เจ้าสาวบ้านไร่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ ฝันไปหรอเนี่ย”แก้วลืมตาตื่นมาในตอนสายแล้วนึกถึงฝันเมื่อคืนที่เธอฝันว่าโทโมะมากอดเธอ

ไว้ทั้งคืนแต่พอตื่นมา เธอก็พบกับความว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่อ้อมกอดที่กอดเธอไว้ แก้วนิ่งซึมลง

ไปเมื่อมองไปยังรูปของโทโมะข้างๆเตียง

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ๆเราต้องเข้มแข็ง พี่โทโมะที่มองลงมาจะได้ไม่พลอยเศร้าตามเราไปด้วย เพื่อลูกของเรา

เราต้องเดินต่อไปข้างหน้า”แก้วปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอีกครั้งก่อนที่จะลุกขึ้นปัดการตัวเอง แล้ว

เดินออกมาตามหาเนโกะเพื่อที่จะชวนไปทำบุญให้โทโมะที่วัดด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

“เนโกะ อยู่ไหนนะ โทรหาก็ไม่รับ สงสัยต้องอยู่ในห้องแน่ๆ/อ๊ะ พี่แก้วเนอยู่นี่ค่ะ มานี่กับเนดี

กว่า”แก้วเดินตามหาเนโกะทั่วบริเวณบ้านไม่พบจึงกลับมายังหน้าห้องนอนของเนโกะหมายจะเปิด

ประตูเข้าไป แต่เนโกะที่เดินมาอีกทางรีบดึงแก้วไว้ก่อนที่จะพาเธอออกไปข้างนอกไปทำบุญตาม

ที่แก้วต้องการ

 

 

 

 

 

 

 

“หวังว่าผลบุญที่พี่ทำพี่โทโมะคงจะได้รับนะ/แหม พี่แก้วน่ารักที่สุดในโลกเลยรู้มั้ยคะ คิดถึงพี่ชาย

ของเนทุกลมหายใจ แบบนี้พี่โทโมะดีใจแย่เลย”แก้วเดินออกมาที่รถแล้วพูดขึ้นทำให้เนโกะอด

แซวเธอไม่ได้

 

 

 

 

 

 

“แต่ถ้าย้อนเวลาไปได้ พี่คงดีใจกว่านี้ ที่พี่โทโมะไม่ต้องจากไป”แก้วนิ่งซึมลงไปเมื่อคิดถึงโทโมะ

 

 

 

 

 

“โอ๋ๆ ไม่เอาไม่ร้องนะคะ เนว่าเราไปหาอะไรสนุกๆทำดีกว่านะคะ เจไม่อยากให้พี่สาวคนนี้ของเน

เศร้า เดี๋ยวพี่โทโมะมาหลอกเนแย่เลย”เนโกะเห็นแก้วเศร้าอีกก็รีบพูดก่อนที่จะพาแก้วออกไปข้าง

นอก โดยมีรถคันหนึ่งแอบขับตามรถของแก้วและเนโกะไปอยู่ห่างๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อป พวกเรามาเปลี่ยนเวรเฝ้ายัยฟางกับพี่พี่ลงไปหาอะไรกินก่อนก็ได้นะ”ช่วงสายของวัน โฟร์

และลูกๆเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วยพิเศษของฟางพลางบอกป๊อปปี้ที่ตื่นแล้วกำลังอ่านหนังสือพิมพ์นั่ง

เฝ้าฟางที่หลับอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรอ่ะโฟร์ เมื่อกี้นี้เขื่อนแวะมาหาพี่แล้วพี่ฝากซื้อขนมปังกับนมแล้ว พี่ไม่หิวหรอก/ได้ไงอ่ะ

พี่ป๊อป พี่น่ะควรดูแลตัวเองดีๆหน่อยสิมาเฝ้ายัยฟางแล้วอย่าต้องถึงกับป่วยจนเป็นอะไรไปอีกคน

เลย/ไม่เอานะพ่ป๊อป พวกเราจะไม่ยอมให้พ่อป๊อปเป็นอะไรนะฮะ”ป๊อปปี้รีบปฏิเสธก่อนที่โฟร์จะ

พูดแกมดุพี่ชายด้วยความเป็นห่วงตามด้วยเสียงของแฝด3ที่รีบพูดทันที

 

 

 

 

 

 

 

“แต่เป็นเพราะคำพูดไม่ดีๆของพี่ทำให้ฟางต้องเป็นแบบนี้”ป๊อปปี้มองไปยังร่างบางที่นอนอยู่บน

เตียงแล้วเศร้าพลางคิดถึงก่อนเกิดเรื่องที่เขาทะเลาะกับฟางและพูดจาไม่ดีและไล่ฟางไปจากชีวิต

จนฟางต้องมาเจอคนร้ายลอบทำร้ายแบบนี้อีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“พี่คงรักยัยฟางมากสินะ พี่ถึงเป็นทุกข์กับการกระทำตัวเองมากแบบนี้ ทำไมล่ะพี่ป๊อป ถ้าพี่รักยัย

ฟางพี่ก็ควรจะพูดดีๆกับยัยนั่นไม่ใช่ไล่แบบนี้”โฟร์มองพี่ชายแล้วนิ่งสักพักก่อนที่จะถามต่อ

 

 

 

 

 

 

“พี่รักฟางตั้งแต่ฟางเป็นของขวัญ ผู้หญิงที่ความจำเสื่อมที่มาอยู่ในไร่ของเรา แต่พอพี่รู้ความจริงที่

ฟางเคยเล่นงานเรากับเจ้าแฝด3พี่ยอมรับว่าโกรธเธอมากแล้วยิ่งมาเจอตัวตนที่แท้จริงของฟางตอน

ความจำกลับมายิ่งทำให้พี่ยิ่งรู้สึกแย่แต่ทำไงได้ต่อให้โกรธแค่ไหน แต่พี่ก็ไม่เคยเกลียดฟางได้

จริงๆสักที ทั้งๆที่รู้ว่าแค่มาทำดีกับพี่เพราะอยากได้ลูกเค้าอยากเอาชนะสามีของเค้า เลยเอาใช้พี่

เป็นเครื่องมือ แค่ของเล่นเท่านั้น”ป๊อปปี้สูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะยอมเปิดปากเล่าความรู้สึก

ข้างในใจออกมาให้โฟร์รับรู้และอดที่จะเศร้าไปไม่ได้เมื่อคิดถึงความจริงที่ขาเป็นได้แค่ของเล่น

ของฟางเท่านั้น

 

 

 

 

 

 

"ใครบอกพี่ว่ายัยฟางเห็นพี่เป็นของเล่น เพราะเมื่อวานก่อนเกิดเรื่องโฟร์เห็นยัยนั่นร้องไห้นะ ยัย

ฟางน่ะถ้าไม่แคร์ใครมากๆก็จะไม่สียน้ำตาให้หรอก"โฟร์แปลกใจเพราะไม่คิดว่าป๊อปป้ะคิดมาก

ขนาดนี้เพราะจากที่เธอเห็นท่าทางแปลกๆของป๊อปปี้และฟางแล้วทำให้เธอรู้ว่าทั้งคู่รู้สึกอย่างไร

ต่อกัน

 

 

 

 

 

ผลัก

 

 

 

 

 

 

แต่ก่อนที่ป๊อปปี้และโฟร์จะพูดคุยอะไรกันอีก ประตูก็ถูกเปิดออกตามด้วยธามไท มด และนาย

ไพศาลพ่อของฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมลูกของชั้นถึงเป็นแบบนี้ หรือว่าพวกแกหาทางเล่นงานลูกชั้นทางอ้อมเพราะเห็นว่าพวกเรา

เป็นนีระสิงห์งั้นเรอะ”นายไพศาลเห็นโฟร์และป๊อปปี้ก็รีบตรงเข้าไปเอาเรื่องทันที

 

 

 

 

 

 

“ใจเย็นๆก่อนครับ 2คนนี้เค้าไม่เคยคิดร้ายอะไรกับฟางเลยนะครับคุณลุง”ธามไทรีบเข้ามาห้ามไม่

ให้มีเรื่องและปกป้องโฟร์ทำให้มดสะอึกแล้วแอบมองธามไทด้วยความน้อยใจ

 

 

 

 

 

 

“พวกเราไม่เคยคิดจะทำร้ายยัยฟางนะคะ/ใครจะไปรู้ เผลอๆพวกเธออาจจะสร้างสานการณ์เล่น

งานลูกชั้นแล้วทำทีเป็นผู้หวังดีมาช่วยเอาไว้ล่ะไม่ว่า เพราะเธอน่ะแค้นยัยฟางสินะที่เคยทำร้ายเธอ

เมื่อครั้งก่อน”นายไพศาลไม่เชื่อและพยายามพูดให้ร้ายโฟร์

 

 

 

 

 

 

“พวกเราสาบานได้ครับว่าพวกเราไม่เคยคิดจะทำร้ายลูกของท่านเลยสักนิด พวกเราช่วยฟางไว้

จริงๆนะครับ”ป๊อปปี้พยายามพูด

 

 

 

 

 

 

 

“พวกคุณเป็นพวกเดียวกันพวกคุณก็พูดได้นิ ยัยฟางโดนลอบทำร้าย2ครั้งที่ปากช่อง แล้วคุณก็

บังเอิญช่วยมาถึง2ครั้งแบบนี้ จะไม่ให้ผมคิดได้ยังไงว่าคุณอาจจะเป็นผู้ที่อยู่เบื้องหลังการเล่นงาน

ยัยฟางแบบนี้”นายไพศาลรีบว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อออ”จังหวะนั้นเองที่ทุกคนกำลังทะเลาะกันอยู่นั้น ฟางเริ่มขยับตัวแล้วค่อยๆลุกทำให้ทุกคน

ต้องรีบเข้าไปดูแลฟางทันที

 

 

 

 

 

 

“ยัยฟางเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนรึเปล่า ชั้นเป็นห่วงเธอมากรู้มั้ย”ใดรีบเข้าไปถามไถ่อาการของ

ฟางด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรก็ดีละ ออกจากโรงพยาบาลคราวนี้ชั้นจะจ้างบอดี้การ์ดมาดูแลให้เป็น2เท่า แล้วส่วนไอ้

วิลล่าที่ปากช่องที่แกทำอยู่น่ะ ไม่ต้องมาดูมันทุกวันหรอกให้คนของเราไปดูแลแกกลับกรุงเทพไป

ดูกิจการงานกับพ่อซะ”นายศาลพูดแกมออกคำสั่ง

 

 

 

 

 

 

“เธอโอเครึเปล่าฟาง รึว่ายังมึนไม่หาย”ธามไทจับสังเกตว่าฟางนิ่งเงียบไม่พูดอะไรก็ถามต่อ

 

 

 

 

 

 

 

“รึว่าสมองกระทบกระเทือนจากตอนถูกลอบทำร้ายคะ งั้นมดไปตามหมอมาดูอาการดีกว่า”มดรีบ

พูดก่อนจะรีบไปตามหมอ หมับ แต่แล้วร่างบางของฟางคว้าแขนเพื่อนสาวเอาไว้ได้

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องไปตามหมอมาหรอกมด ชั้นไม่เป็นอะไรมากแค่นี้ไม่ตายหรอก”ฟางพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“ถ้ายัยฟางไม่เป็นอะไรแล้วพวกเราขอตัวก่อนนะคะ ไปกันเถอะพี่ป๊อป”โฟร์เห็นฟางไม่เป็นอะไรก็

พูดพลางชวนพวกป๊อปปี้ออกไปจากห้อง

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวค่ะ อย่าพึ่งไป”ฟางสบตากับป๊อปปี้ก่อนชายหนุ่มจะมองไปทางอื่นทำให้ฟางตกใจและรีบ

เรียกไว้

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรอีก ในเมื่อคุณไม่เป็นอะไรแล้ว พวกผมก็ขอตัวกลับไง คุณจะได้มีเวลาอยู่กับครอบครัวคุณ

คนนอกอย่างพวกเราไม่เกี่ยว”ป๊อปปี้ชะงักเมื่อสบสายตากลมโตของฟางที่อ่อนลงทำให้เขาหวน

คิดถึงของขวัญก่อนที่จะพูดเสียงแข็งห้วนๆใส่ฟาง

 

 

 

 

 

 

“นั่นน่ะสิยัยฟาง จะเรียกไว้ทำไมพ่อบอกไว้ก่อนเลยนะว่าหายดีแล้วต้องกลับกรุงเทพไม่ต้องมายุ่ง

กับพวกนี้”นายไพศาลว่า

 

 

 

 

 

 

“ฟาง เธอควรจะกลับไปดูแลสามีของเธอนะ ดีกว่าปล่อยทิ้งไว้ให้แมวขโมยมาแย่งเอาได้”มดได้ที

รีบพูดเตือนฟางขึ้นมาบ้าง

 

 

 

 

 

 

“นี่มันจะมากไปแล้วนะ ชั้นไม่ใช่แมวขโมยนะ/ชั้นไม่ได้พูดกระทบใครสักหน่อย อยากจะร้อนตัวรับ

ไว้ทำไมล่ะ”โฟร์พูดอย่างไม่พอใจก่อนที่มดจะสวนกลับไปบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

“เงียบทั้งหมดนั่นล่ะ นี่มันโรงพยาบาลนะ แหกปากเป็นพวกแม่ค้าในตลาดไปได้”นายไพศาลรีบว่า

“ใครว่าเราไม่ใช่ครอบครัวเดียวกันล่ะ อย่างน้อย3แฝดก็เป็นลูกแท้ๆของธามไทนะ พ่อกับลูกก็ควร

จะอยู่ด้วยกันสิ”ฟางนิ่งก่อนที่จะพูดต่อ

 

 

 

 

 

 

“พูดไม่รู้เรื่องรึยังไงห้ะ ว่าผมไม่ต้องการจะยุ่งอะไรกับพวกคุณแล้ว และ3แฝดตอนนี้ผมรับเค้ามา

เป็นลูกผมจะไม่ยอมยกลูกๆไปให้กับไอ้ผู้ชายไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้หรอก”ป๊อปปี้ได้ยินก็รีบ

โวยวายใหญ่

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ถึงยังไงซะเค้าเป็นพ่อลูกกันแท้ๆ และธามไทเค้าก็สำนึกผิดในสิ่งที่เค้าทำแล้ว ตลอดที่เค้า

เจอลูกมานี่ คุณก็เห็นไม่ใช่รึไงว่าเค้ารักและเอ็นดูทั้ง3แฝดมากแค่ไหน คุณมันคนใจร้ายที่ไป

พรากลูกพรากพ่อเค้าแบบนี้”ฟางไม่ยอมรีบเถียงกลับบ้าง

 

 

 

 

”ยัยฟาง บ้าไปแล้วหรอ นี่มันสามีเธอนะ เธอทำแบบนี้เดี๋ยวคนแม่ที่น่าไม่อายก็ถือวิสาสะมาเป็น

เมียอีกคนของธามไทซะหรอก”มดโวยวายไม่พอใจแล้วพาลมองค้อนไปยังโฟร์

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ที่ผ่านมาโฟร์ก็เป็นเมียของธามไทมันก็ถูกต้องอยู่แล้วนิ และเมียในนามอย่างชั้นถึงเวลาก็ควร

ต้องหลีกทางไป ชั้นทำผิดมามากพอแล้วนะ ชั้นจะไม่ยอมให้อะไรมันคาราคาซังแบบนี้หรอก”ฟาง

ถอนหายใจแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ ชั้นไม่อนุญาต แล้วเรื่องธุรกิจของพวกเรา2ครอบครัวล่ะ คิดบ้างรึเปล่าห้ะยัยฟาง”นาย

ไพศาลว่ากลับอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ครอบครัวของเรากับธามก็รู้จักเป็นพันธมิตรกันมานานแล้วไม่ใช่รึไงคะพ่อ แค่เปลี่ยนจากคู่ชีวิตลด

กลับมาเป็นเพื่อนทางธุรกิกันแค่นี้มันก็ไม่ทำให้ความสัมพันธ์ของเรา2ครอบครัวสั่นคลอนหรอกค่ะ

พ่อคะ ฟางขอเถอะค่ะ ทั้งชีวิตฟางเป็นทุกอย่างตามที่พ่อต้องการแล้ว แต่พ่อก็เห็นว่าฟางกับธาม

เราใช้ชีวิตคู่ร่วมกันไม่ได้ ฟางเหนื่อยที่ต้องตามแก้ข่าว ตามจัดการบรรดาบ้านเล็กของธามไม่ไหว

หรอกค่ะ และอีกอย่างฟางก็เห็นว่าคนที่ธามแคร์ที่สุดก็คือยัยโฟร์กับลูกๆ ไม่ใช่ฟาง ฟางมันก็เป็น

แค่เมียแต่งในนามเพื่อออกหน้าตาเท่านั้นล่ะค่ะเพราะทางพฤตินัยนั้นฟางไม่เคยทำหน้าที่นี้ให้ธาม

ไทเลย ฟางจะหย่าแล้วให้ธามไทแต่งงานกับโฟร์ค่ะเพื่อให้เค้าจะได้อยู่กันเป็นครอบครัวดูแลกัน

ซะ”ฟางโพล่งสิ่งที่เธอเก็บออกมาทันทีแล้วมองไปที่ธามไทสลับกับโฟร์ที่ยืนอึ้งกันอยู่

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอบ้าไปแล้วรึไง คิดอะไรอยู่ถึงได้พูดออกมา เธอเป็นคนทำร้ายพวกเค้าเองเพื่ออยากได้ธาม

ไทมาก่อน มาคราวนี้กลับมากลับตัวเป็นคนดีงั้นหรอ นี่เธอต้องการอะไรกันแน่ พวกเราไม่อยากถูก

ดึงเข้าไปในเกมส์เอาชนะสามีของเธออีกแล้วนะ”ป๊อปปี้ตกใจก่อนจะรีบว่าฟางกลับไป

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่อยากเอาชนะอะไรอีกแล้ว ชั้นพอแล้ว ชั้นไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว โอ๊ย ชั้นปวดหัว”ฟาง

พูดก่อนที่จะร้องออกมา

 

 

 

 

 

“ฟางเป็นอะไรไปน่ะฟาง ธามไทบอกพยาบาลทีว่าชั้นจะพาลูกชั้นไปรักษาที่ฮ่องกงเดี๋ยวนี้”นาย

ไพศาลรีบสั่งธามไท

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้อง ไม่ต้องไปไหนแล้วทั้งนั้น ชั้นไม่อยากจะลืมอะไรอีกแล้ว ไม่เอา”ฟางโวยวายก่อนที่จะ

ตัดสินใจลุกขึ้น แต่ด้วยความที่เธอยังเจ็บตัวอยู่ทำให้เธอเสียหลักล้ม ป๊อปปี้ตกใจไม่รอช้ารีบพุ่ง

เข้าไปประคองฟางไว้ก่อนที่จะล้มลงไปด้วยกันทั้งคู่

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอา ชั้นไม่อยากจะลืมอะไรอีกแล้ว ไม่อยาก”ฟางมองป๊อปปี้ที่กอดเธอไว้และล้มไปด้วยกัน

ก่อนที่จะพูดแล้วเป็นลมไป

 

 

 

 

 

“ผมว่า ทางที่ดีอย่าพึ่งพาฟางกลับไปเลยนะครับ ให้ฟางรักษาตัวที่นี่ไว้ก่อน แล้วถ้าคุณลุงอยากจะ

อยู่กับฟางก็พักที่ห้องพักผมนะครับถือซะว่าพักผ่อนก็ได้”ธามไทพูก่อนที่จะดึงนายไพศาลและมด

ออกไปจาห้องทันทีตามด้วยโฟร์ที่ออกไปตามหมอพร้อมกับลูกๆ ทิ้งให้ป๊อปปี้อยู่กับฟาง2คนก่อน

ที่ชายหนุ่มจะอุ้มฟางกลับไปนอนพักที่เตียง

 

 

 

 

 

 

“ถ้าเธอบอกว่าเธอไม่อยากจะลืมมันอีกแล้ว งั้นเธอก็จำเรื่องราวของเราได้สักทีสิฟาง”ป๊อปปี้อุ้ม

ฟางมานอนตามเดิมแล้วนั่งลงที่ข้างๆร่างบางก่อนที่จะเอามือลูบผมอย่างอ่อนโยนแล้วพูดพลาง

โน้มหน้าลงไปจูบที่หน้าผากของฟางอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

ใครกันแอบดูแก้ว?

 

แล้วฟางจำเรื่องได้จริงหรอ?

 

ฟางจะหย่ารึเปล่า?

 

 

ต้องติดตามกันนะ ใกล้ละ จะมาถึงตอนจบแล้ว ยังอยากอ่านฟิคของไรเตอร์กันอยู่ป่าวอ่ะ