เจ้าสาวบ้านไร่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อป๊อปไปไหนหรอฮะพี่กิ๊ป ทำไมถึงไม่มา”วันเดินนำแฝดทั้ง2ของตัวเองเพื่อจะมาเล่นกับพ่อของ

เขาพลางมองหาป๊อปปี้แต่ต้องแปลกใจเมื่อไม่ให้ป๊อปปี้เลย

 

 

 

 

 

 

 

“พี่กิ๊ปพยายามพาคุณป๊อปมาทำงานแล้วนะคะแต่ว่าแม่ของขวัญอะไรนั่นน่ะสิคะ ที่ลากคุณพ่อของ

คุณๆออกไปเถลไถลไม่เข้ามาทำงานแบบนี้น่ะสิคะ พี่กิ๊ปก็อดห่วงไม่ได้นะคะว่าถ้านานวันเข้ายัยของ

ขวัญอะไรนั่นอยู่ใกล้คุณป๊อปมากขึ้น คุณป๊อปจะเปลี่ยนไป เอ่อ พี่กิ๊ปหมายถึงไม่สนใจงาน ไม่สนใจ

คุณวัน ทูและก็ทรีน่ะสิคะหรือไม่ก็จะลืมคุณโฟร์”กิ๊ปซี่ได้ทีก็รีบพูดจาใส่ไฟเรื่องราวของป๊อปปี้ฟางให้

แฝด3ฟัง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีวัน พวกเราไม่มีวันยอมให้ใครมาแทนที่แม่โฟร์ของพวกเรา”ทรีได้ยินเช่นนั้นก็รีบโวยวายออก

มาไม่พอใจ

 

 

 

 

 

“ใช่ ใครที่จะมาแย่งพ่อป๊อปไปจากพวกเรากับแม่โฟร์พวกเราไม่มีวันยอม งานนี้มันต้องตายกันไป

ข้าง”วันรีบพูดขึ้นและไม่ยอมก่อนที่จะเริ่มคิดแผนการกัดฟางไปจากป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ม๊า แก้วไม่เอาลูกน้องมาเดินคุม นี่แก้วมาทำงานนะไม่ได้ไปออกรบ/ก็ป้องกันไว้ก่อนสิ ถ้าเกิดถูก

โจรปล้นอีกรอบขึ้นมาจะว่ายังไง”แก้วเดินบ่นกับแม่ของเธอขณะที่มาตลาดแล้วต้องตกใจเมื่อแม่และ

พ่อของเธอส่งลูกน้องร่างกายกำยำมา2คนเพื่อตามอารักขาเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“แต่พวกนั้นเป็นพวกคนงานเก่าที่ห้างนั่น ตอนนั้นมันคงโกรธแก้วเลยมาแก้แค้น แต่ตอนนี้เรื่องมันจบ

แล้วน่าม๊า ไม่มีอะไรแล้วล่ะ”แก้วส่ายหน้าแล้วพูดก่อนที่จะเดินหนี แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นโทโมะ

กำลังเดินอยู่ในตลาดของเธอก็ปรี่เข้ามาเอาเรื่องทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“มาทำอะไรที่ตลาดของชั้นไม้ทราบ ห้างตัวเองไม่มีให้เดินรึไง”แก้วเดินเข้าไปว่าชายหนุ่มแล้วชะงัก

เมื่อเห็นว่าที่หัวยังมีพลาสเตอร์พันแปะแผลแปะอยู่แต่ต้องทำเป็นไม่สนใจ

 

 

 

 

 

 

“มี แต่ก็แค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศน่ะ คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ”โทโมะพูดก่อนที่จะเดินจ่ายตลาดตาม

ลำพังทำให้แก้วอดแปลกใจไม่ได้ก่อนที่จะเดินตามชายหนุ่มไปเรื่อยๆจนโทโมะเลือกซื้อของสดใน

ตลาดเสร็จและกำลังเตรียมตัวกลับ

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย มาจับอะไรชั้น ปล่อยนะ/เห้ย ปล่อยคุณหนูเดี๋ยวนี้เลยนะ”เมื่อโทโมะเอาของวางลงในรถแล้ว

หันมาคว้าข้อมือของแก้วไว้ทำให้ลูกน้องที่พ่อแม่แก้วส่งมาดูแลก็ตรงไปเอาเรื่อง

 

 

 

 

 

 

 

“เดินตามชั้น ที่มาเป็นลูกค้าในตลาดนี้แทบทุกฝีก้าวแบบนี้ เจ้าของตลาดทั่วไปเค้าทำกันหรอ นี่ชั้น

ฟ้องได้นะ ข้อหาละเมิดสิทธิความเป็นส่วนตัวของบุคคล/แต่ตอนนี้คุณก็มาจับตัวชั้นไว้แบบนี้ชั้นเอง

ก็มีสิทธิที่จะให้ลูกน้องของชั้นกระทืบคุณได้เหมือนกันล่ะ”โทโมะยิ้มกวนๆก่อนที่จะพูดขึ้นโดยที่

แก้วไม่ยอมแพ้รีบสวนกลับไปเช่นกัน โทโมะส่ายหน้าเบาๆไม่พูดอะไรก่อนที่จะดึงแก้วให้ขึ้นรถไป

กับตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

“จะพาคุณหนูไปไหนน่ะ/เจ้านายพวกแกเดินตามชั้นเอง และอีกอย่างไม่ต้องห่วง ชั้นไม่พาไปทำ

อะไรมิดีมิร้ายหรอก เดี๋ยวเอามาคืน”ลูกน้องของแก้วโวยวายแล้วจะไปเอาเรื่องแต่โทโมะยิ้มแล้วเอา

เงินจำนวนหนึ่งยัดใส่มือลูกน้องแล้วพาแก้วขึ้นรถออกไปกับตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะพาชั้นไปไหนน่ะ จอดรถเดี๋ยวนี้นะ ชั้นจะกลับไปทำงาน”แก้วบ่นไม่หยุดเมื่อโทโมะขับรถออกมา

ด้วยความเร็วไม่มีท่าทีจะสนใจเธอเลย

 

 

 

 

 

 

 

“อยากตามคนอื่นมาไม่ใช่รึไง นี่ไง ก็พาออกมาด้วยแล้วไงตามที่เธออยากมา/ใครบอกว่าชั้นอยาก

มา คนบ้า ปล่อยชั้นลงนะ”โทโมะยิ้มเจ้าเล่ห์พลางพูดออกมาแล้วขับรถต่อไม่สนแก้วจนทำให้แก้ว

ร้องออกมาด้วยความโมโหแล้วต้องชะงักเมื่อโทโมะเลี้ยวรถมาในมหาลัยของเขาและเธอและจอด

ลงที่หน้าร้านกาแฟที่ครั้งหนึ่งโทโมะและแก้วเคยมานั่งติวหนังสือด้วยกันที่นี่ตอนแก้วสอบติดแล้วมา

เป็นปี1 แต่คนละคณะกัน

 

 

 

 

 

 

“คุณมาทำอะไรที่นี่”แก้วต้องแปลกใจเมื่อเห็นร้านนี้ก่อนะรีบเดินตามโทโมะเข้ามาในร้านแล้วถาม

โทโมะมองร่างบางที่เอาแต่พูดกับเขาก็ส่ายหน้าก่อนที่จะเดินไปนั่งรอที่โต๊ะ

 

 

 

 

 

 

 

“นี่จะเล่นสงครามประสาทกันใช่ป่ะ เออ ชั้นกลับก็ได้/เดี๋ยวสิ จะไปไหน อยู่นี่ล่ะ”แก้วยิ่งหงุดหงิด

เมื่อโทโมะไม่ตอบตัวเองก็รีบพูดก่อนที่จะลุกขึ้นเพื่อกลับไปที่ตลาดแต่โทโมะไม่รอช้ารีบรั้งไว้แล้ว

พูด ก่อนจะดึงแก้วนั่งลงข้างๆกัน แล้วชะงักเมื่อโทโมะกุมมือเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณปล่อยมือชั้นได้แล้ว ชั้นไม่ไปแล้ว”แก้วพยายามดึงมือออกแต่โทโมะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

ตามแบบฉบับและไม่ปล่อยมือของแก้วก่อนจะปิดนิตยสารที่ตัวเองอ่านอยู่แล้วหันไปสบตาร่างบาง

ทำให้แก้วหน้าแดงเมื่อสบสายตาคู่นี้ของเขา

 

 

 

 

 

 

 

ตึกๆ

 

 

 

 

 

 

แล้วภาพในอดีตที่เธอชอบวิ่งตามให้โทโมะมาติวหนังสือให้ตั้งแต่ ม ปลาย จนสอบติดปี1ที่นี่ได้แล้ว

ต้องเจอวิชาเรียนรวมก็ผุดเข้ามาในหัว

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชาเขียวปั่นเพิ่มเอ็กตร้าวิปกับมอคค่าได้แล้วจ้าโทโมะ”เสียงหวานใสของใครคนหนึ่งทำให้โทโมะ

และแก้วต้องหลุดออกจากภวังค์หันไปสนใจเครื่องดื่มที่ถูกนำมาเสิร์ฟ

 

 

 

 

 

 

 

“แถมสโคนให้กันตลอดเลยนะพิม เดี๋ยวถ้าเราอ้วนมาจะว่ายังไง”โทโมะมองจานที่ใส่สโคนเอาไว้ให้

กับเขา3ชินก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“ก็เป็นลูกค้าประจำตั้งแต่เรียนด้วยกันมานี่ ต้องมีสมนาคุณให้กันไง ว่าแต่โทโมะเถอะ ควงกันมา

อ่านหนังสือที่ร้านตั้งแต่เรียนจนตอนนี้ก็ยังอยู่ด้วยกันแบบนี้เนี่ย แต่งงานเลยดีมั้ย”พิมยิ้มและมองโท

โมะและแก้วที่นั่งข้างกันแล้วยิ้มเมื่อเพราะเมื่อกี้เธอเห็นเพื่อนชายของเธอกุมมือสาวรุ่นน้องคนนี้ไม่

ห่างแถมจ้องตากันจนไม่สนใจสิ่งรอบข้างในร้านเธอเลยแบบนี้ ทั้งคู่ต้องกำลังคบกันอยู่แน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

“เปล่าสักหน่อย”แก้วและโทโมะได้ยินเช่นนั้นก่อนที่จะรีบพูดออกมา พลางสำลักเครื่องดื่มที่ดื่มไป

พิมยิ้มขำก่อนท่ะยื่นทิชชู่ให้ทั้งคู่แล้วเดินกลับไปที่หน้าร้านต่อ

 

 

 

 

 

 

 

“คุณไม่น่าพาชั้นมาเลย ดูสิเค้าเข้าใจผิดหมดแล้ว ทำแบบนี้เดี๋ยวแฟนคุณก็มาแหกอกว่าชั้น

พอดี”แก้วเอาทิชชู่เช็ดคราบวิปครีมที่ติดอยู่แล้วพูดเพราะเธอเองก็เห็นข่าวของโทโมะตามหน้า

สังคมว่าล่าสุดกำลังควงไฮโซสาวนักธุรกิจเครื่องสำอางค์แบรนด์ดังอย่างแจมอยู่แล้วแท้ๆ แต่เขา

กลับมาหาเธอแบบนี้เดี๋ยวแจมรู้เรื่องคงต้องเสียแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไม  หึงงั้นหรอ”โทโมะเหล่มองร่างบางก็พูดถาม

 

 

 

 

 

 

 

“ตาบ้า อย่างมาหลงตัวเองไปหน่อยเลยชั้นไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลยสักนิด นี่ว่างมากสินะเลยมานั่ง

กินกาแฟสบายๆแบบนี้ นี่ชั้นบอกไว้เลยนะว่าคนอื่นเค้าไม่ได้ว่างมากแบบคุณ ชั้นมีงานมีการต้องทำ

เหมือนกันนะ ไม่ได้ว่างอย่างพ่อนักธุรกิจพันล้านแบบคุณ”แก้วรีบพูดใส่ชายหนุ่มก่อนที่จะอดว่าเขา

ต่อไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้บอกสักหน่อยว่าไม่ว่าง แต่ถ้าเราเครียดเราก็พักงานก่อนก็ได้นิ งานมันไม่ได้หายไปไหน

และอีกอย่างถึงชั้นจะแวบมานั่งดื่มกาแฟ แต่ชั้นก็มีมือถือไว้เช็คเมลเช็คงานได้ ไม่จำเป็นต้องนั่งหน้า

ออฟฟิศหรือเป็นผีเฝ้าตลาดแบบเธอ ไม่รู้ล่ะเธอเป็นคนที่ทำให้ชั้นต้องเป็นแผล ตอนนี้ชั้นพอใจจะ

ออกมา แล้วคนที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้ชั้นเจ็บตัว ไม่รู้ล่ะ ชั้นพาเธอมาเธอก็กลับกับชั้น เอาน่า ถือซะ

ว่ามาพักผ่อน”โทโมะพูดก่อนที่จะนั่งดื่มกาแฟและเช็คงานผ่านเมลล์ส่วนตัวในมือถือตัวเอง พอแก้ว

จะลุกนี้ก็ถูกชายหนุ่มดึงแขนรั้งไว้ตลอด จนแก้วรู้สึกเหนื่อยจึงตัดสินใจนั่งอยู่เฉยๆกับชายหนุ่ม

จนกว่าชายหนุ่มจะอยากกลับขึ้นเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวเอาของไปเก็บนะของขวัญ แล้วถ้าเบื่อ ตรงข้างแปลงองุ่นจะมีสวนดอกไม้ให้ถ่ายรูป จะไปเดิน

เล่นตรงนั้นก็ได้ แต่ห้ามไปตรงแปลงของกาแฟนะ เพราะต้นนั้นมันค่อนข้างเปลี่ยวและมีหญ้า

รก”ป๊อปปี้เดินมาส่งฟางที่หน้าบ้านพักของร่างบางไม่วายกำชับให้ฟางเข้าใจ

 

 

 

 

 

 

“รับทราบแล้วค่าพ่อเลี้ยง ไปทำงานเถอะค่ะ ของขวัญอยู่ได้”ฟางยิ้มหวานให้ป๊อปปี้ก่อนที่จะเดินเข้า

เอาของไปเก็บในห้อง

 

 

 

 

พรึบ

 

 

 

 

 

 

เมื่อเข้าไปในห้องของบ้านพัก ถังใส่แป้งที่แฝด3แอบมาเตรียมแกล้งร่างบางหล่นมาใส่ร่างบางจน

ฟางตัวขาวโพลนไปทั้งตัว ฟางไอสำลักก่อนที่จะปัดคราบแป้งตัวเองออกแล้วต้องตกใจ เมื่อข้าวของ

ที่เธออุส่าห์จัดเข้าที่เข้าทางทำความสะอาดเมื่อเช้า เละพังและเต็มไปด้วยคราบสีเทียนและสีชอร์ค

 

 

 

 

 

 

“ออกไปงั้นหรอ ฮึก”ฟางอ่านกระดาษที่เขียนด้วยสีเทียนสีแดงไล่ให้ฟางออกไปก็เสียใจไม่คิดว่าที่

นี่จะไม่มีใครต้องการเธอ จึงลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปจจากบ้านอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวก่อนของขวัญ จะวิ่งไปไหนน่ะ แล้วทำไมตัวเลอะแบบนั้น”ป๊อปปี้ที่นึกได้ว่าฟางลืมขนมไว้ใน

รถเขาตั้งใจจะเอามาให้เธอต้องตกใจเมื่อเห็นสภาพฟางก่อนที่จะวิ่งเข้าไปดูและเห็นพวกเศษสี

เทียนและสีชอร์กก็รู้ทันทีว่าเป็นฝีมือบรรดาลูกๆของเขาก็ไม่รอช้ารีบวิ่งไปตามร่างบางทันที

 

 

 

 

 

 

“อุ๊ย แย่จัง ไปโดนอะไรมาน่ะ เลอะเทอะเชียว แต่คงไม่ได้มาจากทำงานหรอกสินะ เพราะอย่างเธอ

น่ะมีดีแค่เกาะเจ้านายของชั้นเท่านั้นล่ะ”กิ๊ปซี่และคนงานหญิงเห็นฟางวิ่งเตลิดออกมาจากบ้านพัก

แล้วมาทางแปลงองุ่นก็ยิ้มเยาะเมื่อเห็นแผนเล่นงานฟางโดยแฝด3นั้นสำเร็จ สภาพฟางเละไปด้วย

แป้งแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

“ของขวัญไปทำอะไรให้พวกคุณ ฮือๆ ทำไมต้องแกล้งกันแบบนี้ด้วยล่ะคะ”ฟางที่เห็นพวกของกิ๊ปซี่

จ้องจะเอาเรื่องก็ปล่อยโฮออกมาด้วยความเสียใจทำให้กิ๊ปซี่และพวกคนงานอ้าปากเหวอเมื่อเห็นคน

ตัวเล็กร้องไห้แบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เพราะเธอจะมาแย่งพ่อไปจากพวกเรา จะมาแทนที่แม่พวกเรายังไงล่ะ ถึงได้เจอดี”วันเดินนำทู

และทรีเดินเข้ามาว่าฟางที่กำลังยืนร้องไห้อยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ไม่เคยคิดจะแย่งพ่อของน้องๆเลยนะ/หยุด ไม่ต้องมาเรียนพวกเราว่าน้อง ชั้นไม่มีพี่อย่างเธอ ยัย

เอ๋อ มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยนะ ที่นี่ไม่ต้องรับคนอย่างเธอ”ฟางร้องไห้หนักกว่าเดิมเมื่อถูก

กล่าวหาทำให้วันที่ตกใจและไม่ชอบขี้หน้าฟางอยู่แล้วก็โวยวาหนักกว่าเก่าก่อนที่จะพุ่งเข้าไปผลัก

ร่างบางอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

“หยุดก่อเรื่องได้แล้วนะวัน”ป๊อปปี้เห็นฟางร้องไห้จ้าและลูกชายกำลังผลักฟางอย่างแรงจนเซก็พุ่ง

เข้ามาแล้วดึงฟางไปไว้ข้างหลัง

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมพ่อต้องสนใจเค้าด้วยทั้งๆที่พวกเราเป็นลูกของพ่อป๊อปนะคะ พ่อป๊อปไม่รักพวกเราแล้วใช่มั้ย

คะ”ทูเห็นป๊อปปี้ห่วงใยและปัดคราบแป้งบนหัวให้กับฟางก็ไม่พอใจก่อนที่จะว่าขึ้นบ้าง

 

 

 

 

 

“พ่อยังรักพวกเราเหมือนเดิมนะครับ แต่พ่อไม่ชอบที่ลูกของพ่อทั้ง3หาเรื่องแกล้งของขวัญเค้าแบบ

นี้”ป๊อปปี้ตอบ

 

 

 

 

 

“ทำไมพ่อป๊อปต้องปกป้องยัยนี่ด้วย หรือว่าจริงพ่อป๊อปไม่รักพวกเราแล้ว”ทรีน้องเล็กสุดก็ร้องไห้

ออกมาแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าร้องสิครับลูกพ่อ พ่อไม่ใช่ไม่รักพวกเรา แต่พี่ของขวัญเค้าไม่สบาย ความจำเสื่อมจำตัวเองไม่

ได้แบบนี้เท่ากับเค้าไม่มีใครที่ไหนที่รู้จักแถวนี้เลยนะครับ พ่อเป็นคนช่วยชีวิตเค้าพ่อก็ต้องดูแลพี่

เค้าจนกว่าจะหาย อย่าร้องไห้แยสิครับ พ่อน่ะรักพวกเรามากนะครับอย่าน้อยใจแบบนี้สิ เราเองก็

เหมือนกันนะวัน ทู เป็นเจ้าบ้านแท้ๆทำไมต้องหาเรื่องแกล้งพี่เค้าด้วย อย่าคิดนะพ่อไม่รู้ว่าฝีมือสีใน

ห้องพี่ของขวัญเป็นฝีมือพวกเรา วันนี้พวกเราต้องไปทำความสะอาดห้องพี่ของขวัญเค้าคืนให้พี่เค้า

เข้าใจมั้ยครับ”ป๊อปปี้รีบอธิบายให้ทุกคนเข้าใจและดุลูกของเขาเล็กน้อย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เข้าใจ พวกเราไม่ชอบยัยนี่ ยัยนี่เข้ามาพ่อป๊อปก็เอาแต่โอ๋ยัยนี่ เอายัยนี่ไปซื้อของในเมือง ยัยนี่

ก็หลงมาเหมือนกันแท้ๆแต่พ่อป๊อปดูแลดียิ่งกว่าเจ้าหมูหลงซะอีก ถ้าพ่อจะโอ๋ยัยนี่ล่ะก็ วันนี่ล่ะจะไล่

ยัยนี่ แล้วก็จะหนีออกจากบ้าน”วันไม่พอยิ่งกว่าเดิมก็รีบโวยวาย

 

 

 

 

 

 

 

 “ใช่ ถ้าพ่อรักยัยนี่มากกว่าพวกเราทูก็จะหนีตามพี่วันไปอีกคน/ทรีด้วย”ทูและทรีไม่รอช้าก็รีบพูด

ออกมาและเห็นด้วยตามที่พี่ชายคนโตบอก

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันชักจะไปกันใหญ่ละนะเจ้าแฝด อย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่แบบนี้สิ”ป๊อปปี้ถอนหายใออกมา

ก่อนที่จะรีบดุลูกๆของเขา

 

 

 

 

 

“ใจเย็นๆก่อนนะคะทุกคน อย่าทะเลาะกันเลยค่ะ ของขวัญไม่เป็นไรค่ะ อย่าทะเลาะกันเลยนะ

คะ”ฟางเห็นป๊อปปี้จะทะเลาะกับลูกก็รีบดึงแขนรั้งป๊อปปี้ไว้เพื่อห้ามไม่ให้ป๊อปปี้ทะเลาะกัน ป๊อปปี้

ถอนหายใจออกมาหงุดหงิดแล้วเดินออกไป ฟางตกใจไม่รอช้ารีบวิ่งตามป๊อปปี้ไปทิ้งให้พวก วัน ทู

ทรี มองตามอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

 

“เห็นมั้ยล่ะคะพี่กิ๊ปซี่บอกแล้วว่าพ่อคุณๆต้องเห็นยัยนั่นดีกว่าดูสิคะนป่านนี้ยังไม่ไล่ออกไปอีก เรา

ต้องกดดันเพิ่มกว่าเดิมนะคะ”กิ๊ปซี่ไม่รอช้ารีบพูดให้ท้ายและใส่ไฟเรื่องของฟางให้กับแฝด3ทันที่ที่

ป๊อปปี้เดินออกไปแล้วทำให้เด็กแฝดทั้ง3ไม่พอใจและไม่ชอบใจฟางไปอีก

 

 

 

 

 

 

ไรเตอร์ว่ามันต้องหมดยุคคู่PFแล้วเเน่ๆ ดูสิ หายหมดอ่าาาา