Forced to Love บังคับให้รัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'เฮ้ออ ถึงสักที เมื่อยชะมัด หึ หลับง่ายๆจริงๆเลยนะ'  โทโมะที่ขับรถมาถึงจุดหมายปลายทางแล้วก็บิดขี้เกียจไปมาก่อนจะหันมามองร่างบางๆข้างๆที่นอนหลับสนิทอยู่ ก็นึกอยากแกล้งขึ้นมาเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆร่างบางที่หลับอยู่ก่อนจะเป่าลมเข้าที่หูของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

'อื้ออ ทำอะไรน่ะ ออกไปนะ' แก้วที่พอรู้สึกตัวก็รีบผลักชายหนุ่มออกทันที โทโมะมองแก้วที่ทำหน้าอึนๆงงๆก็ขำออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

'หยุดขำเลยนะ จะมาแกล้งชั้นทำไมเนี่ย/ก็เธอมันน่าแกล้งหนิ ขนาดหลับยังน่าแกล้งเลย' แก้วหน้ามุ้ยแล้วบ่นออกมา โทโมะกลั้นขำก่อนจะตอบแก้วเบ้ปากใส่ทันทีก่อนจะลงจากรถ

 

 

 

 

 

 

 

'คุณพาชั้นมาที่ไหนเนี่ย' แก้วพอลงมาจากรถก็มองไปรอบๆซึ่งเป็นไร่ที่อยู่บนเขา ตรงหน้ามีบ้านพักหลังใหญ่หนึ่งหลังตั้งอยู่ รอบๆประกอบไปด้วยไร่ชา ร่างบางมองดูรอบๆด้วยความตื่นเต้น

 

 

 

 

 

 

 

'ไร่ดวงตะวัน เป็นไร่ของพ่อชั้นเองหละ'  โทโมะตอบก่อนจะเดินไปขนกระเป๋าเข้าบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

'เอ่อแล้วพ่อคุณล่ะ ชั้นยังไม่เคยเห็นพ่อคุณเลย/ เสียไปนานแล้วล่ะ  เลิกถามแล้วมาเก็บกระเป๋าตัวเองได้แล้ว' แก้วที่สงสัยก็ถามไปด้วยความอยากรู้  โทโมะเงียบนึดนึงก่อนจะตอบ แก้วมองหน้าโทโมะก็รู้ทันทีว่าไม่ควรถามต่อ จึงรีบเดินไปถือกระเป๋าตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

'หิวยัง' เมื่อขนกระเป๋าเข้ามาในบ้านเสร็จโทโมะก็เป็นฝ่ายเอ่อยถามแก้ว ร่างบางส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงบอกว่าไม่

 

 

 

 

 

 

 

'มันมีห้องว่างห้องเดียวเองหรอ/ ก็มีแค่ห้องนี้นี่แหละ ทำไมกลัวชั้นปล้ำหรอ' แก้วที่เดินตามโทโมะขึ้นมาบนห้องนอนก็ถามเพราะเห็นว่าในห้องมีเตียงแค่เตียงเดียว โทโมะรู้ทันแล้วตอบพลางขยับเข้าไปใกล้ร่างบาง แก้วรีบเขยิบหนีทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'เปล่าสักหน่อยใครกลัวคุณกันล่ะถ้ากล้าก็เข้ามาสิจะถีบให้ตกเตียงเลย' แก้วพูดเชิงขู่โทโมะอย่างไม่กลัวก่อนจะเดินเข้าไปห้องน้ำเพื่ออาบน้ำทันที ชายหนุ่มมองตามแล้วยิ้มขำออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'พี่ป๊อปจะพาฟางไปไหนเนี้ย แล้วปิดตาฟางทำไม' ฟางที่ถูกป๊อปปี้เอาผ้ามาผูกปิดตาไว้แล้วพาเดินออกมาตรงทางคลองซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลามืดค่ำแล้วก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ใกล้จะถึงแล้วอย่าพึ่งแกะผ้าปิดตาออกนะ' ป๊อปปี้ที่เดินจูงมือฟางมาพูดขึ้น ก่อนจะหยุดตรงริมคลอง

 

 

 

 

 

 

 

'ถึงแล้วว' ป๊อปปี้ค่อยแกะผ้าปิดตาฟางออกอย่างช้าๆ ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็ตกใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ฝูงหึ่งห้อยที่ส่องแสงบินไปมาในยามค่ำคืนมันช่างสวยงามยิ่งนัก ฟางหันมามองหน้าป๊อปปี้ด้วยความสงสัย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ฟางเคยบอกไว้หนิว่าอยากเห็นหิ่งห้อย พี่พาฟางมาดูตามสัญญาแล้วนะ' ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มออกมา พลางนึกถึงสิ่งที่เขาเคยสัญญาไว้กับฟางตอนเรียนมหาลัยว่าถ้ามาบ้านสวนเมื่อไหร่เขาจะพาเธอมาดูหิ่งห้อยที่บ้านสวนของเขา  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ขอบคุณนะพี่ป๊อป ฟางดีใจมากๆเลยล่ะที่ได้เห็นหิ่งห้อยตัวเป็นๆสักที' ฟางพูดพร้อมกับยื่นมือออกมาให้หิ่งห้อยเกาะ ครอบครัวของฟางค่อนข้างเข้มงวดเธอจึงไม่เคยได้ออกมามาเที่ยว ไม่เคยพบเจอโลกภายนอกแบบนี้เท่าไหร่นอกจากในเมืองตั้งแต่เด็กจนโต

 

 

 

 

 

 

 

 

'ชอบใช่มั้ยล่ะ/ ชอบสิ ฟางอยากออกมาอยู่บ้านสวนแบบนี้บ้างจัง' ป๊อปปี้ถามฟางหันมาตอบพร้อมรอยยิ้มอันสดใส 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ไม่ได้หรอกฟาง ที่บ้านฟางมีกิจการที่ต้องดูแลมาอยู่อิสระแบบนี้ไม่ได้หรอก/ นั่นสินะ ฟางต้องอยู่ในกฎห้ามออกนอกกรอบที่เตี๋ยกับม๊าขีดไว้ ' ป๊อปปี้พูดเพื่อให้ฟางยอมกลับบ้าน ร่างบางถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดออกมาอย่างน้อยใจ ตอนเด็กๆเธอเคยหนีออกไปเล่นสวนสนุกกับเพื่อน พอกลับมาบ้านก็โดนพ่อกับแม่ตีจนเธอร้องไห้ และสั่งห้ามให้เธอไปเล่นกับเพื่อนกลุ่มนั้นอีก หลังจากนั้นเธอก็ไม่กล้าหนีออกไปเที่ยวอีกเลย ถึงแม้ว่าตอนนี้จะโตแล้วไปไหนมาไหนคนเดียวได้แล้วก็ตาม แต่ก็ยังต้องอยู่ในกรอบที่พ่อกับแม่ขีดไว้อยู่ดี ภายนอกที่ดูเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวของฟางนั้นถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นเกราะป้องกันความอ่อนแอของตนเอง เธอไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่ใครๆคิดเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'เราเป็นลูกสาวคนเดียวนะ เตี๋ยกับม๊าก็ต้องฝากความหวังไว้ที่เราอยู่แล้ว อย่าน้อยใจสิ' ป๊อปปี้พยายามพูดปลอบฟาง เขารู้มาตลอดว่าครอบครัวของฟางเข้มงวดขนาดไหน คนที่เข้ามาสนิทกับฟางได้จะต้องผ่านการสแกนจากผู้เป็นพ่อและแม่ของฟางก่อน ชีวิตของฟางไม่ค่อยได้ออกไปไหนเท่าไหร่ถ้าเขาไม่พาออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ฟางจะต้องแสดงให้เตี๋ยกับม๊าเห็นให้ได้ว่าฟางโตพอที่ดูแลตัวเองได้แล้ว ฟางจะได้มีชีวิตที่อิสระสักที' ฟางพูดอย่างแน่วแน่ ป๊อปปี้มองฟางก็อมยิ้มออกมาก่อนจะพากันนั่งดูหิ่งห้อยจนฟางเผลอหลับไป ป๊อปปี้จึงอุ้มฟางไปส่งที่ห้องนอนก่อนจะห่มผ้าห่มให้

 

 

 

 

 

 

 

 

'ฝันดีนะฟาง' ป๊อปปี้มองหน้าฟางที่หลับอยู่พักใหญ่ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ฟางที่แกล้งหลับก็ลืมตาขึ้นมามองตามแผ่นหลังของป๊อปปี้ที่เดินออกไป

 

 

 

 

 

 

'เช่นกันนะพี่ป๊อป'  ฟางพูดแล้วยิ้มอย่างมีความสุข 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

' มองทำไมล่ะ ไปอาบน้ำสิ' แก้วที่เดินออกมาจากห้องน้ำ ก็ต้องตกใจที่โทโมะมายืนรอเธออยู่หน้าห้องน้ำพลางมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

'ใช้สบู่อะไรอ่ะ หัวห๊อมหอม/ ไปอาบน้ำได้แล้ว ไป๊' โทโมะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆแก้วแล้วพูด ร่างบางหน้าแดงก่อนจะผลักหน้าโทโมะออกทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

'เป็นบ้าอะไรของเค้า กินอย่าผิดขวดรึเปล่า'  แก้วมองโทโมะที่ยิ้มแย้มเข้าห้องน้ำไปอย่าง งงงวย ร้อยวันพันปีเขาจะชอบทำหน้าขรึมและขี้เก๊กตลอด แต่พอมาวันนี้เขากับเปลี่ยนไปร่าเริงขึ้นผิดปกติ

 

 

 

 

 

 

 

 

'อ่าา ทำไมอยู่สูงจัง ไม่ถึง'  แก้วที่นั่งเล่นอยู่สักพักก็เหลือบไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่งวางอยู่ข้างบนตู้จึงพยายามเขย่งเท้าเพื่อที่จะเอาหนังสือเล่มนั้นมาอ่าน แต่เขย่งเท่าไหร่ก็เอื้อมไม่ถึงสักที 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ว้ายยยยย'  แก้วที่จับหนังสือได้แล้วก็เสียหลักหงายหลังลงพื้น แต่โชคดีที่โทโมะออกมาจากห้องน้ำก่อนจะมาประคองตัวแก้วทางด้านหลังไว้ไม่ให้ล้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

'ทำไมไม่เลยเจ็บล่ะ'  แก้วที่หลับตาอยู่ค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็ปะทะเข้ากับใบหน้าหล่อของโทโมะ หัวใจร่างบางเต้นไม่เป็นจังหวะ ก่อนมะมองดูโทโมะดีๆก็พบว่าเขาไม่ได้ใส่เสื้อมีเพียงผ้าขนหนูห่อช่วงล่างเท่านั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'อร้ายยยย โรคจิต ไปใส่เสื้อเลยนะ' แก้วที่รู้ตัวว่าอยู่ในอ้อมกอดของโทโมะที่เต็มไปด้วยซิกเพ็คก็ยิ่งใจเต้นเข้าไปใหญ่ จึงรีบผลักร่างโทโมะออกทันทีพร้อมหันหลังบอกให้เขาไปใส่เสื้อ โทโมะยิ้มเยาะ แล้วเดินเข้ามาหาแก้วเพื่อที่จะแกล้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

'ซิกแพ็คเน้นๆแบบนี้ ไม่หวั่นไหวบ้างหรอ'  เธอเดินเข้าไปใกล้แก้วแล้วจับร่างบางให้หันหน้ามาเผชิญหน้ากับเขา แก้วหลับตาปี๋ไม่กล้ามอง

 

 

 

 

 

 

 

 

'ไปใส่เสื้อได้แล้วว' แก้วหันหน้าหนีไมให้มองโทโมะ พยายามข่มใจที่เต้นรัวก่อนจะพูดออกมาแล้วพยายามผลักเขาออก แต่แรงนิดเดียวอย่างเธอหรอจะสู้แรงเขาได้ โทโมะที่ยิ่งเห็นว่าแก้วกลัวก็ยิ่งขยับเข้าไปใกล้อีก แล้วจับหน้าแก้วให้หันมามองหน้าเขา ใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันแค่คืบ ยิ่งทำให้แก้วหน้าแดงขึ้นไปอีก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ตอบมาก่อนสิว่าหวั่นไหวรึเปล่า'  โทโมะถามพลางชิดตัวร่างบางให้เข้ามาใกล้จนหน้าอกของแก้วโดนอกแกร่งของโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ตอบสิ ไม่ตอบไม่ปล่อยนะ' โทโมะขู่พลางเอาหน้าเข้าไปใกล้จนปากเขาและเธอจะชนกันอยู่แล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'วะ หวั่นไหวสิ ออกไปได้แล้ว' แก้วพูดตะกุกตะกักด้วยความเขิน โทโมะยิ้มก่อนจะขโมยหอมแก้มแก้วไปฟอดใหญ่แล้วปล่อยเธอเป็นอิสระ ร่างบางอึ้งยืนนิ่งพลางจับแก้มตัวเองข้างที่โดนหอม มองตามโทโมะที่เดินไปใส่เสื้อผ้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'เค้าต้องกินยาผิดขวดแน่ๆ อื้ยย'  แก้วพูดพึมพำอยู่คนเดียวเมื่อโทโมะเดินลงไปด้านล่างแล้ว พลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ก็ขนลุก ก่อนจะเดินตามโทโมะลงไปด้านล่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

อัพแล้วจ้าาาาา

ว่าจะมาอัพตั้งแต่วันอาทิตย์แล้ว แต่ไรเตอร์ลืมอัพขอโทษด้วย

ตอนนี้ก็อ่านแบบสบายๆฟินๆไปก่อนเน้ออ  ดราม่าจะมาตามหลัง 

ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่เข้ามาอ่าน  

ไรเตอร์ไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่นอน(มั้ง)