อินาสึมะ2016 ผจญภัยในดินแดนวิญญาณ

......

"อะ.....เออ...."ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองได้นอนอยู่บนตักของคุณเบลสะแล้ว

"ดูเหมือนจะไม่เป็นอะไรมากนะ ก็บอกแล้วไม่ใช่หรือไงว่าให้รอก่อนนะ"คุณเบลพูดขึ้นพร้อมกับถอนหายใจ

"คะ ขอโทษค่ะ"ฉันลุกจากตักของคุณเบลทันที 

"นี่เธอ....."คารียะจ้องฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย 

"มีอะไรเหรอ คา..."ยังพูดไม่ทันจบ หมอนั้นจับไหล่ฉันแล้วเขย่าอย่างแรง

"เธอมันบ้า คิดอะไรของเธอฮะถึงวิ่งเข้าไปแบบนั้นน่ะ นี่ถ้าคุณเบลมาช่วยไม่ทันรู้ไหมจะเกิดอะไรขึ้น"คารียะ

"เออ.....ฉันว่านายพอเถอะนะ ฉันว่ายัยนั้นขะตายเพราะนายมากกว่า"เทมมะตบไหล่คารียะ แลวมันก็ปล่อยมือออกจากไหล่ของฉัน จากนั้นเทมมะก็รีบวิ่งไปดูชินโดกับคิริโนะที่ยังไม่ฟื้น

"ชิ!"คารียะหันไปค้อนเทมมะก่อนจะหันกลับมาผลักร่างฉันให้ไปติดกับต้นไม้ต้นหนึ่ง

"โอ้ย เจ็บนะ!"คารียะใช้มือกดร่างของฉันให้ติดกับต้นไม้ แล้วมันก็ค่อยๆขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ

"นี่ ปะปล่อยนะ คารียะ! ไอ้โรคจิต ไอ้..."คารียะรีบใช้มืออีกข้างอุดปากฉันไว้ทันที แล้วมันก็ขยับตัวเข้ามาจนตอนนี้หน้าแทบจะชนหน้ากันอยู่แล้ว หรือว่ามันจะโดนผีป่าสิงกันแน่? 

"อ้วย....ด้วย...อ้วย...ด้วย (ปล่อยนะ)" ฉันพยายามร้องขอความช่วยเหลือ พร้อมกับ ยื่นมือไปหาพวกคนอื่นที่อยู่ฝั่งนู้น แต่ไม่มีใครหันมาเลย เพราะกำลังดูอาการของพวกชินโดอยู่ ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!!

"หึๆ"ฉันได้ยินเสียงเยือกเย็นดังอยู่ข้างๆหู มันเป็นเสียงของคารียะ แต่ดูเยือกเย็นมาก

"อ่อยอะ อ้วยด้วย ไอ่อ่ออาย อือ! (ปล่อยนะช่วยด้วยใครก็ได้)"ฉันสะดุ้งเพราะถูกคารียะกัดที่ใบหู

"สัญญาสิว่าจะไม่ทำอย่างงี้อีกน่ะ"คารียะกระชิบที่ข้างหู นี่ฉันเคยไปทำอะไรไหวเหรอ หรือว่าเป็นผีเจ้ากรรมนายเวร ชิบหาคายแล้ว!

"เอ้ารีบตอบสะสิ ถ้าไม่รีบตอบล่ะก็ พ่อจะจับกินสะให้เข็ดเลย" ไอ้ผีนี่มันต้องการอะไรกันแต่ แถมยังขู่ว่าจะกินฉันอีก

"ไอ้ อี โอออิด อ้วยด้วย (ไอ้ผีโรคจิตช่วยด้วย)"

"หึๆ ท่าทางแบบนี้สงสัยจะไม่ได้ฟังสินะ  อย่ามาทำให้โกรธสิ นี่ยังไม่ร่วมตอนที่เธอด่าฉันว่าไอ้โรคจิตอีกนะ หึๆ พ่อจะลงโทษด้วยการขย้ำแล้วจับกินสะให้เข็ดเลย"คารียะแสยะยิ้ม

"อ่อยนะ!!  (ปล่อยนะ)"ฉันพยายามดิ้นให้ลุดออกไป แต่มันก็ยังคงไม่ได้ผล

"อย่าดิ้นสิไม่น่ารักเลยนะ เอ้าๆ รีบบอกสิว่าจะไม่ทำอย่างงี้อีกน่ะ ไม่งั้นจะจับกินตับไตไส้พุงไม่ให้เหลือซากเลยนะ~~"คารียะยังคงแสยะยิ้มต่อไป

"อื้อ!"ฉันพยักหน้าเป็นการตอบ ถึงจะไม่รู้ว่าเรื่องอะไรแต่ถ้าตอบตกลงไปก็จะรอดใช่ไหม

"หึ! ดี!"เจ้านั้นค่อยๆปล่อยมือออกจากตัวฉันแล้วเดินไปหาพวกเทมมะที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง เดียวนะ เดินได้แบบนี้มันคงไม่ใช่ผีแล้วละ

"ไอ้ห่า คารี่! มรึงกลับมาเดี่ยวนี่นะ"ฉันตะโกนกลับไป แล้วมันก็หันกลับมาด้วยใบหน้าที่ใสสื่อ

"มีอะไยเยอ?"ดูมรึงทำเดียวแม่ก็ฆ่าปาดคอให้หรอก

"นายไม่ได้ถูกผีสิงหรอกเหรอ"

"เปล่านี้?"แล้วมันก็ยังคงยิ้มต่อไป (ระวังโดนตรบตายนะมรึง)

"แล้วทำไมถึง...."

"ตอนแรกก็กะจะแค่กัดหูแล้วปล่อยไปอะนะ แต่พอเห็นเธอกลัวขนาดนั้นเลยเผลอเล่นใหญ่ไปหน่อย" มึงยังกล้าพูดว่าเผลออีกเหรอ

"งั้นที่พูดว่า อย่าทำอีกนี้คือ"

"อ่อแค่อยากให้เธอสัญญาว่าอย่าทำอะไรเสี่ยงตายแบบนี้อีกไง ก็นะ บอกไปเธอเคยฟังที่ไหนละ ดื้อชะมัด"

"นั้นสิ เท่าที่ลองคิดดู ตั้งแต่เด็กฉันเคยเสี่ยงนู้นนี่นั้น แต่ก็ไม่เคยฟังใครเลย งั้นครั้งนี้จะยกโทษให้แล้วกัน"

"นี่ๆพี่สาว"ฉันได้ยินเสียงเด็กผู้ชายที่ไม่คุ้นเรียกจากด้านหลัง พอหันไปก็พอกับเด็กชายและหญิงสูงมือกันในมือทั้งสองถือตุ๊กตาลูกเทพสองตัวนั้นอยู่ คงจะเป็นวิญญาณที่สิงอยู่ในตุ๊กตานั้นน่ะละ แต่ที่สงสัยคือ ทั้งๆที่ร่างจริงออกจะน่ารักแท้ๆจะไปสิงในตุ๊กตาแต่แรกทำไม

"พวกผมขอโทษนะ ที่พยายามฆ่าพี่น่ะ พวกผมแค่ต้องการเอาร่างไปหาแม่น่ะ"ผีเด็กชาย

"แม่เหรอ?"

"ไม่เป็นไรพี่บอกเขาไปเถอะ"ผีเด็กหญิง

"คือว่า เมื่อไม่กี่เดือนก่อนครอบครัวผมโดนรถชน ผมกับน้องสาวเลยตาย แต่พอกับแม่ยังมีชีวิตอยู่ ผมจึงพยายามไปเข้าฝันแม่บ้าง แต่แม่ก็เอาแต่ไล่พวกผม ผมคิดว่าถ้าผมไม่สามารถพบแม่ในร่างวิญญาณได้ ก็เลยไปสิงในตุ๊กตาแล้วรอให้คนที่ผ่านไปผ่านมาหยิบไปน่ะ"

"แล้วคนที่หยิบไปก็ดันเป็นชินโดกับคิริโนะใช่ไหมละ"

"ครับ ผมขอโทษนะ ผมแค่คิดว่าถ้ามีร่างกายก็จะพบแม่ได้น่ะ"เด็กชายร้องไห้ฉันจึงเข้าไปลูบหัวเขาแช้วตอบออกไป

"ที่แม่ของเธอไล่เธอไปน่ะ คงเป็นเพราะว่า เขาคงอยากให้เธอไปอยู่ในภพที่ดีกว่านี้ไม่ใช่วิญญาณแร่รอนแบบนี้ไงละ แม่ของเธอน่ะเขาคงไม่ได้รังเกียดเธอหรอกนะ"ฉันยิ้มให้เด็กทั้งสองคน

"จริงเหรอ ขอบคุณนะ งั้นบายนะ พี่สาวพี่ชาย!"แล้วเด็กทั้งสองคนก็หายไปแล้วก็ทิ้งเพชรสีเหลืองไว้สองเม็ด เท่านี้ก็ได้สามแล้วสินะ

"ทุกคน!!! ฉันได้อัญมณีเพิ่มอีก2เม็ดแล้วนะ!!"ฉันตะโกนหาทุกคนพร้อมกับชูเพชรในมือ

"เท่านี้ก็เข้าใกล้ทางที่จะได้กลับบ้านแล้วสินะ"เฟย์

"เย้!"ยูคิมูระ

"น่าดีใจจังนะ"ชินโดที่พึ่งฟื้นขึ้นมายิ้มออกมา แต่ฉันสังเกตุเห็นที่คอ

"นี่ ชินโดที่คอน่ะ"

"อ่อ สร้อยนี่ผมเคยซื้อให้คิริโนะน่ะ ทั้งๆที่หายไปตั้งปีนึงแล้วแท้ๆ แต่อยู่ดีๆมันก็มาอยู่บนคอผมสะได้แปลกจังนะ 55

"อืม นั้นสินะแปลกมากเลย"คิริโนะ

"ห้าว~~ ง่วงแล้วนะกลับบ้านได้ยัง?"อัฟฟ่าหาวขึ้นมา

"นั้นสินะ พวกเรารีบกลับกันเถอะเนอะ โค.." ฉันหยิกมือไอ้คารียะก่อนที่มันจะมาจับมือของฉัน

"อย่ามาเตะตัวกูคะ!"

"อ่าวไหนบอกไม่โกรธแล้วไง"

"ไม่โกรธแต่งอล เชอะ!"ฉันสะบัดหน้าหนีไอ้คารียะทันที

"คู่นี้เขางอลกันแรงจังเลยนะ"เบย์ต้า

"เห~~~ งอลอะไรกันอยู่เหรอ"ฮาคุริวเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างฉันกับคารียะ (มรึงไม่ยุ่งสักเรื่องมันจะตายไม่ฮะ) หลังจากนั้นฉันก็ตัดสินใจหันไปตอบฮาคุริวว่า

"เรื่องนี้ ไม่เ***อกนะคะ" แล้วพวกเราก็ตัดสินใจบอกลาพวกคุณเบลแล้วรีบเดินทางกลับไปนอนที่บ้านกัน