เจ้าสาวบ้านไร่

 
 
 
 
 
 
 
“เฟย์ เฟย์ฟื้นแล้ว”
 
 
 
 
ปี๊บๆ
 
 
 
 
 
เครื่องช่วยหายใจดังขึ้นและมือเล็กของเฟย์เริ่มกระตุกทำให้เขื่อนที่กุมมือเฟย์ร้องออกมาอย่างดีใจ
แล้วรีบออกไปเรียกหมอมาดูอาการเช่นเดียวกับโฟร์ที่ฟื้นขึ้นแล้วแก้วก็รีบไปออกไปตามหมอก่อน
ที่จะโทรบอกคนรักทันที
 
 
 
 
 
 
 
“เฟย์เป็นยังไงบ้างลูกเจ็บตรงไหนรึเปล่า นี่ต้องเช็คสมองอีกมั้ย ถ้าต้องเช็คสมองพ่อจะไปเอาเรื่อง
ไอ้คนทำร้ายเรา ต่อให้เข้าคุกไปแล้วพ่อก็จะจัดการให้ถึงที่สุด พ่อจะให้ทหารในกองร้อยไปจัดการ
มัน”พ่อของเฟย์รีบพูดเมื่อเฟย์ฟื้นขึ้นแล้ว
 
 
 
 
 
 
“น้องเฟย์จ้ะ เป็นยังไงบ้างไหวมั้ย เอาแบบนี้มั้ยๆหลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้วเราไปเกาหลี
มั้ย ไปพักผ่อน จากเคราะห์ร้ายแบบนี้ ไปกันทั้งครอบครัวเลย”จงเบที่เข้ามาหาเฟย์พร้อมกับพ่อ
ของเฟย์ก็พูดขึ้นทำให้เขื่อนที่แวะมาหาชะงัก
 
 
 
 
 
 
“เฟย์ยังไม่อยากไปไหนค่ะพี่จงเบ ตอนนี้เพื่อนของเฟย์เค้ามีเรื่องอยู่เฟย์จะอยู่กับพวกเค้า/อะไร
กันอยู่ด้วยก็มีแต่เรื่องแต่ซวยตลอด เราเจ็บตัวแบบี้ก็เพราะไปช่วยเพื่อนจนโดนลอบทำร้าย นี่พ่อ
อยากให้เราเลิกยุ่งกับคนไร่นี้ได้มั้ยเฟย์ แต่งงานกับไอ้เลขาไร่นั่นมาก็แล้วแล้วไปไม่รอด พอหย่า
แล้วมาเจอเคราะห์แบบนี้อีก นี่พ่อจะอกแตกตายอยู่แล้วนะ”เฟย์ตอบก่อนที่พ่อของเฟย์จะโวยวาย
ไม่หยุด
 
 
 
 
 
 
“แต่พ่อก็ยังไม่อกแตกตายนี่คะ เฟย์ไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆเมื่อกี้แก้วมาเยี่ยมเฟย์เค้าก็บอกว่า
คนร้ายตัวจริงถูกจับตัว ส่วนคนสั่งลอบทำร้ายก็ชิงฆ่าตัวตายไปแล้ว มันก็จบแล้วนะคะ”เฟย์ถอน
หายใจแล้วเถียงพ่อ
 
 
 
 
 
 
 
“เออ ช่างมันนั่นล่ะ แต่ยังไงพ่อก็อยากให้เฟย์ออกมากคนพวกนั้นเพราะว่า เราจะหมั้นกับผู้กองจง
เบแล้วนะ/อะไรนะครับคุณพ่อ ผมไม่ยอมนะ คุณพ่อจะเอาเมียผมไปหมั้นกับคนอื่นแบบนี้ไม่ได้นะ
ผมรักของผมนะพ่อ”พ่อของเฟย์ตอบก่อนจะรีบเปลี่ยนประเด็นนั่นทำให้เขื่อนที่แอบฟังอยู่นั้นออก
มาจากที่ซ่อนแล้วโวยวาย
 
 
 
 
 
 
“อะไรกันไอ้เขื่อน ไม่ต้องมาพูดแบบนี้เลยนะหย่ากันไปแล้ว ไม่นับว่าลูกสาวชั้นเป็นเมียแกโว่ย
อะไรกัน จะมาหวงทำไม ในเมื่อตอนแต่งกันไปก็ดีแต่ทะเลาะกันประจำ หลานก็ไม่มีให้ชั้น เถียง
ชั้นทุกวัน แบบนี้ใครจะไปทน ดูอย่างผู้กองจงเบเขาสิ รู้จักนอบน้อมกับผู้ใหญ่มีสัมมาคาราวะ”พ่อ
ของเฟย์โวยวายต่อ
 
 
 
 
 
 
“อ้าว ถ้าจะหมั้นกับแบบนี้ถ้าเฟน์ป่องขึ้นมาแล้วผู้กองจงเบจะรับได้หรอครับที่พรากพ่อพรากลูกไป
แบบนี้น่ะ”เขื่อนพูดตามตรงทำให้ทุกคนตกใจ
 
 
 
 
 
 
“ไอ้พี่เขื่อน พูดบ้าอะไรของพี่น่ะ ใครท้อง”เฟย์หน้าแดงก่อนจะรีบว่าเขื่อน
 
 
 
 
 
 
 
“รึว่าไม่จริง ก็เรานอนด้วยกันหลังจากหย่ามาตั้งหลายครั้งนะ และพี่ก็มั่นใจว่าน้ำเชื้อพี่แรงด้วย
เดี๋ยวเฟย์ก็ท้อง ไม่รู้ล่ะ ถ้าเฟย์ท้องนะ ผมไม่ยอมยกลูกเมียให้กับใครง่ายๆหรอก อยากแต่งงาน
ใหม่เขื่อนก็ยอม แต่ค่าสินสอดเขื่อนไม่ให้ได้มั้ย เพราะให้ไปแล้วรอบนึงละนะ เก็บเงินมาให้อีก
รอบคงไม่ไหว เอาไว้พอมีน้องคุณพ่อค่อยให้เงินขวัญถึงหลานแทนนะครับ”เขื่อนพูดรัวๆไม่ยั้ง
ทำให้พ่อของเฟย์และจงเบอึ้งแย้งไม่ทัน
 
 
 
 
 
 
“ดะได้ไง หย่ากันแล้ว ชั้นไม่ยอมหรอ/พ่อ ผมอาจจะเข้ากับพ่อไม่ได้ แต่ผมรักลูกสาวคนนี้ของ
พ่อจริงๆนะครับ รักมากจนไม่อยากปล่อยให้ใครไปอีกแล้ว”พ่อเฟย์โวยวายก่อนที่เขื่อนจะพูดออก
มาตามตรงทำให้เฟย์ที่นั่งอยู่และหน้าแดงใจเต้นรัวเมื่อเจออดีตสามีมาสารภาพรักตรงๆอีกครั้ง
เพราะตั้งแต่หย่ากันมา เขาและเธอก็ชอบทะเลาะกัน แขวะกันไปมาตลอด
 
 
 
 
 
 
“พี่มาไม้ไหนกันแน่เนี่ยพี่เขื่อนเฟย์งงไปหมดแล้วเนี่ย ถ้ารักกันก็ต้องยอมกันสิ ไม่งั้นก็ไม่มีปัญหา
จนต้องหย่ากันหรอก”เฟย์พยายามตั้งสติแล้วถามเขื่อน
 
 
 
 
 
 
“เฟย์พี่ขอโทษ ที่ในอดีตที่พี่ไม่อดทนพอที่จะปรับตัวอยู่กับเรา พี่อาจจะอีโก้สูงแล้วทำให้พ่อเรา
ไม่โอเคกับพี่ แต่พอเราหย่ากันเฟย์รู้มั้ย ไม่มีวันไหนเลยที่พี่ไม่คิดถึงเรา พี่รักเรานะ พี่ยังอยาก
กลับไปใช้ชีวิตคู่กับเรา เหตุการณ์ที่ผ่านมามันทำให้พี่รู้ว่าพี่ควรจะต้องทำอะไรเพื่อให้เรากลับมา พี่
ไม่อยากเสียเราไปอีกแล้วนะ พี่รักเฟย์นะ ให้โอกาสพี่ได้มั้ย”เขื่อนเดินไปกุมมือเฟย์แล้วพูดความ
ในใจออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ พ่อว่ายังไงล่ะคะ/ก็ถ้ามาขอโทษกัน มาทำให้เห็นว่ารักลูกสาวชั้นเสมอไม่เปลี่ยนแปลงแค่นี้
ชั้นก็เชื่อแล้วล่ะว่ายังรักกัน ก็แล้วแต่ลูกนะเฟย์ ว่าลูกยังรักรึเปล่า ไปกันเถอะจงเบ เดี๋ยวเราไปรับ
หนูจินนี่แฟนเราที่สนามบินไม่ทัน”เฟย์อึกอักก่อนจะถามพ่อตนเอง พ่อเฟย์นิ่งสักพักก่อนท่ะพูดต่อ
ทำให้เขื่อนและเฟย์อึ้งที่รู้ว่าจงเบนั้นคือคนที่พ่อเธอให้มาลองใจเขื่อนนั่นเอง
 
 
 
 
 
 
 
“กลับมาได้มั้ยเฟย์ เราเริ่มต้นใหม่อีกครั้งเถอะนะ พี่ยัง อื้ออ”เมื่อพ่อเฟย์กับจงเบออกไปแล้วเขื่อน
ขยับตัวมานั่งข้างเฟย์แล้วพูดต่อ แต่ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกร่างบางของเฟย์ดึงเขื่อนไปบดจูบทันที
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ รอตั้งนานกว่าจะพูดออกมานะคนบ้า”เฟย์ถอนจูบออกมาแล้วพูดทำให้เขื่อนยิ้มออกมาอย่าง
ดีใจที่เฟย์ยังคิดเหมือนกันกับเขา ก่อนที่จะดึงเฟย์ไปกอดแน่นด้วยความรัก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 “แม่โฟร์ฟื้นแล้วพวกเราคิดถึงแม่โฟร์มากเลยรู้มั้ยครับ/ใช่ๆ ฮือๆอย่าหลับทิ้งพวกเราไปนานๆแบบ
นี้อีกนะคะ”วัน ทู และทรีวิ่งไปกอดโฟร์และร้องไห้ หลังจากที่โฟร์ฟื้นขึ้นมาและตรวจดูอาการก่อน
ที่จะถูกนำมาพักฟื้นที่ห้องผู้ป่วยพิเศษเพื่อดูอาการ
 
 
 
 
 
 
“นี่ แล้วนายจะร้องไห้ตามลูกๆทำไมล่ะยะ ชั้นยังไม่ตาย”โฟร์ลูกผมลูกๆด้วยความเอ็นก่อนจะรีบว่า
ธามไทที่ยืนร้องไห้อยู่
 
 
 
 
 
 
“ก็คนมันดีใจนิ รู้บ้างมั้ยว่าอาทิตย์นึงที่เธอหลับแบบนี้มันทรมานมากเลยนะ ถ้าเธอเป็นอะไรไปชั้น
จะอยู่ยังไงล่ะ”ธามไทพูดพลางปาดน้ำตา ทำให้โฟร์ที่ได้ยินเช่นนั้นก็หน้าแดงจัด
 
 
 
 
 
“บะ บ้า พูดอะไรของนาย คนอยู่ในห้องตั้งเยอะแยะนะ”โฟร์เขินจัดก่อนที่จะอึกอักแล้วตอบธาม
ไทเสียงดังพลางมองไปรอบๆห้องที่ทุกคนอยู่
 
 
 
 
 
“คนเยอะคนน้อยมันไม่สำคัญหรอกก็ชั้นเกือบเสียเธอไปแล้วทั้งคนนะ ชั้นไม่อยากเสียเธอไป
ตลอดกาลหรอกนะโฟร์ ชั้นเคยรักเธอยังไงชั้นก็ยังเหมือนเดิม พยายามจะลืม แต่สุดท้ายกลับไม่
เคยลืมเธอไปจากใจ ชั้นขอโทษที่เคยทำลายชีวิตเธอ แต่เธอได้โปรดให้อภัยชั้นเถอะนะ ชั้นจะมี
วันทำร้ายเธออีก”ธามไทสารภาพความริงในใจออกมาทำให้โฟร์ใจเต้นรัว
 
 
“แต่ว่า นายแต่งงานกับยัยฟางไปแล้วนะ มันเป็นไปไม่ได้หรอก”โฟร์พูด
 
 
 
“มันเป็นไปได้สิ ถ้าชั้นกับธามไทเราหย่ากัน/ฟาง”ฟางเดินเข้ามาในห้องแล้วพูดขึ้นพร้อมกับชูใบ
หย่าทำให้โฟร์อึ้งเมื่อเจออดีตเพื่อนรักอีกครั้งจังๆ
 
 
 
“เราแต่งงานเพียงเพราะความเหมาะสม มันไม่ได้เกิดจากความรักเลยสักนิด ธามชอบเธอมาตั้ง
นานแล้วนะ แต่เพราะตอนนั้นชั้นเองที่อยากเอาชนะและตอนนั้นชั้นเองที่หูเบา ทำให้หน้ามืดหลง
ทำร้ายเธอ ทำร้ายหลานที่น่ารักของชั้น ชั้นทำเลวไว้มาก ชั้นอยากจะขอให้เธอให้อภัยคนเลวๆคน
นี้ได้มั้ย”ฟางพูดก่อนที่จะนั่งลงข้างๆโฟร์และขอร้องให้เธอให้อภัย
 
 
 
 
“นี่ ไม่มีเพื่อนคนไหนที่เวลาเพื่อนมาขอโทษเค้าจะไม่ให้อภัยหรอกนะ/โฟร์ ฮึก”โฟร์ยิ้มออกมา
ก่อนจะพูดต่อ ทำให้ฟางอึ้งก่อนที่ทั้งคู่จะสวมกอดและร้องไห้ออกมาเมื่อทิฐิและความไม่เข้าใจถูก
ทำลายลงไปแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
“พวกเราจะหย่ากันแล้ว เธอเองก็ให้โอกาสธามไทด้วยได้มั้ย เพราะธามเค้ารักเธอนะ”ฟางพูดขึ้น
พลางหันไปมองธามไทที่ยืนตรงข้ามอีกฝั่งของเธอ เธอรู้ดีกว่าผู้ชายอย่างธามไทยอมเสียสละทุก
อย่างได้แบบนี้เพราะว่าเขารักโฟร์มากนั่นเอง
 
 
 
 
 
“ตอนนี้ชั้นขอไม่ให้คำตอบได้มั้ย”โฟร์สบตากับธามไทแล้วพูดทำให้ธามไทแอบซึมลงไปที่โฟร์ยัง
ปิดใจไม่เปิดใจให้เขา
 
 
 
 
 
 “ชั้นรู้ ว่าตั้งแต่เธอมาอยู่กับพี่ชั้น เธออ่อนโยนขึ้นตั้งเยอะเลยนะ เธอไม่ใช่เจ้าหญิงน้ำแข็ง หรือ
ผีดิบไม่มีหัวใจสักหน่อย เธอน่ะ มีความรัก และหัวใจของเธอก็อยู่กับพี่ชั้นนะ”โฟร์ผละฟางออก
จากอ้อมกอดแล้วพูดต่อทำให้ฟางหน้าแดงจัด
 
 
 
 
 
 
 “แต่เค้าคงไม่อยากอยู่กับคนใจร้ายแบบชั้นอีกแล้วล่ะ”ฟางนึกถึงป๊อปปี้ที่หายหน้าไปหลังจากที่
จัดการเรื่องราวต่างๆเรียบร้อยแล้ว เธอโทรหาป๊อปปี้ชายหนุ่มก็ไม่รับสาย พยายามไปหาที่ไร่ชาย
หนุ่มก็ไม่ยอมออกมาอยู่ พอบุกเข้าไปหาที่ห้องทำงานก็พบว่าป๊อปปี้กลับหนีออกไปอีกทางและ
ไม่ออกมาพบเธอ พอจะมารอที่บ้าน ป๊อปปี้ก็เลือกไปนอนที่โรงแรมในตัวเมืองแทนการกลับบ้าน
 
 
 
 
“หรือว่า วันนั้นพ่อต้องสั่งป๊อปปี้ไม่ให้เจอกับเราแน่ๆ”ฟางเริ่มสันนิษฐานถึงสาเหตุต่างๆขึ้นมา
 
 
 
 
 
“นี่อย่าพึ่งตีโพยตีพายไปสิ เมื่อกี้ตอนชั้นฟื้น ชั้นให้แก้วโทรหาพี่ป๊อปแล้ว รายนั้นกำลังจะมา เธอก็
เคลียร์กับพี่ป๊อปให้มันชัดเจนไปเลยสิ ไม่ต้องค้างคาอะไรอีกแล้วโอเคมั้ย นี่ทุกคน จะนั่งเฉยกัน
ทำไมล่ะ อย่าให้ฟางออกไปจากห้องนะไปดักเอาไว้สิ”โฟร์พูดแล้วยิ้มให้กับฟาง ฟางชะงักไม่ตอบ
แล้วจะเดินหนีโฟร์ไม่รอช้าสั่งธามไท วัน ทูและทรีดักฟางเอาไว้ทันที
 
 
 
 
 
 
“โฟร์เป็นยังไงมั่งฟื้นแล้ว เจ็บตรงไหนรึแปล่า/พ่อป๊อปมาพอดี อยู่นี่รอแม่โฟร์ก่อนนะฮะ”ป๊อปปี้รีบ
มาหาโฟร์ก็พบว่าในห้องมี3แฝดนั่งเล่นอยู่3คน“พ่อธามเค้าพาแม่โฟร์ลงไปตรวจร่างกายชั้นล่างค่ะ
/วัน ทู ทรีอยากกินขนมอ่ะ เราลงไปหาขนมกินกันเถอะ พ่อป๊อปไม่ต้องตามมา อยู่นี่ล่ะเผื่อแม่โฟร์
กลับมา”ทูและทรีช่วยวันพูดก่อนที่3แฝดจะรีบวิ่งออกไปจากป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
 
“แล้วไหงเราต้องมาอยู่นี่คนเดียวด้วยล่ะเนี่ย”ป๊อปปี้ส่ายหน้าช้าๆแต่ไม่ได้ติดใจอะไรนั่งลงที่โซฟา
และอ่านหนังสือฆ่าเวลา
 
 
 
 
 
“เค้าคงอยากให้นายกับชั้นเราอยู่เคลียร์กันให้รู้เรื่องล่ะมั้งถึงทำแบบนี้”ฟางเดินออกมาจากที่ซ่อน
เดินมาหาป๊อปปี้แล้วพูด
 
 
 
 
 
“มาเยี่ยมโฟร์หรอ โฟร์ไม่อยู่เดี๋ยวสักพักคงมา เอ่อ ไม่มีอะไรชั้นไปนะ”ป๊อปปี้เงยหน้ามาเจอฟาง
ชะงักก่อนที่จะลุกขึ้น
 
 
 
 
 
“นี่ ไม่ได้นะ ชั้นไม่ให้นายไป ป๊อปปี้ นายเป็นอะไรของนาย ทำไมถึงเย็นชาใส่ชั้นแบบนี้ นี่มันเรื่อง
บ้าอะไรกัน ตอนที่เกิดเรื่งของมด เรายังดีต่อกันเลย แล้วนี่ทำไมอยู่ดีๆนายก็หลบหน้าชั้นล่ะ ชั้นไป
ทำอะไรให้นายไม่พอใจอีก นายก็บอกชั้นมาสิอย่าทำแบบนี้เลย หรือว่าเป็นเพราะพ่อชั้นไปพูด
อะไรขู่นายใช่มั้ยป๊อปปี้”ฟางรีบรั้งแขนป๊อปปี้ไว้ก่อนที่จะโวยวายไม่เข้าใจ
 
 
 
 
 
“พ่อของเธอไม่ได้ขู่อะไรชั้นนิ ช่วงนี้ชั้นยุ่ง ไม่มีเวลาว่างที่จะมาเจอเธอหรอกนะ ทำไมเธอไม่กลับ
กรุงเทพไปล่ะ”ป๊อปปี้ตอบ
 
 
 
 
 
“ยุงหรอ ทั้งที่ชั้นบุกไปหานาย นายก็หนีชั้น ป๊อปปี้ นายเกลียดชั้นมากเลยงั้นหรอ เกลียดชั้นทั้งๆ
ที่ชั้นจำเรื่องราวตอนชั้นเป็นของขวัญของนายได้หมดแล้วเนี่ยนะ”ฟางมองหน้าป๊อปปี้ก่อนที่จะเริ่ม
พูดอย่างตัดพ้อ นี่เขากำลังโกหกเธออยู่ เธอรู้
 
 
 
 
 
 
“อะไรนะ ความจำกลับมาแล้วจริงสิ งั้นก็ยินดีด้วยนะที่จำได้”ป๊อปปี้อึ้งก่อนที่จะพยายามปรับสีหน้า
ปกติแล้วถามฟาง
 
 
 
 
 
“นี่ป๊อปไม่รู้สึกอะไรเลยงั้นสิ ที่ฟางจำเรื่องราวของเราได้แบบนี้แสดงว่าป๊อปไม่รักฟางแล้วสินะ ที่
ไม่อยากเจอหน้ากันเพราะว่าไม่อยากเจอกันแล้วนิ ก็ดี งั้นไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวฟางจะไปจากชีวิ
ตป๊อปเองก็ได้ ไม่มาให้เห็นหน้าอีกแล้ว แต่ขอไว้อย่างนะ ว่าไม่ต้องไปขัดขวางเรื่องของโฟร์กับ
ธามไทเค้า ให้เค้าเลือกเองว่าจะเริ่มต้นใหม่กัน รึว่าจะปล่อยไว้แบบนี้ ลาก่อน ป๊อปปี้”ฟางเห็น
ป๊อปปี้ไม่สนใจตัวเองก็ยิ้มออกมาเศร้าๆก่อนที่จะพูดขึ้นแล้วเดินหนีไปจากป๊อปปี้ที่กำลังจะอ้าปาก
พูดแต่ก็ไม่ทันก่อนจะถอนหายใจจแล้วกดโทรศัพท์โทรออกทันที
 
 
 
 
 
 
“แน่นะฟาง ว่าจะบินไปลอนดอนเป็นเดือนๆแบบนี้คนเดียวน่ะ”หลายวันต่อมา โทโมะและแก้วที่มา
เยี่ยมฟางที่บ้านก็แปลกใปนตกใจที่เห็นฟางตัดสินใจไปใช้ชีวิตอยู่ที่ลอนดอน
 
 
 
 
“นี่อย่าบอกนะว่าเธอเฮิร์ทเรื่องไอ้ป๊อปจนไม่อยากจะอยู่ที่ไทยอีกแล้วน่ะ”แก้วถาม
 
 
 
“เห้อ ใช่ ชั้นเฮิร์ทเรื่องของเพื่อนเธอนั่นล่ะทั้งๆที่ความทรงจำกลับมาแล้วแท้ๆแทนที่จะได้คืนดีกัน
อย่างที่คิด ป๊อปปี้เป็นอะไรไม่รู้ ชอบหลบหน้า หนีหน้ากัน ถามอะไรก็ไม่ตอบ แบบนี้มันก็ชัดเจน
แล้วนี่ว่าเค้าเกลียดฟางที่เป็นนางมารร้าย ที่ชอบทำร้ายชอบก่อเรื่องให้เขากับครอบครัว และความ
เป็นของขวัญมันก็ไม่สามารถลบล้างความผิดได้เลย มันถึงเวลาแล้วที่ฟางจะต้องพอ แล้วพักเพื่อ
เริ่มต้นใหม่สักที พี่โทโมะฟางฝากดูแลพ่อกับธุรกิจด้วยนะคะถ้าฟางทำใจได้ฟางจะกลับมาช่วยพี่
บริหารธุรกิจนะคะ”ฟางถอนหายใจออกมาแล้วพูดตามตรงแกมตัดพ้อก่อนที่จะเดินขึ้นบ้านไปทำให้
แก้วและโทโมะมองตามด้วยความสงสารฟางเป็นอย่างมากก่อนที่ทั้งคู่จะรีบโทรรายงานเรื่องของ
ฟางให้กับป๊อปปี้ทราบทันที
 
 
 
 
 
“ถ้าไปถึงทางนั้นก็บอกพ่อด้วยละกัน วันนี้พ่อไม่ว่างไปส่งเราที่สนามบินนะ/ค่ะ พ่ไม่ว่างไปส่งฟาง
ที่สนามบิน ฟางเองก็ชินกับการที่พ่อไม่มาส่งแล้วล่ะค่ะ”เมื่อถึงวันเดินทางนายไพศาลพูดขึ้นเมื่อ
เห็นฟางหิ้วกระเป๋าลงมาก่อนที่ฟางจะรีบตอบ
 
 
 
 
 
“ถึงชั้นจะเห็นเรื่องธุรกิจสำคัญกว่าเรื่องครอบครัวก็จริงนะ แต่ชั้นก็รักแก และครั้งนี้ชั้นก็มั่นว่าชั้นไม่
ตัดสินใจผิดแน่นอน เอาล่ะ รถมาละรีบไปซะสิเดี๋ยวก็ตกเครื่องหรอก”นายไพศาลมองหน้าฟางนิ่งๆ
แล้วพูดขึ้นก่อนที่จะไล่ฟางไปขึ้นรถทันที
 
 
 
 
 
“นี่นายเป็นคนขับรถใหม่หรอ แล้วลุงโชคไปไหนแล้วล่ะทำไมแกไม่มาขับรถให้กับชั้นเหมือนเดิม/
ลุงโชคต้องไปส่งคุณท่านครับ คุณหนูคงไม่รังเกียจนะครับที่ผมป่วยแล้วใส่ผ้าปิดปากแบบนี้”ฟาง
แปลกใจที่เห็นคนขับรถที่แปลกไปและสวมหมวกไหมพรมมีผ้าปิดปากกับแว่นกันแดดสวมอยู่
เพราะคนเธอจำได้ว่าคนขับรถคนเก่านั้นเป็นลุงแก่ๆรูปร่างอ้วน แต่คนขับรถคนนั้นตอบขึ้นทำให้ฟาง
ชะงักกับน้ำเสียงที่คุ้นหูแต่ไม่ติดใจอะไรก่อนที่จะไม่พูดอะไรต่อและเหม่อมองไปที่หน้าต่าง
รถยนต์
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวนะ นี่มันไม่ใช่ทางไปสนามบินนี่ นี่นายจะพาชั้นไปไหน จอดรถเดี๋ยวนี้นะ”แต่ฟางต้องแปลก
ใจที่รถของเธอไม่ได้ไปทางสนามบิน แต่ขับออกไปนอกเมืองและจะออกต่างจังหวัดก็เริ่มโวยวาย
ทันทีแต่คนขับรถคนเดิมกลับนิ่งไม่สนใจฟาง
 
 
 
 
 
 
“นี่พูดไม่รู้เรื่องรึไงว่าชั้นจะไปสนามบิน กลับรถเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่กลับรถชั้นจะลงตรงนี้เดี๋ยวนี้แหล่ะ/
คุณหนูไม่มีทางลงจากรถขณะที่รถมันกำลังขับแบบนี้หรอก”ฟางโวยวายไม่พอใจก่อนที่คนขับรถ
จะเหล่มองฟางผ่านกระจกหลังแล้วพูดต่อ
 
 
 
 
 
 
“อ๋อ นี่คิดว่าชั้นไม่กล้ารึไง/เห้ย จะทำอะไรน่ะ”ฟางไม่ยอมแพ้คนขับรถแปลกหน้าคนนี้จึงตัดสินใจ
เปิดประตูรถก่อนที่คนขับรถจะรีบขับเข้าช้างทางทำให้ฟางอาศัยจังหวะลงรถได้ก็รีบวิ่งหนี แต่คนขับ
รถคนนั้นรีบวิ่งไปคว้าตัวฟางทันที
 
 
 
 
“ปล่อยชั้นนะ อื้อๆ/เห้อ เธอเองอยากบังคับให้ชั้นใช้เองนะ”ฟางดิ้นไปมาในอ้อมกอดก่นที่จะถูก
ผ้าเช็ดหน้าสีขาวโปะลงที่จมูกของเธอ ก่อนที่จะสลบลงไปในอ้อมกอดของคนขับรถคนดังกล่าว
พร้อมกับได้ยินเสียงของคนขับรถพูดประโยคสุดท้าย
 
 
 
 
 
 
 
“อื้อ อะไรกันเนี่ยทำไมมาจับชั้นปิดตาแบบนี้ ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ ใครก็ได้ช่วยชั้นด้วยค่ะ”เมื่อฟาง
รู้สึกตัวก็ต้องตกใจเมื่อเธอรู้สึกได้ว่ามีผ้ามามัดปิดตาเธออยู่ และแขนขาก็ถูกมัดไว้ก็เริ่มกลัวก่อนที่
จะร้องโวยวายลั่นเพื่อขอความช่วยเหลือ
 
 
 
 
 
“ร้องเสียงดังโวยวายแบบนี้ อยากให้ช่วยอะไรรึเปล่าจ้ะคนสวย/สวยบ้าบออะไรล่ะ ปล่อยชั้นเดี๋ยว
นี้นะ นี่นายเป็นพวกเดียวกับไอ้คนขับรถโจรห้าร้อยนั่นสินะ งั้นนี่ก็คงเป็นการเรียกค่าไถ่ใช่มั้ย งั้นก็
ปล่อยชั้นซะแล้วอยากได้เงินเท่าไหร่ก็บอกชั้นมา เดี๋ยวชั้นจะโอนเข้าบัญชีทีหลัง”เสียงของชายคน
หนึ่งที่คุ้นหูฟางอีกแล้วดังขึ้นก่อนที่ฟางจะรีบต่อรองขอให้ปล่อยตัวเธอ
 
 
 
 
 
“หึหึหึ กะอีแค่เงิน พวกเราไม่อยากได้หรอก แต่พวกเราอยากได้อย่างอื่นมากกว่า สวยๆแบบนี้เอา
ไปทำอะไรได้ตั้งเยอะ มากกว่าเงินธรรมดาๆซะอีก”ชายคนนั้นพูดก่อนที่จะดึงฟางที่นั่งอยู่ให้ลุกขึ้น
ฟางตกใจพยายามร้องโวยวายขัดขืนไม่ยอม
 
 
 
 
 
“ไม่นะ อย่ามาทำอะไรรุ่มร่ามอย่างนี้กับชั้นนะ ชั้นมีคนรักอยู่แล้วนะ”ฟางร้องโวยวายออกมาก่อนที่
จะรีบพูดต่อ
 
 
 
 
 
“คนรักงั้นหรอ เห็นคุณท่านบอกว่าคุณหนูหย่ากับคุณธามไทแล้วก็โสดไม่มีใคร จะมีคนรักได้ไง
ล่ะ”เสียงคนขับรถที่ับฟางคนเดิมก็พูดขึ้น
 
 
 
 
 
“มีสิ ชั้นมีคนรักของชั้นอยู่จริงๆนะ เค้าเป็นพ่อเลี้ยงอยู่ปากช่องเรารักกันมากพวกแกอย่าคิดมาลอง
กับเค้าเพราะลูกน้องเค้ามีเยอะ ลองพวกแกทำอะไรชั้นดูสิ ป๊อปปี้เค้าไม่มีวันปล่อยพวกแกไว้
แน่”ฟางได้ยินเช่นนั้นก็รีบพูดถึงป๊อปปี้ขึ้นมา
 
 
 
 
 
“มีคนรักอยู่แล้ว แล้วก็ชื่อป๊อปปี้งั้นหรอ หึหึ”เสียงของคนขับรถคนเดิมก็พูดขึ้นแล้วหัวเราะออกมา
ทำให้ฟางยิ่งดิ้นไปมา แต่แล้วเธอเริ่มรู้สึกไดว่าที่มือเธอถูกแก้มัดออกมาก็ไม่รอช้ารีบเปิดผ้าปิดตา
ออกแล้วต้องแปลกใจที่ไม่เห็นมีใครอยู่ในห้องนั้นกับเธอ แล้วคนที่เฝ้าเธอกับคนขับรถที่เธอพูด
ด้วยเมื่อกี้ล่ะ ว่าแล้วฟางไม่รอช้ารีบแก้มัดตัวเองเป็นอิสระแล้วรีบออกมาทันที
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มันห้องในวิลล่าที่ปากช่องของชั้นนิ อะไรกันเนี่ย”ฟางออกมานอกห้องก็พบว่าตัวเองอยู่ที่วิลล่า
ที่ปากข่องเธอแล้วต้องแปลกใจเมื่อเห็นทางเดินประดับด้วยผ้าสีขาวและดอกกุหลาบสีขาวคล้าย
กับเครื่องบอกทางว่าเธอต้องเดินไปทางไหน
 
 
 
 
 
 
“ไร่ของป๊อปปี้”ฟางเดินตามทางที่ให้เดินมาเรื่อยๆจนมาหยุดที่ประตูรั้วกั้นระหว่างวิลล่าของเธอกับ
ไร่ของป๊อปปี้เอาไว้ก็แปลกใจ เพราะประตูนี้ถูกสร้างขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะตรงนี้มันคือกำแพงกั้น
ระหว่างไร่ของป๊อปปี้กับวิลล่าของเธอนี่นา
 
 
 
 
 
 
แอ๊ด
 
 
 
 
ฟางไม่รอช้าเดินไปที่ประตูพบว่าประตูไม่ได้ล้อคก็ดันประตูเข้าไปที่ไร่ป๊อปปี้หมายจะไปหาป๊อปปี้
เพื่อให้เขาช่วย
 
 
 
 
 
“นะ นี่มันอะไรกัน”แล้วฟางต้องอึ้งเมื่อเดินทะลุมาทางฝั่งไร่ของป๊อปปี้แล้วเห็นดอกกุหลายสีขาว
กับผ้าสีขาวประดับไปสุดทาง คล้ายกับงานแต่งงานของเธอกับป๊อปปี้ในครั้งก่อน ฟางเดินไปเรื่อยๆ
ก่อนท่ะมีเสียงดนตรีคลอดังขึ้นมา
 
 
 
 
 
“กว่าจะมา รู้มั้ยว่าสายมาแล้วนะพี่ของขวัญ/ใช่ๆ ปล่อยให้คนอื่นรอนานแบบนี้ต้องโดนทำโทษ/ไป
ดันเถอะฮะพี่ของขวัญ คนอื่นเค้ารออยู่นะ”เมื่อเดินไปอีกนิดก็พบวัน ทู และทรียืนยิ้มรออยู่ก่อน
ที่3แฝดจะรีบดึงมือฟางให้เดินไปด้วยกัน
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวนะ ก็ในเมื่อรู้แล้วว่าพี่ชื่อฟางแล้วจะยังเรียกของขวัญอีกทำไม แล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน กำลัง
ทำอะไรกันอยู่ นี่พี่ไม่มีเวลามาเล่นตลกอะไรกับคนที่ไร่นี้นะ พี่จะรีบไปขึ้นเครื่องเพื่อจะไป
ลอนดอนนะ”ฟางตั้งสติไม่โวยวายแล้วรีบถามทันที
 
 
 
 
 
 
“อย่าพึ่งถามมากเลยน่าเดินๆมากับพวกเราเถอะ/ใช่ค่ะ อีกนิดก็ถึงแล้ว”วันและทูกันไปมองฟาง
แล้วรีบพูดขึ้น
 
 
 
 
 
“และอีกอย่างที่พวกเรายังเรียกพี่ว่าพี่ของขวัญเพราะพวกเราอยากให้พี่เป็นของขวัญให้พ่อป๊อปยัง
ไงล่ะฮะ”ทรียิ้มแล้วพูดก่อนที่จะเดินพาฟางไปถึงลานแต่งงานที่จัดเหมือนเดิมแบบครั้งที่เธอกำลัง
จะเข้าพิธีแต่งงานกับป๊อปปี้ไม่มีผิด
 
 
 
 
“ป๊อปปี้ คุณพ่อ ทุกๆคน นี่มันอะไรกันน่ะคะ ฟางงงไปหมดแล้วนะ”ฟางเห็นป๊อปปี้ที่อยู่ในชุดเจ้า
บ่าวเดินเข้ามาหา แล้วหันไปมองรอบๆก็พบว่ามีนายไพศาล โทโมะ แก้ว เนโกะ เฟย์ เขื่อน ธาม
ไท โฟร์และลูกๆ3แฝดอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันหมด
 
 
 
 
 
“จะงงอะไรล่ะยัยฟาง จำงานแต่งงานตัวเองไม่ได้รึไง ว่าตอนที่เป็นของขวัญน่ะ กำลังจะเข้าพิธี
แต่งงานกับพี่ชั้น แบบนี้เด้ะ ไม่มีเปลี่ยน”โฟร์เห็นฟางทำหน้าไม่เข้าใจก็พูดขึ้นแล้วยิ้มนิดๆ
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
ฟางเดินไปใกล้ป๊อปปี้และง้างมือตบหน้าอย่างแรง
 
 
 
 
“ชั้นรู้ว่าตลอดเดือนกว่าที่ผ่านมาชั้นเย็นชาใส่เธอตลอดและยังพูดจาไม่ดีกับเธอ ไม่แปลกหรอกที่
เธอจะตบหน้าชั้น ชั้นไม่ว่าเธอหรอก อยากจะตบอีกก็ตบเลย ชั้นยอมรับ อื้อ”ป๊อปปี้ลูบแก้มตัวเอง
ที่ถูกตบแล้วพูดก่อนที่จะถูกฟางดึงไปจูบทันที
 
 
 
 
 
“คนบ้าทำไมทำกันแบบนี้ ตลอดเวลารู้ตัวบ้างมั้ยว่าทำให้คนอื่นเสียใจมากแค่ไหน ที่หายไป เย็น
ชาใส่กันแบบนั้น แล้วรู้บ้างรึเปล่าว่าฟางเสียใจนจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ลอนดอนแล้วนะ”ฟางถอน
จูบออกมาก่อนที่จะโวยวายออกมาไม่เข้าใจ
 
 
 
 
 
“ก็พอรู้ว่าจะไปลอนดอนก็เลยรีบจับตัวมาเลยไง/อะไรนะจับตัวมางั้นหรอ จริงสิ เล่าเรื่องทุกอย่าง
ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ทุกคนหมดเลย บอกฟางมาให้หมดทำไมเล่นอะไรพิเรนทร์แบบนี้เนี่ย”ป๊อปปี้
ยิ้มก่อนที่จะตอบออกมาทำให้ฟางชะงักก่อนที่จะรีบหันไปดุทุกคนที่อยู่ในงานที่ร่วมมือวางแผน
ลักพาตัวเธอมาแต่งงานในครั้งนี้
 
 
 
“ถ้าจะว่าใครก็ว่าพ่อแล้วกันที่เป็นคนคิดแผนพวกนี้ขึ้นมา ตอนแรกที่พ่อเรียกป๊อปปี้ไปคุยที่โรง
พยาบาลน่ะพ่อถามว่ารักฟางมานานแล้วใช่มั้ย ถ้ารักก็พิสูจน์ให้พ่อเห็นว่าตัวเขาเองจะสามารถดู
และปกป้องเราไปด้ตลอดชีวิตมั้ย เขายืนยันว่าเขารักลูกของพ่อคนนี้ก่อนที่พวกเจะตกลงเล่นละคร
กับฟางให้เหมือนว่าป๊อปปี้เองไม่ได้สนใจฟาง จริงๆแล้ว พ่อให้เค้ามาจัดการส่วนต่างๆของวิลล่า
ของเราที่คั่งค้างไว้และก็เตรียมเรื่องงานแต่งงานนี้ขึ้นมา เพราะพ่อคิดว่านี่คงจะเป็นงานแต่งงานที่
เราเต็มใจแต่งไม่ใช่แต่งเพราะหน้าที่และหน้าตาอีกแล้วล่ะ”นายไพศาลลุกขึ้นแล้วเดินไปหาฟาง
ก่อนจะเล่าแผนการที่ตัวเองและป๊อปปี้ร่วมมือกันปกปิดฟางเอาไว้
 
 
 
 
 
“ขอโทษด้วยนะฟางที่หลบหน้าฟาง แต่บอกเลยนะว่ามันไม่สนุกเลยสักนิดที่ทำอะไรฝืนใจตัวเอง
แบบนี้ ที่ต้องคอยหลบหน้ากันทั้งๆที่อยากจะถามไถ่ว่าเป็นยังไงบ้าง แล้วก็ขอโทษด้วยนะที่แกล้ง
เป็นโจรลักพาตัวฟางมาน่ะ”ป๊อปปี้พูดต่อ
 
 
 
 
 
“งั้นไถ่โทษให้กันสิ ด้วยการสัญญาต่อหน้าพ่อของฟางว่าจะรักและปกป้องฟาง และรับฟางเป็น
ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายซะ/ครับ รับทุกอย่างเลยครับ”ฟางยิ้มออกมาแล้วพูดขึ้นก่อนที่ป๊อปปี้
จะรีบตอบและงานแต่งงานของทั้งคู่เริ่มขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ได้ยินมาว่าโฟร์จะไม่กลับอเมริกาแล้วจริงหรอ”หลังจากงานเลี้ยงช่วงเช้าเสร็จธามไทรีบเดิน
มาถามโฟร์ที่นั่งอยู่
 
 
 
 
 
“อือใช่ เพราะอยากจะดูแลลูกๆให้เต็มที่ไว้พวกเค้าโตแล้วค่อยพาพวกเค้าไปเรียนที่โนใหม่”โฟร์
หันมาตอบธามไท
 
 
 
 
“งั้นเรื่องค่าเลี้ยงดู ธามขอเป็นคนดูแลเด็กๆได้มั้ย ถือว่าเป็นการชดใช้ในสิ่งที่เคยทำร้ายกันมาก่อน
และธามสัญญาถ้าโฟร์ไม่อยากเริ่มต้นใหม่กับธาม ธามจะไม่ถามเซ้าซี้กับโฟร์อีกนะ”ธามไทเงียบ
สักพัก่อนที่จะพูดขึ้นต่อ
 
 
 
 
 
“นี่ คิดจะเลี้ยงดูแต่ลูกอย่างเดียวแล้วไม่คิดจะดูแลกันรึไง/ห้ะ ว่าไงนะ”โฟร์ส่ายหน้ายิ้มแล้วพูด
ถามทำให้ธามไทเหวอไป
 
 
 
 
 
“ก็หมายความว่าแม่โฟร์เค้าอยากให้พ่อธามดูแลยังไงล่ะฮะ/ใช่ค่ะๆ พ่อธามรีบให้คุณย่ามาขอแม่
โฟร์เร็วๆ ทูอยากเห็นงานแต่งงานของพ่อกับแม่/พ่อธามฮะ เราจะได้เป็นครอบครัวพ่อแม่ลูกกัน
แล้วนะฮะ”วัน ทู ทรีโผล่ขึ้นมาแล้วรีบพูดกันทันที
 
 
 
 
 
“ลูกเค้าบ่นคิดถึงพ่แท้ๆของเค้า อยากจะให้เลี้ยงไอติมให้ อยากจะไปเที่ยวเล่นด้วยเท่านั้นหรอก
เลยใจอ่อน ว้าย”โฟร์หน้าแดงเมื่อลูกๆพูดเรื่องราวที่เธอบ่นถึงธามไทเมื่อครั้งก่อนก็ทำทีเป็นพูด
เสียงเข้มแล้วต้องเหวอเมื่อถูกธามไทอุ้มขึ้นมา
 
 
 
 
 
“ขอบคุณนะที่ให้โอกาส ไปหาแม่ธามกัน จะได้ไปคุยเรื่องงานแต่งงานของเรา”ธามไทยิ้มก่อนที่
จะรีบอุ้มโฟร์ไปหาแม่ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ ดูคู่นั้นเค้าดีกันก็ดีแทนเหมือนกันนะคะพี่โทโมะ อ้าวพี่โทโมะไปไหนเนี่ย”แก้วมองดูคู่
โฟร์ธามไทแล้วพูดพลางชี้ให้โทโมะดูแล้วต้องแปลกใจที่โทโมะหายไป
 
 
 
 
“พี่แก้วคะ”เนโกะเดินมาจับมือแก้วแล้วูงมาทางซุ้มแต่งงานอีกซุ้มของป๊อปปี้ฟาง
 
 
 
“อ๊ะ พี่โทโมะ”แก้วมองไปรอบๆที่มุมนี้ถูกดอกลิลลี่สีขาวและชมพูที่เธอชอบแต่งแซมขึ้นมาแล้ว
ชะงักที่เห็นโทโมะก้มคุกเข่า
 
 
 
 
“กว่าเราจะรักกันได้พี่ยอมรับว่าพี่เคยทำเลวกับแก้วมามาก และสุดท้ายแก้วก็ให้อภัยพี่ และอยู่
เคียงข้างพี่ในตอนที่พี่มีปัญหา พี่เลยคิดว่าพี่จะไม่มีวันปล่อยผู้หญิงคนสำคัญของพี่ไปอีกแล้ว แก้ว
เราแต่งงานกันนะ”โทโมะคุกเข่าขอแก้วแต่งงาน
 
 
 
 
“ฮึก พี่โทโมะ แก้วรับค่ะ”แก้วน้ำตาซึมออกมาด้วยความดีใจก่อนที่จะยอมรับรักและสวมแหวน
หมั้นโทโมะเอาไว้
 
 
 
 
 
“ต่อไปนี้เราจะอยู่เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะครับ อ๊ะ แก้ว เดี๋ยวแปปนะยัยเนโกะแอบไปคุย
โทรศัพท์หาเด็กที่ชื่อไปป์อีกแล้ว เราไปช่ยกันจัดการน้องสาวพี่กันเถอะ”โทโมะกอดกับแก้วสักพัก
ต้องผละออกเมื่อเห็นเนโกะหนีไปคุยโทรศัพท์หาไปป์เพื่อนชายคนสนิทอีกแล้วก็ไม่ยอมก่อนจะ
รีบจูงมือว่าที่ภรรยาสาวออกไปทำให้แก้วแอบขำในความขี้หวงน้องสาวของเขา
 
 
 
 
 
 
“ไม่คิดเลยนะว่าเป็นคุณหนูนันท์ที่รู้ไปทุกเรื่อง คุมคนเป็นร้อยเป็นพันจะต้องมาตกม้าตายเพราะถูก
คุณสามีกับพ่อต้มซะเปื่อยแบบนี้”ฟางและป๊อปปี้ที่เต้นรำด้วยกันเสร็จก็เดินมานั่งพักก่อนที่ป๊อปปี้จะ
เดินไปหยิบน้ำมาแล้วฟางก็พูดขึ้น
 
 
 
 
 
“งานนี้จะหลอกคุณหนูนันท์แห่งนีระสิงห์ทั้งทีเราต้องวางแผนหลายๆชั้นสิจ้ะ”ป๊อปปี้ยิ้มออกมาแล้ว
พูดต่อ
 
 
 
 
“เจ้าเล่ห์นักนะคะ เดี๋ยวคอยดูเถอะคืนนี้ฟางจะลงโทษให้ไม่ได้นอนเลยดีมั้ย”ฟางยิ้มออกมาพลาง
แกล้งขู่
 
 
 
 
“ได้เลยครับ แล้วเรามาดูกันว่าใครจะเพลียก่อนกัน โอ๊ยๆ”ป๊อปปี้รีบตอบและหัวเราะก่นที่จะถูกฟาง
ทุบให้ด้วยความเขิน
 
 
 
 
“ต่อไปนี้จะไม่มีคุณหนูนันท์ นีระสิงห์ที่เย็นชา หรือยัยของขวัญความจำเสื่อมอีกแล้วนะคะ จะมีแค่
ฟาง ธนันต์ธรญ์ จิระคุณที่เป็นภรรยาของพ่อเลี้ยงป๊อปปี้เท่านั้น”ฟางพูดแล้วสวมกอดป๊อปปี้แน่น
 
 
 
 
“ครับ จะมีแค่ป๊อปปี้กับฟาง อยู่ด้วยกันตลอดไป รักฟางนะครับ”ป๊อปปี้ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขที่
ในที่สุด สุดท้ายฟางก็เป็นฟาง ของขวัญจากฟ้าที่ส่งมาให้เขา และรักกับเขาแบบนี้ตลอดไป
 
 
 
 
จบแล้วจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
 
 
กว่าจะบ พิมกัน ทวงกันข้ามปีเลยทีเดียว ก็มาถึงตอนจบแล้ว
 
อัพให้ยาวๆกันเลยทีเดียว ครบทุกคู่
 
 
แต่อยากจะถามว่าอยากอ่านเรื่องต่อไปมั้ยอ่ 
 
 
มี3แบบให้เลือกนะ 1.แนวมาเฟีย 2.แนวฟางมาแก้แค้น 3.แนวรักใสๆพี่ว้ากน้องปี1
 
 
อยากอ่านแนวไหนก็บอกกันนะจ้ะ ขอบคุณน้าที่ยังติดตามกันอยู่