Forced to Love บังคับให้รัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เช้าวันใหม่

 

 

 

 

'ผมกลับก่อนนะครับคุณย่า' ป๊อปปี้พูดพร้อมกับกอดลาคุณย่าแน่น ฟางมองสองย่าหลานแล้วยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

'เดินทางปลอดภัยนะลูก' คุณย่าพูดก่อน ป๊อปปี้และฟางยกมือไหว้ก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

'ถ้าง่วงก็หลับไปได้นะ ถ้าถึงแล้วเดี๋ยวพี่ปลุก'  ป๊อปปี้หันมามองร่างบางที่สะลึมสะลือเนื่องจากโดนปลุกมาตั้งแต่เช้าก็พูดบอก ฟางหันมายิ้มเเหย่ๆก่อนจะหลับตาพริ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'อื้มมม' เสียงแดดอ่อนๆที่กระทบเข้ามาภายในห้อง ร่างบางที่เริ่มรู้สึกตัวแล้วค่อยๆลืมตาขึ้นก็พบกับใบหน้าของชายหนุ่มที่หลับตาพริ้มอย่างกับเด็กน้อย แก้วมองใบหน้านั้นอยู่นานก่อนจะค่อยยื่นมือไปแตะที่แก้มของชายหนุ่มเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

'ทำไมถึงชอบทำหน้าขรึมตลอดด้วยนะ ทั้งที่ตอนยิ้มก็ออกจะหล่อ อ๊ะ' แก้วที่จับไปตามตามใบหน้าโทโมะทั้งคิ้ม จมูก ปาก พลางพูดออกมา ก่อนจะถูกมือหนาของโทโมะรวบมือของแก้วไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

'ตื่นแล้วหรอ แหะๆ'  แก้วยิ้มเจื่อนๆเมื่อโทโมะจ้องหน้าเธออยู่

 

 

 

 

 

 

 

'ชั้นตื่นตั้งนานแล้วล่ะ ตื่นก่อนที่เธอจะมาลวนลามหน้าชั้นอีก' โทโมะว่าก่อนจะรวบตัวแก้วเข้ามาใกล้ๆจนหน้าทั้งสองชนกัน

 

 

 

 

 

 

 

'ใครลวนลามกัน ชั้นเปล่าสักหน่อย' แก้วอึ้งที่โทโมะรู้ทัน ก่อนจะปฎิเสธ

 

 

 

 

 

 

'ชั้นคงฝันไปสินะ แต่ในฝันมันเหมือนจริงมากเลยนะ ' โทโมะยิ้มขำที่แก้วปฎิเสธก่อนจะพูดยั่วพลางลูบหน้าร่างบางตั้งแต่คิ้วลงมาจมูกก่อนจะหยุดมือที่ริมฝีปาก

 

 

 

 

 

 

 

 

'แล้วในฝัน เธอก็จูบชั้นด้วย' โทโมะว่าก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนปากของแก้ว ร่างบางตกใจ แต่ก็ตอบจูบไปอย่างไร้เดียงสา

 

 

 

 

 

 

 

'ฝันบ้าบออะไรของคุณเนี่ย ชั้นไปจูบคุณตอนไหนห๊ะ' เมื่อโทโมะถอนจูบออกแล้ว แก้วก็ลุกขึ้นนั่งแล้วโวยขึ้นทันที

 

 

 

 

 

 

'ก็ดื้อไม่ยอมรับเอง ช่วยไม่ได้'  โทโมะว่าแล้วลุกขึ้นนั่งตามแก้วก่อนจะจุ๊บปากแก้วอีกทีอย่างไว

 

 

 

 

 

 

'Morning kiss  สายแล้วชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ' โทโมะที่จุ๊บแก้วเสร็จก็พูดขึ้นแล้วเดินเอาผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้า ทิ้งให้แก้วนั่งอึ้งอยู่บนเตียงที่โดนขโมยจูบไปตั้งสองครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'เมื่อไหร่จะถึงอ่ะ ชั้นเหนื่อยแล้วนะ'หลังจากที่อาบน้าแต่งตัวทานอาหารเช้าเสร็จแล้วโทโมะก็พาแก้วลงมาดูงานบนไร่ ที่แรกแก้วเองก็ไม่ยอมมาแต่โทโมะดันขู่แก้วว่าถ้าไม่มาด้วยกันเขาจะปล้ำเธอบนไร่นี้ให้เป็นเมียเขาจริงๆ เธอจึงต้องยอมลากสังขารตัวเองเดินตามเขามา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 'เป็นภรรยาที่ดีก็ต้องช่วยงานสามีทำงานสิ เลิกบ่นได้ล่ะ' โทโมะว่าแล้วเดินต่อ แก้วที่เดินตามหลังได้แต่ฮึดฮัดแต่ทำอะไรไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'สะหวัดดีต๋อนเจ๋าคั่บนายหัว ตะคืนหลับสบายดีก่อ' เสียงคนงานชาวเหนีอที่เดินมาทักโทโมะ

 

 

 

 

 

 

'หลับสบายดี เรียกทุกคนมารวมตัวกันหน่อยชั้นมีเรื่องจะประกาศ' โทโมะตอบก่อนจะสั่งหัวหน้าคนงานให้เรียกคนอื่นๆมารวมตัวกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

'ทุกคนก็คงรู้กันอยู่แล้วใช่มั้ยว่าชั้นแต่งงานแล้ว ต่อไปนี้แก้วจะมาเป็นายหญิงของที่นี่ ถ้ามีเรื่องอะไรก็ถามนายหญิงได้ถือซะว่าชั้นกับนายหญิงเป็นคนๆเดียวกัน'  เมื่อทุกคนมารวมตัวกันหมดแล้วโทโมะก็พูดขึ้นเสียงดัง พร้อมชี้มาทางแก้วที่ยืนอยู่ด้านหลัง ร่างบางได้แต่ยิ้มบางๆให้กับคนงานด้วยความเขิน พร้อมกับเสียงโห่แซวดังลั่นของคนงานยิ่งทำให้แก้วก้มหน้าเขินหนัก

 

 

 

 

 

 

 

'พอล่ะๆ เดี๋ยวเมียชั้นทำตัวไม่ถูก มีอะไรก็ไปทำได้ล่ะ' โทโมะที่หันมามองแก้วก็รู้ว่าเธอทำตัวไม่ถูก จึงบอกให้คนงานหยุดก่อนจะไล่ให้ไปทำงานตามหน้าที่ตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ความจริงคุณไม่ต้องบอกคนอื่นก็ได้นะว่าเราเป็นสามีภรรยากัน ไหนๆเราก็ต้องอย่ากันอยู่ล่ะ'  แก้วว่าขึ้นเมื่อยืนอยู่สองคนกับโทโมะ ชายหนุ่มได้ยินแบบนั้นก็นิ่งลงทันที

 

 

 

 

 

 

 

'รู้แล้วล่ะน่า ย้ำทุกวันอยู่ได้ก็แค่ทำให้มันสมจริงนิดหน่อยเอง' โทโมะพูดขึ้นพร้อมยิ้มเจื่อนๆให้ ร่างบางทำท่าไม่สนใจก่อนจะเดินไปดูไร่ชา โดยที่โทโมะแอบมองอยู่ห่างๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

'ย้ำทุกวันขนาดนี้คงอยากจะหย่ากับชั้นเร็วๆสินะ' โทโมะพูดพลางมองร่างบางที่ยืนคุยงานกับคนงานอย่างมีความสุขก็อดเศร้าใจไม่ได้อีกแค่ไม่ถึงสองเดือนก็จะครบกำหนดที่ทั้งสองจะหย่ากัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'นายหญิงไปนั่งพักก่อนเจ้า เดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งเอา' คนงานคนหนึ่งพูด แก้วพยักหน้าแล้วยิ้มก่อนจะเดินกลับเข้าร่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ระวังครับ / ว้ายย'  ระหว่างที่เดินกลับที่พักแก้วก็ดันสดุดก้อนหินแต่โชคที่ที่มีคนมาประคองไว้ก่อนเธอเลยไม่ล้ม ไม่งั้นคงล้มหน้ามุดดินไปแล้วแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

'เอ่อ ขะ..ขอบคุณนะ' แก้วที่รู้สึกตัวก็ค่อยๆพยุงตัวเอง ให้ยืนขึ้นก่อนจะขอบคุณชายหนุ่มตรงหน้า

 

 

 

 

 

 

'ไม่เป็นไรครับนายหญิง คราวหลังเดินระวังๆหน่อยนะครับทางมันขรุขระ' ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยิ้มให้แก้วอย่างเป็นมิตร

 

 

 

 

 

 

'ยังไงก็ขอบคุณนะ นาย...' แก้วขอบคุณอีกครั้งแล้วถามชื่อชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

'ผมมังกรครับ นายหญิงเข้าไปอยู่ในร่มเถอะเดี๋ยวผิวจะเสียเอา ' มังกรพูดก่อนจะบอกให้แก้วเข้าไปพักในที่ร่มๆ ร่างบางพยักหน้าแล้วยิ้มให้ชายหนุ่มก่อนจะก้าวขาเดินต่อแต่ดันสดุดขาตัวเองจะล้มอีก มังกรจึงอาสาพยุงร่างบางเข้ามานั่งพักบนม้านั่ง

 

 

 

 

 

 

 

'นายจะทำอะไรน่ะ' แก้วตกใจที่จู่ๆชายหนุ่มก็นั่งคลุกเข่าแล้วจับเท้าเธอขึ้นมาดู

 

 

 

 

 

 

'สงสัยเท้าพลิกน่ะครับ เดี่๋ยวผมนวดให้ดีกว่าเท้าจะได้ไม่บวม' มังกรพูดก่อนจะค่อยๆนวดข้อเท้าแก้วเบาๆ ร่างบางมองชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะหันซ้ายหันขวามองหาโทโมะซึ่งไม่รู้ว่าเจ้าตัวหายไปไหน ถึงทิ้งให้เขาอยู่กับผู้ชายคนอื่นแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'เสร็จแล้วครับนายหญิง เอ่อ นายหณิงจะให้ผมไปส่งที่บ้านพักมั้ยครับ' มังกรค่อยๆวางเท้าแก้วลงก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ไม่ต้อง!! ชั้นพาเมียชั้นกลับเอง นายมีอะไรก็ไปทำเถอะ' โทโมะที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมแล้วเดินตรงมายังที่แก้วกับมังกรนั่งอยู่ มังกรพยักหน้าทีนึงก่อนจะเดินออกไป แก้วมองดูโทโมะที่ทำหน้าดุใส่มังกรก่อนจะจ้องมาที่เธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

'คุณหายไปไหนมา ชั้นมองหาคุณตั้งนาน' แก้วถามปกติ โทโมะไม่ตอบแต่กลับเดินเข้ามาใกล้ๆร่างบางแล้วล็อคตัวเธอไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

'ชั้นต่างหากนะที่ต้องถามว่าเธอมาทำอะไรอยู่ตรงนี้' โทโมะพูดเสียงดุ 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ก็ไม่เห็นมีไรหนิ ชั้นก็แค่ข้อเท้าพลิกมังกรเขาก็มาช่วยแค่นั้น' แก้วพูดลอยหน้าลอยตา เธอรู้ว่าชายหนุ่มกำลังโมโหแต่ยิ่งเห็นเขาเป็นแบบนี้เธอยิ่งอยากจะแกล้ง

 

 

 

 

 

 

 

'นี่รู้จักชื่อกันด้วยหรอ เกินไปแล้วนะ' โทโมะว่าอย่างโมโหแล้วบีบแขนร่างบางอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

'โอ้ยย ชั้นเจ็บนะ ปล่อยย' แก้วพยายามแกะมือโทโมะที่กุมแขนเธออยู่ออกแต่ก็ไม่เป็นผล

 

 

 

 

 

 

 

 

 

' กลับบ้าน!!!' โทโมะพูดเสียงดังก่อนจะดึงแขนร่างบางให้เดินตามเขากลับ แต่หารู้ไม่ว่าเธอยังเจ็บที่ข้อเท้าอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

'โอ้ยยย คนบ้า ชั้นเจ็บนะ' แก้วที่โดนลากให้เดินตามโยที่ยังไม่ทันตั้งตัวก็ล้มลงทันที ก่อนจะว่าชายหนุ่ม โทโมะมองแก้วที่ล้มลงกองอยู่กับพื้นก็รีบอุ้มเธอขึ้นมาก่อนจะพาเดินกลับบ้านพักทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'โอ้ยยเจ็บ วางเบาๆก็ได้นะโทโมะชั้นเป็นคนนะไม่ใช่สิ่งของ' เมื่อมาถึงบ้านโทโมะก็วางแก้วลงบนโซฟาอย่างแรง ร่างบางหันควับมาดุชายหนุ่มที่ทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร

 

 

 

 

 

 

 

 

'ทีนี่ไม่ต้องออกไปไหนะอยู่ในบ้านนี่แหละ ออกไปข้างนอกก็ไปล้อเสือล้อจระเข้อีก รู้มั้ยว่าพวกคนงานมันมองเธอตาเป็นมันอย่างกับจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว' โทโมะออกคำสั่งพลางนึกถึงสายตาคนงานที่มองภรรยาของเขาเป็นตาเดียว 

 

 

 

 

 

 

 

 

'พวกเขาไม่ทำอะไรชั้นหรอกน่า เขาออกจะใจดี' แก้วตอบกลับ ถึงแม้จะรู้สึกกลัวๆอยู่บ้าง

 

 

 

 

 

 

 

 

'ไว้ใจคนง่ายจังเลยนะ ถึงพวกนั้นจะไม่ทำอะไรเธอชั้นก็หวงอยู่ดี' โทโมะหลุดพูดออกมา แก้วเงยหน้าขึ้นมามองโทโมะอย่างไวกับคำพูดที่เขาพูดเมื่อกี้

 

 

 

 

 

 

 

'หวง? ทำไมต้องหวง' แก้วถามกลับอย่างซื่อๆ ถึงแม้ว่าในใจจะแอบดีใจอยู่ไม่น้อยก็ตามที่เข้าพูดแบบนี้ แต่เธอก็ไม่อยากเข้าข้างตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

'ก็ตอนนี้เธออยู่ในฐานะภรรยาของชั้น ก็ต้องเล่นให้สมบทบาทหน่อยสิ' โทโมะอึกอักก่อนจะตอบ แก้วพยักหน้าเข้าใจ ทำตามหน้าทีสินะ หวังอะไรลมๆแร้งๆแก้วเอ้ยย ร่างบางคิดอยู่ในใจก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'เธออยู่ในบ้านนี่แหละ เดี๋ยวชั้นกลับมา ส่วนข้าวเที่ยงเดี๋ยวชั้นให้แม่บ้านเอาขึ้นมาให้'โทโมะเห็นสีหน้าแก้วเจื่อนลง ก็พูดขึ้นก่อนจะเดินออกไปจากบ้าน แก้วมองตามหลังชายหนุ่ม แล้วค่อยๆพยุงตัวเองที่เจ็บข้อเท้าขึ้นไปบนชั้นสอง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตื๊ดดดดดด

 

 

 

 

'ฮัลโหล ว่าไงยัยฟาง' 

 

 

 

(แก้ว แกอยู่ไหน )

 

 

 

 

'ชั้นอยู่ไร่ชาที่เชียงใหม่น่ะ แกมีอะไรรึเปล่าเสียงเหมือนคนร้องไห้'

 

 

 

 

(ชั้นทเลาะกับเตี๋ยน่ะ ตอนนี้เลยถูกขังอยู่ในบ้านไม่ให้ออกไปไหน)

 

 

 

 

 

'แกไปทำอะไรผิดอีกล่ะ เตี๋ยแกถึงขังแกไว้'

 

 

 

 

 

 

(ชั้นก็แค่...ไปเที่ยวกับพี่ป๊อปปี้แค่นั้นเอง เตี๋ยก็หาว่าชั้นเถลถไล ตอนนี้ก็เลยโดนกักบริเวณแถมยังห้ามติดต่อกับพี่ป๊อปอีก แกต้องช่วยชั้นนะแก้ว)

 

 

 

 

 

 

 

'ใจเย็นๆนะฟาง ไว้ชั้นกลับไปจะไปคุยกับเตี๋ยแกให้ ' 

 

 

 

 

 

 

(ไม่ทันแล้วล่ะ พรุ่งนี้ชั้นก็ต้องไปดูตัวกับคนที่เตี๋ยกับม๊าหามาให้ ชีวิตชั้นก็ไม่ต่างจากแกหรอกแก้ว)

 

 

 

 

 

 

 

'เอาน่า ใจเย็นๆ เดี๋ยวชั้นจะรีบกลับไปช่วยแกนะ' แก้วค่อยๆพูดปลอบใจเพื่อนสนิทจนฟางใจเย็นลง จึงวางสายโทรศัพท์แล้วทิ้งตัวลงบนที่นอน

 

 

 

 

 

 

 

 

'ชีวิตชั้นยังเอาไม่รอดเลย ชั้นจะช่วยแกยังไงดีล่ะฟาง' แก้วบ่นออกมาอย่างเหนื่อยๆพลางคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ก่อนจะค่อยๆลุกไปเก็บกระเป๋าเตรียมตัวกลับกรุงเทพ โดยที่ยังไม่ได้บอกโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

มาอัพแล้วจ้าาาา 

แก้วจะกลับกรุงเทพแล้ว โทโมะยังไม่รู้เลย ตอนหน้าจะเป็นยัง(ไรเตอร์ก็มิรู้)

ใกล้จะสอบมิดเทอมแล้ว หนังสือยังไม่อ่านเลยจ้าาา แลดูขยันนน หุหุ