Forced to Love บังคับให้รัก

 
 
 
 
 
 
'คุณแม่ แก้วคิดถึงคุณแม่จังเลยยยย'  หญิงสาวหน้าตาสวยที่พึ่งลงจากเครื่องบิน รีบวิ่งมากอดผู้เป็นแม่ที่มารอรับเธอแน่นด้วยความคิดถึง เนื่องจากไม่ได้เจอกันเกือบ2ปี เพราะเธอต้องไปเรียนที่อเมริกา
 
 
 
 
'แหม ยัยลูกคนนี้ขี้อ้อนเหมือนเดิมเลยนะเรา' ผู้เป็นแม่คลายอ้อมกอดออก ก่อนจะลูบหัวเธอเบาๆด้วยความเอ็นดู
 
 
 
 
'พี่ป๊อป โหยย ไม่ได้เจอตั้งนานยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะเนี้ยย'  แก้ววิ่งไปกอดพี่ชายคนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่เรียนไฮสคูล  ป๊อปปี้เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้กับความขี้อ้อนของเธอ
 
 
 
 
'แหมๆ แก้วกอดแต่พี่ป๊อปนั่นแหละ แล้วฟางล่ะ'  หญิงสาวที่เดินตามมาทีหลังพูดอย่างงอนๆ 
 
 
 
 
'ฟางงง คิดถึงจังเลย ไม่ได้เจอตั้งนานทำไมไม่สูงขึ้นเลยล่ะ'  แก้ววิ่งไปกอดฟางก่อนจะแซวเพื่อนสาวของตัวเอง ก่อนจะโดนฟางตีไปทีนึง
 
 
 
 
'เอาล่ะๆ เลิกแซวกันได้แล้ว แม่ว่าพวกลูกๆไปฉลองที่ยัยแก้วกลับมากันดีกว่านะ'  แม่แก้วเดินเข้ามาพูด
 
 
 
 
'นั่นสิ แก้วแกอยากกินอะไรบอกชั้นมาเลย เดี่ยวพาไปกิน'  ฟางพูด
 
 
 
 
'เอางั้นก็ได้ แล้วคุณแม่ล่ะค่ะ'  แก้วพูด ก่อนจะหันมาถามผู้เป็นแม่
 
 
 
 
'เดี่ยวแม่ก็คงจะกลับบ้านเลยล่ะ พวกลูกไปสนุกันเถอะนะ'  แม่แก้วพูดก่อนจะเดินออกไป
 
 
 
 
'งั้นเราไปกินร้านอาหารญี่ปุ่นกันดีกว่าเนอะ เป็นร้านเพื่อนพี่ด้วย'  พี่ป๊อปพูดชวนสองสาว ก่อนจะคล้องคอแก้วแล้วเดินออกไปขึ้นรถ ฟางเห็นแล้วซึมลงทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
'กินอะไรกันดี' แก้วพูดแล้วเปิดดูเมนูอาหาร 
 
 
 
 
'แกอยากกินอะไรสั่งเลย พี่ป๊อปเลี้ยงไม่อั้นอยู่แล้ว' ฟางพูดแซว ทั้งสาวนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน
 
 
 
 
'เอ่อ เดี๋ยวแก้วขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ'  แก้วพูด แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ
 
 
 
 
 
ตุบ  
 
 
 
ระหว่างที่เดินมาเข้าห้องน้ำ เธอก็เดินไปชนใครคนนึงเข้าอย่างแรงก่อนจะล้มลง
 
 
 
 
 
'โอ้ยยย เจ็บ'  แก้วพูดอย่างโอดโอย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองคนที่เธอชน
 
 
 
 
' เดินยังไงของเธอ ไม่เห็นหรอว่าชั้นกำลังเดินออกมา'  ชายหนุ่มคนนั้นมองแก้ว ก่อนจะว่าเธอ
 
 
 
 
'นี่คุณเดินชนคนอื่นแทนที่จะขอโทษ ผู้ชายอะไรไร้มารยาทจริงๆ' แก้วลุกขึ้นก่อนจะว่าชายหนุ่มกลับ
 
 
 
 
'ชั้นไม่ผิดไม่จำเป็นต้องขอโทษ'  ชายคนนั้นว่ากลับด้วยน้ำเสียงที่นิ่งและเย็นชา  ก่อนจะเดินออกไปทันที  แก้วอึ้งมองตามแผ่นหลังของชายหนุ่มที่คนนั้นที่เธอเห็นหน้าเขาไม่ชัด
 
 
 
 
'นี่ตกลงคือชั้นผิดงั้นหรอ'  แก้วพูดพึมพำกับตัวเองอย่าง งงๆ  ก่อนจะเดินเข้าห้องห้ามทันที
 
 
 
 
 
 
'ทำไมไปนานจัง'  เมื่อแก้วเดินกลับมาที่โต๊ะ ฟางก็ถามทันที
 
 
 
 
'อ่อ พอดีเกิดเรื่องนิดหน่อย' แก้วพูด 
 
 
 
 
'เกิดอะไรขึ้น'  ป๊อปปี้รีบถามด้วยความเป็นห่วง ฟางที่นั่งอยู่เห็นอย่างนั้นก็ซึมทันที
 
 
 
 
'ไม่มีอะไรหรอกพี่ป๊อป แค่เจอคนไร้มารยาท เดินชนคนอื่นแล้วไม่ขอโทษแค่นั้นเอง' แก้วว่าอย่างหงุดหงิด
 
 
 
 
'ใครหรอแก'  ฟางถาม
 
 
 
 
'ชั้นไม่รูจักอ่ะ ช่างมันเถอะยังไงก็คงไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะ' แก้วว่าก่อนจะกินอาหารต่อ ฟางมองแล้วส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะกินต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
'โทโมะค่ะ โทโมะไปส่งพิมหน่อยนะ นะๆๆๆ'  หญิงสาวหน้าหวานเดินไปเกาะแขนชายหนุ่มก่อนจะอ้อนให้เขาไปส่งเธอที่คอนโดทันที
 
 
 
 
'ไม่ได้หรอกครับ วันนี้ผมต้องรีบไปเคลียงานที่บริษัท ขอโทษนะครับคนดี'  ชายหนุ่มพูดแล้วลูบผมหญิงสาวอย่างอ่อนโยน  
 
 
 
 
'ก็ได้ค่ะ งั้นโทโมะตั้งใจทำงานนะค่ะ'  พิมพูดก่อนจะหอมแก้มโทโมะ  แก้วที่กำลังเดินออกมาจากร้านอาหารเห็นภาพสวีทหวานตรงหน้าก็เกิดอาการเลี่ยนทันที
 
 
 
 
'เป็นไรแก้ว'  ฟางถามแก้วทันที
 
 
 
'ป่าวว แค่อิจฉาคนที่เค้ามีแฟนก็แค่นั้น' แก้วพูดแล้วมองคู้ชายหญิงที่เดินควงแขนกันออกไป แล้วซึมทันที เพราะเธอเองก็ไม่เคยมีแฟนไม่เคยมีความรักมาก่อน
 
 
 
 
'งั้นมาเป็นแฟนพี่มั้ยล่ะ'  ป๊อปปี้รีบแซวแก้วทันที ก่อนจะโดนแก้วฟาดไปทีนึง ฟางเห็นแล้วก็อดซึมไม่ได้
 
 
 
 
 
 
'กลับมาแล้วค่ะแม่'  แก้วที่กลับมาถึงบ้านก็รีบเดินเข้าไปหาแม่ทันที
 
 
 
 
'กลับมาแล้วหรอลูก มานี่ก่อนสิแม่มีเรื่องจะคุยด้วย'  แม่แก้วพูด
 
 
 
 
'มีอะไรรึป่าวค่ะ' แก้วขมวดคิ้วงงแล้วถาม
 
 
 
 
'พรุ่งนี้มีงานวันเกิเพื่อนแม่ แม่อยากให้ลูกไปด้วยจะได้รู้จักใครหลายๆคนแล้วแม่ก็มีคนอยากแนะนำให้ลูกรู้จักด้วย' แม่แก้วพูดแล้วยิ้ม 
 
 
 
 
'ใครหรอค่ะ'  ร่างบางรีบถามทันที 
 
 
 
 
'เขาเป็นเพื่อนของลูกชายแม่ แม่อยากให้หนูรู้จักพี่เขาไว้นะลูก' แม่แก้วพูด 
 
 
 
 
'นี่อย่าบอกนะค่ะ ว่าคุณแม่จะจับคู่ให้แก้ว แก้วไม่ยอมนะ' แก้วที่รู้ทันแม่ก็พูดขึ้นทันที 
 
 
 
 
'ใจเย็นๆสิลูก ดูๆพี่เขาก่อน'  แม่แก้วพยายามพูดให้ลูกสาวตัวเองใจเย็น  
 
 
 
 
'ค่ะ แต่คุณแม่อย่าจับคู่ให้แก้วเลยนะ ชีวิตคู่แก้วอยากเลือกเอง'  แก้วพูดอย่างอ้อนวอนก่อนจะเดินขึ้นห้องตัวเองไปทันที  แม่แก้วมองถามก่อนจะยิ้มอย่างมีแผนการณ์
 
 
 
 
'แม่ก็ต้องเลือกคนที่ดีให้ลูกสาวของแม่อยู่แล้วล่ะ'  แม่แก้วพูดแล้วยิ้ม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'คุณแม่ มาทำอะไรที่บริษัทครับ'  โทโมะที่เดินเข้ามาในห้องทำงานก็ต้องชะงักเมื่อเห็นแม่ของตัวเองนั่งอยู่
 
 
 
 
 
'แม่ก็อยากมาดูที่บริษัทบ้าง อยู่แต่บ้านน่าเบื่อ'  แม่โทโมะพูดแล้วยิ้ม
 
 
 
 
'มีเรื่องอะไรก็พูดมาเลยดีกว่าครับ'  โทโมะที่เห็นท่าทางมีความสุขของแม่ตัวเองก็พูดขึ้นอย่างรู้ทัน
 
 
 
 
'งานวันเกิดแม่ลูกต้องมาให้ได้นะ แม่มีคนอยากให้ลูกเจอ'  แม่โทโมะพูดแล้วยิ้ม โทโมะมองอย่างรู้ทัน
 
 
 
 
'คุณแม่ครับ เลิกจับคู่ให้ผมสักทีเถอะครับเพราะถึงยังไงผมก็ไม่ชอบผู้หญิงที่คุณแม่หามาให้ผมหรอก แล้วอีกอย่างผมก็มีคนที่ผมรักอยู่แล้ว'  โทโมะว่ายาวเหยียด  เพราะแม่ของเขามักจะหาผู้หญิงมาให้เขาดูตัวอยู่เสมอ แต่เขาก็ไม่เคยสนใจสักคน เพราะว่าเขามีคนที่รักอยู่แล้ว
 
 
 
 
'นี่ลูกยังไม่เลิกยุ่งกัผู้หญิงคนนั้นอีกหรอ แม่บอกแล้วใช่มั้ยว่าให้ลูกเลิกกับนังผู้หญิงคนนั้นนี่ลูกไม่เคยฟังแม่ใช่มั้ย'  แม่โทโมะรีบโวยวาย
 
 
 
 
 
'พิมคือผู้หญิงที่ผมรัก ทำไมคุณแม่ต้องกีดกันผมกับพิมด้วย' โทโมะว่าแล้วมองแม่ตัวเองอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่ชอบพิม เพราะว่าพิมไม่ได้รวยเหมือนเขางั้นหรอ มันก็ใช่แต่เหตุผลแค่นี้ทำไมแม่ต้องบังคับและกีดกันความรักของเขาด้วย
 
 
 
 
'ไม่มีเหตุผล ยังไงซะแม่ขอสั่งให้ลูกเลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นซะ นี่คือคำสั่งของแม่'  แม่โทโมะชี้หน้าโทโมะแล้วพูดสั่ง โทโมะได้แต่มองหน้าอย่างขัดใจ เพราะแม่ของเขามักจะสั่งให้เขาเลิกยุ่งกับพิม เขาไม่อยากขัดคำสั่งของแม่ตัวเอง แต่เขาก็รักพิมเลยต้องแอบคบกับเธอโดยที่ไม่ให้คุณแม่รู้
 
 
 
 
'แล้วงานวันเกิดแม่ลูกก็ต้องมาเข้าใจมั้ย ' แม่โทโมะสั่งเสียงแข็ง ก่อนจะเดินออกไปจากห้องทันที โทโมะมองผู้เป็นแม่ก่อนจะนั่งลงบนโต๊ะทำงานของตัวเองอย่างเหนื่อยล้า เขาไม่เคยขัดคำสั่งของแม่ได้เลย แต่เรื่องหัวใจเขาจะไม่ยอมเด็ดขาด
 
 
 
 

ฝากเรื่องนี้กันด้วยน๊าาา  เรื่องเป็นยังไงก็ติชมกันได้นะ