เจ้าสาวบ้านไร่

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อาการเธอเป็นยังไงบ้างครับหมอ/ตอนนี้คนไข้เสียเลือดมากหมอคิดว่าต้องหาเลือดที่เข้ากับคนไช้
ได้ พยาบาลไปที่ธนาคารเลือดแล้วส่งกรุ้ปเลือดoมาให้ด่วนเลยนะ”เมื่ออยู่ที่หน้าฉุกเฉินป๊อปปี้รีบลุก
ไปถามหมอที่เป็นเจ้าของไข้ของฟางเพื่อถามอาการแต่หมอที่กำลังคุยกับพยาบาลตอบป๊อปปี้ด้วย
น้ำเสียงเครียด เพราะอาการของฟางนั้นกำลังแย่
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอาเลือดผมก็ได้ครับหมอ เพราะผมกรุ๊ปเลือดเดียวกับเธอ”ป๊อปปี้เสียสละเลือดของตัวเองทันที
ก่อนที่จะหายไปที่ห้องบริจาคเลือดกับพยาบาลแล้วสักพักเขาก็ออกมานั่งรอผลข้างๆเขื่อน
 
 
 
 
 
 
 
“เฟย์พี่วานให้เราไปนอนเป็นเพื่อนลูกพี่หน่อยได้มั้ยคืนนี้ ตอนนี้พี่ติดธุระด่วนน่ะ เดี๋ยวถ้าเรื่องทางนี้
เรียบร้อยแล้วพี่จะเล่าให้ฟังนะ”ป๊อปปี้กดโทรศัพท์โทรออกหารุ่นน้องคนสนิทที่บ้านของเธออยู่ไม่
ไกลจากไร่ของเขามากนักให้มาอยู่เป็นเพื่อนลุกของเขา
 
 
 
 
 
 
“ให้ยัยนั่นขับรถคนเดียวได้ไงวะป๊อป/เป็นห่วงเมียหรอครับเพื่อน แล้วทีตอนอยู่ด้วยกันล่ะไม่เคย
ดูแลกันดีๆ”เขื่อนได้ยินป๊อปปี้คุยโทรศัพท์ก็บ่นอุบก่อนจะถูกป๊อปปี้ว่ากลับไปบ้าง
 
 
 
 
 
“เรื่องของชั้นน่ะพักไว้ก่อนเถอะ ว่าแต่เรื่องของนายเถอะ จะเอาไงครับ คืนนี้จะเป็นฮีโร่เฝ้าแม่สาว
เคราะห์ร้ายในห้องไอซียุรึเปล่าล่ะ”เขื่อนเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ก็คงต้องอย่างนั้นอ่ะ แล้วไหนพวกเราก็ต้องให้ปากคำกับตำรวจอีกนะเอาเป็นว่าคืนนี้ขั้นยืมเสื้อผ้า
แกใส่ก่อนแล้วกัน”ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะนั่งหาวไปครั้งๆระหว่างรอหมอช่วยรักษาอาการของฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวหมอจะให้คนไข้พักฟื้นที่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการก่อนนะครับ ถ้ายังไงญาติคนไข้เชิญไป
กรอกเอกสารที่เค้าท์เตอร์ได้เลยนะครับ”หมอพูดเมื่อสักพักใหญ่ๆบุรุษพยาบาลเข็นเตียงของฟางไป
ไว้ที่ห้องผู้ป่วยแยกเพื่อให้ฟางได้พักผ่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พวกเราไม่ใช่ญาติของเธอหรอกครับพวกเราเห็นเธอได้รับอุบัติเหตุทางรถยนต์เลยรีบมาช่วย เอก
สารข้อมูงส่วนตัวของเค้าพวกเราก็ไม่มีด้วยสิครับ”เขื่อนได้ยินเช่นนั้นก็รีบพูดทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“ผมว่า เดี๋ยวผมจะรอดูอาการที่โรงพยาบาลนี้นกว่าเธอจะฟื้นแล้วกันนะครับ”ป๊อปปี้สรุปก่อนที่จะ
ตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องพักของฟางเพื่อที่จะเฝ้าไข้เธอ และรอจนกว่าฟางจะฟื้นขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“สวัสดีค่ะพี่ฟลุ้ค ช่วงนี้มาเที่ยวตลาดของแก้วบ่อยนะคะ”แก้วเงยหน้าขึ้นมาเมื่อเห็นฟลุ้ค ลูกเจ้าของ
ร้านทองที่ตามจีบเธอตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัยมาหาเธอพร้อมช่อดอกไม้ช่อโตอีกแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
“ดอกไม้สวยๆครับน้องแก้ว เย็นนี้ถ้าทำงานเสร็จแล้วไปดูหนังกับพี่นะครับ”ฟลุ้คฉีกยิ้มหวานก่อนที่
จะชวนแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
“แต่วันนี้มีบัญชีต้องเคลียร์ยาวเลยค่ะพี่ฟลุ้คแก้วอาจจะต้องกลับดึก/น้องแก้วปฏิเสธพี่เป็นครั้ง
ที่35แล้วนะครับไม่คิดจะใจอ่อนกับพี่บ้างหรอครับน้องแก้ว”แก้วรีบปฏิเสธทันทีก่อนที่ฟลุ้คจะตัดพ้อ
ออกมาด้วยความน้อยใจจนแก้วสะอึก เพราะไม่คิดว่าฟลุ้คจะนับรอบที่เขาชวนเธอไปข้างนอก
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ตอนเย็นแก้วไม่ว่าง แต่ถ้าจะทานกลางวัน แก้วไปกับพี่ได้ค่ะ/จริงๆนะครับน้องแก้ว งั้นเราไป
กันเลยนะครับ เดี๋ยวพ่ะพาไปร้านอาหารเกาหลีที่อยู่ในห้างฝั่งตรงข้ามเรานะครับ”แก้วเห็นใจฟลุ้ค
ก่อนที่จะชวนชายหนุ่มไปกินข้าวกลางวัน ทำให้ฟลุ้คยิ้มออกมาด้วยความดีใจก่อนที่จะชวนแก้วไป
ทานอาหารเกาหลีที่ห้างของโทโมะ แก้วชะงักเมื่อรู้ว่าเธอจะต้องไปห้างฝั่งตรงข้ามแต่ก็ทำอะไรไม่
ได้ปล่อยให้เลยตามเลยไป
 
 
 
 
 
 
 
“พี่มาเดินที่นี่กับป๊าม๊าประจำ แอร์ก็เย็นน้องแก้วมาบ่อยมั้ยครับ/พึ่งได้เข้ามาเดินก็ครั้งนี้ครั้งแรกล่ะค่ะ
พอดีแก้วต้องอยู่ดูแลตลาดของครอบครัวน่ะค่ะ”แก้วและฟลุ้คเดินคุยกันระหว่างเข้ามาในห้างก่อน
ร่างบางจะสาดสายตามองไปรอบๆห้างของโทโมะแล้วเห็นร้านขนมร้านดังที่เคยเปิดในมหาลัยของ
เธอมาก่อนตอนนี้ขยายสาขามาเปิดในห้างนี้แล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เดี๋ยวเราต้องทำความเข้าใจกับโจทย์ตรงนี้นะ เราต้องตีให้แตกแล้วเรากะทำได้"ร่างสูงของโทโมะ
ในชุดนักศึกษากำลังนั่งติวให้กับเด็กน้อยในชุดม ปลายอยู่ที่ร้านขนมร้านหนึ่งในมหาลัย
 
 
 
 
 
 
“โห ยากอ่ะพี่โทโมะ แก้วทำไม่ได้หรอก เปลี่ยนข้อได้มั้ยอ่ะ”แก้วในมาดสาวผมสั้นชุดนักเรียนบ่น
อุบเมื่อเห็นโจทย์ของข้อสอบสอบเข้ามหาลัย
 
 
 
 
 
“ไม่ได้เปลี่ยนข้อไม่ได้ ถ้าทำโจทย์ยากๆแค่นี้ทำไม่ได้นะแล้วถึงเวลาสอบจริงๆมันไม่มีให้เปลี่ยนข้อ
หรอกนะ ทำไปเลย/โหย พี่โทโมะใจร้ายอ่ะ”โทโมะดุรุ่นน้องก่อนแก้วจะย่นมูกแล้วนั่งทำโจทย์ที่โท
โมะตั้งมาให้เธอ
 
 
 
 
 
 
 
“ใจร้ายที่สุดเลย ยัยมีนนะยัยมีนไหนว่าถ้าอยากสอบติดคณะอะไรให้มาติวกับรุ่นพี่ที่มหาลัยนั้น แล้ว
พี่เค้าจะใจดีช่วยเรา นี่อะไรเคี่ยวชะมัด แยมยังดีแต่ดุๆๆๆอีกด้วย”แก้วบ่นอุบเมื่อเห็นโทโมะลุกออก
ไปเข้าห้องน้ำพลางคิดถึงคำยุที่เพื่อนเธอแนะให้มาติวกับรุ่นพี่มหาลัยตามคณะที่เราอยากเรียนจน
เธอได้มาเจอโทโมะ ร่างบางทำโจทย์ไปสักพักก็แอบวาดรูปล้อเลียนโทโมะแล้วใส่เขี้ยวยักษ์ให้ใน
รูปทันที
 
 
 
 
 
พรึ่บ
 
 
 
 
และแล้วจานวาฟเฟิลมีไอติมและวิปครีมโปะถูกวางลงที่โต๊ะของแก้ว หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองก็
พบว่าคนที่อามาให้คือโทโมะ ร่างสุงนั่งลงพร้อมกับกาแฟมอคค่าแก้วโปรดก่อนที่จะให้เด็กเสิร์ฟเอา
ชาเขียวปั่นมาให้กับแก้ว
 
 
 
 
 
 
“ถ้าทำไม่ได้ก็กินรองท้องก่อนแล้วกัน กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ขืนทำไม่ได้แล้วสติแตกค่กอง
หนังสือก่อนสอบเข้ามีหวังพ่อแม่เราได้มาเอาเรื่องพี่แน่ๆ”โทโมะพูดทำให้แก้วยิ้มออกมาก่อนที่จะ
นั่งกินวาฟเฟิลจานนั้น โทโมะมองร่างบางของแก้วที่กินเหมือนเด็กตัวเล็กๆแล้วกินเลอะก็เอาทิชชู่
เช็ดปากให้ทำให้แก้วหน้าแดงจัดก่อนที่ชายหนุ่มจะรีบปละมือออกมา
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ พี่ว่าถ้าโจทย์มันทำยากเดี๋ยวพี่จะอธิบายให้ฟังแล้วกัน แล้วตอนกลับบ้านเราก็เอามันไปทำอีก
รอบจะได้เข้าใจ/ความจริงพี่ก็เป็นคนดีเหมือนกันนะคะเนี่ย แต่ติดอย่างเดียวยิ้มยาก ถ้าพี่ยิ้มนะ แก้ว
ว่าพี่ต้องหล่อกว่านี้มากแน่ๆ”โทโมะพูดด้วยน้ำเยงปกติก่อนที่แก้วจะพูดขึ้นตามตรง
 
 
 
 
 
 
 
“อ่ะ หล่อพอรึยัง”โทโมะฟังแล้วอดยิ้มไม่ได้ก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ก่อนท่ะยิ้มให้กับแก้วทำให้แก้วใจ
เต้นรัวกว่าเดิม
 
 
 
 
 
 
“อะไรเนี่ยนี่แอบวาดรูปพี่เป็นยักษ์เรอะยัยแสบ แบบนี้ต้องโดนทำโทษ/อย่านะ ไม่เอาเดี๋ยวแก้วเป็น
สิว”โทโมะมองรูปตัวเองที่แก้ววาดก็ทำทีดุก่อนจะป้ายวิปครีมใส่แก้มแก้วแล้วทั้งคู่ก็หัวเราะกันออก
มาอย่างมีความสุข
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“น้องแก้วเหม่อมองร้านนั้นตั้งนานอยากกินวาฟเฟิลร้านนี้หรอครับงั้นเราไปกินกันนะครับ”ฟลุ้คสังเกต
เห็นแก้วเหม่อมองไปที่ร้านวาฟเฟิลเจ้าดังก็เข้าว่าร่างบางเข้าไปในร้านทันทีจนแก้วแทบตั้งตัวแทบ
ไม่ทัน
 
 
 
 
 
ตุบ
 
 
 
 
 
 
แต่แล้วฟลุ้คและแก้วก็ชนเข้ากับโทโมะอย่างจัง
 
 
 
 
 
 
“อะไรวะ ชนคนแล้วไม่ขอโทษอีกมารยาทแย่มากๆ ยังจะมองหน้าคนอื่นอีก อยากมีเรื่องรึไงวะ/พอ
เถอะค่ะพี่ฟลุ้ค อย่ามีเรื่องกันเลย คนมองหมดแล้ว”ฟลุ้คไม่พอใจที่โทโมะไม่ยอมขอทาก็โวยวาย
ทำให้แก้วรีบปรามชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ได้ครับน้องแก้ว ชนพวกเราแล้วไม่ขอโทษแบบนี้ต้องเอาเรื่องให้เข็ด/เท่าไหร่”ฟลุ้คไม่ยอมรีบ
หันกลับไปเอาเรื่องกับโทโมะ ชายหนุ่มมองท่าทีของฟลุ้คแล้วพูดนิ่งๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่นายหมายความว่าไง/ก็เท่าไหร่ไง ไอ้ค่าชนเธอกับแฟนเธอ ชั้นไม่ได้มีเวลาว่างมากที่จะมาเสีย
เวลากับเรื่องไร้สาระพวกนี้หรอกนะแค่1นาทีของชั้นมันก็มีค่ามากกับธุรกิจของชั้น เป็นไงหมื่นนึงพอ
มั้ยรึว่า2หมื่น”แก้วได้ยินเช่นนั้นก็เอาเรื่องไม่พอใจแต่โทโมะปรายหางตามองแก้วก่อนที่จะพูดต่อ
พลางสั่งเลขาคนสนิทควักเงินสดจำนวนหนึ่งให้กับฟลุ้ค ฟลุ้คตาโตมองเงินจำนวนนั้นตาเป็นมันตั้ง
จะจะรับเงินเหล่านั้น แต่แก้วยิ่งหัวเสียลงกว่าเดิมเมื่อได้ยินเช่นนั้นไม่รอช้า เดินเข้าไปคว้าเงินจำนวน
นั้นก่อนที่ฟลุ้คจะรับ แล้วปาเงินพวกนั้นใส่หน้าโทโมะก่อนที่บอดี้การ์ดของชายหนุ่มจะพุ่งเข้ามาเอา
เรื่องแต่โทโมะยั้งมือเอาไว้แล้วมองหน้าแก้วนิ่งๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าคิดว่าเงินจะช่วยแก้ปัญหาทุกอย่างบอกเลยว่ามันใช้กับชั้นไม่ได้ เก็บเงินของคุณไปซะ ไปค่ะพี่
ฟลุ้ค”แก้วแผดเสียงว่าโทโมะก่อนที่จะเดินนำฟลุ้คไป
 
 
 
 
 
“กั้งเอาเศษเงินพวกนี้ไปโยนทิ้งที่ไหนก็ได้ เพราะถือซะว่าชั้นทำทานให้คนยากไร้แล้วกัน”โทโมะ
พูดไล่หลังแก้วเสียงดังทำให้ร่างบางหันขวับไปมองการกระทำของโทโมะ
 
 
 
 
 
 
“คุณนี่มันนิสัยแย่จนเป็นดสันดานแล้วจริงๆ เสียแรงที่ชั้นเคยชื่นชมคุณ”แก้วมองชายหนุ่มอย่างผิด
หวังในการกระทำของเขาแล้วเดินออกไปจากห้างโดยไม่หันหลังกลับมาอีก โทโมะนิ่งมองตามแก้ว
แล้วไม่พูดอะไร
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“วันที่3แล้วนะป๊อปไหนหมอบอกว่าเธอคนนี้ไม่เป็นอะไรยังไงล่ะ”เขื่อนที่เดินเข้ามาเยี่ยมร่างที่ยังไม่
ได้สติของฟางพร้อมกับป๊อปปี้กลังจากผ่านไปได้3วันก็ไม่มีท่าทีว่าฟางจะฟื้นขึ้นมา
 
 
 
 
 
 
“หลักฐานต่างๆเกี่ยวกับเธอก็ถูกเผาไปพร้อมกับรถที่ระเบิดไปแล้ว แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าเธอคนนี้
เป็นใคร”ป๊อปปี้มองร่างบางของฟางด้วยความสงสารก่อนจะเอื้อมมือไปจับที่มือของฟางเพื่อให้กำลัง
ใจร่างบาง
 
 
 
 
 
 
 
“อือ/เธอขยับตัวแล้ว เขื่อนไปตามหมอมาเร็ว”ทันใดนั้นเอง มือของฟางที่ป๊อปปี้กุมมือไว้นั้นเริ่มมี
การกระตุก ป๊อปปี้ยิ้มด้วยความดีใจที่เห็นฟางเริ่มรู้สึกตัวก่อนที่จะรีบให้เพื่อนของเขาไปตามหมอมา
ตรวจอาการของฟางทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ดูจากร่างกายภายนอกไม่มีส่วนไหนของร่างกายหักหรือเลือดครั่งนะครับ พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้ว
ถ้ามีอะไรก็เรียกหมอได้นะครับ”หมอพูดเมื่อตรวเช้คร่างกายของฟางเสร็จแล้วเห็นว่าฟางยังนั่งเหม่อ
เงียบไม่พูดจากับใครจึงเดินออกไปเพื่อให้ฟางพักผ่อน
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวสักพักตำรวจก็จะมาสอบปากคำคุณนะครับเพราะตอนที่ผมช่วยคุณออกมาจากรถ รถของคุณ
ระเบิดแล้วของทุกอย่างของคุณถูกระเบิดไม่เหลือเลย ขอโทษด้วยนะครับ เอ่อ ผมชื่อป๊อปปี้นะ
ครับ”ป๊อปปี้เดินมานั่งข้างๆฟางแล้วพูดอธิบายและแนะนำตัวเองให้ฟางรู้จัก
 
 
 
 
 
 
 
 
“พวกเราช่วยคุณไว้ ส่วนผมชื่อเขื่อนนะครับ แล้วคุณล่ะครับชื่ออะไรหรอ”เขื่อนพูดต่อ
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้น ชั้นชื่ออะไรล่ะ”ฟางนิ่วหน้านิ่งคิดก่อนที่จะพยายามนึกชื่อตัวเองแต่ก็นึกไม่ออกทำให้ป๊อปปี้
และเขื่อนตกใจอย่างมาก
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ นี่คุณไม่ได้อำพวกเราเล่นใช่มั้ยเนี่ย แล้วเรื่องก่อนหน้านี้ล่ะครับ คุณขับรถมาทำไมแถว
ปากช่อง”เขื่อนลองถามต่อ
 
 
 
 
 
 
 
“นั่นสิ แล้วชั้นมาทำอะไรที่นี่ ทำไมชั้นจำไม่ได้ล่ะ แล้วชั้นเป็นใคร ทำไมชั้นจำอะไรไม่ได้เลย โอ๊ย
ปวดหัว”ฟางเริ่มเครียดก่อนที่จะพยายามนึกเรื่องราวในหัวแต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกก็พยายามเอา
มือทุบที่หัวตัวเองจนป๊อปปี้ห้ามแทบไม่ทัน
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณใจเย็นๆก่อนนะคุณ พวกเราไม่เค้นอะไรคุณแล้ว คุณอย่าทำร้ายตัวเองเลย”ป๊อปปี้ตกใจรีบรวบ
ร่างบางไปกอดปลอบ
 
 
 
 
 
 
“เอาอย่างงี้แล้วกันป๊อป เดี๋ยวชั้นไปตามหมอมาตรวจอาการของคุณคนสวยอีกทีแล้วกัน”เขื่อนพูด
ก่อนที่จะวิ่งออกไปจากห้องเพื่อตามหมอ แล้วสักพักใหญ่หมอและพยาบาลที่ตรวจอาการฟางอย่าง
ละเอียดอีกครั้งก็ออกมาหาป๊อปปี้และเขื่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เท่าที่หมอตรวจอาการดูแล้ว คนไข้ถูกกระแทกด้วยของแข็งอย่างแรงคาดว่าน่าจะมาจากอุบัติเหตุ
หมอว่าถ้าคุณตามญาติของคนไข้เจอและช่วยกันรื้อฟื้นความทรงจำเธออาจจะคืนความจำได้ไวก็ได้
นะครับ”หมอพูด
 
 
 
 
 
“แล้วเธอจะหายมั้ยครับหมอ”ป๊อปปี้นิ่งแล้วอดสงสารฟางไม่ได้ 2หนุ่มคุยกับหมอและพยาบาลสัก
พักก่อนที่จะเดินกลับเข้ามาหาฟางในห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณจะทำอะไรน่ะเดี๋ยวหัวก็แตกอีกหรอก”ป๊อปปี้ตกใจเมื่อเห็นฟางพยายามเอาหัวโขกกำแพงก็รีบ
เข้าไปรวบตัวร่างบางมากอดรั้งไว้อีกครั้งไม่ให้ทำร้ายตัวเองอีก
 
 
 
 
 
 
“ชั้นจำอะไรไม่ได้เลยฮือๆ ชั้นเป็นใครแล้วที่นี่ที่ไหน”ฟางร้องออกมาด้วยความสับสนและหวาดกลัว
“อย่ากลัวไปเลยคุณ คุณไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอย่างน้อยคุณยังมีผมนะ”ป๊อปปี้กอดปลอบฟางแล้วพูด
ขึ้นมาเพื่อให้ฟางเชื่อใจ
 
 
 
 
เอ่อออ  ไม่รู้ว่ายังจะมีคนอ่านเรื่องนี้รึเปล่า  เห็นในไอจีทั้งมีดราม่าป๊อปฟาง ไหนจะมีไอจีที่
เป็นฟิคอีก ไม่รู้ว่าฟิคในเว็ปแบบนี้จะยังมีคนอ่านมั้ย ถ้าไม่มีไรเตอร์จะได้พออ่า เพราะถ้าอัพ
ไอจีเป็นฟิคคงจะไม่ไหว5555555