เจ้าสาวบ้านไร่

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์ เฟย์ฟื้นแล้ว”

 

 

 

 

ปี๊บๆ

 

 

 

 

 

เครื่องช่วยหายใจดังขึ้นและมือเล็กของเฟย์เริ่มกระตุกทำให้เขื่อนที่กุมมือเฟย์ร้องออกมาอย่างดีใจ

แล้วรีบออกไปเรียกหมอมาดูอาการเช่นเดียวกับโฟร์ที่ฟื้นขึ้นแล้วแก้วก็รีบไปออกไปตามหมอก่อน

ที่จะโทรบอกคนรักทันที

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์เป็นยังไงบ้างลูกเจ็บตรงไหนรึเปล่า นี่ต้องเช็คสมองอีกมั้ย ถ้าต้องเช็คสมองพ่อจะไปเอาเรื่อง

ไอ้คนทำร้ายเรา ต่อให้เข้าคุกไปแล้วพ่อก็จะจัดการให้ถึงที่สุด พ่อจะให้ทหารในกองร้อยไปจัดการ

มัน”พ่อของเฟย์รีบพูดเมื่อเฟย์ฟื้นขึ้นแล้ว

 

 

 

 

 

 

“น้องเฟย์จ้ะ เป็นยังไงบ้างไหวมั้ย เอาแบบนี้มั้ยๆหลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้วเราไปเกาหลี

มั้ย ไปพักผ่อน จากเคราะห์ร้ายแบบนี้ ไปกันทั้งครอบครัวเลย”จงเบที่เข้ามาหาเฟย์พร้อมกับพ่อ

ของเฟย์ก็พูดขึ้นทำให้เขื่อนที่แวะมาหาชะงัก

 

 

 

 

 

 

“เฟย์ยังไม่อยากไปไหนค่ะพี่จงเบ ตอนนี้เพื่อนของเฟย์เค้ามีเรื่องอยู่เฟย์จะอยู่กับพวกเค้า/อะไร

กันอยู่ด้วยก็มีแต่เรื่องแต่ซวยตลอด เราเจ็บตัวแบบี้ก็เพราะไปช่วยเพื่อนจนโดนลอบทำร้าย นี่พ่อ

อยากให้เราเลิกยุ่งกับคนไร่นี้ได้มั้ยเฟย์ แต่งงานกับไอ้เลขาไร่นั่นมาก็แล้วแล้วไปไม่รอด พอหย่า

แล้วมาเจอเคราะห์แบบนี้อีก นี่พ่อจะอกแตกตายอยู่แล้วนะ”เฟย์ตอบก่อนที่พ่อของเฟย์จะโวยวาย

ไม่หยุด

 

 

 

 

 

 

“แต่พ่อก็ยังไม่อกแตกตายนี่คะ เฟย์ไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆเมื่อกี้แก้วมาเยี่ยมเฟย์เค้าก็บอกว่า

คนร้ายตัวจริงถูกจับตัว ส่วนคนสั่งลอบทำร้ายก็ชิงฆ่าตัวตายไปแล้ว มันก็จบแล้วนะคะ”เฟย์ถอน

หายใจแล้วเถียงพ่อ

 

 

 

 

 

 

 

“เออ ช่างมันนั่นล่ะ แต่ยังไงพ่อก็อยากให้เฟย์ออกมากคนพวกนั้นเพราะว่า เราจะหมั้นกับผู้กองจง

เบแล้วนะ/อะไรนะครับคุณพ่อ ผมไม่ยอมนะ คุณพ่อจะเอาเมียผมไปหมั้นกับคนอื่นแบบนี้ไม่ได้นะ

ผมรักของผมนะพ่อ”พ่อของเฟย์ตอบก่อนจะรีบเปลี่ยนประเด็นนั่นทำให้เขื่อนที่แอบฟังอยู่นั้นออก

มาจากที่ซ่อนแล้วโวยวาย

 

 

 

 

 

 

“อะไรกันไอ้เขื่อน ไม่ต้องมาพูดแบบนี้เลยนะหย่ากันไปแล้ว ไม่นับว่าลูกสาวชั้นเป็นเมียแกโว่ย

อะไรกัน จะมาหวงทำไม ในเมื่อตอนแต่งกันไปก็ดีแต่ทะเลาะกันประจำ หลานก็ไม่มีให้ชั้น เถียง

ชั้นทุกวัน แบบนี้ใครจะไปทน ดูอย่างผู้กองจงเบเขาสิ รู้จักนอบน้อมกับผู้ใหญ่มีสัมมาคาราวะ”พ่อ

ของเฟย์โวยวายต่อ

 

 

 

 

 

 

“อ้าว ถ้าจะหมั้นกับแบบนี้ถ้าเฟน์ป่องขึ้นมาแล้วผู้กองจงเบจะรับได้หรอครับที่พรากพ่อพรากลูกไป

แบบนี้น่ะ”เขื่อนพูดตามตรงทำให้ทุกคนตกใจ

 

 

 

 

 

 

“ไอ้พี่เขื่อน พูดบ้าอะไรของพี่น่ะ ใครท้อง”เฟย์หน้าแดงก่อนจะรีบว่าเขื่อน

 

 

 

 

 

 

 

“รึว่าไม่จริง ก็เรานอนด้วยกันหลังจากหย่ามาตั้งหลายครั้งนะ และพี่ก็มั่นใจว่าน้ำเชื้อพี่แรงด้วย

เดี๋ยวเฟย์ก็ท้อง ไม่รู้ล่ะ ถ้าเฟย์ท้องนะ ผมไม่ยอมยกลูกเมียให้กับใครง่ายๆหรอก อยากแต่งงาน

ใหม่เขื่อนก็ยอม แต่ค่าสินสอดเขื่อนไม่ให้ได้มั้ย เพราะให้ไปแล้วรอบนึงละนะ เก็บเงินมาให้อีก

รอบคงไม่ไหว เอาไว้พอมีน้องคุณพ่อค่อยให้เงินขวัญถึงหลานแทนนะครับ”เขื่อนพูดรัวๆไม่ยั้ง

ทำให้พ่อของเฟย์และจงเบอึ้งแย้งไม่ทัน

 

 

 

 

 

 

“ดะได้ไง หย่ากันแล้ว ชั้นไม่ยอมหรอ/พ่อ ผมอาจจะเข้ากับพ่อไม่ได้ แต่ผมรักลูกสาวคนนี้ของ

พ่อจริงๆนะครับ รักมากจนไม่อยากปล่อยให้ใครไปอีกแล้ว”พ่อเฟย์โวยวายก่อนที่เขื่อนจะพูดออก

มาตามตรงทำให้เฟย์ที่นั่งอยู่และหน้าแดงใจเต้นรัวเมื่อเจออดีตสามีมาสารภาพรักตรงๆอีกครั้ง

เพราะตั้งแต่หย่ากันมา เขาและเธอก็ชอบทะเลาะกัน แขวะกันไปมาตลอด

 

 

 

 

 

 

“พี่มาไม้ไหนกันแน่เนี่ยพี่เขื่อนเฟย์งงไปหมดแล้วเนี่ย ถ้ารักกันก็ต้องยอมกันสิ ไม่งั้นก็ไม่มีปัญหา

จนต้องหย่ากันหรอก”เฟย์พยายามตั้งสติแล้วถามเขื่อน

 

 

 

 

 

 

“เฟย์พี่ขอโทษ ที่ในอดีตที่พี่ไม่อดทนพอที่จะปรับตัวอยู่กับเรา พี่อาจจะอีโก้สูงแล้วทำให้พ่อเรา

ไม่โอเคกับพี่ แต่พอเราหย่ากันเฟย์รู้มั้ย ไม่มีวันไหนเลยที่พี่ไม่คิดถึงเรา พี่รักเรานะ พี่ยังอยาก

กลับไปใช้ชีวิตคู่กับเรา เหตุการณ์ที่ผ่านมามันทำให้พี่รู้ว่าพี่ควรจะต้องทำอะไรเพื่อให้เรากลับมา พี่

ไม่อยากเสียเราไปอีกแล้วนะ พี่รักเฟย์นะ ให้โอกาสพี่ได้มั้ย”เขื่อนเดินไปกุมมือเฟย์แล้วพูดความ

ในใจออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ พ่อว่ายังไงล่ะคะ/ก็ถ้ามาขอโทษกัน มาทำให้เห็นว่ารักลูกสาวชั้นเสมอไม่เปลี่ยนแปลงแค่นี้

ชั้นก็เชื่อแล้วล่ะว่ายังรักกัน ก็แล้วแต่ลูกนะเฟย์ ว่าลูกยังรักรึเปล่า ไปกันเถอะจงเบ เดี๋ยวเราไปรับ

หนูจินนี่แฟนเราที่สนามบินไม่ทัน”เฟย์อึกอักก่อนจะถามพ่อตนเอง พ่อเฟย์นิ่งสักพักก่อนท่ะพูดต่อ

ทำให้เขื่อนและเฟย์อึ้งที่รู้ว่าจงเบนั้นคือคนที่พ่อเธอให้มาลองใจเขื่อนนั่นเอง

 

 

 

 

 

 

 

“กลับมาได้มั้ยเฟย์ เราเริ่มต้นใหม่อีกครั้งเถอะนะ พี่ยัง อื้ออ”เมื่อพ่อเฟย์กับจงเบออกไปแล้วเขื่อน

ขยับตัวมานั่งข้างเฟย์แล้วพูดต่อ แต่ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกร่างบางของเฟย์ดึงเขื่อนไปบดจูบทันที

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ รอตั้งนานกว่าจะพูดออกมานะคนบ้า”เฟย์ถอนจูบออกมาแล้วพูดทำให้เขื่อนยิ้มออกมาอย่าง

ดีใจที่เฟย์ยังคิดเหมือนกันกับเขา ก่อนที่จะดึงเฟย์ไปกอดแน่นด้วยความรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 “แม่โฟร์ฟื้นแล้วพวกเราคิดถึงแม่โฟร์มากเลยรู้มั้ยครับ/ใช่ๆ ฮือๆอย่าหลับทิ้งพวกเราไปนานๆแบบ

นี้อีกนะคะ”วัน ทู และทรีวิ่งไปกอดโฟร์และร้องไห้ หลังจากที่โฟร์ฟื้นขึ้นมาและตรวจดูอาการก่อน

ที่จะถูกนำมาพักฟื้นที่ห้องผู้ป่วยพิเศษเพื่อดูอาการ

 

 

 

 

 

 

“นี่ แล้วนายจะร้องไห้ตามลูกๆทำไมล่ะยะ ชั้นยังไม่ตาย”โฟร์ลูกผมลูกๆด้วยความเอ็นก่อนจะรีบว่า

ธามไทที่ยืนร้องไห้อยู่

 

 

 

 

 

 

“ก็คนมันดีใจนิ รู้บ้างมั้ยว่าอาทิตย์นึงที่เธอหลับแบบนี้มันทรมานมากเลยนะ ถ้าเธอเป็นอะไรไปชั้น

จะอยู่ยังไงล่ะ”ธามไทพูดพลางปาดน้ำตา ทำให้โฟร์ที่ได้ยินเช่นนั้นก็หน้าแดงจัด

 

 

 

 

 

“บะ บ้า พูดอะไรของนาย คนอยู่ในห้องตั้งเยอะแยะนะ”โฟร์เขินจัดก่อนที่จะอึกอักแล้วตอบธาม

ไทเสียงดังพลางมองไปรอบๆห้องที่ทุกคนอยู่

 

 

 

 

 

“คนเยอะคนน้อยมันไม่สำคัญหรอกก็ชั้นเกือบเสียเธอไปแล้วทั้งคนนะ ชั้นไม่อยากเสียเธอไป

ตลอดกาลหรอกนะโฟร์ ชั้นเคยรักเธอยังไงชั้นก็ยังเหมือนเดิม พยายามจะลืม แต่สุดท้ายกลับไม่

เคยลืมเธอไปจากใจ ชั้นขอโทษที่เคยทำลายชีวิตเธอ แต่เธอได้โปรดให้อภัยชั้นเถอะนะ ชั้นจะมี

วันทำร้ายเธออีก”ธามไทสารภาพความริงในใจออกมาทำให้โฟร์ใจเต้นรัว

 

 

“แต่ว่า นายแต่งงานกับยัยฟางไปแล้วนะ มันเป็นไปไม่ได้หรอก”โฟร์พูด

 

 

 

“มันเป็นไปได้สิ ถ้าชั้นกับธามไทเราหย่ากัน/ฟาง”ฟางเดินเข้ามาในห้องแล้วพูดขึ้นพร้อมกับชูใบ

หย่าทำให้โฟร์อึ้งเมื่อเจออดีตเพื่อนรักอีกครั้งจังๆ

 

 

 

“เราแต่งงานเพียงเพราะความเหมาะสม มันไม่ได้เกิดจากความรักเลยสักนิด ธามชอบเธอมาตั้ง

นานแล้วนะ แต่เพราะตอนนั้นชั้นเองที่อยากเอาชนะและตอนนั้นชั้นเองที่หูเบา ทำให้หน้ามืดหลง

ทำร้ายเธอ ทำร้ายหลานที่น่ารักของชั้น ชั้นทำเลวไว้มาก ชั้นอยากจะขอให้เธอให้อภัยคนเลวๆคน

นี้ได้มั้ย”ฟางพูดก่อนที่จะนั่งลงข้างๆโฟร์และขอร้องให้เธอให้อภัย

 

 

 

 

“นี่ ไม่มีเพื่อนคนไหนที่เวลาเพื่อนมาขอโทษเค้าจะไม่ให้อภัยหรอกนะ/โฟร์ ฮึก”โฟร์ยิ้มออกมา

ก่อนจะพูดต่อ ทำให้ฟางอึ้งก่อนที่ทั้งคู่จะสวมกอดและร้องไห้ออกมาเมื่อทิฐิและความไม่เข้าใจถูก

ทำลายลงไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“พวกเราจะหย่ากันแล้ว เธอเองก็ให้โอกาสธามไทด้วยได้มั้ย เพราะธามเค้ารักเธอนะ”ฟางพูดขึ้น

พลางหันไปมองธามไทที่ยืนตรงข้ามอีกฝั่งของเธอ เธอรู้ดีกว่าผู้ชายอย่างธามไทยอมเสียสละทุก

อย่างได้แบบนี้เพราะว่าเขารักโฟร์มากนั่นเอง

 

 

 

 

 

“ตอนนี้ชั้นขอไม่ให้คำตอบได้มั้ย”โฟร์สบตากับธามไทแล้วพูดทำให้ธามไทแอบซึมลงไปที่โฟร์ยัง

ปิดใจไม่เปิดใจให้เขา

 

 

 

 

 

 “ชั้นรู้ ว่าตั้งแต่เธอมาอยู่กับพี่ชั้น เธออ่อนโยนขึ้นตั้งเยอะเลยนะ เธอไม่ใช่เจ้าหญิงน้ำแข็ง หรือ

ผีดิบไม่มีหัวใจสักหน่อย เธอน่ะ มีความรัก และหัวใจของเธอก็อยู่กับพี่ชั้นนะ”โฟร์ผละฟางออก

จากอ้อมกอดแล้วพูดต่อทำให้ฟางหน้าแดงจัด

 

 

 

 

 

 

 “แต่เค้าคงไม่อยากอยู่กับคนใจร้ายแบบชั้นอีกแล้วล่ะ”ฟางนึกถึงป๊อปปี้ที่หายหน้าไปหลังจากที่

จัดการเรื่องราวต่างๆเรียบร้อยแล้ว เธอโทรหาป๊อปปี้ชายหนุ่มก็ไม่รับสาย พยายามไปหาที่ไร่ชาย

หนุ่มก็ไม่ยอมออกมาอยู่ พอบุกเข้าไปหาที่ห้องทำงานก็พบว่าป๊อปปี้กลับหนีออกไปอีกทางและ

ไม่ออกมาพบเธอ พอจะมารอที่บ้าน ป๊อปปี้ก็เลือกไปนอนที่โรงแรมในตัวเมืองแทนการกลับบ้าน

 

 

 

 

“หรือว่า วันนั้นพ่อต้องสั่งป๊อปปี้ไม่ให้เจอกับเราแน่ๆ”ฟางเริ่มสันนิษฐานถึงสาเหตุต่างๆขึ้นมา

 

 

 

 

 

“นี่อย่าพึ่งตีโพยตีพายไปสิ เมื่อกี้ตอนชั้นฟื้น ชั้นให้แก้วโทรหาพี่ป๊อปแล้ว รายนั้นกำลังจะมา เธอก็

เคลียร์กับพี่ป๊อปให้มันชัดเจนไปเลยสิ ไม่ต้องค้างคาอะไรอีกแล้วโอเคมั้ย นี่ทุกคน จะนั่งเฉยกัน

ทำไมล่ะ อย่าให้ฟางออกไปจากห้องนะไปดักเอาไว้สิ”โฟร์พูดแล้วยิ้มให้กับฟาง ฟางชะงักไม่ตอบ

แล้วจะเดินหนีโฟร์ไม่รอช้าสั่งธามไท วัน ทูและทรีดักฟางเอาไว้ทันที

 

 

 

 

 

 

“โฟร์เป็นยังไงมั่งฟื้นแล้ว เจ็บตรงไหนรึแปล่า/พ่อป๊อปมาพอดี อยู่นี่รอแม่โฟร์ก่อนนะฮะ”ป๊อปปี้รีบ

มาหาโฟร์ก็พบว่าในห้องมี3แฝดนั่งเล่นอยู่3คน“พ่อธามเค้าพาแม่โฟร์ลงไปตรวจร่างกายชั้นล่างค่ะ

/วัน ทู ทรีอยากกินขนมอ่ะ เราลงไปหาขนมกินกันเถอะ พ่อป๊อปไม่ต้องตามมา อยู่นี่ล่ะเผื่อแม่โฟร์

กลับมา”ทูและทรีช่วยวันพูดก่อนที่3แฝดจะรีบวิ่งออกไปจากป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

“แล้วไหงเราต้องมาอยู่นี่คนเดียวด้วยล่ะเนี่ย”ป๊อปปี้ส่ายหน้าช้าๆแต่ไม่ได้ติดใจอะไรนั่งลงที่โซฟา

และอ่านหนังสือฆ่าเวลา

 

 

 

 

 

“เค้าคงอยากให้นายกับชั้นเราอยู่เคลียร์กันให้รู้เรื่องล่ะมั้งถึงทำแบบนี้”ฟางเดินออกมาจากที่ซ่อน

เดินมาหาป๊อปปี้แล้วพูด

 

 

 

 

 

“มาเยี่ยมโฟร์หรอ โฟร์ไม่อยู่เดี๋ยวสักพักคงมา เอ่อ ไม่มีอะไรชั้นไปนะ”ป๊อปปี้เงยหน้ามาเจอฟาง

ชะงักก่อนที่จะลุกขึ้น

 

 

 

 

 

“นี่ ไม่ได้นะ ชั้นไม่ให้นายไป ป๊อปปี้ นายเป็นอะไรของนาย ทำไมถึงเย็นชาใส่ชั้นแบบนี้ นี่มันเรื่อง

บ้าอะไรกัน ตอนที่เกิดเรื่งของมด เรายังดีต่อกันเลย แล้วนี่ทำไมอยู่ดีๆนายก็หลบหน้าชั้นล่ะ ชั้นไป

ทำอะไรให้นายไม่พอใจอีก นายก็บอกชั้นมาสิอย่าทำแบบนี้เลย หรือว่าเป็นเพราะพ่อชั้นไปพูด

อะไรขู่นายใช่มั้ยป๊อปปี้”ฟางรีบรั้งแขนป๊อปปี้ไว้ก่อนที่จะโวยวายไม่เข้าใจ

 

 

 

 

 

“พ่อของเธอไม่ได้ขู่อะไรชั้นนิ ช่วงนี้ชั้นยุ่ง ไม่มีเวลาว่างที่จะมาเจอเธอหรอกนะ ทำไมเธอไม่กลับ

กรุงเทพไปล่ะ”ป๊อปปี้ตอบ

 

 

 

 

 

“ยุงหรอ ทั้งที่ชั้นบุกไปหานาย นายก็หนีชั้น ป๊อปปี้ นายเกลียดชั้นมากเลยงั้นหรอ เกลียดชั้นทั้งๆ

ที่ชั้นจำเรื่องราวตอนชั้นเป็นของขวัญของนายได้หมดแล้วเนี่ยนะ”ฟางมองหน้าป๊อปปี้ก่อนที่จะเริ่ม

พูดอย่างตัดพ้อ นี่เขากำลังโกหกเธออยู่ เธอรู้

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะ ความจำกลับมาแล้วจริงสิ งั้นก็ยินดีด้วยนะที่จำได้”ป๊อปปี้อึ้งก่อนที่จะพยายามปรับสีหน้า

ปกติแล้วถามฟาง

 

 

 

 

 

“นี่ป๊อปไม่รู้สึกอะไรเลยงั้นสิ ที่ฟางจำเรื่องราวของเราได้แบบนี้แสดงว่าป๊อปไม่รักฟางแล้วสินะ ที่

ไม่อยากเจอหน้ากันเพราะว่าไม่อยากเจอกันแล้วนิ ก็ดี งั้นไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวฟางจะไปจากชีวิ

ตป๊อปเองก็ได้ ไม่มาให้เห็นหน้าอีกแล้ว แต่ขอไว้อย่างนะ ว่าไม่ต้องไปขัดขวางเรื่องของโฟร์กับ

ธามไทเค้า ให้เค้าเลือกเองว่าจะเริ่มต้นใหม่กัน รึว่าจะปล่อยไว้แบบนี้ ลาก่อน ป๊อปปี้”ฟางเห็น

ป๊อปปี้ไม่สนใจตัวเองก็ยิ้มออกมาเศร้าๆก่อนที่จะพูดขึ้นแล้วเดินหนีไปจากป๊อปปี้ที่กำลังจะอ้าปาก

พูดแต่ก็ไม่ทันก่อนจะถอนหายใจจแล้วกดโทรศัพท์โทรออกทันที

 

 

 

 

 

 

“แน่นะฟาง ว่าจะบินไปลอนดอนเป็นเดือนๆแบบนี้คนเดียวน่ะ”หลายวันต่อมา โทโมะและแก้วที่มา

เยี่ยมฟางที่บ้านก็แปลกใปนตกใจที่เห็นฟางตัดสินใจไปใช้ชีวิตอยู่ที่ลอนดอน

 

 

 

 

“นี่อย่าบอกนะว่าเธอเฮิร์ทเรื่องไอ้ป๊อปจนไม่อยากจะอยู่ที่ไทยอีกแล้วน่ะ”แก้วถาม

 

 

 

“เห้อ ใช่ ชั้นเฮิร์ทเรื่องของเพื่อนเธอนั่นล่ะทั้งๆที่ความทรงจำกลับมาแล้วแท้ๆแทนที่จะได้คืนดีกัน

อย่างที่คิด ป๊อปปี้เป็นอะไรไม่รู้ ชอบหลบหน้า หนีหน้ากัน ถามอะไรก็ไม่ตอบ แบบนี้มันก็ชัดเจน

แล้วนี่ว่าเค้าเกลียดฟางที่เป็นนางมารร้าย ที่ชอบทำร้ายชอบก่อเรื่องให้เขากับครอบครัว และความ

เป็นของขวัญมันก็ไม่สามารถลบล้างความผิดได้เลย มันถึงเวลาแล้วที่ฟางจะต้องพอ แล้วพักเพื่อ

เริ่มต้นใหม่สักที พี่โทโมะฟางฝากดูแลพ่อกับธุรกิจด้วยนะคะถ้าฟางทำใจได้ฟางจะกลับมาช่วยพี่

บริหารธุรกิจนะคะ”ฟางถอนหายใจออกมาแล้วพูดตามตรงแกมตัดพ้อก่อนที่จะเดินขึ้นบ้านไปทำให้

แก้วและโทโมะมองตามด้วยความสงสารฟางเป็นอย่างมากก่อนที่ทั้งคู่จะรีบโทรรายงานเรื่องของ

ฟางให้กับป๊อปปี้ทราบทันที

 

 

 

 

 

“ถ้าไปถึงทางนั้นก็บอกพ่อด้วยละกัน วันนี้พ่อไม่ว่างไปส่งเราที่สนามบินนะ/ค่ะ พ่ไม่ว่างไปส่งฟาง

ที่สนามบิน ฟางเองก็ชินกับการที่พ่อไม่มาส่งแล้วล่ะค่ะ”เมื่อถึงวันเดินทางนายไพศาลพูดขึ้นเมื่อ

เห็นฟางหิ้วกระเป๋าลงมาก่อนที่ฟางจะรีบตอบ

 

 

 

 

 

“ถึงชั้นจะเห็นเรื่องธุรกิจสำคัญกว่าเรื่องครอบครัวก็จริงนะ แต่ชั้นก็รักแก และครั้งนี้ชั้นก็มั่นว่าชั้นไม่

ตัดสินใจผิดแน่นอน เอาล่ะ รถมาละรีบไปซะสิเดี๋ยวก็ตกเครื่องหรอก”นายไพศาลมองหน้าฟางนิ่งๆ

แล้วพูดขึ้นก่อนที่จะไล่ฟางไปขึ้นรถทันที

 

 

 

 

 

“นี่นายเป็นคนขับรถใหม่หรอ แล้วลุงโชคไปไหนแล้วล่ะทำไมแกไม่มาขับรถให้กับชั้นเหมือนเดิม/

ลุงโชคต้องไปส่งคุณท่านครับ คุณหนูคงไม่รังเกียจนะครับที่ผมป่วยแล้วใส่ผ้าปิดปากแบบนี้”ฟาง

แปลกใจที่เห็นคนขับรถที่แปลกไปและสวมหมวกไหมพรมมีผ้าปิดปากกับแว่นกันแดดสวมอยู่

เพราะคนเธอจำได้ว่าคนขับรถคนเก่านั้นเป็นลุงแก่ๆรูปร่างอ้วน แต่คนขับรถคนนั้นตอบขึ้นทำให้ฟาง

ชะงักกับน้ำเสียงที่คุ้นหูแต่ไม่ติดใจอะไรก่อนที่จะไม่พูดอะไรต่อและเหม่อมองไปที่หน้าต่าง

รถยนต์

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวนะ นี่มันไม่ใช่ทางไปสนามบินนี่ นี่นายจะพาชั้นไปไหน จอดรถเดี๋ยวนี้นะ”แต่ฟางต้องแปลก

ใจที่รถของเธอไม่ได้ไปทางสนามบิน แต่ขับออกไปนอกเมืองและจะออกต่างจังหวัดก็เริ่มโวยวาย

ทันทีแต่คนขับรถคนเดิมกลับนิ่งไม่สนใจฟาง

 

 

 

 

 

 

“นี่พูดไม่รู้เรื่องรึไงว่าชั้นจะไปสนามบิน กลับรถเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่กลับรถชั้นจะลงตรงนี้เดี๋ยวนี้แหล่ะ/

คุณหนูไม่มีทางลงจากรถขณะที่รถมันกำลังขับแบบนี้หรอก”ฟางโวยวายไม่พอใจก่อนที่คนขับรถ

จะเหล่มองฟางผ่านกระจกหลังแล้วพูดต่อ

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ นี่คิดว่าชั้นไม่กล้ารึไง/เห้ย จะทำอะไรน่ะ”ฟางไม่ยอมแพ้คนขับรถแปลกหน้าคนนี้จึงตัดสินใจ

เปิดประตูรถก่อนที่คนขับรถจะรีบขับเข้าช้างทางทำให้ฟางอาศัยจังหวะลงรถได้ก็รีบวิ่งหนี แต่คนขับ

รถคนนั้นรีบวิ่งไปคว้าตัวฟางทันที

 

 

 

 

“ปล่อยชั้นนะ อื้อๆ/เห้อ เธอเองอยากบังคับให้ชั้นใช้เองนะ”ฟางดิ้นไปมาในอ้อมกอดก่นที่จะถูก

ผ้าเช็ดหน้าสีขาวโปะลงที่จมูกของเธอ ก่อนที่จะสลบลงไปในอ้อมกอดของคนขับรถคนดังกล่าว

พร้อมกับได้ยินเสียงของคนขับรถพูดประโยคสุดท้าย

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อ อะไรกันเนี่ยทำไมมาจับชั้นปิดตาแบบนี้ ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ ใครก็ได้ช่วยชั้นด้วยค่ะ”เมื่อฟาง

รู้สึกตัวก็ต้องตกใจเมื่อเธอรู้สึกได้ว่ามีผ้ามามัดปิดตาเธออยู่ และแขนขาก็ถูกมัดไว้ก็เริ่มกลัวก่อนที่

จะร้องโวยวายลั่นเพื่อขอความช่วยเหลือ

 

 

 

 

 

“ร้องเสียงดังโวยวายแบบนี้ อยากให้ช่วยอะไรรึเปล่าจ้ะคนสวย/สวยบ้าบออะไรล่ะ ปล่อยชั้นเดี๋ยว

นี้นะ นี่นายเป็นพวกเดียวกับไอ้คนขับรถโจรห้าร้อยนั่นสินะ งั้นนี่ก็คงเป็นการเรียกค่าไถ่ใช่มั้ย งั้นก็

ปล่อยชั้นซะแล้วอยากได้เงินเท่าไหร่ก็บอกชั้นมา เดี๋ยวชั้นจะโอนเข้าบัญชีทีหลัง”เสียงของชายคน

หนึ่งที่คุ้นหูฟางอีกแล้วดังขึ้นก่อนที่ฟางจะรีบต่อรองขอให้ปล่อยตัวเธอ

 

 

 

 

 

“หึหึหึ กะอีแค่เงิน พวกเราไม่อยากได้หรอก แต่พวกเราอยากได้อย่างอื่นมากกว่า สวยๆแบบนี้เอา

ไปทำอะไรได้ตั้งเยอะ มากกว่าเงินธรรมดาๆซะอีก”ชายคนนั้นพูดก่อนที่จะดึงฟางที่นั่งอยู่ให้ลุกขึ้น

ฟางตกใจพยายามร้องโวยวายขัดขืนไม่ยอม

 

 

 

 

 

“ไม่นะ อย่ามาทำอะไรรุ่มร่ามอย่างนี้กับชั้นนะ ชั้นมีคนรักอยู่แล้วนะ”ฟางร้องโวยวายออกมาก่อนที่

จะรีบพูดต่อ

 

 

 

 

 

“คนรักงั้นหรอ เห็นคุณท่านบอกว่าคุณหนูหย่ากับคุณธามไทแล้วก็โสดไม่มีใคร จะมีคนรักได้ไง

ล่ะ”เสียงคนขับรถที่ับฟางคนเดิมก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

“มีสิ ชั้นมีคนรักของชั้นอยู่จริงๆนะ เค้าเป็นพ่อเลี้ยงอยู่ปากช่องเรารักกันมากพวกแกอย่าคิดมาลอง

กับเค้าเพราะลูกน้องเค้ามีเยอะ ลองพวกแกทำอะไรชั้นดูสิ ป๊อปปี้เค้าไม่มีวันปล่อยพวกแกไว้

แน่”ฟางได้ยินเช่นนั้นก็รีบพูดถึงป๊อปปี้ขึ้นมา

 

 

 

 

 

“มีคนรักอยู่แล้ว แล้วก็ชื่อป๊อปปี้งั้นหรอ หึหึ”เสียงของคนขับรถคนเดิมก็พูดขึ้นแล้วหัวเราะออกมา

ทำให้ฟางยิ่งดิ้นไปมา แต่แล้วเธอเริ่มรู้สึกไดว่าที่มือเธอถูกแก้มัดออกมาก็ไม่รอช้ารีบเปิดผ้าปิดตา

ออกแล้วต้องแปลกใจที่ไม่เห็นมีใครอยู่ในห้องนั้นกับเธอ แล้วคนที่เฝ้าเธอกับคนขับรถที่เธอพูด

ด้วยเมื่อกี้ล่ะ ว่าแล้วฟางไม่รอช้ารีบแก้มัดตัวเองเป็นอิสระแล้วรีบออกมาทันที

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันห้องในวิลล่าที่ปากช่องของชั้นนิ อะไรกันเนี่ย”ฟางออกมานอกห้องก็พบว่าตัวเองอยู่ที่วิลล่า

ที่ปากข่องเธอแล้วต้องแปลกใจเมื่อเห็นทางเดินประดับด้วยผ้าสีขาวและดอกกุหลาบสีขาวคล้าย

กับเครื่องบอกทางว่าเธอต้องเดินไปทางไหน

 

 

 

 

 

 

“ไร่ของป๊อปปี้”ฟางเดินตามทางที่ให้เดินมาเรื่อยๆจนมาหยุดที่ประตูรั้วกั้นระหว่างวิลล่าของเธอกับ

ไร่ของป๊อปปี้เอาไว้ก็แปลกใจ เพราะประตูนี้ถูกสร้างขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะตรงนี้มันคือกำแพงกั้น

ระหว่างไร่ของป๊อปปี้กับวิลล่าของเธอนี่นา

 

 

 

 

 

 

แอ๊ด

 

 

 

 

ฟางไม่รอช้าเดินไปที่ประตูพบว่าประตูไม่ได้ล้อคก็ดันประตูเข้าไปที่ไร่ป๊อปปี้หมายจะไปหาป๊อปปี้

เพื่อให้เขาช่วย

 

 

 

 

 

“นะ นี่มันอะไรกัน”แล้วฟางต้องอึ้งเมื่อเดินทะลุมาทางฝั่งไร่ของป๊อปปี้แล้วเห็นดอกกุหลายสีขาว

กับผ้าสีขาวประดับไปสุดทาง คล้ายกับงานแต่งงานของเธอกับป๊อปปี้ในครั้งก่อน ฟางเดินไปเรื่อยๆ

ก่อนท่ะมีเสียงดนตรีคลอดังขึ้นมา

 

 

 

 

 

“กว่าจะมา รู้มั้ยว่าสายมาแล้วนะพี่ของขวัญ/ใช่ๆ ปล่อยให้คนอื่นรอนานแบบนี้ต้องโดนทำโทษ/ไป

ดันเถอะฮะพี่ของขวัญ คนอื่นเค้ารออยู่นะ”เมื่อเดินไปอีกนิดก็พบวัน ทู และทรียืนยิ้มรออยู่ก่อน

ที่3แฝดจะรีบดึงมือฟางให้เดินไปด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวนะ ก็ในเมื่อรู้แล้วว่าพี่ชื่อฟางแล้วจะยังเรียกของขวัญอีกทำไม แล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน กำลัง

ทำอะไรกันอยู่ นี่พี่ไม่มีเวลามาเล่นตลกอะไรกับคนที่ไร่นี้นะ พี่จะรีบไปขึ้นเครื่องเพื่อจะไป

ลอนดอนนะ”ฟางตั้งสติไม่โวยวายแล้วรีบถามทันที

 

 

 

 

 

 

“อย่าพึ่งถามมากเลยน่าเดินๆมากับพวกเราเถอะ/ใช่ค่ะ อีกนิดก็ถึงแล้ว”วันและทูกันไปมองฟาง

แล้วรีบพูดขึ้น

 

 

 

 

 

“และอีกอย่างที่พวกเรายังเรียกพี่ว่าพี่ของขวัญเพราะพวกเราอยากให้พี่เป็นของขวัญให้พ่อป๊อปยัง

ไงล่ะฮะ”ทรียิ้มแล้วพูดก่อนที่จะเดินพาฟางไปถึงลานแต่งงานที่จัดเหมือนเดิมแบบครั้งที่เธอกำลัง

จะเข้าพิธีแต่งงานกับป๊อปปี้ไม่มีผิด

 

 

 

 

“ป๊อปปี้ คุณพ่อ ทุกๆคน นี่มันอะไรกันน่ะคะ ฟางงงไปหมดแล้วนะ”ฟางเห็นป๊อปปี้ที่อยู่ในชุดเจ้า

บ่าวเดินเข้ามาหา แล้วหันไปมองรอบๆก็พบว่ามีนายไพศาล โทโมะ แก้ว เนโกะ เฟย์ เขื่อน ธาม

ไท โฟร์และลูกๆ3แฝดอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันหมด

 

 

 

 

 

“จะงงอะไรล่ะยัยฟาง จำงานแต่งงานตัวเองไม่ได้รึไง ว่าตอนที่เป็นของขวัญน่ะ กำลังจะเข้าพิธี

แต่งงานกับพี่ชั้น แบบนี้เด้ะ ไม่มีเปลี่ยน”โฟร์เห็นฟางทำหน้าไม่เข้าใจก็พูดขึ้นแล้วยิ้มนิดๆ

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

ฟางเดินไปใกล้ป๊อปปี้และง้างมือตบหน้าอย่างแรง

 

 

 

 

“ชั้นรู้ว่าตลอดเดือนกว่าที่ผ่านมาชั้นเย็นชาใส่เธอตลอดและยังพูดจาไม่ดีกับเธอ ไม่แปลกหรอกที่

เธอจะตบหน้าชั้น ชั้นไม่ว่าเธอหรอก อยากจะตบอีกก็ตบเลย ชั้นยอมรับ อื้อ”ป๊อปปี้ลูบแก้มตัวเอง

ที่ถูกตบแล้วพูดก่อนที่จะถูกฟางดึงไปจูบทันที

 

 

 

 

 

“คนบ้าทำไมทำกันแบบนี้ ตลอดเวลารู้ตัวบ้างมั้ยว่าทำให้คนอื่นเสียใจมากแค่ไหน ที่หายไป เย็น

ชาใส่กันแบบนั้น แล้วรู้บ้างรึเปล่าว่าฟางเสียใจนจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ลอนดอนแล้วนะ”ฟางถอน

จูบออกมาก่อนที่จะโวยวายออกมาไม่เข้าใจ

 

 

 

 

 

“ก็พอรู้ว่าจะไปลอนดอนก็เลยรีบจับตัวมาเลยไง/อะไรนะจับตัวมางั้นหรอ จริงสิ เล่าเรื่องทุกอย่าง

ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ทุกคนหมดเลย บอกฟางมาให้หมดทำไมเล่นอะไรพิเรนทร์แบบนี้เนี่ย”ป๊อปปี้

ยิ้มก่อนที่จะตอบออกมาทำให้ฟางชะงักก่อนที่จะรีบหันไปดุทุกคนที่อยู่ในงานที่ร่วมมือวางแผน

ลักพาตัวเธอมาแต่งงานในครั้งนี้

 

 

 

“ถ้าจะว่าใครก็ว่าพ่อแล้วกันที่เป็นคนคิดแผนพวกนี้ขึ้นมา ตอนแรกที่พ่อเรียกป๊อปปี้ไปคุยที่โรง

พยาบาลน่ะพ่อถามว่ารักฟางมานานแล้วใช่มั้ย ถ้ารักก็พิสูจน์ให้พ่อเห็นว่าตัวเขาเองจะสามารถดู

และปกป้องเราไปด้ตลอดชีวิตมั้ย เขายืนยันว่าเขารักลูกของพ่อคนนี้ก่อนที่พวกเจะตกลงเล่นละคร

กับฟางให้เหมือนว่าป๊อปปี้เองไม่ได้สนใจฟาง จริงๆแล้ว พ่อให้เค้ามาจัดการส่วนต่างๆของวิลล่า

ของเราที่คั่งค้างไว้และก็เตรียมเรื่องงานแต่งงานนี้ขึ้นมา เพราะพ่อคิดว่านี่คงจะเป็นงานแต่งงานที่

เราเต็มใจแต่งไม่ใช่แต่งเพราะหน้าที่และหน้าตาอีกแล้วล่ะ”นายไพศาลลุกขึ้นแล้วเดินไปหาฟาง

ก่อนจะเล่าแผนการที่ตัวเองและป๊อปปี้ร่วมมือกันปกปิดฟางเอาไว้

 

 

 

 

 

“ขอโทษด้วยนะฟางที่หลบหน้าฟาง แต่บอกเลยนะว่ามันไม่สนุกเลยสักนิดที่ทำอะไรฝืนใจตัวเอง

แบบนี้ ที่ต้องคอยหลบหน้ากันทั้งๆที่อยากจะถามไถ่ว่าเป็นยังไงบ้าง แล้วก็ขอโทษด้วยนะที่แกล้ง

เป็นโจรลักพาตัวฟางมาน่ะ”ป๊อปปี้พูดต่อ

 

 

 

 

 

“งั้นไถ่โทษให้กันสิ ด้วยการสัญญาต่อหน้าพ่อของฟางว่าจะรักและปกป้องฟาง และรับฟางเป็น

ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายซะ/ครับ รับทุกอย่างเลยครับ”ฟางยิ้มออกมาแล้วพูดขึ้นก่อนที่ป๊อปปี้

จะรีบตอบและงานแต่งงานของทั้งคู่เริ่มขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ได้ยินมาว่าโฟร์จะไม่กลับอเมริกาแล้วจริงหรอ”หลังจากงานเลี้ยงช่วงเช้าเสร็จธามไทรีบเดิน

มาถามโฟร์ที่นั่งอยู่

 

 

 

 

 

“อือใช่ เพราะอยากจะดูแลลูกๆให้เต็มที่ไว้พวกเค้าโตแล้วค่อยพาพวกเค้าไปเรียนที่โนใหม่”โฟร์

หันมาตอบธามไท

 

 

 

 

“งั้นเรื่องค่าเลี้ยงดู ธามขอเป็นคนดูแลเด็กๆได้มั้ย ถือว่าเป็นการชดใช้ในสิ่งที่เคยทำร้ายกันมาก่อน

และธามสัญญาถ้าโฟร์ไม่อยากเริ่มต้นใหม่กับธาม ธามจะไม่ถามเซ้าซี้กับโฟร์อีกนะ”ธามไทเงียบ

สักพัก่อนที่จะพูดขึ้นต่อ

 

 

 

 

 

“นี่ คิดจะเลี้ยงดูแต่ลูกอย่างเดียวแล้วไม่คิดจะดูแลกันรึไง/ห้ะ ว่าไงนะ”โฟร์ส่ายหน้ายิ้มแล้วพูด

ถามทำให้ธามไทเหวอไป

 

 

 

 

 

“ก็หมายความว่าแม่โฟร์เค้าอยากให้พ่อธามดูแลยังไงล่ะฮะ/ใช่ค่ะๆ พ่อธามรีบให้คุณย่ามาขอแม่

โฟร์เร็วๆ ทูอยากเห็นงานแต่งงานของพ่อกับแม่/พ่อธามฮะ เราจะได้เป็นครอบครัวพ่อแม่ลูกกัน

แล้วนะฮะ”วัน ทู ทรีโผล่ขึ้นมาแล้วรีบพูดกันทันที

 

 

 

 

 

“ลูกเค้าบ่นคิดถึงพ่แท้ๆของเค้า อยากจะให้เลี้ยงไอติมให้ อยากจะไปเที่ยวเล่นด้วยเท่านั้นหรอก

เลยใจอ่อน ว้าย”โฟร์หน้าแดงเมื่อลูกๆพูดเรื่องราวที่เธอบ่นถึงธามไทเมื่อครั้งก่อนก็ทำทีเป็นพูด

เสียงเข้มแล้วต้องเหวอเมื่อถูกธามไทอุ้มขึ้นมา

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะที่ให้โอกาส ไปหาแม่ธามกัน จะได้ไปคุยเรื่องงานแต่งงานของเรา”ธามไทยิ้มก่อนที่

จะรีบอุ้มโฟร์ไปหาแม่ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ ดูคู่นั้นเค้าดีกันก็ดีแทนเหมือนกันนะคะพี่โทโมะ อ้าวพี่โทโมะไปไหนเนี่ย”แก้วมองดูคู่

โฟร์ธามไทแล้วพูดพลางชี้ให้โทโมะดูแล้วต้องแปลกใจที่โทโมะหายไป

 

 

 

 

“พี่แก้วคะ”เนโกะเดินมาจับมือแก้วแล้วูงมาทางซุ้มแต่งงานอีกซุ้มของป๊อปปี้ฟาง

 

 

 

“อ๊ะ พี่โทโมะ”แก้วมองไปรอบๆที่มุมนี้ถูกดอกลิลลี่สีขาวและชมพูที่เธอชอบแต่งแซมขึ้นมาแล้ว

ชะงักที่เห็นโทโมะก้มคุกเข่า

 

 

 

 

“กว่าเราจะรักกันได้พี่ยอมรับว่าพี่เคยทำเลวกับแก้วมามาก และสุดท้ายแก้วก็ให้อภัยพี่ และอยู่

เคียงข้างพี่ในตอนที่พี่มีปัญหา พี่เลยคิดว่าพี่จะไม่มีวันปล่อยผู้หญิงคนสำคัญของพี่ไปอีกแล้ว แก้ว

เราแต่งงานกันนะ”โทโมะคุกเข่าขอแก้วแต่งงาน

 

 

 

 

“ฮึก พี่โทโมะ แก้วรับค่ะ”แก้วน้ำตาซึมออกมาด้วยความดีใจก่อนที่จะยอมรับรักและสวมแหวน

หมั้นโทโมะเอาไว้

 

 

 

 

 

“ต่อไปนี้เราจะอยู่เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะครับ อ๊ะ แก้ว เดี๋ยวแปปนะยัยเนโกะแอบไปคุย

โทรศัพท์หาเด็กที่ชื่อไปป์อีกแล้ว เราไปช่ยกันจัดการน้องสาวพี่กันเถอะ”โทโมะกอดกับแก้วสักพัก

ต้องผละออกเมื่อเห็นเนโกะหนีไปคุยโทรศัพท์หาไปป์เพื่อนชายคนสนิทอีกแล้วก็ไม่ยอมก่อนจะ

รีบจูงมือว่าที่ภรรยาสาวออกไปทำให้แก้วแอบขำในความขี้หวงน้องสาวของเขา

 

 

 

 

 

 

“ไม่คิดเลยนะว่าเป็นคุณหนูนันท์ที่รู้ไปทุกเรื่อง คุมคนเป็นร้อยเป็นพันจะต้องมาตกม้าตายเพราะถูก

คุณสามีกับพ่อต้มซะเปื่อยแบบนี้”ฟางและป๊อปปี้ที่เต้นรำด้วยกันเสร็จก็เดินมานั่งพักก่อนที่ป๊อปปี้จะ

เดินไปหยิบน้ำมาแล้วฟางก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

“งานนี้จะหลอกคุณหนูนันท์แห่งนีระสิงห์ทั้งทีเราต้องวางแผนหลายๆชั้นสิจ้ะ”ป๊อปปี้ยิ้มออกมาแล้ว

พูดต่อ

 

 

 

 

“เจ้าเล่ห์นักนะคะ เดี๋ยวคอยดูเถอะคืนนี้ฟางจะลงโทษให้ไม่ได้นอนเลยดีมั้ย”ฟางยิ้มออกมาพลาง

แกล้งขู่

 

 

 

 

“ได้เลยครับ แล้วเรามาดูกันว่าใครจะเพลียก่อนกัน โอ๊ยๆ”ป๊อปปี้รีบตอบและหัวเราะก่นที่จะถูกฟาง

ทุบให้ด้วยความเขิน

 

 

 

 

“ต่อไปนี้จะไม่มีคุณหนูนันท์ นีระสิงห์ที่เย็นชา หรือยัยของขวัญความจำเสื่อมอีกแล้วนะคะ จะมีแค่

ฟาง ธนันต์ธรญ์ จิระคุณที่เป็นภรรยาของพ่อเลี้ยงป๊อปปี้เท่านั้น”ฟางพูดแล้วสวมกอดป๊อปปี้แน่น

 

 

 

 

“ครับ จะมีแค่ป๊อปปี้กับฟาง อยู่ด้วยกันตลอดไป รักฟางนะครับ”ป๊อปปี้ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขที่

ในที่สุด สุดท้ายฟางก็เป็นฟาง ของขวัญจากฟ้าที่ส่งมาให้เขา และรักกับเขาแบบนี้ตลอดไป

 

 

 

 

จบแล้วจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

 

 

กว่าจะบ พิมกัน ทวงกันข้ามปีเลยทีเดียว ก็มาถึงตอนจบแล้ว

 

อัพให้ยาวๆกันเลยทีเดียว ครบทุกคู่

 

 

แต่อยากจะถามว่าอยากอ่านเรื่องต่อไปมั้ยอ่ 

 

 

มี3แบบให้เลือกนะ 1.แนวมาเฟีย 2.แนวฟางมาแก้แค้น 3.แนวรักใสๆพี่ว้ากน้องปี1

 

 

อยากอ่านแนวไหนก็บอกกันนะจ้ะ ขอบคุณน้าที่ยังติดตามกันอยู่