Beakhyun x you My prince คุณหนูวัยใสกับเจ้าชายหัวใจสุดหล่อ

ก๊อก ก๊อก"มาแล้วค่ะ"โมโม่รีบเดินมาเปิดประตูพรวด"อ๊ะ ชานยอล นายมาทำอะไรที่นี่ กลับไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย"โมโม่กำลังจะปิดประตูแต่ไม่ทันพอที่ชานยอลดันประตูไว้อย่างแน่นจนโมโม่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย"เราเป็นแฟนกันนะ ทำไมเธอทำเหมือนเกลียดกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร"ชานยอลจับคางโมโม่แน่นจนโมโม่ต้องสะบัดคางออก"นั่นมันเรื่องในอดีต แต่ตอนนี้เราเป็นศัตรูกัน เพราะฉะนั้นนายกลับไปซะ"โมโม่พยายามปิดประตูแต่ก็ถูกชานยอลดันประตูไว้อีกครั้ง"ฉันอุตส่าห์มาเหนื่อยๆจะไม่ให้ฉันเข้าไปหน่อยเหรอ ไปคุยกันในห้องดีกว่า คุยกันตรงนี้เดี๋ยวคนอื่นก็เห็นเข้า"ชานยอลพูดพร้อมกับมองไปในห้อง"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย"โมโม่พยายามปิดประตูอีกครั้งแต่ก็ถูกชานยอลดันไว้เหมือนเดิม แต่ครั้งนี้ชานยอลใช้มืออีกข้างผลักโมโม่ให้ล้มลงบนพื้นแล้วอาศัยจังหวะตอนที่โมโม่กำลังเจ็บเดินเข้ามาในห้อง ปิดประตู แล้วล็อคประตูทันที"นายจะทำอะไรน่ะ"โมโม่ลุกขึ้นแบบโซเซ"ก็ทำให้เธอกลับมาเป็นของฉันอีกครั้งนึงไง"ชานยอลพูดพลางช้อนตัวโมโม่ขึ้นแล้วอุ้มโมโม่ไปบนเตียง"นี่ นายนี่มันเลวจริงๆเลย หยุดนะ"ในขณะที่โมโม่พูดชานยอลไม่ฟังอะไรทั้งนั้น"มาเป็นของฉันเถอะนะ"โมโม่พยายามขัดขืนจนสุดแรงจนทำให้ชานยอลรำคาญชานยอลจึงต่อยไปที่ท้องน้อยของโมโม่ จนโมโม่สลบไปวิ้ง"หยุดนะ นายจะทำอะไรเจ้าหญิงน่ะ"แบคฮยอนพูดไปแต่แบคฮยอนพึ่งคิดได้ว่ามีโมโม่ที่ได้ยินตัวเองคนเดียวเท่านั้น แบคฮยอนจึงไปหยิบตลับแป้งบนโต๊ะเครื่องแป้งมาโยนใส่หัวชานยอล"โอ๊ย ใครแม่งปาวะ หรือว่ามีคนอยู่ในนี้ ซวยละกู"ชานยอลไม่คิดให้รอบคอบด้วยความกลัวว่าตัวเองจะถูกจับได้จึงรีบวิ่งออกจากห้องไปทันที"เจ้าหญิง ฟื้นสิเจ้าหญิง เจ้าหญิง อย่าเป็นอะไรนะเจ้าหญิง"แบคฮยอนกอดโมโม่ด้วยความเสียใจที่มาช่วยเธอไม่ทันและด้วยความโกรธที่ชานยอลทำร้ายโมโม่10 นาทีผ่านไป"จะ...เจ้าชาย"โมโม่ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับรียกแบคฮยอนทันที"ฟื้นแล้วเหรอเจ้าหญิง เป็นอะไรหรือเปล่า"แบคฮยอนวางหลังมือบนหน้าผากของโมโม่"ไม่อ่ะ ขอบคุณนะ ว่าแต่ไอชานยอลอยู่ไหนอ่ะ ฉันจะซัดมันให้น่วมเลย"โมโม่กำมือแน่น"เจ็บอยู่ยังจะมาปากเก่งอีก"แบคฮยอนลูบหัวโมโม่ด้วยรอยยิ้มอบอุ่น"ยังไงก็โทษนะ ที่ดูแลตัวเองไม่ดี"โมโม่ทำหน้าซึม"ไม่เป็นไรหรอก แค่เธอปลอดภัยฉันก็ดีใจมากแล้ว"แบคฮยอนจับมือโมโม่ ตอนนี้ทั้งสองสบตากันด้วยความอบอุ่นแต่ทันใดนั้นเอง...mama~mama"โอ๊ะ พอดีเพื่อนฉันโทรมาน่ะค่ะเจ้าชาย ขอตัวไปโทรศัพท์ก่อนนะ"โมโม่หยิบโทรศัพท์ของเธอแล้วเดินไปที่ระเบียงห้อง"ไม่ว่ายังไง แค่เธอปลอดภัยฉันก็มีความสุขสุดๆแล้ว"แบคฮยอนพูดพลางยิ้มอย่างมีความสุข
"ฮัลโหลยอนมี โทรมาทำไมเนี่ย"โมโม่บ่นกับยอนมี[แก ไอพี่ชานยอลได้ไปที่ห้องแกป่ะ]"ทำไม มีอะไร"[ก็อยู่ดีๆไอพี่ชานยอลก็มาที่บ้านฉัน แล้วก็มาร้องไห้ฟูมฟาย แล้วก็พูดว่า'ยอนมี ทำยังไงดี โมโม่เค้าไม่ได้รักพี่แล้ว'แบบนี้ ก็สงสารอยู่นะ แต่ดูไปดูมาฉันว่าก็สมควรแล้วล่ะ ดันไปนอกใจแกก่อน พอแกไม่รักบ้างก็มาร้องไห้ฟูมฟาย]"แล้วทำไมชานยอลต้องไปร้องไห้ที่บ้านแกด้วยล่ะ"[ก็มาให้ฉันช่วยคิดวิธีง้อแกไงล่ะ ตอนนี้ฉันเครียดมากเลยแก รำคาญมากอ่ะ]"แล้วจะให้ฉันทำไงล่ะแก แกก็ไล่พี่เค้าออกไปสิ"[ฉันไม่กล้าอ่ะ ขืนฉันไล่ไปตอนนี้ ฉันโดนแม่กระทืบแน่เลย]"แล้วไปเกี่ยวอะไรกลับแม่แกล่ะ"[ก็แม่ฉันปลื้มไอพี่ชานยอลมากน่ะสิ นี่อุตส่าห์จะยกฉันไปเป็นเมียพี่เค้าเลยนะเนี่ย]"ถ้าเป็นแฟนกันจริงๆก็ทนเหนื่อยหน่อยแล้วกัน เพราะชานยอลอ่ะ เวลาโกรธก็จะโกรธมากๆเลย เวลาเอาจริงก็จะดูแมนมาก เวลามีความสุขก็จะกัวเราะจนเห็นฟันทั้งปาก เวลาเสียใจก็จะร้องไห้เหมือนเด็กไร้เดียงสา ถ้าชานยอลกับแกเป็นแฟนกันจริงๆแกก็จะมีความสุขมากๆเลยนะ"[นี่แกพูดเหมือนยังตัดใจจากพี่ชานยอลไม่ได้เลยนะ ถ้ายังตัดใจไม่ได้ก็กับมาเป็นแฟนกันเหมือนเดิมสิ พี่ชานยอลเค้ารอแกอยู่นะ]"ฉันไม่ได้รักพี่เค้าแล้วล่ะ"[แน่ใจนะ]"อื้ม"[งั้นแกมีปัญหาอะไรปรึกษาฉันได้เลยนะ]"จ่ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะ"[จร้า บรั๊ยส์]ตู๊ด~ตู๊ด โมโม่กดวางสายโทรศัพท์พร้อมกับน้ำตา เธอไม่สามรถอธิบายได้เลยว่าตอนนี้เธอเสียใจ ดีใจ หรือเกลียดตัวเอง"ฮึก ฮือ ทำไมความรักของฉันมันต้องเป็นอย่างงี้ด้วย ฮึก ฮือ"โมโม่พูดพลางเช็ดน้ำตา"เจ้าหญิง! เป็นอะไรไป เจ้าหญิงใครทำอะไรเธอบอกฉันมาฉันจะไปฆ่ามันเอง""จะ...เจ้าชาย ฉันควรทำยังไงดีอ่ะ"โมโม่พูดพลางโผกอดแบคฮยอน