย...."เด็กคนนั้นนั้งขุกเข่า

"หมายความว่ายังไงน่ะ"ยูคิมูระ

"ก็ เมื่อก่อนน่ะคนในนี้มีเยอะกว่านี้เยอะ แจ่ว่าค่อยๆหายไปทีละคน แล้วก็มีเด็กคนใหม่ๆเข้ามาเรื่อยๆ หรือไม่บ้างทีถ้ามีคนคิดหนีก็จะพาคนๆนั้นไปกระทืบให้พวกเราดู แถมที่นี้เองบ้างที่ก็มีทั้งหนูและแมลงสาบอยู่ด้วย เลยทำให้เด็กส่วนใหญ่เป็นโรค พอเป็นโรคแล้วก็จะโดนกำจัดทิ้ง"เด็กชาย

"เพราะอย่างงี้นี่เอง ถึงไม่มีเด็กคนไหนกล้าหนี "ยูคิมูระ

"แต่ถึงอย่างงั้นถ้าไม่หนีก็ตายไม่ใช่เหรอ"

ปั่ง! ตึกๆๆๆ

"เสียงอะไรน่ะ!"

"ต้องเป็นพวกนั้นแน่ๆ"ไซริน 

"เฮ้ยพวกเธอเป็นอะไรกันไหม" ผมได้ยินเสียงนั้นดังขึ้นมาพร้อมกับร่างของตำรวจคนหนึ่ง 

"เรียกกำลังเสริมด่วนสิ่งที่เด็กคนั้นพูดเป็นเรื่องจริง"ตำรวจคนนั้นพูดกับเครื่องมือสื่อสารในมือ ก่อนจะใช้ปืนยิ้งกล่อนประตูที่ล็อกอยู่แล้วพาพวกเราออกมา

"พวกเธอเป็นอะไรกันไหม"คุณฟุบุคิ

"ไม่เป็นไรครับพอดีคุณตำรวจพวกนี่เขามาช่วยทันน่ะ"ยูคิมูระ

"555 ต้องขอบคุณเด็กคนนั้นต่างหากละถ้าไม่ได้เธอ ฉันคงจะตามไอ้พวกนี้ไม่ได้ และคงจะช่วยเด็กพวกนี่ไม่ได้แน่ๆ"ตำรวจมองไปทางโคบาโตะแล้วยิ้ม

"ขอบคุณครับพี่สาว"เด็กคนหนึ่งวิ่งไปหาโคบาโตะ

"แล้วก็ขอโทษที่หลอกพี่สาวนะ คือถ้าผมไม่ทำพวกนั้นอาจจะยิงผมทิ้งก็ได้"เด็กชาย

"จ้ะ ไม่เป็นไรหรอก แต่ที่บอกว่าตามมาไม่ได้นี่ หมายความว่ายังไงเหรอคะ"โคบาโตะหันไปถามตำรวจ

"ก็ พอขึ้นชื่อว่าเป็นบ้านร้างก็ไม่มีใครอยากเข้าไปอยู่ ก็เลยคิดว่ายังไงสะคงไม่มีใครกล้าไปอยู่หรอก เลยไม่คิดว่ามันจะเป็นฐานทัพโจรอะนะ"

"โธ่.. "

"เฮ้ย!" เสียงนั้นดังขึ้นพร้อมกับโจรสามคนที่ถือปืนมากันครบ

"หยุดสะ ส่งเด็กกลับมาถ้าไม่อยากตายอยู่ที่นี่"โจร1

"ใช่ลำพังตำรวจแค่2คนจะสู้อะไรพวกเราได้" โจร2

หว่อออออๆๆๆๆๆ

"ชิบหายอะไรว่ะ!"โจร1

"555 พวกแกคงลืมไปว่าสถานนีตำรวจกับฐานทัพแกน่ะมันอยู่ห่างกันแค่เมตรเดียวโว้ย55555"ซึรุงิ

"ไอ้บ้าเอ่ย ข้าใช้ให้เอ็งหาที่ตั้งฐานลับ แต่ทำไมถึงมาตั้งเอาไว้ใกล้ๆ สถานีตำรวจฟะ!"โจร1

"กะ...ก็หัวหน้าบอกว่า ที่ๆอันตรายที่สุดคือที่ๆดีที่สุดอะ"โจร3

"ไอ้โง่!"โจร2

"พอๆ ไปโรงพักได้แล้วไป!"ตำรวจ

"ใครจะไปฟะ พวกเราไป"แล้วพวกโจรก็ขึ้นมอไซสองขันที่จอดอยู่แต่ว่า.....

"เฮ้ย! ทำไหมมันไม่ไปวะ"โจร1

"ยางรั่วอะ แต่เราพึ่งเติมไปเมื่อวานไม่ใช่เหรอ"โจร3

"55555!"แกมม่า

"อะไรเหรอแกมม่า"เบต้า

"อ่อ จริงๆแล้วไอ้มอไซนั้นน่ะ มันอยู่ด้านหลังนู้ด.."แกมม่า

"ใช่ตอนพวกเราไปสำรวจกันน่ะ มันทีกล่องเครื่องมือวางอยู่ใกล้ๆน่ะ ฉันกับแกมม่าแล้วก็ฮาคุริวเลยช่วยกันเอาตะปูในนั้นเจาะยางรถมันสะเลย5555"คารียะ

"เฮอะ พวกนายเองนี่นอกจากเกรียนไปวันๆแล้วก็ยังฉลาดเป็นเหมือนกันนี่"โคบาโตะ

"555 ฉันจะถือว่าชมแล้วกันนะ" คารียะ

"ก็แล้วแต่"โคบาโตะ

"ไอ้ง่าว อุสาให้ออกมาซ่อมมอไซยังจะลืมเก็บกล่องเครื่องมืออีก"โจร1

"ขอโทษครับ"โจร3

"เอ้าๆ รีบขึ้นไปสักทีสิ" พวกตำรวจช่วยกันลากคอโจรพวกนั้นขึ้นรถไป เหลือแต่พวกเราที่ยืนอยู่

"แล้วก็.... พวกเธอน่ะเดี่ยวฉันพาไปหาตำรวจนะ จะได้ให้เขาตามหาพ่อแม่ให้ไง เพราะงั้น..."พอฉันหันไปเด็กๆทั้งหมดก็หายไปหมดแล้ว เหลือแต่อัตยมณีสีฟ้าอ่อนๆ จึงหยิบขึ้นมา

"พวกนั้นคงไปเกิดหมดแล้วละ งั้นพวกเราก็รีบกลับกันได้แล้วไป"คุณเก็นตะ

"คะ......"