อินาสึมะ2016 ผจญภัยในดินแดนวิญญาณ

 หลังจากวันที่ปราบผีลูกเทพได้แล้ว พวกเราก็กลับมาใช้ชีวิตอย่างสลบสุข อีกครั้ง ซึ่งบ้างที่มันก็สงบจนเกินไป จนอดคิดไม่ได้ว่า... คนที่โลกนั้นจะยังออกตามหาเราอยู่หรือเปล่า แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ ออกไปหาไรกินดีกว่า ฉันรีบลุกขึ้นจากพื้นบ้านลงบันไดแล้วเดินออกไปนอกบ้าน เดินขึ้นไปจนถึงตัวเมือง แล้วก็เวะเข้าไปซื้อขนมปังในseven มา  ซึ่งพอเดินออกมา ก็สังเกตุเห็นว่า ข้างทางฝั่งตรงข้าม มีขอทานเด็กตัวมอมแมมขาด้วนนั้งอยู่ 

"เอะ.... เมื่อกี้ยังไม่มีเลยไม่ใช่เหรอ หรือว่าเมื่อกี้เราไม่ได้มองไป..?"ฉันรีบเดินเข้าไปหาเด็กคนนั้น พร้อมกับหยิบเงินที่เหลือในกระเป๋า50 ยื่นให้ไป เด็กคนนั้นก็รับไป แต่ทำไมหน้าตาดูไม่ค่อยดีใจเลยนะ

"หิวไหม เอานี่ไปก่อนสิ"ฉันหยิบขนมปังในถุงที่พึ่งซื้อมาให้

"เอะ....หนูจ้ะไม่สบายหรือเปล่าน่ะ หน้าตาไม่ค่อยดีเลยนะ...."

"ผมสบายดีครับ พี่น่ะรีบกลับบ้านไปเถอะ เดี่ยวคุณพ่อคุณแม่จะเป็นห่วงเอานะ"เด็กชายคนนั้นรีบตอบมาทันที ทั้งๆที่เป็นเด็กแท้ๆ แต่ทำไมพ่อกับแม่ถึงได้เอามาทิ้งไว้แบบนี้ละแย่จัง อย่าให้เจอนะ จะฆ่าตัดหัวเสียบประจานให้ดู!(มากไป...)

"งั้นพี่ไปก่อนนะ!!"ฉันยิ้มให้เด็กคนนั้น แล้วหันหลังเดินออกไป แต่ยังเดินไปได้ไม่ถึงเมตร ก็เจอหมาตัวหนึ่ง มีสายจุงอยู่ที่ปลอกคอ กำลังเดินวนด้วยเหมือนกำลังหาอะไรอยู่ ฉันรีบเดินไปดูเจ้าหมานั้นก็นั้งลงแล้วมองฉันนิ่งๆ

"น่ารักจัง หลงทางกับเจ้าของเหรอ..."ฉันลูบหัวเจ้าหมานั้นไป

"อืม...เชื่องขนาดนี้คงฝึกมาดีมาก ว่าแต่เราควรจะทำยังไงดีเนีย จะแจ้งตำรวจดีไหมเนีย... "ฉันนั้งคิดไปจนกระทั้ง....

"อ่อ อยู่นี้เองตามหาตั้งนานเลยนะ ขอบใจเธอนะที่ช่วยดูหมาให้น่ะ"ผู้ชายตัวสูงใส่สูทผูกไท้อย่างดีวิ่งมา 

"กะ...ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไรหรอกคะ!"

"งั้นเหรอ...งั้นที่บ้านของผมน่ะมีลูกหมาแบบนี้อยู่เพียบเลยน่ะ จะยกให้สักตัวก็ได้"ผู้ชายคนนั้นยิ้มออกมา

"จริงเหรอคะ!"ฉันตอบอย่างสนใจ

"แน่นอนสิ่ง หมาที่บ้านก็เยอะ ดูแลไม่ค่อยจะทั้วถึงเท่าไร เดี่ยวจะพาไปเลือกให้ถึงที่เลยนะ"

"จริงเหรอ งั้นฉัน...."

"อย่า....".....

"เอะ! ...เสียงเมื่อกี้....."ฉันหันไปด้านหลังแต่ปรากดว่าไม่มีใครเลย

"มีอะไรเหรอ"

"เปล่าคะ.."ฉันยิ้มให้เขาพร้อมกับเริ่มคิดในใจ จะว่าไปน่ะ ตั้งแต่ให้เงินเด็กขอทานคนนั้นไป อีผู้ชาย5คนนั้นก็มาจากไหนไม่รู้เอาแต่จ้องฉันตลอดแถมใส่สูทผูกไทเหมือนกันหมดอีก นี่มันผิดกฎธรรมชาติอย่างแรงเลย แถมยังใส่มาในตอนเที่ยงที่แดดร้อนขนาดนี้อีก แถมผู้ชายคนนั้นยังบอกว่าหามาตั้งนาน แต่ไม่เห็นมีป้ายประกาศหา หรือเสียงตะโกนเรียกเลย แถมยังเรียกมาว่า เจ้าหมาๆๆๆๆ อย่างเดียวทั้งๆที่ปลอกคอก็มีชื่อที่เขียนว่า "โมจิ"ติดไว้แล้วด้วย ท่าเป็นเจ้าของจริงๆ ก็ควรจะเรียกชื่อหมาสิ งั้นตอบปฎิเสธแบบอ้อมๆ ไปละกัน

"อ่อ คือว่า หนูต้องรีบกลับแล้วละ ไว้เจอกันนะ ส่วนเรื่องลูกหมาหนูคงไปไม่ได้ขอโทษนะคะ"ฉันโค้งให้คนๆนั้น แล้วรีบหันหลังเดินหนีไป

"เดียวสิ..!"ผู้ชายห้าคนนั้นเดินมาล้อมฉันไว้อย่างรวดเร็ว 

"อะ....อะไรกัน....."ฉันยืนงงอยู่อย่างงั้น ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี...

"ฉลาดดีนี่ที่คิดจะหนีไป แต่ยังไงสะ ก็ไปไหนไม่รอดอยู่ดี"ผู้ชายคนนั้นมองหน้าฉันด้วยใบหน้าที่หน้ากลัว   ทำไงดีละ

"ช่วยด้วยคะ!!!"ฉันพยายามตะโกนออกไป แต่ถูกผู้ชายคนนั้นบีบปากไว้อย่างรวดเร็ว

"กล้าดีนะ แต่ว่าทางที่ดียอมมากับพวกเราสะ จะได้ไม่เจ็บตัว.."

.....ฟิ้ว...ตุบ...อยู่ดีๆ ก็มีลูกบอลหลายลูกลอกมาจากไหนไม่รู้  

"เป็นไรไหม!!"ฉันได้ยินเสียงใครไม่รู้ตะโกนเรียกก่อนจะสลบไป เพราะ ความกลัว