Forced to Love บังคับให้รัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ในที่สุดวัๆนี้ก็มาถึงแล้วสินะ งือออ'  แก้วใจนั่งพึมพำอยู่บนห้องแต่งตัว วันนี้แล้วที่เธอจะต้องแต่งงานกับโทโมะจริงๆ สักที ถึงแม้ว่าจะแอบรู้สึกดีอยู่ลึกๆในใจที่ได้แต่งงานกับโทโมะ แต่เธอกับรู้สึกผิดอยู่ในใจที่ทำให้โทโมะกับแฟนของเขาไม่ได้อยู่ด้วยกันถึงแม้ว่าความผิดนั้นเธอไม่ได้เป็นคนก่อก็ตาม

 

 

 

 

 

 

'แก้วแต่งตัวเสร็จรึยัง'ฟางที่เปิดประตูเดินเข้ามาในห้องเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นแต้น

 

 

 

 

 

'อืมม เสร็จแล้วล่ะ' แก้วหันมาตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน

 

 

 

 

 

'ทำไมทำหน้าอย่างนั้น นี่เป็นวันแต่งงานของแกนะยิ้มหน่อยสิ'  ฟางพูดแล้วเอามือแตะไหล่แก้ว

 

 

 

 

 

 

'ชั้นเหนื่อยอ่ะ ชั้นไม่รู้ว่าถ้าชั้นแต่งงานแล้วชีวิตชั้นต่อไปจะเป็นยังไง'  แก้วพูดแล้วมองตัวเองในกระจก

 

 

 

 

 

'ถึงแม้แกจะแต่งงานแล้ว แต่แกก็ยังมีชั้นที่คอยอยู่ข้างแกเสมอนะ ยิ้มโน่ยยย เดี๋ยวไม่สวย' ฟางพูดแล้วจับแก้มแก้มให้ยิ้ม 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ด้านล่างงานแต่ง

 

 

'เป็นไรว่ะไอ้โมะ งานแต่งงานแกนะเว้ยทำหน้าให้มันดีๆหน่อยสิว่ะ' เขื่อนเพื่อนสนิทของโทโมะพูดขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของโทโมะดูไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

 

 

 

 

 

'แกจะให้ชั้นยิ้มดีใจที่ได้แต่งงานกับคนที่ตนเองไม่ได้รักเนี้ยนะ'  โทโมะว่า

 

 

 

 

'เอาน่าถือว่าทำเพื่อแม่แกละกันนะ ยิ้มหน่อยเว้ยย' เขื่อนพูดพลางแตะไหล่โทโมะให้กำลังใจ

 

 

 

 

 

 

'พี่โมะคะ ยินดีด้วยน๊าาจะเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว' เฟย์ลูกพี่ลูกน้องของโทโมะเดินเข้ามาทักทายพร้อมกอดพี่ชายคนสนิท

 

 

 

 

 

'อ้าว ยัยหัวหอมนี่เธอก็มาด้วยหรอนึกว่าจะอยู่แต่กับไร่กับป่าซะอีก' เขื่อนที่เห็นเฟย์วิ่งเข้ามากอดโทโมะก็แขวะ จนเฟย์หันขวับมามอง

 

 

 

 

 

'งานแต่งพี่ชายทั้งที ชั้นจะพลาดได้ไงไอ้หน้ายาว แบร่'  เฟย์ว่ากลับแล้วแลบลิ้นใส่เขื่อน 

 

 

 

 

 

'พอๆสองคนนี้เจอกันทีไรทะเลาะกันทุกที ขอบใจมากนะเฟย์ที่มางานแต่งพี่' โทโมะห้ามเขื่อนและเฟย์ไม่ให้ทะเลาะกันก่อนจะหันมาพูดกับเฟย์

 

 

 

 

'เฟย์อยากเห็นเจ้าสาวของพี่โมะจังเลย จะสวยขนาดไหนเชียว'  เฟย์พูดแล้วยิ้มอย่างตื่นเต้น  โทโมะไม่ตอบได้แต่ยิ้มบางๆให้

 

 

 

 

 

 

'เฮ้ยไอ้โมะ เจ้าสาวแกมาแล้วว่ะ'  เขื่อนรีบสะกิดโทโมะที่เอาแต่ก้มหน้าอยู่ให้เงยหน้าขึ้นมา แก้วที่เดินลงบันไดมาในชุดแต่งงานขาวสะอาด ใบหน้าหวานถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางยิ่งดูหวานมากขึ้น กำลังก้าวเม้าลงบันไดโดยมีฟางที่เป็นเพื่อนเจ้าสาวคอยจับกระโปรงที่ยาวลากพื้นให้

 

 

 

 

 

'ว้าวว เจ้าสาวพี่โมะสวยมากๆเลย'เฟย์พูดแล้วมองแก้วตาไม่กระพิบ 

 

 

 

 

 

 

'เอ่อ คุณ!!' แก้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าโทโมะ เรียกชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะเคลิ้มไปให้ตื่นจากภวังค์ โทโมะสดุ้งนิดนึงก่อนจะยิ้มให้แก้ว

 

 

 

 

 

 

'ชั้นดูแปลกหรอ ทำไมคุณภึงทำหน้าแบบนั้น'  แก้วถามอย่างสงสัยที่โทโมะมองเธอ

 

 

 

 

 

'เปล่าหรอกวันนี้เธอสวยมากต่างหาก'  โทโมะพูด ทำให้แก้วก้มหน้าเขินทันที 

 

 

 

 

 

'อะแฮ่ม คุณโทโมะคะ อย่าชมยัยแก้วมากนะเดี๋ยวเจ้าตัวหลง'  ฟางที่ยืนอยู่ข้างหลังแก้วแซว 

 

 

 

 

 

'ไปกันเถอะ พิธีจะเริ่มแล้ว'  โทโมะพูดพร้อมเอาแขนมาให้แก้วเกาะ  ทั้งคู่เข้าร่วมพิธีตามธรรมเนียม  ก่อนจะเซ็นใบสมรสก็เป็นอันเสร็จ ก่อนจะถึงพิธีส่งตัวเจ้าบ่าวและเจ้าสาวเข้าห้องหอ

 

 

 

 

 

 

 

'โทโมะลูกแม่มีลูกชายแค่คนเดียวนะลูก ดูแลหนูแก้วดีๆ พึ่งพาอาศัยกันมีอะไรก็ค่อยๆพูดค่อยๆคุยกันนะลูก' คุณหญิงพูดอวยพรให้โทโมะและแก้ว

 

 

 

 

 

'แต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาแล้วนะลูก ดูแลกันดีๆ อยู่ด้วยกันนานๆนะลูก ไม่ต้องห่วงพ่อกับแม่นะ' แม่แก้วพูดอวยพรก่อนจะกอดลูกสาวของตน

 

 

 

 

'พ่อก็ขอให้โทโมะและหนูแก้วมีความสุข อยู่ด้วยกันรักกันนานๆนะลูกนะ' พ่อโทโมะอวยพร

 

 

 

 

'ขอบคุณครับพ่อ'โทโมะพูดแล้วสวมกอดผู้เป็นพ่อ

 

 

 

 

 

'แล้วคืนนี้ก็อย่าหนักนักล่ะไอ้ลูกชาย'  พ่อโทโมะแซว ทุกคนหัวเราะยกเว้นคู่บ่าวสาว  ก่อนที่ทุกคนจะเดินออกไปเหลือไว้เพียงแก้วและโทโมะ ทั้งคู่เพียงแค่มองหน้ากันแต่ไม่มีฝ่ายใดเอ่ยคำพูดออกมา

 

 

 

 

 

'เอ่อ ชั้นไปอาบบน้ำก่อนนะ'  เป็นแก้วที่เอ่ยออกมาหลังจากที่เงียบอยู่นาน ก่อนจะลุกขึ้นเดินแต่ถูกโทโมะคว้าข้อมือไว้ก่อน

 

 

 

 

 

'เดี๋ยว!!! ชั้นมีข้อตกลงจะคุยกับเธอ'  โทโมะรีบคว้าข้อมือแก้วไว้ก่อนจะพูด  แก้วมองอย่างสงสัยก่อนจะยอมนั่งลงตามเดิม

 

 

 

 

'คุณมีข้อตกลงอะไรก็ว่ามา'  แก้วถามกลับเสียงเรียบ

 

 

 

 

 

'เราจะแต่งงานกันแค่ในนามเท่านั้น หลังจากนี้สามเดือนชั้นจะหย่ากับเธอ เวลาอยู่ต่อหน้าคุณแม่เราก็จะทำตัวเหมือนว่าเรารักกัน แต่นอกเหนือจากนั้นก็ชีวิตใครชีวิตมัน' โทโมะพูดด้วยเสียงที่นิ่งเรียบและเย็นชาแล้วจ้องหน้าร่างบาง

 

 

 

'ถ้าคุณคิดอย่างนั้น ชั้นก็สบายใจ หลังจากนี้สามเดือนเราจะหย่ากัน ระหว่างที่เราอยู่ด้วยกันชั้นจะไม่ไปก้าวก่ายยุ่งเรื่องส่วนตัวของคุณ คุณสบายใจได้ ' แก้วพูดอย่างเย็นชาแล้วมองหน้าโทโมะกลับ

 

 

 

 

'หึ ก็ดีถ้าครบสามเดือนเมื่อไหร่เธอกับชั้นก็จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก'  โทโมะว่าด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบดูน่ากลัว แก้วไม่ว่าอะไรแต่ในใจเธอตอนนี้กลับรู้สึกเสียใจลึกๆ แต่ข้อตกลงนี้มันก็ดีแล้วสำหรับเธอและเขาที่ไม่ได้รักกัน  

 

 

 

 

'ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว งั้นชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ'แก้วพูดแล้วลุกเข้าไปในห้องน้ำ 

 

 

 

 

 

'เขาก็มีคนรักอยู่แล้ว ที่เขาแต่งงานกับเราก็เพราะคุณแม่ทั้งนั้น เราไม่ได้รักกัน' แก้วพูดกับตัวเองในห้องน้ำเบาๆ พลางคิดทบทวนเรื่องทุกอย่าง

 

 

 

 

'อ๊ะ ไม่ถึง'  แก้วพยายามรูดซิบชุดแต่งงานข้างหลัง แต่มือก็เอื้อมไม่ถึงสักที 

 

 

 

 

 

'คุณ คือชั้นรูดซิบไม่ได้อ่ะ คุณช่วยชั้นหน่อยได้มั้ย' แก้วเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินไปหาโทโมะที่นั่งอยู่เตียงนอนก็พูดขอร้อง  โทโมะไม่พูดอะไรเพียงแต่พยักหน้า  แล้วบรรจงรูดซิบกลางหลังให้แก้วเผยให้เห็นผิวขาวเนียน แก้วที่รู้สึกตัวว่าโทโมะรูดนานเกินไปก็ผละตัวออกจากเขาทันทีด้วยความเขิน

 

 

 

 

 

'ขอบคุณนะ'  แก้วพูดแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที โทโมะมองตามร่างบางที่ดูเหมือนจะเขินก็อมยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

'คุณไปอาบน้ำได้แล้ว ชั้นเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้แล้วล่ะ จะได้มานอนพักผ่อนวันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว'  แก้วที่พึ่งอาบน้ำเสร็จก็เห็นโทโมะนอนหลับอยู่บนเตียงก็เดินเข้ามาปลุกหวังให้ชายหนุ่มไปอาบน้ำจะได้สบายตัว

 

 

 

 

 

 

'อ๊ะ นี่คุณปล่อยนะ' โทโมะที่ไม่ได้หลับก็ลุกขึ้นนั่งแล้วคว้าตัวแก้วเข้าไปกอด

 

 

 

 

 

'นี่จะลักหลับชั้นหรอ'  โทโมะพูดพลางกอดแก้วแน่น

 

 

 

 

 

 

'ลักหลับบ้าอะไรล่ะ ชั้นจะมาปลุกคุณให้ไปอาบน้ำต่างหากล่ะ' แก้วพูดแล้วดิ้นขลุกขักในอ้อมกอดของโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

'ปล่อยชั้นได้แล้ว ชั้นอึดอัด'  โทโมะนิ่งเงียบไม่พูดอะไรแต่ยังคงกอดแก้วไว้ จนแก้วอึดอัดบอกให้ชายหนุ่มปล่อย

 

 

 

 

 

 

'ขอบคุณนะ' โทโมะพูดสั้นๆแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป 

 

 

 

 

 

'ขอบคุณเรื่องอะไรว่ะ' แก้วบ่นพึมพำเบาๆ ไม่รู้ว่าโทโมะขอบคุณเรื่องอะไร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ทำไมยังไม่นอนล่ะ' โทโมะที่พึ่งอาบน้ำเสร็จเดินออกมาก็เห็นแก้วกำลังจัดของอยู่

 

 

 

 

 

'ยังไม่ง่วงอ่ะ คุณนอนก่อนเลยก็ได้นะ' แก้วพูดแล้วหันมาจัดข้าวของต่อ

 

 

 

 

 

 

'พอ ไม่ต้องจัดพรุ่งนี้ค่อยให้แม่บ้านมาทำก็ได้ เธอเหนื่อยมาทั้งวันแล้วไปนอนเถอะ' โทโมะเดินไปห้ามแก้วให้หยุดจัดของ

 

 

 

 

 

 

'ถ้าเธอลำบากใจ เดี๋ยวชั้นนอนข้างล่างเองเธอจะได้นอนสบายๆ' โทโมะที่เห็นสีหน้าแก้วดูกังวลก็พูดขึ้นแล้วเดินไปหยิบหมอนมาวางไว้บนพื้นข้างล่างเตียง

 

 

 

 

 

 

'แต่พื้นมันแข็งนะ คุณจะนอนได้หรอ' แก้วถามอย่างเป็นห่วงเพราะพื้นมันทั้งแข็งและเย็น

 

 

 

 

 

'ไม่เป็นไรหรอก ชั้นนอนได้ แต่ถ้าชั้นนอนบนเตียงกับเธอแล้วชั้นกลัวจะห้ามใจไม่ไหว เดี๋ยวเธอจะไม่ปลอดภัย'  โทโมพูดเสียงเรียบแล้วล้มตัวนอนบนพื้น แก้วได้ยินแบบนั้นก็ตาโตทันที ก่อนจะปิดโคมไฟแล้วรีบมุดตัวเข้าไปในผ้าห่ม

 

 

 

 

 

 

กลางดึก

 

 

 

'อืมม กี่โมงแล้วนะ' แก้วที่รู้สึกตัวตอนดึกก็งัวเงียตื่นขึ้น ก่อนจะมองเห็นเงาใครบางคนอยู่ตรงระเบียง ก่อนจะก้มดูข้างเตียงก็ไม่พบโทโมะ

 

 

 

 

 

'คุณทำไมไม่นอนล่ะ' แก้วเดินมาหาโทโมะตรงระเบียงแล้วถาม  

 

 

 

 

 

'นอนไม่หลับน่ะ เลยออกมาสูดอากาศนิดหน่อย'  โทโมะหันมาตอบ

 

 

 

 

 

 

'ชั้นบอกแล้วว่าพื้นมันแข็ง คุณมานอนบนเตียงกับชั้นมั้ยล่ะจะได้สบาย'  แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

'ไม่เป็นไรหรอก ชั้นกลัวห้ามใจไม่ไหวน่ะ'  โทโมะพูด แก้วรีบเขยิบหนีทันที

 

 

 

 

 

'แล้วแต่คุณละกัน'  แก้วว่า โทโมะมองแล้วขำกับท่าทีของแก้ว

 

 

 

 

 

'ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า'  โทโมะพูด ก่อนจะเดินนำแก้วเข้ามาข้างใน

 

 

 

 

 

'คุณ!!!' แก้วเรียกโทโมะ ชายหนุ่มหันมามองอย่างสงสัย

 

 

 

 

'ฝันดีนะ'  แก้วพูดแล้วหน้าแดง แต่เพราะมันมืดเห็นเพียงลางๆโทโมะเลยไม่รู้วาตอนนี้แก้วกำลังเขินจนหน้าแดง

 

 

 

 

'ฝันดี ไปนอนได้แล้วยัยเด็กดื้อ'  โทโมะยิ้มแล้วพูดก่อนจะเดินไปนอนที่ของตัวเอง แก้วได้แต่ยิ้มแล้วเดินกลับไปนอน

 

 

 

---

 

มาแล้ววววว  เรื่องอาจจะไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่นะ แต่ไรเตอร์ก็จะพยายามปรับปรุงแก้ไขและพัฒนาฝีมือให้ดีขึ้นกว่านี้ สัญญาา