เจ้าสาวบ้านไร่

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ ฝันไปหรอเนี่ย”แก้วลืมตาตื่นมาในตอนสายแล้วนึกถึงฝันเมื่อคืนที่เธอฝันว่าโทโมะมากอดเธอ
ไว้ทั้งคืนแต่พอตื่นมา เธอก็พบกับความว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่อ้อมกอดที่กอดเธอไว้ แก้วนิ่งซึมลง
ไปเมื่อมองไปยังรูปของโทโมะข้างๆเตียง
 
 
 
 
 
 
“ไม่ได้ๆเราต้องเข้มแข็ง พี่โทโมะที่มองลงมาจะได้ไม่พลอยเศร้าตามเราไปด้วย เพื่อลูกของเรา
เราต้องเดินต่อไปข้างหน้า”แก้วปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอีกครั้งก่อนที่จะลุกขึ้นปัดการตัวเอง แล้ว
เดินออกมาตามหาเนโกะเพื่อที่จะชวนไปทำบุญให้โทโมะที่วัดด้วยกัน
 
 
 
 
 
 
“เนโกะ อยู่ไหนนะ โทรหาก็ไม่รับ สงสัยต้องอยู่ในห้องแน่ๆ/อ๊ะ พี่แก้วเนอยู่นี่ค่ะ มานี่กับเนดี
กว่า”แก้วเดินตามหาเนโกะทั่วบริเวณบ้านไม่พบจึงกลับมายังหน้าห้องนอนของเนโกะหมายจะเปิด
ประตูเข้าไป แต่เนโกะที่เดินมาอีกทางรีบดึงแก้วไว้ก่อนที่จะพาเธอออกไปข้างนอกไปทำบุญตาม
ที่แก้วต้องการ
 
 
 
 
 
 
 
“หวังว่าผลบุญที่พี่ทำพี่โทโมะคงจะได้รับนะ/แหม พี่แก้วน่ารักที่สุดในโลกเลยรู้มั้ยคะ คิดถึงพี่ชาย
ของเนทุกลมหายใจ แบบนี้พี่โทโมะดีใจแย่เลย”แก้วเดินออกมาที่รถแล้วพูดขึ้นทำให้เนโกะอด
แซวเธอไม่ได้
 
 
 
 
 
 
“แต่ถ้าย้อนเวลาไปได้ พี่คงดีใจกว่านี้ ที่พี่โทโมะไม่ต้องจากไป”แก้วนิ่งซึมลงไปเมื่อคิดถึงโทโมะ
 
 
 
 
 
“โอ๋ๆ ไม่เอาไม่ร้องนะคะ เนว่าเราไปหาอะไรสนุกๆทำดีกว่านะคะ เจไม่อยากให้พี่สาวคนนี้ของเน
เศร้า เดี๋ยวพี่โทโมะมาหลอกเนแย่เลย”เนโกะเห็นแก้วเศร้าอีกก็รีบพูดก่อนที่จะพาแก้วออกไปข้าง
นอก โดยมีรถคันหนึ่งแอบขับตามรถของแก้วและเนโกะไปอยู่ห่างๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อป พวกเรามาเปลี่ยนเวรเฝ้ายัยฟางกับพี่พี่ลงไปหาอะไรกินก่อนก็ได้นะ”ช่วงสายของวัน โฟร์
และลูกๆเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วยพิเศษของฟางพลางบอกป๊อปปี้ที่ตื่นแล้วกำลังอ่านหนังสือพิมพ์นั่ง
เฝ้าฟางที่หลับอยู่
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรอ่ะโฟร์ เมื่อกี้นี้เขื่อนแวะมาหาพี่แล้วพี่ฝากซื้อขนมปังกับนมแล้ว พี่ไม่หิวหรอก/ได้ไงอ่ะ
พี่ป๊อป พี่น่ะควรดูแลตัวเองดีๆหน่อยสิมาเฝ้ายัยฟางแล้วอย่าต้องถึงกับป่วยจนเป็นอะไรไปอีกคน
เลย/ไม่เอานะพ่ป๊อป พวกเราจะไม่ยอมให้พ่อป๊อปเป็นอะไรนะฮะ”ป๊อปปี้รีบปฏิเสธก่อนที่โฟร์จะ
พูดแกมดุพี่ชายด้วยความเป็นห่วงตามด้วยเสียงของแฝด3ที่รีบพูดทันที
 
 
 
 
 
 
 
“แต่เป็นเพราะคำพูดไม่ดีๆของพี่ทำให้ฟางต้องเป็นแบบนี้”ป๊อปปี้มองไปยังร่างบางที่นอนอยู่บน
เตียงแล้วเศร้าพลางคิดถึงก่อนเกิดเรื่องที่เขาทะเลาะกับฟางและพูดจาไม่ดีและไล่ฟางไปจากชีวิต
จนฟางต้องมาเจอคนร้ายลอบทำร้ายแบบนี้อีกแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
“พี่คงรักยัยฟางมากสินะ พี่ถึงเป็นทุกข์กับการกระทำตัวเองมากแบบนี้ ทำไมล่ะพี่ป๊อป ถ้าพี่รักยัย
ฟางพี่ก็ควรจะพูดดีๆกับยัยนั่นไม่ใช่ไล่แบบนี้”โฟร์มองพี่ชายแล้วนิ่งสักพักก่อนที่จะถามต่อ
 
 
 
 
 
 
“พี่รักฟางตั้งแต่ฟางเป็นของขวัญ ผู้หญิงที่ความจำเสื่อมที่มาอยู่ในไร่ของเรา แต่พอพี่รู้ความจริงที่
ฟางเคยเล่นงานเรากับเจ้าแฝด3พี่ยอมรับว่าโกรธเธอมากแล้วยิ่งมาเจอตัวตนที่แท้จริงของฟางตอน
ความจำกลับมายิ่งทำให้พี่ยิ่งรู้สึกแย่แต่ทำไงได้ต่อให้โกรธแค่ไหน แต่พี่ก็ไม่เคยเกลียดฟางได้
จริงๆสักที ทั้งๆที่รู้ว่าแค่มาทำดีกับพี่เพราะอยากได้ลูกเค้าอยากเอาชนะสามีของเค้า เลยเอาใช้พี่
เป็นเครื่องมือ แค่ของเล่นเท่านั้น”ป๊อปปี้สูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะยอมเปิดปากเล่าความรู้สึก
ข้างในใจออกมาให้โฟร์รับรู้และอดที่จะเศร้าไปไม่ได้เมื่อคิดถึงความจริงที่ขาเป็นได้แค่ของเล่น
ของฟางเท่านั้น
 
 
 
 
 
 
"ใครบอกพี่ว่ายัยฟางเห็นพี่เป็นของเล่น เพราะเมื่อวานก่อนเกิดเรื่องโฟร์เห็นยัยนั่นร้องไห้นะ ยัย
ฟางน่ะถ้าไม่แคร์ใครมากๆก็จะไม่สียน้ำตาให้หรอก"โฟร์แปลกใจเพราะไม่คิดว่าป๊อปป้ะคิดมาก
ขนาดนี้เพราะจากที่เธอเห็นท่าทางแปลกๆของป๊อปปี้และฟางแล้วทำให้เธอรู้ว่าทั้งคู่รู้สึกอย่างไร
ต่อกัน
 
 
 
 
 
ผลัก
 
 
 
 
 
 
แต่ก่อนที่ป๊อปปี้และโฟร์จะพูดคุยอะไรกันอีก ประตูก็ถูกเปิดออกตามด้วยธามไท มด และนาย
ไพศาลพ่อของฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมลูกของชั้นถึงเป็นแบบนี้ หรือว่าพวกแกหาทางเล่นงานลูกชั้นทางอ้อมเพราะเห็นว่าพวกเรา
เป็นนีระสิงห์งั้นเรอะ”นายไพศาลเห็นโฟร์และป๊อปปี้ก็รีบตรงเข้าไปเอาเรื่องทันที
 
 
 
 
 
 
“ใจเย็นๆก่อนครับ 2คนนี้เค้าไม่เคยคิดร้ายอะไรกับฟางเลยนะครับคุณลุง”ธามไทรีบเข้ามาห้ามไม่
ให้มีเรื่องและปกป้องโฟร์ทำให้มดสะอึกแล้วแอบมองธามไทด้วยความน้อยใจ
 
 
 
 
 
 
“พวกเราไม่เคยคิดจะทำร้ายยัยฟางนะคะ/ใครจะไปรู้ เผลอๆพวกเธออาจจะสร้างสานการณ์เล่น
งานลูกชั้นแล้วทำทีเป็นผู้หวังดีมาช่วยเอาไว้ล่ะไม่ว่า เพราะเธอน่ะแค้นยัยฟางสินะที่เคยทำร้ายเธอ
เมื่อครั้งก่อน”นายไพศาลไม่เชื่อและพยายามพูดให้ร้ายโฟร์
 
 
 
 
 
 
“พวกเราสาบานได้ครับว่าพวกเราไม่เคยคิดจะทำร้ายลูกของท่านเลยสักนิด พวกเราช่วยฟางไว้
จริงๆนะครับ”ป๊อปปี้พยายามพูด
 
 
 
 
 
 
 
“พวกคุณเป็นพวกเดียวกันพวกคุณก็พูดได้นิ ยัยฟางโดนลอบทำร้าย2ครั้งที่ปากช่อง แล้วคุณก็
บังเอิญช่วยมาถึง2ครั้งแบบนี้ จะไม่ให้ผมคิดได้ยังไงว่าคุณอาจจะเป็นผู้ที่อยู่เบื้องหลังการเล่นงาน
ยัยฟางแบบนี้”นายไพศาลรีบว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อื้อออ”จังหวะนั้นเองที่ทุกคนกำลังทะเลาะกันอยู่นั้น ฟางเริ่มขยับตัวแล้วค่อยๆลุกทำให้ทุกคน
ต้องรีบเข้าไปดูแลฟางทันที
 
 
 
 
 
 
“ยัยฟางเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนรึเปล่า ชั้นเป็นห่วงเธอมากรู้มั้ย”ใดรีบเข้าไปถามไถ่อาการของ
ฟางด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรก็ดีละ ออกจากโรงพยาบาลคราวนี้ชั้นจะจ้างบอดี้การ์ดมาดูแลให้เป็น2เท่า แล้วส่วนไอ้
วิลล่าที่ปากช่องที่แกทำอยู่น่ะ ไม่ต้องมาดูมันทุกวันหรอกให้คนของเราไปดูแลแกกลับกรุงเทพไป
ดูกิจการงานกับพ่อซะ”นายศาลพูดแกมออกคำสั่ง
 
 
 
 
 
 
“เธอโอเครึเปล่าฟาง รึว่ายังมึนไม่หาย”ธามไทจับสังเกตว่าฟางนิ่งเงียบไม่พูดอะไรก็ถามต่อ
 
 
 
 
 
 
 
“รึว่าสมองกระทบกระเทือนจากตอนถูกลอบทำร้ายคะ งั้นมดไปตามหมอมาดูอาการดีกว่า”มดรีบ
พูดก่อนจะรีบไปตามหมอ หมับ แต่แล้วร่างบางของฟางคว้าแขนเพื่อนสาวเอาไว้ได้
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องไปตามหมอมาหรอกมด ชั้นไม่เป็นอะไรมากแค่นี้ไม่ตายหรอก”ฟางพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
“ถ้ายัยฟางไม่เป็นอะไรแล้วพวกเราขอตัวก่อนนะคะ ไปกันเถอะพี่ป๊อป”โฟร์เห็นฟางไม่เป็นอะไรก็
พูดพลางชวนพวกป๊อปปี้ออกไปจากห้อง
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวค่ะ อย่าพึ่งไป”ฟางสบตากับป๊อปปี้ก่อนชายหนุ่มจะมองไปทางอื่นทำให้ฟางตกใจและรีบ
เรียกไว้
 
 
 
 
 
 
“มีอะไรอีก ในเมื่อคุณไม่เป็นอะไรแล้ว พวกผมก็ขอตัวกลับไง คุณจะได้มีเวลาอยู่กับครอบครัวคุณ
คนนอกอย่างพวกเราไม่เกี่ยว”ป๊อปปี้ชะงักเมื่อสบสายตากลมโตของฟางที่อ่อนลงทำให้เขาหวน
คิดถึงของขวัญก่อนที่จะพูดเสียงแข็งห้วนๆใส่ฟาง
 
 
 
 
 
 
“นั่นน่ะสิยัยฟาง จะเรียกไว้ทำไมพ่อบอกไว้ก่อนเลยนะว่าหายดีแล้วต้องกลับกรุงเทพไม่ต้องมายุ่ง
กับพวกนี้”นายไพศาลว่า
 
 
 
 
 
 
“ฟาง เธอควรจะกลับไปดูแลสามีของเธอนะ ดีกว่าปล่อยทิ้งไว้ให้แมวขโมยมาแย่งเอาได้”มดได้ที
รีบพูดเตือนฟางขึ้นมาบ้าง
 
 
 
 
 
 
“นี่มันจะมากไปแล้วนะ ชั้นไม่ใช่แมวขโมยนะ/ชั้นไม่ได้พูดกระทบใครสักหน่อย อยากจะร้อนตัวรับ
ไว้ทำไมล่ะ”โฟร์พูดอย่างไม่พอใจก่อนที่มดจะสวนกลับไปบ้าง
 
 
 
 
 
 
 
“เงียบทั้งหมดนั่นล่ะ นี่มันโรงพยาบาลนะ แหกปากเป็นพวกแม่ค้าในตลาดไปได้”นายไพศาลรีบว่า
“ใครว่าเราไม่ใช่ครอบครัวเดียวกันล่ะ อย่างน้อย3แฝดก็เป็นลูกแท้ๆของธามไทนะ พ่อกับลูกก็ควร
จะอยู่ด้วยกันสิ”ฟางนิ่งก่อนที่จะพูดต่อ
 
 
 
 
 
 
“พูดไม่รู้เรื่องรึยังไงห้ะ ว่าผมไม่ต้องการจะยุ่งอะไรกับพวกคุณแล้ว และ3แฝดตอนนี้ผมรับเค้ามา
เป็นลูกผมจะไม่ยอมยกลูกๆไปให้กับไอ้ผู้ชายไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้หรอก”ป๊อปปี้ได้ยินก็รีบ
โวยวายใหญ่
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ถึงยังไงซะเค้าเป็นพ่อลูกกันแท้ๆ และธามไทเค้าก็สำนึกผิดในสิ่งที่เค้าทำแล้ว ตลอดที่เค้า
เจอลูกมานี่ คุณก็เห็นไม่ใช่รึไงว่าเค้ารักและเอ็นดูทั้ง3แฝดมากแค่ไหน คุณมันคนใจร้ายที่ไป
พรากลูกพรากพ่อเค้าแบบนี้”ฟางไม่ยอมรีบเถียงกลับบ้าง
 
 
 
 
”ยัยฟาง บ้าไปแล้วหรอ นี่มันสามีเธอนะ เธอทำแบบนี้เดี๋ยวคนแม่ที่น่าไม่อายก็ถือวิสาสะมาเป็น
เมียอีกคนของธามไทซะหรอก”มดโวยวายไม่พอใจแล้วพาลมองค้อนไปยังโฟร์
 
 
 
 
 
 
 
“ก็ที่ผ่านมาโฟร์ก็เป็นเมียของธามไทมันก็ถูกต้องอยู่แล้วนิ และเมียในนามอย่างชั้นถึงเวลาก็ควร
ต้องหลีกทางไป ชั้นทำผิดมามากพอแล้วนะ ชั้นจะไม่ยอมให้อะไรมันคาราคาซังแบบนี้หรอก”ฟาง
ถอนหายใจแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
“ไม่ได้ ชั้นไม่อนุญาต แล้วเรื่องธุรกิจของพวกเรา2ครอบครัวล่ะ คิดบ้างรึเปล่าห้ะยัยฟาง”นาย
ไพศาลว่ากลับอย่างไม่พอใจ
 
 
 
 
 
 
 
“ครอบครัวของเรากับธามก็รู้จักเป็นพันธมิตรกันมานานแล้วไม่ใช่รึไงคะพ่อ แค่เปลี่ยนจากคู่ชีวิตลด
กลับมาเป็นเพื่อนทางธุรกิกันแค่นี้มันก็ไม่ทำให้ความสัมพันธ์ของเรา2ครอบครัวสั่นคลอนหรอกค่ะ
พ่อคะ ฟางขอเถอะค่ะ ทั้งชีวิตฟางเป็นทุกอย่างตามที่พ่อต้องการแล้ว แต่พ่อก็เห็นว่าฟางกับธาม
เราใช้ชีวิตคู่ร่วมกันไม่ได้ ฟางเหนื่อยที่ต้องตามแก้ข่าว ตามจัดการบรรดาบ้านเล็กของธามไม่ไหว
หรอกค่ะ และอีกอย่างฟางก็เห็นว่าคนที่ธามแคร์ที่สุดก็คือยัยโฟร์กับลูกๆ ไม่ใช่ฟาง ฟางมันก็เป็น
แค่เมียแต่งในนามเพื่อออกหน้าตาเท่านั้นล่ะค่ะเพราะทางพฤตินัยนั้นฟางไม่เคยทำหน้าที่นี้ให้ธาม
ไทเลย ฟางจะหย่าแล้วให้ธามไทแต่งงานกับโฟร์ค่ะเพื่อให้เค้าจะได้อยู่กันเป็นครอบครัวดูแลกัน
ซะ”ฟางโพล่งสิ่งที่เธอเก็บออกมาทันทีแล้วมองไปที่ธามไทสลับกับโฟร์ที่ยืนอึ้งกันอยู่
 
 
 
 
 
 
“นี่เธอบ้าไปแล้วรึไง คิดอะไรอยู่ถึงได้พูดออกมา เธอเป็นคนทำร้ายพวกเค้าเองเพื่ออยากได้ธาม
ไทมาก่อน มาคราวนี้กลับมากลับตัวเป็นคนดีงั้นหรอ นี่เธอต้องการอะไรกันแน่ พวกเราไม่อยากถูก
ดึงเข้าไปในเกมส์เอาชนะสามีของเธออีกแล้วนะ”ป๊อปปี้ตกใจก่อนจะรีบว่าฟางกลับไป
 
 
 
 
 
 
“ชั้นไม่อยากเอาชนะอะไรอีกแล้ว ชั้นพอแล้ว ชั้นไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว โอ๊ย ชั้นปวดหัว”ฟาง
พูดก่อนที่จะร้องออกมา
 
 
 
 
 
“ฟางเป็นอะไรไปน่ะฟาง ธามไทบอกพยาบาลทีว่าชั้นจะพาลูกชั้นไปรักษาที่ฮ่องกงเดี๋ยวนี้”นาย
ไพศาลรีบสั่งธามไท
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้อง ไม่ต้องไปไหนแล้วทั้งนั้น ชั้นไม่อยากจะลืมอะไรอีกแล้ว ไม่เอา”ฟางโวยวายก่อนที่จะ
ตัดสินใจลุกขึ้น แต่ด้วยความที่เธอยังเจ็บตัวอยู่ทำให้เธอเสียหลักล้ม ป๊อปปี้ตกใจไม่รอช้ารีบพุ่ง
เข้าไปประคองฟางไว้ก่อนที่จะล้มลงไปด้วยกันทั้งคู่
 
 
 
 
 
 
“ไม่เอา ชั้นไม่อยากจะลืมอะไรอีกแล้ว ไม่อยาก”ฟางมองป๊อปปี้ที่กอดเธอไว้และล้มไปด้วยกัน
ก่อนที่จะพูดแล้วเป็นลมไป
 
 
 
 
 
“ผมว่า ทางที่ดีอย่าพึ่งพาฟางกลับไปเลยนะครับ ให้ฟางรักษาตัวที่นี่ไว้ก่อน แล้วถ้าคุณลุงอยากจะ
อยู่กับฟางก็พักที่ห้องพักผมนะครับถือซะว่าพักผ่อนก็ได้”ธามไทพูก่อนที่จะดึงนายไพศาลและมด
ออกไปจาห้องทันทีตามด้วยโฟร์ที่ออกไปตามหมอพร้อมกับลูกๆ ทิ้งให้ป๊อปปี้อยู่กับฟาง2คนก่อน
ที่ชายหนุ่มจะอุ้มฟางกลับไปนอนพักที่เตียง
 
 
 
 
 
 
“ถ้าเธอบอกว่าเธอไม่อยากจะลืมมันอีกแล้ว งั้นเธอก็จำเรื่องราวของเราได้สักทีสิฟาง”ป๊อปปี้อุ้ม
ฟางมานอนตามเดิมแล้วนั่งลงที่ข้างๆร่างบางก่อนที่จะเอามือลูบผมอย่างอ่อนโยนแล้วพูดพลาง
โน้มหน้าลงไปจูบที่หน้าผากของฟางอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
 
ใครกันแอบดูแก้ว?
 
แล้วฟางจำเรื่องได้จริงหรอ?
 
ฟางจะหย่ารึเปล่า?
 
 
ต้องติดตามกันนะ ใกล้ละ จะมาถึงตอนจบแล้ว ยังอยากอ่านฟิคของไรเตอร์กันอยู่ป่าวอ่ะ