Forced to Love บังคับให้รัก

9.1

เขียนโดย Numfon

วันที่ 9 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 เวลา 20.38 น.

15 chapter

123 วิจารณ์

21.31K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 15.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

8) 8.คนใจร้าย

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก

'อืมม' เสียงแดดอ่อนๆส่องผ่านระเพียงกระทบเข้ามา ทำให้ร่างบางที่นอนพริ้มหลับอยู่งัวเงียตื่นขึ้น ก่อนจะมองลงไปข้างๆเตียงแต่ก็ไม่พบเขา

'ไปไหนของเค้านะ ตื่นก่อนก็ไม่ปลุก' แก้วบ่นพลางลุกจากเตียงแล้วจัดที่นอนที่ยับให้เรียบ ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ

'อ๊ะ ทำไงดี ลลืมเอาผ้าเช็ดตัวเข้ามาด้วย' แก้วนึกขึ้นได้ว่าตัวเองลืมผ้าเช็ดตัวกับชุดไว้ข้างนอก

'ออกไปเอาดีมั้ยนะ' ว่าแล้วแก้วก็ค่อยๆเปิดประตูห้องน้ำออกไปตัวเปล่า เพราะคิดว่าโทโมะยังคงไม่เข้ามา

'เฮ้ออ โล่งอกไป' แก้วที่ออกมาเอาผ้าเช็ดตัวมองซ้ายมองขวาไม่พบโทโมะก็โล่งใจ

แอ้ดดด

ขณะที่แก้วกำลังจะเอาผ้าขนหนูมาห่อตัวนั้นเป็นจังหวะเดียวกับโทโมะที่เปิดประตูเข้ามาในห้อง

'ว้ายยย/เห้ยย' แก้วตกใจรีบเอาผ้าขนหนูปิดร่างที่เปลือยเปล่าของตัวเองทันที โทโมะอึ้งตกใจแล้วรีบเอามือปิดตาตัวเอง

'ชั้นว่าเธอรีบไปแต่งตัวเถอะ' โทโมะหน้าแดงแล้วพูดไล่ให้หญิงสาวไปแต่งตัว แก้วที่ยืนตัวแข็งอยู่รีบคว้าเอาเสื้อผ้าแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที

'นึกว่าอยู่บ้านคนเดียวรึไง ยัยตัวแสบเอ้ยย' โทโมะพูดพลางนึกถึงเรือนร่างของแก้วก็หน้าแดง

'ทำอะไรลงไปเนี้ยเรา น่าอายชะมัด' แก้วพูดแล้วตีตัวเอง ก่อนจะรีบแต่งตัวแล้วออกไปข้างนอก

'อ้าว ตื่นกันแล้วหรอจ๊ะ มาทานข้าวกันเร็ว' คุณหญิงที่นั่งรออยู่โต๊ะอาหารเอ่ยเรียกโทโมะและแก้ว

'เป็นไงบ้างหนูแก้ว เมื่อคืนหลับสบายมั้ย' คุณหญิงรีบถาม แก้วหันมามองหน้าโทโมะก่อนจะตอบ

'เอ่อ ก็สบายดีคะ' แก้วตอบไปตามปกติ คุณหญิงมองโทโมะกับแก้วที่ตักอาหารให้กันแล้วยิ้ม

'วันนี้ตาโมะไปทำงานรึเปล่า' คุณหญิงถามเมื่อทานข้าวเสร็จแล้ว

'ไปช่วงบ่ายครับ คุณแม่มีอะไรรึเปล่า' โทโมะตอบตามปกติ ก่อนจะถามต่อ

'ดีเลย งั้นก็พาหนูแก้วออกไปซื้อของใช้ส่วนตัวด้วยสิ แล้วตอนบ่ายก็ค่อยพาน้องที่บริษัทเราด้วยจะได้คุ้น เพราะยังไงน้องก็ต้องมาบริหารงารช่วยลูกอยู่แล้ว' คุณพูดแล้วยิ้ม แก้วกับโทโมะมองหน้ากันอย่างเลี่ยงไม่ได้

'นี่คุณ ถ้าคุณมีธุระก็จอดลงข้างหน้านี้ก็ได้นะ ชั้นไปเองได้' แก้วพูดเมื่อนั่งอยู่บนรถ แล้วเห็นโทโมะก้มดูโทรศัพท์ตัวเองบ่อยๆ

'ไม่เป็นไร ชั้นไม่อยากโดนคุณแม่ดุว่าไม่ดูแลเธอ' โทโมะหันมามองแก้วแล้วพูด

'ตอนนี้เราไม่ได้อยู่ต่อหน้าคุณแม่สักหน่อย ไม่ต้องมาทำดีกับชั้นหรอก' แก้วเบ้ปากนิดนึงก่อนจะพูดออกมาแล้วหันไปมองนอกกระจกรถโดยไม่สนใจโทโมะ

'คุณจะไปที่บริษัทเลยก็ได้นะ ชั้นหาทางกลับเองได้' แก้วพูดขึ้นเมื่อเดินเข้ามาซื้อของในห้างโดยมีโทโมะเดินตามหลังมา

'ชั้นมีงานตอนบ่าย แล้วอีกอย่างถ้าชั้นปล่อยให้เธอกลับไปก่อนคุณแม่ก็บ่นชั้นพอดี อยู่ด้วยกันนี่แหละ' โทโมะพูดแล้วเดินมาจับมือแก้วไว้

'นี่ปล่อยชั้นนะ ชั้นเดินเองได้/อยู่เฉยๆยัยตัวแสบ' แก้วพยายามแกะมือโทโมะออกก็ไม่เป็นผล เพราะยิ่งแกะก็ยิ่งจับแน่นกว่าเดิม

'ได้ของครบยัง' โทโมะถามเมื่อพาแก้วเดินเข้าร้านนู้นร้านนี้จนของเต็มสองมือ แก้วไม่ตอบได้แต่พยักหน้าแล้วยิ้มขำกับหน้าตาของโทโมะที่ดูจะเหนื่อย

'ไปกินข้าวกัน' โทโมะก้มมองดูนาฬิกาบนข้อมือตัวเองที่เป็นเวลาเกือบจะเที่ยง ก่อนจะชวนแก้วไปทานข้าว

'โทโมะค๊าาา' เสียงหวานของสาวร่างเล็กที่วิ่งมาเกาะแขนโทโมะ แก้วมองแล้วตกใจ

'พิม!!!คุณมาได้ไง' โทโมะรีบถามพิมทันที

'พิมคิดถึงคุณหนิคะ คุณไม่มาหาพิมเลย' พิมพูดแล้วเอาหน้าซบลงไปที่อกแกร่งของโทโมะ

'ผมขอโทษนะครับ เอาไว้ถ้าผมว่างจะไปหานะครับ' โทโมะพูดพลางลูบผมพิมอย่างอ่อนโยน แก้วมองทั้งคู่นิ่งแล้วเบือนหน้าหนี

'แล้วนี่โทโมะจะไปไหนคะ' พิมพูดแล้วยิ้มหวานให้โทโมะ

'คือผมจะไปกินข้าวน่ะ' โทโมะตอบ

'งั้นพิมไปด้วยนะคะ' พิมรีบอ้อนโทโมะทันที โทโมะมองพิมก่อนจะหันหลังมามองแก้วที่ทำท่าเหมือนไม่สนใจเป็นเชิงว่าเอาไงดี

'ไปทานด้วยกันหลายๆคนก็ดีเหมือนกันนะ'แก้วพูดขึ้นแล้วยิ้มออกมา

'อุ้ยตายแล้ว คุณแก้วอยู่ตรงนี้ด้วยหรอคะ ขอโทษนะคะพอดีพืมพึ่งเห็นเลยไม่ได้ทัก' พิมพูดเน้น แล้วยิ้มให้แก้วสายตาแฝงไปด้วยความจิกกัด แก้วไม่พูดอะไรแล้วเดินนำเข้าร้านอาหารไป

'จะกินอะไรก็สั่งเลยนะ' โทโมะพูด เมื่อเห็นพิมและแก้วจ้องหน้ากันไม่พูดอะไร ซึ่งเขาเองนั่งข้างพิม ส่วนแก้วนั่งอีกฝั่งตรงข้าม

'โทโมะสั่งเลยคะ เพราะว่าเราสองคนชอบทานอะไรๆที่เหมือนกันอยู่แล้ว' พิมพูดแล้วเกาะแขนโทโมะพลางเอาหัวไปซบตรงไหล่ของโทโมะ แล้วเบ้ปากมองหน้าแก้ว

'เอากุ้งอบวุ้นเส้น ต้มยำกุ้ง แล้วก็ยำสลัด ' โทโมะสั่งอาหาร แล้วนั่งนิ่งพลางมองแก้วกับพิมเป็นระยะ บรรยากาศภายในโต๊ะช่างดูอึดอัด เพราะทั้งพิมและแก้วก็ต่างไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย ทำให้คนกลางอย่างโทโมะหนักใจเพราะพิมก็คือคนที่เขารัก ส่วนแก้วก็คือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายถึงแม้จะไม่ได้รักกันก็ตาม

ซ่าาา

'ว้ายย/แก้ว!!!' จู่ๆพนักงานที่กำลังถือถาดอาหารมาเสริฟก็ดันสะดุดล้มทำให้น้ำในถ้วยต้มยำกุ้งสาดโดนแก้วเข้าอย่างจัง พิมแอบยิ้มออกมาอย่างร้ายๆเพราะเธอเป็นคนเอาขาไปขัดพนักงานให้ล้มเองก่อนจะทำหน้าตกใจกับเหตุการณ์เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

'ไม่ต้อง!!! ชั้นขอตัวนะ' แก้วรีบพูดเมื่อโทโมะจะถอดเสื้อคลุมตัวเองมาให้เธอ ก่อนจะลุกขึ้น

'คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะเรื่องแม่ของคุณ เดี๋ยวชั้นหาคำแก้ตัวให้เอง' แก้วหันกลับมาพูด แล้วหันไปมองพิมที่เบ้ปากใส่แก้วอย่างหมั่นไส้ก่อนแก้วจะเดินออกไป

'แก้ว เดี๋ยว แก้ว!!!' โทโมะจะลุกตามแก้วไป แต่โดนพิมขวางไว้ซะก่อน โทโมะจึงยอมนั่งลงที่เดิมพลางมองตามหลังแก้วที่เดินออกไป

'เราจะอยู่ต่อไปทำไมล่ะ ในเมื่อเค้าอยากอยู่ด้วยกันแค่สองคน' แก้วพูดขณะที่เดินออกมาจากร้านพลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ซึ่งเธอก็รู้ว่าเป็นฝีมือของพิมเพียงแต่เธอไม่อยากพูด

ตุบ

'โอ้ยยย/คุณ! เป็นไรมากรึเปล่าครับ' แก้วที่เดินชนใครบางคนจนล้มลงกองกับพื้นก็โอดครวญขึ้นมาพลางจับที่ก้นตัวเอง ชายคนนั้นรีบเข้ามาพยุงแก้วขึ้นทันที

'กวิน/แก้ว' เมื่อแก้วเงยหน้าขึ้นมามองก็ต้องตกใจที่เห็นเพื่อนของตัวเอง กวินที่รู้ว่าเป็นแก้วก็ตกใจเข่นกัน

'แก้วมาทำอะไรที่นี่คนเดียวล่ะ แล้วนี่เสื้อไปโดนอะไรมาทำไมเลอะแบบนี้' กวินรีบยิงคำถามรัวใส่แก้วทันที พลางมองร่างกายแก้วที่เลอะไปด้วยน้ำแกง

'ไม่มีอะไรหรอก แก้วแค่มาซื้อของน่ะ' แก้วตอบแล้วยิ้มให้กวินเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

'กวินไม่เชื่อหรอก แต่ไม่เป็นไรถ้าแก้วไม่อยากบอก อ่ะ สวมเสื้อนี้ไปก่อนละกัน' กวินมองหน้าแก้วก็รู้ว่ามีอะไร แต่ก็เลือกที่จะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของแก้ว ก่อนจะถอดแจ็คเก็ตให้แก้วสวมปกปิดรอยเปื้อนบนเสื้อ

'ขอบใจนะกวิน กวินเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของแก้วเลย' แก้วพูดแล้วยิ้มใหเกวิน กวินเมื่อได้ยินคำว่าเพื่อนก็ซึมลงไป ถึงแม้ว่าแก้วจะแต่งงานไปแล้วก็ตามแต่เขาแอบรักแก้วตั้งแต่ที่เรียนต่างประเทศด้วยกันจนถึงปัจจุบันเขาก็ไม่อาจเปลี่ยนใจจากเพื่อนรักคนนี้ได้เลย

'เอ่อ แล้วนี้คุณโทโมะไม่มาด้วยหรอ' กวินที่นึกได้ก็ถามถึงโทโมะ แก้วมองหน้ากวินแล้วอึกอักก่อนจะตอบ

'เขาคงไม่ว่างอ่ะ อย่าสนใจเลย เราไปกินข้าวกันดีกว่านะ ตั้งแต่กลับมาจากเมืองนอกแก้วยังไม่ได้ไปกินข้าวกับกวินเลย' แก้วตอบแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีไม่อยากให้กวินถามมากกว่านี้ กวินมองแก้วอย่างสงสัยแต่ก็ไม่พูดอะไรก่อนจะพาแก้วไปทานข้าว

'โทโมะคะ เย็นนี้โทโมะไปค้างกับพิมนะ' พิมพูดอ้อนแล้วเกาะแขนโทโมะขณะที่เดินออกมาจากร้าน

'ไม่ได้หรอกครับพิม เดี๋ยวคุณแม่จะสงสัยเอา' โทโมะพูดแล้วนึกถึงคุณหญิงที่สั่งห้ามเขาไม่ให้ยุ่งกับพิมอีก

'แต่พิมอยากอยู่กับโมะหนิคะ แต่โมะคงจะอยากอยู่กับภรรยามากว่าสินะ' พิมพูดแล้วทำท่างอนแล้วเชิดหน้าไปทางอื่น

'ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ โมะอยากอยู่กับพิมนะ แต่มันยังไม่ใช่ตอนนี้ พิมรอโมะก่อนนะ' โทโมะจับมือพิมขึ้นมาแล้วพูด

'ก็ได้คะ พิมจะเชื่อโมะนะ' พิมพูดแล้วกอดโทโมะพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ โทโมะกอดตอบ

'อุ้ยตายแล้ว พิมก็นึกว่าคุณแก้วจะกลับบ้านไปแล้วซะอีก ที่แท้ก็มานั่งกินข้าวกับผู้ชายต่อนี่เอง' พิมที่เห็นแก้วนั่งอยู่ในร้านฝั่งตรงข้ามก็รีบพูดขึ้นแล้วชี้ให้โทโมะดูทันที

'ดูท่าทางจะสนิทกันด้วยนะคะ' โทโมะมองแก้วแล้วผู้ชายอีกคนที่นั่งกินข้าวด้วยกันอย่างสนิทสนมก็เริ่มโมโหอยู่ในใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา พิมมองโทโมะที่ดูจะหงุดหงิดก็ยิ้มออกมาเหมือนนางร้าย

'เราไปกันเถอะ' โทโมะพูดแล้วเดินไปจากตรงนั้นทันที พิมยิ้มอย่างสะใจแล้วเดินตามโทโมะไป

'ขอบคุณนะกวินที่มาส่งแก้ว ขับรถกลับดีๆล่ะ' แก้วพูดขอบคุณกวินที่มาส่งเธอ ก่อนจะเปิดประตูลงมาจากรถหรู กวินยิ้มให้แก้วก่อนจะขับรถออกไป

ปี๊ด ปี๊ดด

โทโมะขับรถเข้ามาในบ้านแล้วบีบแตรใส่แก้ว แก้วรีบหลบรถโทโมะทันที

'เป็นบ้าอะไรของเค้า ประสาทรึไง' แก้วโมโหที่โทโมะบีบแตรใส่เธอก็บ่นขึ้น ก่อนจะเดินขึ้นบ้านไปทันที

'ไง นึกว่าจะกลับมาฟ้องแม่ที่แท้ก็ไปกินข้าวกับผู้ชายต่อนี่เอง' โทโมะรีบเดินตาแก้วมาก่อนจะดึงแก้วให้หันมาคุยกับเขาแล้วพูดแขวะเธอ

'ชั้นไม่ใช่คนขี้ฟ้องหรอกนะ ปล่อยได้แล้ว' แก้วพูดแล้วพยายามสะบัดมือโทโมะออกก่อนจะรีบเดินขึ้นห้องไป โทโมะรีบเดินตามเข้ามาก่อนจะผลักแก้วเข้าไปในห้อง

'ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร!' โทโมะรีบถามแก้วทันทีที่เข้ามาถึงห้อง

'มันไม่เกี่ยวกับคุณ' แก้วพูดแล้วจะเดินหนีไม่อยากพูดกับโทโมะ

'เกี่ยวสิ ทำไมจะไม่เกี่ยวเราเป็นสามีภรรยากันนะ' โทโมะดึงแก้วมาหาตัวเองแล้วพูด

'เป็นแค่ในนามไม่ใช่หรอ คุณก็มีคนรักอยู่แล้วนี่ ไม่ต้องเอามาเป็นข้ออ้างหรอก' แก้วพูดแล้วผลักโทโมะออก

'นี่คุณเอาเสื้อตัวนั้นคืนมานะ' แก้วโวยวายที่โทโมะดึงเสื้อแจ๊คเก็ตของกวินที่เธอสวมอยู่ไป

'ทำไมผู้ชายให้มาละสิ' โทโมะมองแก้วที่โวยวายก็แขวะทันที

'เลิกแขวะชั้นสักทีจะได้มั้ย เอาคืนมา' แก้วพยามยามจะดึงเสื้อตัวนั้นคืนแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อโทโมะโยนเสื้อตัวนั้นทิ้งแล้วดึงเธอแล้วไปกอดแน่น

'ปล่อยชั้นนะ นี่คุณเป็นบ้าไปแล้วหรอ' แก้วที่อยู่ในอ้อมกอดของโทโมะก็ดิ้นไปมา

จุ๊บบ

'อื้ออ' แก้วครางออกมาในลำคอ เมื่อโดนโทโมะจูบ สัมผัสอันร้อนแรงและเนิ่นนานนั้นทำให้เธอเริ่มขาดอากาศหายใจ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม

เพี้ยะ

แก้วตบหน้าโทโมะหันทันทีที่เขาถอนจูบก่อนจะวิ่งหนีโทโมะเข้าไปในห้องน้ำแล้วล็อกประตูไว้

'แก้วชั้นขอโทษ' โทโมะรีบเคาะประตูห้องน้ำทันที แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับมีเพียงเสียงร้องไห้เบาๆที่เล็ดลอดออกมาจากห้องน้ำเท่านั้น

'แก้ว ออกมาคุยกันก่อน ชั้นขอโทษ!' โทโมะเมื่อรู้ว่าร่างบางในห้องน้ำร้องไห้ก็เคาะประตูห้องน้ำรัว แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างในเลย เขาอยากจะขอโทษเธอที่เผลอไปจูบเธอแบบนั้น เป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบของเขาเองซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องโมโหแก้วขนาดนั้นด้วย

'คนใจร้าย ฮืออ ฮืออ' แก้วที่นั่งร้องไห้อยู่ในห้องน้ำเอามือปิดเสียงร้องไห้ตัวเองเอาไว้เพื่อไม่ให้โทโมะได้ยิน ยิ่งเขาเคาะประตูเรียกเธอเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เธอร้องให้หนักกว่าเดิม

มาอัพล้าววววววว
พระเอกอารมณ์ขึ้นๆลงๆ 5555
ตอนหน้าจะเป็นยังไง ให้กำลังใจเราด้วยน๊าาาา

chapter 7

สารบัญ

chapter 9