Forced to Love บังคับให้รัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ฟางพี่ว่าเรากลับบ้านเถอะนะ หนีออกมาแบบนี้เดี๋ยวเตี๋ยกับม๋าก็เป็นห่วงหรอก'  ป๊อปปี้พยายามพูดโน้มน้าวฟางให้กลับบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

'ฟางไม่กลับ ถ้าขืนกลับไปฟางก็โดนเตี๋ยกับม๋าจับแต่งงานน่ะสิ'  ฟางพูดอย่างโมโหพลางนึกถึงพ่อกับแม่ทีพยายามจับคู่ให้เธอ

 

 

 

 

 

 

 

'ฟางก็ลองเปิดใจดูบ้างสิ อยากอยู่เป็นโสดจนขึ้นคานตายเลยรึไง/ฟางไม่ใช่ยัยแก้วนะ ที่จะยอมทำตามความต้องการของคนอื่นน่ะ' ป๊อปปี้พูดโน้มน้าวฟางอีกครั้งแต่เจ้าตัวก็ดื้อและเถียงกลับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'เอาเถอะๆ อยากทำอะไรก็ทำ แล้วนี่จะไปไหนล่ะ/ แล้วแต่พี่ป๊อปเถอะ ฟางไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่บ้าน' ป๊อปปี้เหนื่อยใจกับความดื้อรั้นของฟางจึงยอมเธอ ฟางยิ้มดีใจแล้วตอบ ป๊อปปี้ส่ายหน้าเบาๆแล้วหันไปขับรถต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ไปฮันนีมูนหรอครับ/ใช่จ๊ะ ไหนๆก็แต่งงานกันแล้วก็ควรจะไปพักผ่อนบ้าง'  โทโมะพูดทวนคำพูดของคุณหญิงอีกครั้ง คุณหญิงตอบแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'แต่ช่วงนี้ผมไม่ค่อยว่างนะครับ เอาไว้คราวหน้าเถอะ/ ไม่ต้องคราวหน้าหรอกแม่เตรียมที่พักไว้ให้แล้ว ห้ามปฏิเสธ' โทโมะที่ไม่ค่อยอยากไปก็พูดปฏิเสธ คุณหญิงจึงรีบพูดดักทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ไปเตรียมตัวได้แล้ว พรุ่งนี้จะได้ออกเดินทาง' คุณหญิงพูดแล้วเดินออกไป โทโมะส่ายหน้าเบาๆเพราะยังไงเขาก็ต้องทำตามความต้องการของผู้เป็นแม่อยู่แล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ว่าไงกวิน เอ่อ อืม ได้สิ จ้า ไว้เจอกันนะ จ้า'  โทโมะที่เปิดประตูห้องเข้ามาเห็นแก้วนั่งคุญโทรศัพท์แล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุขก็รู้สึกหงุดหงิดทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'มีความสุขจังเลยนะ/ โทโมะ!' พอแก้ววางโทรศัพท์ลงโทโมะก็แขวะแก้วทันที ร่างบางหันขวับมามองอย่างตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ตกใจทำไม ชั้นไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย อยากคุยก็คุยไปสิ' โทโมะว่าแล้วเดินไปเก็บของ แก้วมองตามแล้วเบ้ปากใส่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'คุณจะเก็บของไปไหนน่ะ/ ไปฮันนีมูน'  แก้วรีบถามทันทีเมื่อเห็นดทโมะเก็บเสื้อผ้าตัวเองยัดใส่กระเป๋า โทโมะเงยหน้าขึ้นมาตอบแล้วเก็บของต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ไปทำไม?/ เลิกถามแล้วมาเก็บของได้แล้ว'  แก้วสงสัยแล้วถามก่อนจะโดนโทโมะดุสั่งให้มาเก็บของ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ถึงแล้ว อ้าวว'  ป๊อปปี้ที่ขับรถมาถึงจุดหมายปลายถึงก็จอดรถก่อนจะหันมาบอกร่างบางข้างๆก็เห็นว่าเธอหลับอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

'หลับปุยเชียว คงจะเหนื่อยสินะ' ป๊อปปี้มองฟางอย่างเอ็นดูก่อนจะปัดเส้นผมที่บังหน้าฟางออก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'อืมมม ถึงแล้วอ่อ'  ฟางที่เริ่มรู้สึกตัวก็ลืมตาขึ้นมาแล้วถามป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ถึงแล้ว ป่ะลงไปกันเถอะ'  ป๊อปปี้พูดแล้วเปิดประตูรถลงไป  ฟางจึงเปิดประตูลงมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ว้าว บ้านใครหรอพี่ป๊อป สวยจัง'  ฟางที่ลงมาจากรถก็อึ้งมองบ้านทรงไทยที่ตั้งอยู่ตรงหน้า บรรยากาศรอบๆประกอบไปด้วยต้นไม้และสวนดอกไม้ต่างๆ  

 

 

 

 

 

 

 

 

' บ้านสวนคุณย่าพี่เอง ' ป๊อปปี้พูดแล้วเดินนำฟางเข้าไปในบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

'สวัสดีครับคุณย่า คิดถึงจังเลย/ ตาป๊อป มาทำไมไม่บอกย่าล่ะลูก' ป๊อปปี้รีบวิ่งเข้าไปกอดคุณย่าทันที ฟางมองตามชายหนุ่มก็อมยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'แล้วนี่มากับใครล่ะ แฟนหรอ/ ไม่ใช่หรอกครับ นี่ฟางเป็นรุ่นน้องผม' คุณย่าคลายกอดป๊อปปี้แล้วหันมามองฟางที่ยืนอยู่ก็ถามป๊อปปี้  ชายหนุ่มรีบปฏิเสธทันที ฟางจึงยกมือไหว้คุณย่าแล้วยิ้มเจื่อนๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

'มาเหนื่อยๆ คงจะหิวกันแล้วสิ ย่าพึ่งทำกับข้าวเสร็จพอดี มีแต่ของชอบป๊อปทั้งนั้นเลยนะ/ ว้าวคุณย่านี่รู้ใจผมตลอดเลยนะครับ'  คุณย่าบอก ป๊อปปี้ยิ้มดีใจแล้วหอมแก้มคุณย่าก่อนจะเดินเข้าไปทานอาหาร

 

 

 

 

 

 

 

 

'หนูฟางนี่สวยจังเลยนะ มีแฟนรึยังลูก/ยังหรอกคะคุณย่า ฟางยังไม่คิดเรื่องมีแฟนหรอก' คุณย่ามองใบหน้าหวานของฟางก็พูดชมออกมาแล้วถาม ฟางจึงยิ้มตอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

' ฟางเค้าดุอ่ะครับ เลยไม่มีคนมาจีบ/ นี่พี่ป๊อป ใครบอกไม่มีห๊ะ'  ป๊อปปี้พูดแซวฟาง ฟางจึงหันมาถลึงตาใสป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ถ้าไม่อยากไป ก็จอดรถข้างหน้านี่เถอะ ชั้นจะหาทางกลับเอง' แก้วที่เห็นโทโมะทำหน้าขรึมมาตลอดทางก็พูดขึ้น ชายหนุุ่มไม่สนใจแล้วขับรถต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'คุณไปจอดส่งชั้นที่คอนโดเพื่อนชั้นก็ได้นะ รับรองว่าคุณแม่ไม่มีทางรู้เรื่องแน่นอน' แก้วพูดขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ชายหนุ่มหยุดรถแล้วหันมามองร่างบางทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'อยากไปหาไอ้หน้าฝรั่งนั่นขนาดนั้นเลยหรอ' โทโมะเขยิบเข้าไปจนชิดตัวแก้วแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ก็เราเป็นเพื่อนกัน และอีกอย่างคุณเองก็ไม่อยากไปไม่ใช่หรอไอ้ ฮันนีมง ฉันนีมูนอะไรนั่น เพราะงั้นคุณไปส่งชั้นที่คอนโดเพื่อนชั้น ส่วนคุณก็จะได้ไปอยู่กับแฟนคุณไง ไม่ดีหรอ' แก้วพูดเสนอ 

 

 

 

 

 

 

 

 

'หึ ไม่มีทาง/ ว้ายย นี่คุณจะทำอะไร ออกไปนะ'  โทโมะพูดแล้วโน้มหน้าเข้ามาหาแก้วจนจมูกเขาและเธอชิดกัน ทำให้แก้วใจเต้นตึกตักด้วยความหวั่นไหว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตี๊ดดดดดด 

 

 

 

 

 

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นโทโมะรีบผละออกจากแก้วทันที

 

 

 

 

 

 

 

'ว่าไงครับพิม ตอนนี้โมะไม่ว่างน่ะครับ อย่างอนสิครับ ครับ โมะก็รักพิมครับ'  โทโมะรับสายแล้วคุยเสียงหวานกระหนุงกระหนิงพลางมองแก้วที่นั่งหูผึ่งตั้งใจฟังเป็นระยะๆก็อมยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

'แอบฟังคนอื่นคุยกัน มันไม่ดีนะ' โทโมะวางสายโทรศัพท์ลงแล้วกระซิบที่หูแก้ว ร่างบางสดุ้งแล้วผลักโทโมะออกทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'คนอื่นที่ไหนล่ะ คุณเป็นสามีชั้นนะ/ แหนะ ยอมรับด้วย' แก้วที่หงุดหงิดก้เผลอพูดออกมา โทโมะยิ้มแล้วแซวกลับทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

'เอ่อ แค่ในนามน่ะ' แก้วอึกอักแล้วตอบกลับก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่นทันที 

 

 

 

 

 

 

 

'หึงก็บอกมาเถอะ' โทโมะพูดออกมาลอยๆแล้วอมยิ้มออกมา แก้วหันขวับมามองทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ว้าว อากาศทีนี่ดีจังเลยนะพี่ป๊อป'  ฟางที่ออกมาเดินเล่นกับป๊อปปี้ก็สุดอากาศเข้าเต็มปอดแล้วพูดออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

'ใช่มั้ยล่ะ พี่ว่าแล้วฟางต้องชอบ'  ป๊อปปี้พูดออกมา ฟางหันมามองป๊อปปี้อย่างสงสัย

 

 

 

 

 

 

 

 

'พี่ป๊อปรู้ด้วยหรอ ว่าฟางชอบอะไร/ รู้สิ รู้ทุกอย่างแหละ' ฟางถามกลับ ป๊อปปี้ยิ้มแล้วตอบพลางเขย่าหัวฟางเบาๆด้วยความเอ็นดูยิ่งทำให้ฟางใจเต้นมากขึ้นกว่าเดิม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ถ้าแก้วมาด้วยก็คงดีเนาะ จะได้สนุกว่านี้' ป๊อปปี้พูดขณะที่นั่งดูพระอาทิตย์ตกดินกับฟาง  ฟางหันมามองป๊อปปี้ที่พูดถึงแก้วก็ซึมลงไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

---

มาอัพแล้วจ้าาาา ตอนนี้ไม่ค่อยมีอะไร55555

ขอบคุณทุกคอมเม้นน๊าา เป็นกำลังใจอย่างดีเลยล่ะ <3