เจ้าสาวบ้านไร่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อาการเธอเป็นยังไงบ้างครับหมอ/ตอนนี้คนไข้เสียเลือดมากหมอคิดว่าต้องหาเลือดที่เข้ากับคนไช้

ได้ พยาบาลไปที่ธนาคารเลือดแล้วส่งกรุ้ปเลือดoมาให้ด่วนเลยนะ”เมื่ออยู่ที่หน้าฉุกเฉินป๊อปปี้รีบลุก

ไปถามหมอที่เป็นเจ้าของไข้ของฟางเพื่อถามอาการแต่หมอที่กำลังคุยกับพยาบาลตอบป๊อปปี้ด้วย

น้ำเสียงเครียด เพราะอาการของฟางนั้นกำลังแย่

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอาเลือดผมก็ได้ครับหมอ เพราะผมกรุ๊ปเลือดเดียวกับเธอ”ป๊อปปี้เสียสละเลือดของตัวเองทันที

ก่อนที่จะหายไปที่ห้องบริจาคเลือดกับพยาบาลแล้วสักพักเขาก็ออกมานั่งรอผลข้างๆเขื่อน

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์พี่วานให้เราไปนอนเป็นเพื่อนลูกพี่หน่อยได้มั้ยคืนนี้ ตอนนี้พี่ติดธุระด่วนน่ะ เดี๋ยวถ้าเรื่องทางนี้

เรียบร้อยแล้วพี่จะเล่าให้ฟังนะ”ป๊อปปี้กดโทรศัพท์โทรออกหารุ่นน้องคนสนิทที่บ้านของเธออยู่ไม่

ไกลจากไร่ของเขามากนักให้มาอยู่เป็นเพื่อนลุกของเขา

 

 

 

 

 

 

“ให้ยัยนั่นขับรถคนเดียวได้ไงวะป๊อป/เป็นห่วงเมียหรอครับเพื่อน แล้วทีตอนอยู่ด้วยกันล่ะไม่เคย

ดูแลกันดีๆ”เขื่อนได้ยินป๊อปปี้คุยโทรศัพท์ก็บ่นอุบก่อนจะถูกป๊อปปี้ว่ากลับไปบ้าง

 

 

 

 

 

“เรื่องของชั้นน่ะพักไว้ก่อนเถอะ ว่าแต่เรื่องของนายเถอะ จะเอาไงครับ คืนนี้จะเป็นฮีโร่เฝ้าแม่สาว

เคราะห์ร้ายในห้องไอซียุรึเปล่าล่ะ”เขื่อนเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ก็คงต้องอย่างนั้นอ่ะ แล้วไหนพวกเราก็ต้องให้ปากคำกับตำรวจอีกนะเอาเป็นว่าคืนนี้ขั้นยืมเสื้อผ้า

แกใส่ก่อนแล้วกัน”ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะนั่งหาวไปครั้งๆระหว่างรอหมอช่วยรักษาอาการของฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวหมอจะให้คนไข้พักฟื้นที่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการก่อนนะครับ ถ้ายังไงญาติคนไข้เชิญไป

กรอกเอกสารที่เค้าท์เตอร์ได้เลยนะครับ”หมอพูดเมื่อสักพักใหญ่ๆบุรุษพยาบาลเข็นเตียงของฟางไป

ไว้ที่ห้องผู้ป่วยแยกเพื่อให้ฟางได้พักผ่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พวกเราไม่ใช่ญาติของเธอหรอกครับพวกเราเห็นเธอได้รับอุบัติเหตุทางรถยนต์เลยรีบมาช่วย เอก

สารข้อมูงส่วนตัวของเค้าพวกเราก็ไม่มีด้วยสิครับ”เขื่อนได้ยินเช่นนั้นก็รีบพูดทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผมว่า เดี๋ยวผมจะรอดูอาการที่โรงพยาบาลนี้นกว่าเธอจะฟื้นแล้วกันนะครับ”ป๊อปปี้สรุปก่อนที่จะ

ตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องพักของฟางเพื่อที่จะเฝ้าไข้เธอ และรอจนกว่าฟางจะฟื้นขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“สวัสดีค่ะพี่ฟลุ้ค ช่วงนี้มาเที่ยวตลาดของแก้วบ่อยนะคะ”แก้วเงยหน้าขึ้นมาเมื่อเห็นฟลุ้ค ลูกเจ้าของ

ร้านทองที่ตามจีบเธอตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัยมาหาเธอพร้อมช่อดอกไม้ช่อโตอีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“ดอกไม้สวยๆครับน้องแก้ว เย็นนี้ถ้าทำงานเสร็จแล้วไปดูหนังกับพี่นะครับ”ฟลุ้คฉีกยิ้มหวานก่อนที่

จะชวนแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

“แต่วันนี้มีบัญชีต้องเคลียร์ยาวเลยค่ะพี่ฟลุ้คแก้วอาจจะต้องกลับดึก/น้องแก้วปฏิเสธพี่เป็นครั้ง

ที่35แล้วนะครับไม่คิดจะใจอ่อนกับพี่บ้างหรอครับน้องแก้ว”แก้วรีบปฏิเสธทันทีก่อนที่ฟลุ้คจะตัดพ้อ

ออกมาด้วยความน้อยใจจนแก้วสะอึก เพราะไม่คิดว่าฟลุ้คจะนับรอบที่เขาชวนเธอไปข้างนอก

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ตอนเย็นแก้วไม่ว่าง แต่ถ้าจะทานกลางวัน แก้วไปกับพี่ได้ค่ะ/จริงๆนะครับน้องแก้ว งั้นเราไป

กันเลยนะครับ เดี๋ยวพ่ะพาไปร้านอาหารเกาหลีที่อยู่ในห้างฝั่งตรงข้ามเรานะครับ”แก้วเห็นใจฟลุ้ค

ก่อนที่จะชวนชายหนุ่มไปกินข้าวกลางวัน ทำให้ฟลุ้คยิ้มออกมาด้วยความดีใจก่อนที่จะชวนแก้วไป

ทานอาหารเกาหลีที่ห้างของโทโมะ แก้วชะงักเมื่อรู้ว่าเธอจะต้องไปห้างฝั่งตรงข้ามแต่ก็ทำอะไรไม่

ได้ปล่อยให้เลยตามเลยไป

 

 

 

 

 

 

 

“พี่มาเดินที่นี่กับป๊าม๊าประจำ แอร์ก็เย็นน้องแก้วมาบ่อยมั้ยครับ/พึ่งได้เข้ามาเดินก็ครั้งนี้ครั้งแรกล่ะค่ะ

พอดีแก้วต้องอยู่ดูแลตลาดของครอบครัวน่ะค่ะ”แก้วและฟลุ้คเดินคุยกันระหว่างเข้ามาในห้างก่อน

ร่างบางจะสาดสายตามองไปรอบๆห้างของโทโมะแล้วเห็นร้านขนมร้านดังที่เคยเปิดในมหาลัยของ

เธอมาก่อนตอนนี้ขยายสาขามาเปิดในห้างนี้แล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวเราต้องทำความเข้าใจกับโจทย์ตรงนี้นะ เราต้องตีให้แตกแล้วเรากะทำได้"ร่างสูงของโทโมะ

ในชุดนักศึกษากำลังนั่งติวให้กับเด็กน้อยในชุดม ปลายอยู่ที่ร้านขนมร้านหนึ่งในมหาลัย

 

 

 

 

 

 

“โห ยากอ่ะพี่โทโมะ แก้วทำไม่ได้หรอก เปลี่ยนข้อได้มั้ยอ่ะ”แก้วในมาดสาวผมสั้นชุดนักเรียนบ่น

อุบเมื่อเห็นโจทย์ของข้อสอบสอบเข้ามหาลัย

 

 

 

 

 

“ไม่ได้เปลี่ยนข้อไม่ได้ ถ้าทำโจทย์ยากๆแค่นี้ทำไม่ได้นะแล้วถึงเวลาสอบจริงๆมันไม่มีให้เปลี่ยนข้อ

หรอกนะ ทำไปเลย/โหย พี่โทโมะใจร้ายอ่ะ”โทโมะดุรุ่นน้องก่อนแก้วจะย่นมูกแล้วนั่งทำโจทย์ที่โท

โมะตั้งมาให้เธอ

 

 

 

 

 

 

 

“ใจร้ายที่สุดเลย ยัยมีนนะยัยมีนไหนว่าถ้าอยากสอบติดคณะอะไรให้มาติวกับรุ่นพี่ที่มหาลัยนั้น แล้ว

พี่เค้าจะใจดีช่วยเรา นี่อะไรเคี่ยวชะมัด แยมยังดีแต่ดุๆๆๆอีกด้วย”แก้วบ่นอุบเมื่อเห็นโทโมะลุกออก

ไปเข้าห้องน้ำพลางคิดถึงคำยุที่เพื่อนเธอแนะให้มาติวกับรุ่นพี่มหาลัยตามคณะที่เราอยากเรียนจน

เธอได้มาเจอโทโมะ ร่างบางทำโจทย์ไปสักพักก็แอบวาดรูปล้อเลียนโทโมะแล้วใส่เขี้ยวยักษ์ให้ใน

รูปทันที

 

 

 

 

 

พรึ่บ

 

 

 

 

และแล้วจานวาฟเฟิลมีไอติมและวิปครีมโปะถูกวางลงที่โต๊ะของแก้ว หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองก็

พบว่าคนที่อามาให้คือโทโมะ ร่างสุงนั่งลงพร้อมกับกาแฟมอคค่าแก้วโปรดก่อนที่จะให้เด็กเสิร์ฟเอา

ชาเขียวปั่นมาให้กับแก้ว

 

 

 

 

 

 

“ถ้าทำไม่ได้ก็กินรองท้องก่อนแล้วกัน กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ขืนทำไม่ได้แล้วสติแตกค่กอง

หนังสือก่อนสอบเข้ามีหวังพ่อแม่เราได้มาเอาเรื่องพี่แน่ๆ”โทโมะพูดทำให้แก้วยิ้มออกมาก่อนที่จะ

นั่งกินวาฟเฟิลจานนั้น โทโมะมองร่างบางของแก้วที่กินเหมือนเด็กตัวเล็กๆแล้วกินเลอะก็เอาทิชชู่

เช็ดปากให้ทำให้แก้วหน้าแดงจัดก่อนที่ชายหนุ่มจะรีบปละมือออกมา

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ พี่ว่าถ้าโจทย์มันทำยากเดี๋ยวพี่จะอธิบายให้ฟังแล้วกัน แล้วตอนกลับบ้านเราก็เอามันไปทำอีก

รอบจะได้เข้าใจ/ความจริงพี่ก็เป็นคนดีเหมือนกันนะคะเนี่ย แต่ติดอย่างเดียวยิ้มยาก ถ้าพี่ยิ้มนะ แก้ว

ว่าพี่ต้องหล่อกว่านี้มากแน่ๆ”โทโมะพูดด้วยน้ำเยงปกติก่อนที่แก้วจะพูดขึ้นตามตรง

 

 

 

 

 

 

 

“อ่ะ หล่อพอรึยัง”โทโมะฟังแล้วอดยิ้มไม่ได้ก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ก่อนท่ะยิ้มให้กับแก้วทำให้แก้วใจ

เต้นรัวกว่าเดิม

 

 

 

 

 

 

“อะไรเนี่ยนี่แอบวาดรูปพี่เป็นยักษ์เรอะยัยแสบ แบบนี้ต้องโดนทำโทษ/อย่านะ ไม่เอาเดี๋ยวแก้วเป็น

สิว”โทโมะมองรูปตัวเองที่แก้ววาดก็ทำทีดุก่อนจะป้ายวิปครีมใส่แก้มแก้วแล้วทั้งคู่ก็หัวเราะกันออก

มาอย่างมีความสุข

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“น้องแก้วเหม่อมองร้านนั้นตั้งนานอยากกินวาฟเฟิลร้านนี้หรอครับงั้นเราไปกินกันนะครับ”ฟลุ้คสังเกต

เห็นแก้วเหม่อมองไปที่ร้านวาฟเฟิลเจ้าดังก็เข้าว่าร่างบางเข้าไปในร้านทันทีจนแก้วแทบตั้งตัวแทบ

ไม่ทัน

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

 

 

แต่แล้วฟลุ้คและแก้วก็ชนเข้ากับโทโมะอย่างจัง

 

 

 

 

 

 

“อะไรวะ ชนคนแล้วไม่ขอโทษอีกมารยาทแย่มากๆ ยังจะมองหน้าคนอื่นอีก อยากมีเรื่องรึไงวะ/พอ

เถอะค่ะพี่ฟลุ้ค อย่ามีเรื่องกันเลย คนมองหมดแล้ว”ฟลุ้คไม่พอใจที่โทโมะไม่ยอมขอทาก็โวยวาย

ทำให้แก้วรีบปรามชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ครับน้องแก้ว ชนพวกเราแล้วไม่ขอโทษแบบนี้ต้องเอาเรื่องให้เข็ด/เท่าไหร่”ฟลุ้คไม่ยอมรีบ

หันกลับไปเอาเรื่องกับโทโมะ ชายหนุ่มมองท่าทีของฟลุ้คแล้วพูดนิ่งๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่นายหมายความว่าไง/ก็เท่าไหร่ไง ไอ้ค่าชนเธอกับแฟนเธอ ชั้นไม่ได้มีเวลาว่างมากที่จะมาเสีย

เวลากับเรื่องไร้สาระพวกนี้หรอกนะแค่1นาทีของชั้นมันก็มีค่ามากกับธุรกิจของชั้น เป็นไงหมื่นนึงพอ

มั้ยรึว่า2หมื่น”แก้วได้ยินเช่นนั้นก็เอาเรื่องไม่พอใจแต่โทโมะปรายหางตามองแก้วก่อนที่จะพูดต่อ

พลางสั่งเลขาคนสนิทควักเงินสดจำนวนหนึ่งให้กับฟลุ้ค ฟลุ้คตาโตมองเงินจำนวนนั้นตาเป็นมันตั้ง

จะจะรับเงินเหล่านั้น แต่แก้วยิ่งหัวเสียลงกว่าเดิมเมื่อได้ยินเช่นนั้นไม่รอช้า เดินเข้าไปคว้าเงินจำนวน

นั้นก่อนที่ฟลุ้คจะรับ แล้วปาเงินพวกนั้นใส่หน้าโทโมะก่อนที่บอดี้การ์ดของชายหนุ่มจะพุ่งเข้ามาเอา

เรื่องแต่โทโมะยั้งมือเอาไว้แล้วมองหน้าแก้วนิ่งๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าคิดว่าเงินจะช่วยแก้ปัญหาทุกอย่างบอกเลยว่ามันใช้กับชั้นไม่ได้ เก็บเงินของคุณไปซะ ไปค่ะพี่

ฟลุ้ค”แก้วแผดเสียงว่าโทโมะก่อนที่จะเดินนำฟลุ้คไป

 

 

 

 

 

“กั้งเอาเศษเงินพวกนี้ไปโยนทิ้งที่ไหนก็ได้ เพราะถือซะว่าชั้นทำทานให้คนยากไร้แล้วกัน”โทโมะ

พูดไล่หลังแก้วเสียงดังทำให้ร่างบางหันขวับไปมองการกระทำของโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“คุณนี่มันนิสัยแย่จนเป็นดสันดานแล้วจริงๆ เสียแรงที่ชั้นเคยชื่นชมคุณ”แก้วมองชายหนุ่มอย่างผิด

หวังในการกระทำของเขาแล้วเดินออกไปจากห้างโดยไม่หันหลังกลับมาอีก โทโมะนิ่งมองตามแก้ว

แล้วไม่พูดอะไร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันที่3แล้วนะป๊อปไหนหมอบอกว่าเธอคนนี้ไม่เป็นอะไรยังไงล่ะ”เขื่อนที่เดินเข้ามาเยี่ยมร่างที่ยังไม่

ได้สติของฟางพร้อมกับป๊อปปี้กลังจากผ่านไปได้3วันก็ไม่มีท่าทีว่าฟางจะฟื้นขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

“หลักฐานต่างๆเกี่ยวกับเธอก็ถูกเผาไปพร้อมกับรถที่ระเบิดไปแล้ว แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าเธอคนนี้

เป็นใคร”ป๊อปปี้มองร่างบางของฟางด้วยความสงสารก่อนจะเอื้อมมือไปจับที่มือของฟางเพื่อให้กำลัง

ใจร่างบาง

 

 

 

 

 

 

 

“อือ/เธอขยับตัวแล้ว เขื่อนไปตามหมอมาเร็ว”ทันใดนั้นเอง มือของฟางที่ป๊อปปี้กุมมือไว้นั้นเริ่มมี

การกระตุก ป๊อปปี้ยิ้มด้วยความดีใจที่เห็นฟางเริ่มรู้สึกตัวก่อนที่จะรีบให้เพื่อนของเขาไปตามหมอมา

ตรวจอาการของฟางทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ดูจากร่างกายภายนอกไม่มีส่วนไหนของร่างกายหักหรือเลือดครั่งนะครับ พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้ว

ถ้ามีอะไรก็เรียกหมอได้นะครับ”หมอพูดเมื่อตรวเช้คร่างกายของฟางเสร็จแล้วเห็นว่าฟางยังนั่งเหม่อ

เงียบไม่พูดจากับใครจึงเดินออกไปเพื่อให้ฟางพักผ่อน

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวสักพักตำรวจก็จะมาสอบปากคำคุณนะครับเพราะตอนที่ผมช่วยคุณออกมาจากรถ รถของคุณ

ระเบิดแล้วของทุกอย่างของคุณถูกระเบิดไม่เหลือเลย ขอโทษด้วยนะครับ เอ่อ ผมชื่อป๊อปปี้นะ

ครับ”ป๊อปปี้เดินมานั่งข้างๆฟางแล้วพูดอธิบายและแนะนำตัวเองให้ฟางรู้จัก

 

 

 

 

 

 

 

 

“พวกเราช่วยคุณไว้ ส่วนผมชื่อเขื่อนนะครับ แล้วคุณล่ะครับชื่ออะไรหรอ”เขื่อนพูดต่อ

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้น ชั้นชื่ออะไรล่ะ”ฟางนิ่วหน้านิ่งคิดก่อนที่จะพยายามนึกชื่อตัวเองแต่ก็นึกไม่ออกทำให้ป๊อปปี้

และเขื่อนตกใจอย่างมาก

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ นี่คุณไม่ได้อำพวกเราเล่นใช่มั้ยเนี่ย แล้วเรื่องก่อนหน้านี้ล่ะครับ คุณขับรถมาทำไมแถว

ปากช่อง”เขื่อนลองถามต่อ

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นสิ แล้วชั้นมาทำอะไรที่นี่ ทำไมชั้นจำไม่ได้ล่ะ แล้วชั้นเป็นใคร ทำไมชั้นจำอะไรไม่ได้เลย โอ๊ย

ปวดหัว”ฟางเริ่มเครียดก่อนที่จะพยายามนึกเรื่องราวในหัวแต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกก็พยายามเอา

มือทุบที่หัวตัวเองจนป๊อปปี้ห้ามแทบไม่ทัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณใจเย็นๆก่อนนะคุณ พวกเราไม่เค้นอะไรคุณแล้ว คุณอย่าทำร้ายตัวเองเลย”ป๊อปปี้ตกใจรีบรวบ

ร่างบางไปกอดปลอบ

 

 

 

 

 

 

“เอาอย่างงี้แล้วกันป๊อป เดี๋ยวชั้นไปตามหมอมาตรวจอาการของคุณคนสวยอีกทีแล้วกัน”เขื่อนพูด

ก่อนที่จะวิ่งออกไปจากห้องเพื่อตามหมอ แล้วสักพักใหญ่หมอและพยาบาลที่ตรวจอาการฟางอย่าง

ละเอียดอีกครั้งก็ออกมาหาป๊อปปี้และเขื่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เท่าที่หมอตรวจอาการดูแล้ว คนไข้ถูกกระแทกด้วยของแข็งอย่างแรงคาดว่าน่าจะมาจากอุบัติเหตุ

หมอว่าถ้าคุณตามญาติของคนไข้เจอและช่วยกันรื้อฟื้นความทรงจำเธออาจจะคืนความจำได้ไวก็ได้

นะครับ”หมอพูด

 

 

 

 

 

“แล้วเธอจะหายมั้ยครับหมอ”ป๊อปปี้นิ่งแล้วอดสงสารฟางไม่ได้ 2หนุ่มคุยกับหมอและพยาบาลสัก

พักก่อนที่จะเดินกลับเข้ามาหาฟางในห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณจะทำอะไรน่ะเดี๋ยวหัวก็แตกอีกหรอก”ป๊อปปี้ตกใจเมื่อเห็นฟางพยายามเอาหัวโขกกำแพงก็รีบ

เข้าไปรวบตัวร่างบางมากอดรั้งไว้อีกครั้งไม่ให้ทำร้ายตัวเองอีก

 

 

 

 

 

 

“ชั้นจำอะไรไม่ได้เลยฮือๆ ชั้นเป็นใครแล้วที่นี่ที่ไหน”ฟางร้องออกมาด้วยความสับสนและหวาดกลัว

“อย่ากลัวไปเลยคุณ คุณไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอย่างน้อยคุณยังมีผมนะ”ป๊อปปี้กอดปลอบฟางแล้วพูด

ขึ้นมาเพื่อให้ฟางเชื่อใจ

 

 

 

 

เอ่อออ  ไม่รู้ว่ายังจะมีคนอ่านเรื่องนี้รึเปล่า  เห็นในไอจีทั้งมีดราม่าป๊อปฟาง ไหนจะมีไอจีที่

เป็นฟิคอีก ไม่รู้ว่าฟิคในเว็ปแบบนี้จะยังมีคนอ่านมั้ย ถ้าไม่มีไรเตอร์จะได้พออ่า เพราะถ้าอัพ

ไอจีเป็นฟิคคงจะไม่ไหว5555555