Beakhyun x you My prince คุณหนูวัยใสกับเจ้าชายหัวใจสุดหล่อ

ก๊อก ก๊อก
"มาแล้วค่ะ"โมโม่รีบเดินมาเปิดประตู
พรวด
"อ๊ะ ชานยอล นายมาทำอะไรที่นี่ กลับไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย"โมโม่กำลังจะปิดประตูแต่ไม่ทันพอที่ชานยอลดันประตูไว้อย่างแน่นจนโมโม่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย
"เราเป็นแฟนกันนะ ทำไมเธอทำเหมือนเกลียดกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร"ชานยอลจับคางโมโม่แน่นจนโมโม่ต้องสะบัดคางออก
"นั่นมันเรื่องในอดีต แต่ตอนนี้เราเป็นศัตรูกัน เพราะฉะนั้นนายกลับไปซะ"โมโม่พยายามปิดประตูแต่ก็ถูกชานยอลดันประตูไว้อีกครั้ง
"ฉันอุตส่าห์มาเหนื่อยๆจะไม่ให้ฉันเข้าไปหน่อยเหรอ ไปคุยกันในห้องดีกว่า คุยกันตรงนี้เดี๋ยวคนอื่นก็เห็นเข้า"ชานยอลพูดพร้อมกับมองไปในห้อง
"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย"โมโม่พยายามปิดประตูอีกครั้งแต่ก็ถูกชานยอลดันไว้เหมือนเดิม
แต่ครั้งนี้ชานยอลใช้มืออีกข้างผลักโมโม่ให้ล้มลงบนพื้นแล้วอาศัยจังหวะตอนที่โมโม่กำลังเจ็บเดินเข้ามาในห้อง ปิดประตู แล้วล็อคประตูทันที
"นายจะทำอะไรน่ะ"โมโม่ลุกขึ้นแบบโซเซ
"ก็ทำให้เธอกลับมาเป็นของฉันอีกครั้งนึงไง"ชานยอลพูดพลางช้อนตัวโมโม่ขึ้นแล้วอุ้มโมโม่ไปบนเตียง
"นี่ นายนี่มันเลวจริงๆเลย หยุดนะ"ในขณะที่โมโม่พูดชานยอลไม่ฟังอะไรทั้งนั้น
"มาเป็นของฉันเถอะนะ"โมโม่พยายามขัดขืนจนสุดแรงจนทำให้ชานยอลรำคาญชานยอลจึงต่อยไปที่ท้องน้อยของโมโม่ จนโมโม่สลบไป
วิ้ง
"หยุดนะ นายจะทำอะไรเจ้าหญิงน่ะ"แบคฮยอนพูดไปแต่แบคฮยอนพึ่งคิดได้ว่ามีโมโม่ที่ได้ยินตัวเองคนเดียวเท่านั้น แบคฮยอนจึงไปหยิบตลับแป้งบนโต๊ะเครื่องแป้งมาโยนใส่หัวชานยอล
"โอ๊ย ใครแม่งปาวะ หรือว่ามีคนอยู่ในนี้ ซวยละกู"ชานยอลไม่คิดให้รอบคอบด้วยความกลัวว่าตัวเองจะถูกจับได้จึงรีบวิ่งออกจากห้องไปทันที
"เจ้าหญิง ฟื้นสิเจ้าหญิง เจ้าหญิง อย่าเป็นอะไรนะเจ้าหญิง"แบคฮยอนกอดโมโม่ด้วยความเสียใจที่มาช่วยเธอไม่ทันและด้วยความโกรธที่ชานยอลทำร้ายโมโม่
10 นาทีผ่านไป
"จะ...เจ้าชาย"โมโม่ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับรียกแบคฮยอนทันที
"ฟื้นแล้วเหรอเจ้าหญิง เป็นอะไรหรือเปล่า"แบคฮยอนวางหลังมือบนหน้าผากของโมโม่
"ไม่อ่ะ ขอบคุณนะ ว่าแต่ไอชานยอลอยู่ไหนอ่ะ ฉันจะซัดมันให้น่วมเลย"โมโม่กำมือแน่น
"เจ็บอยู่ยังจะมาปากเก่งอีก"แบคฮยอนลูบหัวโมโม่ด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
"ยังไงก็โทษนะ ที่ดูแลตัวเองไม่ดี"โมโม่ทำหน้าซึม
"ไม่เป็นไรหรอก แค่เธอปลอดภัยฉันก็ดีใจมากแล้ว"แบคฮยอนจับมือโมโม่
ตอนนี้ทั้งสองสบตากันด้วยความอบอุ่นแต่ทันใดนั้นเอง...
mama~mama
"โอ๊ะ พอดีเพื่อนฉันโทรมาน่ะค่ะเจ้าชาย ขอตัวไปโทรศัพท์ก่อนนะ"โมโม่หยิบโทรศัพท์ของเธอแล้วเดินไปที่ระเบียงห้อง
"ไม่ว่ายังไง แค่เธอปลอดภัยฉันก็มีความสุขสุดๆแล้ว"แบคฮยอนพูดพลางยิ้มอย่างมีความสุข

"ฮัลโหลยอนมี โทรมาทำไมเนี่ย"โมโม่บ่นกับยอนมี
[แก ไอพี่ชานยอลได้ไปที่ห้องแกป่ะ]
"ทำไม มีอะไร"
[ก็อยู่ดีๆไอพี่ชานยอลก็มาที่บ้านฉัน แล้วก็มาร้องไห้ฟูมฟาย แล้วก็พูดว่า'ยอนมี ทำยังไงดี โมโม่เค้าไม่ได้รักพี่แล้ว'แบบนี้ ก็สงสารอยู่นะ แต่ดูไปดูมาฉันว่าก็สมควรแล้วล่ะ ดันไปนอกใจแกก่อน พอแกไม่รักบ้างก็มาร้องไห้ฟูมฟาย]
"แล้วทำไมชานยอลต้องไปร้องไห้ที่บ้านแกด้วยล่ะ"
[ก็มาให้ฉันช่วยคิดวิธีง้อแกไงล่ะ ตอนนี้ฉันเครียดมากเลยแก รำคาญมากอ่ะ]
"แล้วจะให้ฉันทำไงล่ะแก แกก็ไล่พี่เค้าออกไปสิ"
[ฉันไม่กล้าอ่ะ ขืนฉันไล่ไปตอนนี้ ฉันโดนแม่กระทืบแน่เลย]
"แล้วไปเกี่ยวอะไรกลับแม่แกล่ะ"
[ก็แม่ฉันปลื้มไอพี่ชานยอลมากน่ะสิ นี่อุตส่าห์จะยกฉันไปเป็นเมียพี่เค้าเลยนะเนี่ย]
"ถ้าเป็นแฟนกันจริงๆก็ทนเหนื่อยหน่อยแล้วกัน เพราะชานยอลอ่ะ เวลาโกรธก็จะโกรธมากๆเลย เวลาเอาจริงก็จะดูแมนมาก เวลามีความสุขก็จะกัวเราะจนเห็นฟันทั้งปาก เวลาเสียใจก็จะร้องไห้เหมือนเด็กไร้เดียงสา ถ้าชานยอลกับแกเป็นแฟนกันจริงๆแกก็จะมีความสุขมากๆเลยนะ"
[นี่แกพูดเหมือนยังตัดใจจากพี่ชานยอลไม่ได้เลยนะ ถ้ายังตัดใจไม่ได้ก็กับมาเป็นแฟนกันเหมือนเดิมสิ พี่ชานยอลเค้ารอแกอยู่นะ]
"ฉันไม่ได้รักพี่เค้าแล้วล่ะ"
[แน่ใจนะ]
"อื้ม"
[งั้นแกมีปัญหาอะไรปรึกษาฉันได้เลยนะ]
"จ่ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะ"
[จร้า บรั๊ยส์]
ตู๊ด~ตู๊ด
โมโม่กดวางสายโทรศัพท์พร้อมกับน้ำตา เธอไม่สามรถอธิบายได้เลยว่าตอนนี้เธอเสียใจ ดีใจ หรือเกลียดตัวเอง
"ฮึก ฮือ ทำไมความรักของฉันมันต้องเป็นอย่างงี้ด้วย ฮึก ฮือ"โมโม่พูดพลางเช็ดน้ำตา
"เจ้าหญิง! เป็นอะไรไป เจ้าหญิงใครทำอะไรเธอบอกฉันมาฉันจะไปฆ่ามันเอง"
"จะ...เจ้าชาย ฉันควรทำยังไงดีอ่ะ"โมโม่พูดพลางโผกอดแบคฮยอน