Forced to Love บังคับให้รัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนนี้ชั้นก็เก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าเป็นอันเรียบร้อยแล้วล่ะ เหลือแค่หาวิธีกลับเข้ากรุงเทพ ชั้นควรจะหรอให้โทโมะกลับมาก่อนแล้วค่อยบอกเขาหรือว่าชั้นจะหนีกลับไปเลยดีล่ะ แต่ถึงบอกก็ไม่มีประโยชน์อะไร เอาล่ะ...หาทางกลับเองก็ได้ว่ะ 

 

 

 

 

 

ตึก ตึก ตึก 

 

 

 

 

 

เสียงเท้าชั้นที่เดินขากระเผลกๆลงบันไดอย่างทุลักทุเล สงสารตัวเองจริงๆ-*- ชั้นควรจะโทรบอกใครมารับดีล่ะ ตอนนี้โทโมะก็ยังไม่กลับมาด้วย ชั้นเดินมาถึงหน้าบ้านก่อนจะวางกระเป๋าลงข้างตัว ชั้นควรจะโทรหาพี่ป๊อปดีมั้ยนะ หรือว่า...ใช่แล้ว โทรหากวินดีกว่า เขาไม่ปฏิเสธแน่ที่จะช่วยชั้น ว่าแล้วชั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดโทรออก 

 

 

 

 

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

 

 

 

รับแล้วๆ ชั้นทำท่าทางดีใจที่ปลายสายรับโทรศัพท์ 

 

 

 

 

'ฮัลโหลกวิน มารับแก้วหน่อยสิ'  ชั้นพูดด้วยน้ำเสียงดี๊ด๊า ดีใจเกินไปล่ะ

 

 

 

 

(กวินหลับอยู่น่ะ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรหรือเปล่า) ปลายสายตอบมา แต่สิ่งที่ทำให้ชั้นช็อคคือมันเป็นเสียงผู้หญิง เสียงหวานซะด้วย หรือว่าจะเป็นแฟนของกวิน-*-

 

 

 

 

'ปะ...เปล่าๆ ไม่มีธุระอะไร ขอโทษด้วยนะ' ชั้นดึงสติกลับมาก่อนจะตอบปลายสาย แล้วกดวางโทรศัพท์ นี่กวินอยู่กับผู้หญิงหรอกหรอ  ไม่เห็นเขาจะบอกชั้นบ้างเลยว่าเขามีแฟน งอนค่ะ งอนหนักมาก กลับไปต้องไปเค้นถามให้รู้เรื่อง 

 

 

 

 

ช่างเถอะ แต่สิ่งที่สำคัญในตอนนี้คือ ชั้นจะกลับยังไง หรือว่าจะโทรไปบอกพี่ป๊อปดี เอาว่ะ โทรหาพี่ป๊อปก็ได้ ว่าแล้วก็กดโทรหาพี่ป๊อปทันที

 

 

 

 

 

'หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามาถติดต่อได้ในขณะนี้' ชั้นกดวางสายทันที พลางทำหน้าเซ็งๆ อุตสาห์เป็นที่พึ่งสุดท้ายแล้วแท้ๆดันมาปิดเครื่องซะงั้น เอาไงดีล่ะทีนี้ จะให้ชั้นเดินไปโบกรถก็ยังไงอยู่ ยิ่งเดินขาเป๋แบบนี้ หรือว่าจะรอให้โทโมะกลับมาดี ให้เขาไปส่งชั้น...

 

 

 

 

 

'เธอทำอะไรน่ะ' เสียงนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร โทโมะ! กลับมาเร็วทันใจดีจริง ชั้นกำลังนึกถึงเขาอยู่เลย

 

 

 

 

'เอ่อ คือ...ชั้นจะกลับบ้านน่ะ >O<' ชั้นหันไปตอบแล้วยิ้มแหะๆ ให้เขา ตายจริงทำไมเขาต้องชอบทำหน้าดุแบบนั้นใส่ชั้นด้วยนะ

 

 

 

 

 

 

'กลับทำไม เรายังฮันนีมูนไม่ครบอาทิตย์เลยนะ แล้วก็...ยังไม่ทำอะไรอย่างว่าเลยนะ' O_O อะไรอย่างว่า? นี่เขาหมายถึงอะไรกัน ชั้นไม่ได้โง่นะ แต่ไม่รู้จริงๆ

 

 

 

 

 

'คุณหมายถึงอะไร?' ชั้นถามด้วยสีหน้าที่งงหนัก โทโมะไม่ตอบพลางหยักไหล่ทีนึง -_-ขี้เก็กจริงเชียว

 

 

 

 

'เธอไม่ต้องรู้หรอก แล้วเธอจะกลับบ้านไปทำไม?' เขาไม่ตอบแต่เปลี่ยนเป็นถามชั้นแทน 

 

 

 

 

'มีธุระน่ะ' ชั้นตอบสั้นๆ โทโมะมองก่อนจะเดินเข้ามาประชิดตัวชั้น

 

 

 

 

'สำคัญรึเปล่าล่ะ' เขาถามอีกรอบ นั้นสิมันสำคัญกับชั้นรึเปล่า แต่มันต้องสำคัญสิ นั่นมันเรื่องของยัยฟางเพื่อนรักชั้นเลยนะ 

 

 

 

 

'สำคัญสิ เลิกถามได้แล้วน่า ไปส่งชั้นหน่อยนะ' ชั้นพูดออดอ้อนพลางเขย่าแขนเขา โทโมะทำหน้านิ่ง 

 

 

 

 

'ชั้นไม่ว่าง' ไม่ว่าง=_= โกหกแน่ๆ ชั้นไม่เห็นเขาจะมีธุระอะไรเลย ไม่อยากไปส่งชั้นก็บอกT^T

 

 

 

 

'ก็ได้ ชั้นกลับเองก็ได้ เอากุญแจรถมาสิ' ชั้นปล่อยแขนเขา ก่อนจะเบะปากใส่ ไม่ง้อก็ได้เว้ย เชอะ!

 

 

 

 

'นี่น่ะหรอ^^' โทโมะพูดพลางชูกุญแจรถขึ้นล่อชั้น

 

 

 

 

'ใช่ เอามาได้แล้ว' ชั้นพูดแล้วพยายามเขย่งตัวคว้าเอากุญแจ่ในมือเขา แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะเราเกิดมาสูงต่างกันนี่สิ ขาก็ยิ่งเจ็บอยู่ด้วย-_-

 

 

 

 

'โทโมะ ชั้นบอกให้เอากุญแจมาไง' ชั้นเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ โทโมะที่เห็นชั้นเริ่มหงุดหงิดก็ส่งยิ้มกวนๆใส่ชั้น ชั้นล่ะเกลียดรอยยิ้มของเขามากๆเลย=[]=

 

 

 

 

'ถ้าอยากได้ก็มาเอาเองนะ' เมื่อเขาพูดจบก็ยัดกุญแจใส่กางเกงทันที มันจะไม่ทำให้ชั้นอึ้งและช็อคถ้าเขาไม่ยัดใส่เป้ากางเกง น่าเกลียดที่สุดเลย ไอ้ผู้ชายลามก-*-

 

 

 

 

'คุณทำบ้าอะไรเนี่ย เอามันออกมานะ' ชั้นมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง นี่เราไม่ใช่เด็กๆกันแล้วนะ จะให้ชั้นล้วงไปเอาในนั้นน่ะ ไม่มีทางหรอก

 

 

 

 

'อยากได้ก็มาล้วงเอาเอง อยากกลับบ้านไม่ใช่หรอ' เขาท้าชั้น ย่ะ ชั้นไปเอาแน่ถ้ามันไม่อยู่ในเป้ากางเกงนาย

 

 

 

 

 

'ชั้นเดินกลับก็ได้T_T' ชั้นตีหน้าเศร้าก่อนจะหันหลังเดินหนี แต่โทโมะไวกว่าเขาคว้าตัวชั้นไปกอดไว้ก่อน

 

 

 

 

 

'อะไรกัน ยอมแพ้ง่ายจริง อ้อนชั้นก่อนสิชั้นถึงจะเอาให้' โทโมะกระซิบข้างๆหูชั้น มือหนาของเขาไล่ตามหลังชั้นจนชั้นขนลุกไปหมด

 

 

 

 

 

'ขอกุญแจให้ชั้นเถอะนะ ชั้นจะกลับบ้าน' ชั้นอ้อนได้แค่นี้แหละ แต่ดูเหมือนโทโมะจะยังไม่พอใจ เขากระชับกอดชั้นให้แน่นขึ้นกว่าเดิม

 

 

 

 

 

'อ้อนแบบนี้ชั้นไม่ให้หรอกนะ เอาหวานๆ' โทโมะพูด ชั้นจ้องหน้าเขาเขม็ง เรื่องมากจริง-_-

 

 

 

 

'พี่โทโมะขา ขอกุญแจให้แก้วหน่อยนะคะ แก้วอยากกลับบ้าน' ชั้นกระแอมทีนึงก่อนจะพูดเสียงหวานออดอ้อนสุดขีด คนฟังยิ้มหวานก่อนจะขโมยหอมแก้มชั้นดังฟอด

 

 

 

 

'O_O ฉวยโอกาส' ชั้นจับแก้มตัวเองก่อนจะฟาดมือลงบนอกแกร่งของเขา

 

 

 

 

 

'ไม่ได้ฉวยโอกาสนะ ตั้งใจทำทำเลยล่ะ ใครบอกอยากทำตัวน่าแกล้งเอง' ชั้นละเกลียดผู้ชายตรงหน้าจริงๆ แถไปได้ =[]=

 

 

 

 

'ขอกุญแจรถ' ชั้นแบมือขอกุญแจกับคนตรงหน้า เขามองนึดนึงแล้วยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

'หว่าา คงไม่ได้แล้วสิ ก็น้องแก้วทำตัวไม่น่ารักเลยแถมมาตีพี่อีก กุญแจนี่คงไม่ได้แล้วล่ะ' โทโมะหยิบกุญแจขึ้นมาชูไว้ก่อนจะโยนออกนอกบ้าน อร้ายย กุญแจชั้น ชั้นมองตามกุญแจรถที่ถูกโยนไปนอกบ้านซึ่งไม่รู้ว่าไปตกอยู่ตรงไหนอย่างอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะหันมาจ้องโทโมะเขม็ง ดูสิเขาทำอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นมันกุญแจรถนะ กล้าโยนออกไปได้ยังไง งือออT_T

 

 

 

 

 

'คุณเป็นบ้าไปแล้ว โยนออกไปทำไม แล้วชั้นจะกลับยังไงล่ะทีนี้' ชั้นโวยวายใส่เขาอย่างเหลืออด ชั้นอุตส่าห์ทำตามที่เขาบอก บอกให้อ้อนก็อ้อน แถมยังมาขโมยหอมแก้มชั้นอีก แล้วยังจะมาทำร้ายชั้นโดยการโยนกุญแจรถออกไปอีก โถ่ กุญแจลูกแม่

 

 

 

 

 

'ก็ไม่ต้องกลับไง'ยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีก 'เอาของขึ้นไปเก็บได้ล่ะ แล้วไม่ต้องมาทำหน้างอใส่ชั้นเลยนะ' กลับมาโหมดโหดอีกล่ะ อารมณ์แปรปวนหรือไงห๊ะ ชั้นเกลียดเขา ผู้ชายใจร้าย ชั้นเดินไปลากกระเป๋าขึ้นไปบนห้องอย่างทุกทุเล เขาน่าจะมาช่วยชั้นบ้างนะ ไม่เห็นหรือไงมาชั้นเดินขาเป๋อยู่เนี่ย

 

 

 

 

 

 

'เธอไปนั่งพักเถอะ เดี๋ยวชั้นเอาไปเก็บให้เอง' โทโมะเดินมาจับกระเป๋าออกจากมือชั้นแล้วบอก(สั่ง)ให้ชั้นไปนั่ง เหอะ อย่างน้อยเขาก็มีน้ำใจอยู่บ้าง ชั้นปล่อยมือจากกระเป๋าลากสุดหรู ก่อนจะเดินตรงไปนั่งที่โซฟา โทโมะเดินขึ้นชั้นบนไปแล้ว ชั้นกำลังคิดว่าจะเอาไงต่อดี ไปงมหากุญแจดีมั้ยนะ มันคงจะตกลงไม่ไกลหรอก ว่าแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปข้างนอกที่เป็นสวนกว้าง มีกระถางต้นไม่ประดับประดาเต็มสวน พอจะก้าวขาลงจากบ้านเท่านั่นล่ะ

 

 

 

 

 

'จะไปไหน' หืมม มาไวจริงเชียวพ่อคู๊ณณณ =_=

 

 

 

 

 

' เอ่อ...ว่าจะออกมาสูดอากาศน่ะ ข้างในมันร้อน>O<' แถไปได้อีก-_- ชั้นตีหน้าซื่อแล้วยิ้มหวานให้เขา โทโมะมองก่อนจะเดินเข้ามาหา

 

 

 

 

 

'ขาเจ็บอยู่ไม่ใช่หรือไง เดินบ่อยๆเดี๋ยวมันก็บวมหรอก' โทโมะพูดพลางก้มลงมองข้อเท้าชั้นข้างที่พันผ้าไว้อยู่ 

 

 

 

 

'ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวมันก็หาย' ปากบอกว่าไม่เป็นไรแต่ข้างในเจ็บสุดๆ ตอนแรกก็ไม่รู้สึกเจ็บอะไรนะ พอเขาพูดเท่านั้นแหละรู้สึกปวดที่ข้อเท้าทันที และเหมือนมันจะบวมอย่างที่เขาบอกจริงๆด้วยT-T

 

 

 

 

 

'คุณจะทำอะไรน่ะ อุ้มชั้นทำไม' ชั้นร้องโวยวายเมื่อโทโมะอุ้มชั้นขึ้น ก่อนจะเดินตรงไปยังม้านั่งในสวนใต้ต้นไม่ใหญ่ แล้วค่อยๆวางชั้นลงบนม้านั่ง 

 

 

 

 

 

'เธอนี่จริงๆเล้ย บอกว่าเดี๋ยวก็หายดูสิ เท้าบวมเป๋งขนาดนี้ยังมาบอกว่าจะหายอีก' โทโมะคุกเข่าลงพื้นหญ้าแล้วแกะผ้าที่พันเท้าชั้นอยู่ออก ก่อนจะร่ายใส่ชั้นยาว แต่...ทำไมชั้นถึงยิ้มล่ะ เขากำลังดุชั้นอยู่นะ

 

 

 

 

 

'ยิ้มทำไม ชั้นกำลังดุเธออยู่นะ ' โทโมะเงยหน้าขึ้นมามองเห็นว่าชั้นยิ้มอยู่ก็ถามถามทีนที

 

 

 

 

 

 

'เปล๊าา' ชั้นหุบยิ้มก่อนจะตอบ โทโมะส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะวางเท้าชั้นลง

 

 

 

 

 

'เธอนั่งอยู่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวชั้นไปเอากล่องปฐมพยายาบาลก่อน' โทโมะพูดจบก็เดินหายเข้าไปในบ้านทันที ชั้นมองตามหลังของเขาแล้วยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

ครืด ครืด ครืด

 

 

 

เสียงโทรศัพท์สั่น กวินโทรมาหรอกหรอ ชิ ต้องแกล้งงอนหน่อยซะแล้วมีแฟนแล้วไม่รู้จักบอกเพื่อน

 

 

 

(ฮัลโหลแก้ว โทรมาหากวินมีธุระอะไรรึเปล่า) 

 

'เปล่า ไม่มีอะไร'

 

(ไม่มีอะไรจริงหรอ ทำไมน้ำเสียงเป็นแบบนั้นล่ะ)

 

'งอน งอนมากด้วย' 

 

(เอ้า งอนเรื่องอะไร กวินทำอะไรผิด)

 

'มีแฟนแล้วทำไมไม่เห็นบอกแก้วเลยล่ะ'

 

(แฟน? คนไหน กวินยังไม่มีใครนะ)

 

'แหนะ ไม่ต้องมาโกหกกันเลย ตอนแก้วโทรไปยังเป็นเสียงผู้หญิงรับอยู่เลย'

 

(โถ่ เขาเป็นเพื่อนกวินน่ะ แก้วก็รู้ไม่ใช่หรอว่ากวินคิดยังไงกับแก้ว กวินไม่มีทางมีคนอื่นหรอก)

 

'อืม งั้นแค่นี้ก่อนนะกวิน  ' 

 

 

 

 

ชั้นตัดจบบทสนทนาลง รู้อยู่แล้วล่ะว่ากวินคิดยังไง แต่...ไม่รู้สิ ชั้นไม่ได้ชอบเขานี่เนอะ เคยบอกไปแล้วนะว่าเป็นเพื่อนกันจะดีกว่า แต่กวินก็ยังยืนยันที่จะรอ ทำไงได้ล่ะ ก็คงต้องปล่อยไปแบบนี้อย่างน้อยเขาก็คือเพื่อนที่ที่สุดคนหนึ่งของชั้น เผื่อวันหนึ่งชั้นอาจจะรักกวินขึ้นมาก็ได้ ใครจะไปรู้

 

 

 

'คุยกับใคร?' โทโมะที่เดินออกมาพร้อมกับกล่องปฐมพยายาบาลเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สงสัย

 

 

 

 

'อ้อ เพื่อนน่ะ' ชั้นตอบไปตามปกติ โทโมะนั่งลงตรงหน้าชั้นแล้วค่อยๆจับเท้าชั้นขึ้นมานวดเบาๆ

 

 

 

 

'ผู้ชายหรือผู้หญิง' แหนะ ขนาดก้มหน้าอยู่ยังจะถามต่ออีก ขี้สงสัยอะไรนักหนา-*-

 

 

 

 

 

'อะ...เอ่อ ผู้ชาย' ชั้นก็อยากโกหกว่าผู้หญิงนะ แต่พูดไม่ลง 

 

 

 

 

'โอ้ยย ทำเบาๆหน่อยสิ ชั้นเจ็บนะ' โทโมะเบามือลง แล้วเงยหน้ามามองชั้นที่ทำหน้ายู่ยี่ใส่เขาอยู่ อารมณ์ขึ้นลงบ่อยนักนะผู้ชายคนนี้

 

 

 

 

'แล้วคุยเรื่องอะไรกันบ้าง' เขาถามต่อ จะอยากรู้อะไรอีกล่ะห๊ะ-_-

 

 

 

 

 

'ก็คุยเรื่องจิปาถะทั่วไป ไม่สำคัญอะไรหรอก' ชั้นตอบไปปกติ โทโมะไม่พูดอะไรต่อค่อยๆทายาลงบนข้อเท้าชั้นอย่างเบามือก่อนจะเอาผ้ามาพันไว้ ชั้นมองการกระทำที่แสนอ่อนโยนของเขาแล้วเผลอยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

'เสร็จล่ะ ทีหลังก็อย่าเดินบ่อยล่ะ เดี๋ยวมันจะบวมอีก' โทโมะพูดก่อนจะลุกขึ้นมานั่งข้างๆชั้น

 

 

 

 

 

 

'ขอบคุณนะ^^' ชั้นพูดขอบคุณเขาก่อนจะส่งยิ้มหวานให้ แต่ดูเขาสิยังมาทำหน้านิ่งใส่อีก นิ่งให้ได้ตลอดเถอะพ่อคู๊ณณ ระวังจะตกหลุมรักรอยยิ้มอันงดงามของชั้นอย่างไม่รู้ตัว โฮะๆ

 

 

 

 

 

'เปลี่ยนจากคำของคุณเป็นอย่างอื่นได้มะ' 

 

 

 

 

'O_O อะไร' โทโมะค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆชั้น ตึกตักตึกตัก โอ้ยเจ้าหัวใจหยุดเต้นเดี๋ยวนี้เลยนะ เต้นแรงขนาดนี้เดี๋ยวเขาก็ได้ยินหรอก   

 

 

 

 

'XOX' จูบ เขาจูบชั้นอีกแล้ว แต่จูบครั้งนี้มันเนิ่นนานกว่าครั้งก่อน จนชั้นแทบหายใจไม่ออก มันเหมือนโดนดูดพลังเลยล่ะ มันทั้งอ่อนโยนและเร่าร้อนในเวลาเดียวกัน จนชั้นแทบจะขาดอากาศหายใจ

 

 

 

 

 

'มัดจำไว้ก่อนละกันนะ^^' เขาค่อยๆถอนจูบออก ก่อนจะพูดเป็นนัยออกมาแล้วยิ้มกวนๆให้ชั้น ชั้นยังอึ้งกับการกระทำของเขาเมื่อกี้ จู่ๆก็มาจูบชั้น เดี๋ยวก็ดี เดี๋ยวก็ร้าย ชั้นละเดาใจเขาไม่ถูกจริงๆ แต่...เมื่อกี้เขาว่าไงนะ มัดจำงั้นหรอ มันหมายความว่ายังไง? -*-

 

 

 

 

 

 

 

---

 

อัพแล้วจ้าาา 

แก้วไม่ได้กลับกรุงเทพซะงั้น หุหุ 

ตอนต่อไปจะเป็นยังไงน๊าาา^^