Forced to Love บังคับให้รัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-ผับในกรุงเทพ

 

 

 

 

'เป็นไรอีกล่ะ ทำหน้างอเป็นปลาดุกคอหักไปได้' มิ้น สาวสวยสุดเว็กซี่เอ่ยปากถามพิมเพื่อนสนิทของตน

 

 

 

 

 

 

 

'ก็โทโมะน่ะสิ โทรไปก็ไม่รับแถมยังตัดสายชั้นทิ้งอีก เค้าไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะ' พิมว่าอย่างหงุดหงิดก่อนจะกระดกไวน์เข้าปากจนหมดแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

'เอาน่า เขาอาจจะยุ่งๆอยู่ก็ได้ แกก็คิดมากไป โทโมะเค้ารักแกจะตาย' มิ้นแอบเบ้ปากนิดนึงก่อนจะพูดปลอบพิม

 

 

 

 

 

 

 

'ยุ่งกับภรรยาจำเป็นน่ะสิ เลยไม่มีเวลามาให้ชั้นแบบนี้ เมื่อไหร่จะหย่ากันไปสักที'  พิมพูดขึ้นมาอีกรอบด้วยความโมโห

 

 

 

 

 

 

'ถ้าเขาไม่อย่าแกก็ทำให้เขาอย่ากันดิ' มิ้นพูดขึ้นลอยๆ พิมหันขวับมามองด้วยความอยากรู้

 

 

 

 

 

'แกจะให้ชั้นทำอะไร? / ก็ทวงของๆแกคืนไง ยังไงซะแกก็มาก่อนยัยนั่นอยู่แล้ว' พิมถามแล้วกอดอกตัวเอง มิ้นยิ้มแล้วพูดออกมาพลางจิบไวน์ไปด้วย

 

 

 

 

 

 

'ไม่นานหรอก ชั้นจะทวงเอาของๆชั้นคืนมาแน่' พิมพูดอย่างผู้ชนะ ก่อนจะกระดกไวน์อีกแก้วเข้าปาก

 

 

 

 

 

 

 

'ไปเต้นกันดีกว่าแก ปลดปล่อย' มิ้นดึงพิมให้ลุกขึ้นไปเต้นกลางฟอร์ ท่ามกลางผู้คนที่พลุ่กพล่านไปมา

 

 

 

 

 

 

 

'อ๊ะ ขอโทษคะ/ขอโทษครับ ' พิมที่เต้นอยู่ดีๆก็โดนเบียดจนมาชนเข้ากับแผลงอกของชายหนุ่มทำให้เขาประคองเธอไว้

 

 

 

 

 

 

'คุณเป็นไรรึเปล่าครับ/ ไม่เป็นไรหรอกคะ ขอบคุณนะคะ คุณ...' ชายหนุ่มถามอย่างสุภาพ พิมที่เห็นใบหน้าหล่อของชายตรงหน้าก็ยิ้มกริ่ม ก่อนจะตอบ

 

 

 

 

 

 

 

'ผมกวินครับ คุณ.../ พิมคะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ' กวินตอบก่อนจะถามชื่อหญิงสาวตรงหน้า

 

 

 

 

 

 

 

'เราไปคุยกันบนโต๊ะดีกว่ามั้ยคะ ตรงนี้ไม่ค่อยได้ยิน' พิมพูดออดอ้อนแล้วเดินนำกวินไปที่โต๊ะ ชายหนุ่มยิ้มที่มุมปากก่อนจะเดินตามหญิงสาวไป

 

 

 

 

 

 

 

 

'ไม่อยากเชื่อเลยนะครับว่าผู้หญิงที่ดูบอบบางน่าทะนุถนอมแบบคุณพิมเนี่ยจะมาที่แบบนี้ด้วย' เมื่อนั่งลงที่โต๊ะแล้วกวินก็เอ่ยถามพิมแล้วยิ้มหวานให้

 

 

 

 

 

 

 

'มันก็มีบ้างละคะ แล้วกวินละมาที่นี้บ่อยหรอ' พิมตอบเสียงหวาน ก่อนจะถามชายหนุ่มต่อ

 

 

 

 

 

 

 

'นานๆทีน่ะครับ จะมาเฉพาะช่วงที่เครียดๆ / เครียด? เรื่องอะไรหรอคะ ระบายให้พิมฟังได้นะ' กวินตอบ พิมมองหน้ากวินที่ดูกลุ้มใจก็ถาม

 

 

 

 

 

 

 

'คือผมชอบเพื่อนสนิทตัวเองที่เรียนด้วยกันที่เมืองนอกน่ะ พอเธอกลับมาไทยไม่นานก็มีข่าวว่าเธอจะแต่งงานกับลูกชายเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ต้นของไทย ทั้งๆที่เธอก็ไม่ได้เต็มใจ ผมอยากช่วยเธอแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงดี'  กวินเล่าเรื่องตัวเองให้พิมฟัง หญิงสาวพยักหน้าตามอย่างเข้าใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

'ไม่ทราบว่าผู้หญิงคนนั้นคือใครหรอคะ เผื่อพิมจะรู้จัก' พิมที่รู้สึกคุ้นๆก็ถามขึ้น

 

 

 

 

 

 

'เธอชื่อแก้วครับ แต่คุณพิมคงไม่รู้จักหรอก' กวินตอบยิ่งทำให้พิมอยากรู้มากกว่าเดิม

 

 

 

 

 

 

'แก้ว ที่แต่งงานกับโทโมะรึเปล่าคะ/ คุณพิมรู้ได้ยังไงครับว่าแก้วแต่งงานกับโทโมะ' พิมถามต่อด้วยความสงสัย กวินไม่ตอบแต่เปลี่ยนเป็นถามแทนด้วยความสงสัย

 

 

 

 

 

 

'ทำไมจะไม่รู้ล่ะคะ พิมรู้จักสองคนนี้ดีเลยล่ะคะ / หมายความว่ายังไง' พิมแสยะยิ้มออกมาก่อนจะตอบ กวินที่ยังไม่เข้าใจก็ตามต่อทันที

 

 

 

 

 

 

'คุณไม่ต้องรู้หรอกคะ ถ้าคุณอยากได้แก้วคืนมาชั้นช่วยคุณได้นะ' พิมตอบก่อนจะยิ้มอย่างเจ้าเลห์

 

 

 

 

 

 

 

'คุณจะช่วยผมยังไง'  กวินถามอย่างไม่ค่อยเชื่อ พิมไม่ตอบเพียงแต่ยิ้มให้กวินอย่างเจ้าเลห์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'นี่คุณ จะพาชั้นไปไหนเนี่ย ' แก้วตะโกนถามชายหนุ่มที่บอกให้เธอเดินตามมา

 

 

 

 

 

 

 

 

'ตามมาเถอะน่า เดี๋ยวก็รู้เอง' โทโมะตอบโดยที่ไม่ได้หันมามองร่างบาง

 

 

 

 

 

 

 

 

'งั้นชั้นกลับล่ะ/ เห้ย เดี๋ยวก่อนสิ จะรีบกลับทำไมล่ะ' แก้วที่หยุดเดินแล้วพูดทำท่าจะเดินกลับแต่ถูกโทโมะคว้าข้อมือไว้ก่อน ก่อนจะลากให้ร่างบางเดินตามเขาไป

 

 

 

 

 

 

 

'มันดึกแล้วนะคุณ ชั้นจะกลับไปนอน/ เลิกบ่นได้แล้วน่า บ่นเป็นป้าไปได้' แก้วว่าอย่างเหน็ดเหนื่อยตั้งแต่เดินทางมาถึงเธอก็ยังไม่ได้พักเลย ถึงแม้จะหลับในรถมาแล้วก็ตาม ก่อนจะโดนโทโมะสั่งให้หยุดพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

'อ่ะ ถึงล่ะ/ ไม่อยากเชื่อว่าบนไร่จะมีที่แบบนี้ด้วย' โทโมะที่ลากแก้วมาถึงที่ก่อนจะปล่อยมือร่างบางออก แก้วที่ยังงัวเงียอยู่มองบรรยากาศรอบตัวอย่างตกใจก่อนะพูดออกมา ทั้งอยุ่อยู่บนทุ่งหญ้า บนท้องฟ้ามีพระจันทร์เต็มดวงที่คอยให้แสงสว่าง รวมทั้งหมู่ดาวที่ทองแสงประกายเต็มท้องฟ้า ร่างบางเงยหน้ามองฟ้าแล้วยิ้มออกมา ความรู้สึกเหน็ดเหนื่อยเมื่อกี้หายเป็นปลิดทิ้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

'ไงล่ะ หายเหนื่อยแล้วล่ะสิ' โทโมะมองดูร่างบางที่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขก็ถามขึ้น ก่อนจะนั่งลงบนทุ่งหญ้า

 

 

 

 

 

 

 

'อืมม หายเหนื่อยล่ะ ' แก้วตอบก่อนจะนั่งลงข้างๆโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

'แก้ว ชั้นถามอะไรเธอบางอย่างสิ' โทโมะพูดขึ้นโดยที่ไม่ได้หันมามองแก้ว ร่างบางหันมามองอย่างสงสัย

 

 

 

 

 

 

 

'อะไรหรอ?' แก้วถามอย่างสงสัย

 

 

 

 

 

 

 

 

'ถ้าเกิดว่าครบ3เดือนแล้วเราต้องอย่ากันจริงๆ เธอยังต้องการที่จะอย่ากับชั้นอยู่มั้ย' โทโมะหันมามองมองแก้วแล้วถามพลางจ้องดวงตาคู่สวยของร่างบางอย่างต้องการคำตอบ

 

 

 

 

 

 

 

'....'  แก้วนิ่งเงียบไม่ตอบ นั่นสิถ้าเกิดมันถึงวันนั้นขึ้นมาจริงๆเรายังจะอยากอย่ากับเขาอยู่รึเปล่า แต่ความรู้สึกตอนนี้ เธอยังอยากอยู่กับเขา อยากให้เวลามันเดินช้าๆ 

 

 

 

 

 

 

'ชั้นก็ถามอะไรโง่ๆเนอะ ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนตั้งข้อตกลงนี้ขึ้นมาเอง แท้ๆ' โทโมะพูดแล้วยิ้มกลบเกลื่อน  ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนทุ่งหญ้า

 

 

 

 

 

 

 

'ถ้ามันถึงวันนั้นแล้ว ชั้นก็คงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องอยู่กับคุณหรอกนะ'แก้วพูดแล้วล้มตัวลงนอนข้างโทโมะ ชายหนุ่มหันมามองร่างบางข้างๆแล้วยิ้มกับคำตอบของเธอ นั่นสิครบกำหนดก็ต้องอย่า จะมีเหตุผลอะไรที่จะรั้งให้เธออยู่ต่ออีกล่ะ

 

 

 

 

 

 

'ถ้าเกิดว่าเราอย่ากันแล้ว คุณจะแต่งงานกับแฟนคุณเลยมั้ย' แก้วถามโทโมะชะงักนึกถึงพิม

 

 

 

 

 

 

 

'ไม่รู้สิ คงขึ้นอยู่กับคุณแม่' โทโมะตอบ แก้วหันมามองอย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

 

 

 

 

'ทำไมต้องขึ้นอยู่กับคุณหญิงด้วยล่ะ คุณเองก็ควรจะมีสิทธิที่ต้องทำตามหัวใจตัวเองบ้างนะ ' แก้วว่า 

 

 

 

 

 

 

'ก็ชั้นกำลังทำตามหัวใจตัวเองอยู่นี่ไง' โทโมะพูดแล้วยิ้มกรุ่มกริ่ม

 

 

 

 

 

 

'ห๊ะ คุณว่าไงนะ O_o' แก้วที่ฟังไม่ชัดถามขึ้นอย่างตกใจ

 

 

 

 

 

 

'ป๊าววว' โทโมะพูดเสียงสูง จนร่างบางข้างๆเกิดอาการหมั่นไส้

 

 

 

 

 

 

'ว่าแต่เธอเถอะ หลังจากอย่ากับชั้นล่ะ จะไปแต่งกับไอ้หน้าฝรั่งนั่นเลยรึเปล่า'  โทโมะพลิกตัวนอนตะแคงหันหน้ามาทางแก้วก่อนจะถามถึงเพื่อนชายของแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

'แต่งบ้าบออะไรล่ะ ชั้นกับกวินเราเป็นแค่เพื่อน ไม่ได้มีความสัมพันธืลึกซึ้งอะไรทั้งนั้น' แก้วว่าพลางพลิกตัวมาทางโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

'แน่ใจ๊' โทโมะถามต่อ แก้วพยักหน้าอย่างมั่นใจก่อนจะโดนชายหนุ่มบีบจมูกด้วยความหมั่นไส้

 

 

 

 

 

 

 

'โอ้ยย เจ็บนะ มาบีบจมูกชั้นทำไม T_T' แก้วพูดแล้วฟาดโทโมะไปทีนึงก่อนจะทำหน้างอใส่

 

 

 

 

 

 

 

' ก็เธอมันทั้งดื้อทั้งแสบ ต่อไปให้เลือกว่าอยากโดนลงโทษแบบไหน ระหว่าง โดนบีบจมูก กับโดนจุ๊บปาก' โทโมะยิ้มขำก่อนจะพูดออกมา

 

 

 

 

 

 

 

'ไม่เอาทั้งสองอย่างแหละ ชั้นไม่ใช่เด็กแล้วนะ ' แก้วว่ากลับแล้วย่นจมูกใส่โทโมะ

 

 

 

 

 

 

'ถ้าเธอไม่เลือก ชั้นเลือกให้เองแล้วกัน จุ๊บ'  โทโมะพูดแล้วยื่นหน้าไปใกล้ๆร่างบางก่อนจะจุ๊บที่ปากแก้วเบาๆ 

 

 

 

 

 

 

'O_o ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย ชั้นยังไม่ได้ดื้อเลยนะ' แก้วรีบเอามือมาทาบปากตัวเองด้วยความเขิน ก่อนจะว่าโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

'ทดสอบไง รู้แล้วนะว่าถ้าดื้อจะเจออะไร'  โทโมะพูดแล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุขที่ได้แกล้งร่างบาง

 

 

 

 

 

 

 

'คนฉวยโอกาส-_-;' แก้วว่าเบาๆ 

 

 

 

 

 

 

'ว่าอะไรนะ' โทโมะที่ได้ยินก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆแล้วอีก ร่างบางที่ตกใจก็รีบผลักหน้าโทดมะออกทันที

 

 

 

 

 

 

'เปล่าสักหน่อย ยังไม่ได้พูดอะไรเล้ยย' แล้วพูดลอยหน้าลอยตาก่อนจะนอนหงายมองดูดาวบนท้องฟ้า ไม่นานเธอก็หลับด้วยความอ่อนล้า ลมหายใจที่สม่ำเสมอบอกได้ว่าเธอหลับสนิท

 

 

 

 

 

 

 

' หลับง่ายจริงๆเลยนะ' โทโมะชะเง้อหน้ามาดูร่างบางใกล้ๆก็เห็นว่าเธอหลับแล้ว ก่อนจะอุ้มเธอกลับไปที่ห้องนอน แล้ววางเธอไว้บนเตียงก่อนจะห่มผ้าให้

 

 

 

 

 

 

 

 

' ฝันดีนะยัยตัวแสบ' โทโมะพูดจูบหน้าผากของแก้วเบาๆ  ก่อนจะปิดโคมไฟแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงข้างๆแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

---

 

ห่างหายไปนาน คราวนี้กลับมาพร้อมความมุ้งมิ้งของโทดมะแก้ว พร้อมตัวร้ายที่มาเจอกัน หุหุ

 

ตอนหน้าจะเป็นยังไง(ไม่รู้เหมือนกัน) *_* ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่เข้ามาอ่านกันนะ <3 <3 <3