Beakhyun x you My prince คุณหนูวัยใสกับเจ้าชายหัวใจสุดหล่อ

"โอ๊ย! เจ็บจัง คุณครูคะโมโม่ซ้อมต่อไปไม่ได้แล้วล่ะค่ะ"โมโม่จับข้อเท้าของตัวเอง
"ไม่ไหวเล้ย เด็กคนนี้ แล้วอย่างงี้จะเก่งเหมือนพี่สาวเธอได้ยังไง อีก 6 เดือนก็จะแข่งละ ถ้าเธอไม่ชนะการแข่งขัน พี่สาวเธอก็อายแย่ล่ะสิ ไม่เพียงพี่สาวเธอจะอายคนเดียวนะ ฉันก็จะอายไปด้วย น่าโมโหจริงๆเลย งั้นพอแค่นี้ก่อนละกัน กลับบ้านไปก็ไปฝึกร้องด้วยล่ะ"ครูภาเดินไปปิดเพลงแล้วด็ไปหยิบกล่องยามาเพื่อทำแผลให้ พอทำแผลเสร็จก็เดินออกจากห้องซ้อมทันที
"ฮึก...ฮือ...ฮึก ฉันต้องทำยังไงถึงจะเป็นเหมือนพี่ได้"ตุ้บ!! โมโม่ทุบพื้นห้องซ้อมอย่างจังจนมือระบม
บู้ม!
"กรี๊ด!!"โมโม่หวีดร้องดังลั่นเพราะอยู่ดีๆไฟก็ดับลงไป "ช่วยด้วยมีใครอยู่แถวๆนี้มั้ย"โมโม่ตกใจจนสลบไป
เช้าวันต่อมา
mama~mama
"ฮ้าว กี่โมงแล้วเนี่ย"โมโม่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา "เห้ย ปะ...แปดโมง ตายแล้วทำไมวันนี้ฉันตื่นสายขนาดนี้เนี่ย เอ๊ะ ว่าแต่ ฉันมานอนอยู่ในห้องตัวเองได้ยังไง ฉันจำได้ว่าที่ห้องซ้อมไฟดับจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้เลย นี่มันอะไรกันเนี่ย"
"ไม่ต้องตกใจหรอก"เสียงของชายนิรนามดังมาจากที่ไหนสักแห่งแต่ก็หาต้นกำเนิดเสียงไม่ได้
"โอ๊ะ นั่นเสียงใครน่ะ ออกมาเดี๋ยวนี้นะ"โมโม่หันไปหยิบคันร่มที่วางอยู่ข้างๆโต๊ะเครื่องแป้ง"ถ้าไม่ออกมาดีๆฉันจะฟาดด้วยร่มคันนี้เนี่ยแหละ นะ...แน่จริงก็ออกมาสิ"
วิ้ง
"หยุด...วางร่มของเธอลงเดี๋ยวนี้"ชายนิรนามโผล่ขึ้นมาต่อหน้าต่อตาโมโม้
"ผะ...ผี กรี๊ด!!"โมโม่สลบไปอีกรอบด้วยความตกใจ
15 นาทีต่อมา
"อูย ปวดหัวจัง"โมโม่จับหัวตัวเองแล้วลุกขึ้นมานั่ง
"ฟื้นแล้วสินะ"ชายนิรนามพูดขึ้น
"เอ๊ะ นะ...นายผีนี่ อย่ามายุ่งกับฉันเลยนะฉันขอร้อง ตะ...ต้องการอะไรบอกฉันมาเลยนะฉันจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้แต่ขออย่างเดียวอย่าทำอะไรฉันเลยนะ"
"นี่เธอติ๊งต๊องหรือเปล่าเนี่ย ฉันไม่ได้มาทำร้ายเธอสักหน่อย"
"กะ...ก็ถ้าไม่ได้มาทำร้ายฉันแล้วมาหาฉันทำไมล่ะ"โมโม้ถอยหลังจนเกือบจะตกเตียง
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ แทนที่ฉันตายไปแล้วจะได้ขึ้นสวรรค์ แต่ทำไมถึงได้มาอยู่กับเธอได้"ชายนิรนามทำหน้าเศร้า
"ถ้านายไม่อยากอยู่กับฉันนายก็หายตัวไปที่อื่นสิ แบบนี้ไม่ได้เหรอฉันเคยเห็นในละครตั้งหลายเรื่อง"โมโม้เบ้ปากใหญ่
"เธอควรดูละครน้อยลงบ้างนะ"ชายนิรนามพูดพลางหยิบเหยือกน้ำมารินน้ำใส่แก้ว
"เอ้า นายจับสิ่งของได้เป็นไปได้ยังไงอ่ะ เดี๋ยวก่อนนะ ฉันก็แตะตัวนายได้นี่แล้วอย่างนี้จะเรียกว่าผีได้ยังไง"โมโม้พูดพลางจิ้มที่แขนของชายนิรนาม
"นี่ถ้าฉันหนีออกไปจากเธอได้ฉันหนีไปแล้วนะ"
"แล้วทำไมไม่ไปล่ะ"
"ฉันบอกแล้วไงฉันไปไม่ได้ มันเหมือนมีบางอย่างคล้องเราเอาไว้ ไม่ให้หนีจากกัน"
"จะคล้องอะไรก็ชั่งเถอะ แต่เนี่ยเราคุยกันมาเรายังไม่รู้ชื่อกันเลยนะ"โมโม้ทำตาอ้อนใส่ชายนิรนาม
"ฉันเจ้าชายแบคฮยอน เป็นเจ้าชายแห่งเมือง Bright wood"'แบคฮยอน'พูดแนะนำตัวเอง
"เจ้าชาย!! นายเนี่ยนะเป็นเจ้าชาย ฮิ"โมโม่หัวเราะร่า
"อยากขึ้นสวรรค์แทนฉันรึไง"แบคฮยอนขู่
"ป่าวจ้า เชื่อแล้วจ้า"โมโม่หุบยิ้มทันที
"แล้วเธอล่ะชื่ออะไร"แบคฮยอนเอ่ยถามชื่อของโมโม่
"ฉันชื่อโมโม่ ผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก"โมโม่กลับมายิ้มอีกครั้ง
"โชคดีอะไรของเธอ"แบคฮยอนเอ่ยถาม
"ก็โชคดีที่ได้มาอยู่กับเจ้าชายหล่อๆอย่างนายไง"โมโม่ควงแขนแบคฮยอน
"อะไรของเธอเนี่ย"แบคฮยอนสะบัดแขนออกจากโมโม่
"นี่ต้องการให้ฉันช่วยอะไรบอกมาเลยนะ ฉันพร้อมจะช่วยนาย"โมโม่ลุกขึ้นมาจ้องตาแบคฮยอน
"งั้นก็ทำให้ฉันกลับเข้าร่างของฉันให้ได้สิ"แบคฮยอนถอยหลังหนี
"แล้วถ้าฉันทำได้ฉันจะได้อะไรเป็นรางวัล"โมโม่มาควงแขนแบคฮยอนอีกครั้ง
"เธออยากได้อะไรก็ว่ามา"แบคฮยอนหลบหน้าโมโม่ทันที
"งั้นนายต้องแต่งตั้งฉันให้เป็นเจ้าหญิงแห่งเมือง Bright wood"
"แต่ว่าเจ้าหญิงต้องแต่งงานกับเจ้าชายนะ"แบคฮยอนเอ่ย
"ถึงตอนนั้นเราคงรักกันแล้วล่ะมั้ง"โมโม่จับมือแบคฮยอน
"แล้วแต่เธอละกัน อ้อนี่เธอยังไม่ไปโรงเรียนอีกเหรอเดี๋ยวคุณครูก็ดุหรอก"แบคฮยอนรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
"แล้วฉันจะไปให้ครูดุทำไมล่ะ หยุดสักวันนึงคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง"โมโม่เดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งเพื่อไปดูรูปหน้าของตัวเองว่ายังอยู่ดีอยู่หรือเปล่า
"แต่วันนี้เธอมีซ้อมกับครูภาไม่ใช่เหรอ ครูภาจะไม่พอใจนะ"แบคฮยอนถาม
"นี่นายรู้จักครูภาด้วยเหรอ"โมโม่สงสัย
"รู้จักตั้งแต่เมื่อวานแล้ว"
"เจอที่ไหน แล้วเจอตอนไหน"
"เจอที่ห้องซ้อมของเธอแล้วก็เจอตอนที่เธอกำลังถูกครูภาว่าอยู่อ่ะ"
"โหย สุดท้ายนายก็เห็นฉันร้องไห้จนได้ โอ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะ ฉันจำได้ว่าฉันสลบอยู่ที่ห้องซ้อมแล้วทำไมฉันกลับมาบ้านได้อ่ะ อย่าบอกนะว่า..."โมโม่เดินมาจ้องตาแบคฮยอน
"ใช่ฉันเป็นคนพาเธอกลับมาเอง"แบคฮยอนจับหน้าโมโม่
"งั้นก็ขอบใจนายมากนะ"
"ไม่ต้องมาขอบใจฉันหรอก"
"อ้าว ทำไมล่ะคนทำดีก็ต้องได้ดีสินี่เป็นวิญญาณแล้วหิวมั้ยฉันพาไปเลี้ยงข้าวได้นะ"
"ตอนนี้ยังอ่ะ แต่ตอนอื่นอาจจะหิวก็ได้"แบคฮยอนจับท้องตัวเอง
"งั้นหิวเมื่อไหร่ก็บอกนะฉันจะเลี้ยงข้าวให้"
"..."
"อ้าว ทำไมทำหน้าเศร้าอย่างงั้นอ่ะ หรือว่าอยู่ดีๆก็เกิดหิวกินเลยมั้ยล่ะ ฉันออกไปซื้อให้"
"..."
"อย่าเงียบอย่างนี้สิ งั้นเอาอย่างงี้ต้องการอะไรบอกมาฉันสัญญานะว่าจะทำตามทุกอย่างเลย"
"จริงนะ"
"จริงสิ"
"คือตั้งแต่ฉันออกจากร่างมายังไม่มีใครเรียกฉันว่าเจ้าชายเลยอ่ะ"
"โถ ก็แค่นี้เอง เดี๋ยวฉันจะเรียกนายว่าเจ้าชายเองโอเคมั้ยคะเจ้าชาย"โมโม่หยิกแก้มแบคฮยอนหนึ่งที
"โอเค"แบคฮยอนกลับมาทำหน้ายิ้มทันที
"แต่ว่าต้องแลกอย่างนึงนะคะเจ้าชาย"โมโม่ขมวดคิ้ว
"แลกกับอะไรบอกมาเลย"แบคฮยอนตั้งใจฟัง
"เจ้าชายต้องเรียกฉันว่าเจ้าหญิงด้วยนะ"โมโม่เสนอ
"ได้สิ เจ้าหญิง"แบคฮยอนทำท่าคำนับ
"ในที่สุดฉันก็ได้เป็นเจ้าหญิงแล้ว ขอบใจนายมากนะ"โมโม่กระโดดกอดแบคฮยอนทันที
"อะ...อืม"แบคฮยอนอยู่นิ่งเพราะความเขินอายฃ