The Memorial ความทรงจำที่เลือนลาง

9.6

เขียนโดย dream_tk

วันที่ 19 เมษายน พ.ศ. 2559 เวลา 15.05 น.

6 ตอน

19 วิจารณ์

9,273 อ่าน

5) เด็กดื้อ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก

แดดอ่อนๆยามบ่าย เสียงคลื่นน้ำทะเลซัดกระทบฝั่ง ลมพัดเย็นสบายทำให้บรรยากาศดูสดใส แต่มีใครบางคนที่นั่งนอนกลิ้งไปมาบนเตียงด้วยความเบื่อหน่าย เพราะถูกสั่งห้ามไม่ให้ออกไปไหนจนกว่าเขาจะกลับมา

'เฮ้ออ--* เมื่อไหร่โทโมะจะกลับมาไปนานแล้วนะ' ร่างบางที่นอนแผ่อยู่บนเตียงสบถขึ้นด้วยความเบื่อหน่ายที่ชายหนุ่มออกจากบ้านไปโดยไม่ให้เธอออกไปด้วยแถมยังสั่งห้ามออกจากบ้านอีก

'วันนี้ชั้นนจะออกไปช่วยคนในหมู่บ้านซ่อมแซมของที่เสียหาย เดี๋ยวจะรีบกลับมา' โทโมะหันมาบอกร่างบางหลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว

'งั้นแก้วใจขอไปด้วยสิ' ร่างบางอ้อน โทโมะนิ่งมองหน้าก่อนจะพูดออกมา

'ไม่ได้หรอกเธอพึ่งหายป่วย ถ้าขืนพาออกไปด้วยมีหวังกลับมาป่วยหนักกว่าเดิมแน่ เพราะงั้นเธออยู่บ้านนี้แหละเดี๋ยวฉันจะรีบกลับมา' โทโมะว่า แก้วใจเริ่มงอแงทันที

'ไม่เอาอ่ะอยู่บ้านน่าเบื่อจะตาย ให้แก้วใจออกไปด้วยเถอะนะ นะๆๆ' ร่างบางรีบอ้อนอีกทันที แต่โทโมะก็ยังคงปฏิเสธเหมือนเดิม

'ไม่ได้หรอกอยู่บ้านน่ะดีแล้ว เออแล้วก็ห้ามหนีออกมาเด็ดขาดนะเข้าใจมั้ย' โทโมะรีบสั่งร่างบางทันทีเพราะกลัวว่าเธอจะแอบหนีตามเขามา แก้วใจได้แต่หน้ามุ้ยเบือนหน้าหนีโทโมะทันที

'ชั้นจะออกไปแล้วนะ อยู่บ้านห้ามออกไปไหนเข้าใจ ถ้าชั้นกลับมาไม่เจอ เธอโดนทำโทษแน่ ' โทโมะคาดโทษไว้ก่อนจะเดินออกไป ร่างบางได้แต่กระฟัดกระเฟียดแต่ทำอะไรไม่ได้

'โทโมะใจร้าย ไหนบอกว่าจะรีบกลับป่านนี้ยังไม่เห็นกลับมาเลย--*' ร่างบางหงุดหงิดลุกขึ้นมานั่งก่อนจะบ่นออกมา

ภายในบริษัทใหญ่โต ที่ดูวุ่วาย ทุกคนต่างง้วนกับงานของตัวเองอย่างตั้งใจ

'เอกสารที่ต้องเซ็นค่ะ' ร่างบางยกกองเอกสารกองโตมาวางไว้ที่หน้าโต๊ะเจ้านายก่อนจะพูด

'โห่ ฟางทำไมมันเยอะอย่างนี้ล่ะ' ชายหนุ่มบ่นออกมาเมื่อมองเอกสารที่เลขาเอามาวางไว้

'ก็ท่านประธานชอบอู้เองหนิค่ะ งานมันก็เลยหมักหมมกองเป็นดินพอกหางหมูแบบนี้ รีบๆเซ็นนะค่ะเดี่๋ยวตอนเย็นฟางจะเข้ามาเอา' ฟางสั่ง ป๊อปหน้างอทันที

'นี่ตกลงใครเป็นเจ้านานกันแน่เนี้ย สั่งจังเลย' ป๊อปหน้างอก่อนจะพูดประชดร่างบางตรงหน้า

'ก็เจ้านายชอบอู้ฟางก็ต้องจัดการทุกอย่างหนิค่ะ ตามคำสั่งของคุณท่าน' ฟางพูดแล้วนึกถึงพ่อของป๊อปปี้ที่ฟางเธอดูแลงานแทนป๊อปปี้เพราะชายหนุ่มมักจะถเลถไล แต่ถึงยังไงป๊อปปี้ก็เป็นเจ้านายที่ดีทำให้บรษัทเจริญรุ่งเรืองมีผู้เข้าร่วมหุ้นมากมาย ลูกน้องต่างเคารพถึงแม้จะชอบอู้บ้างก็ตามเถอะ

'เอาพ่อพี่มาอ้างอีกหละ--* พี่ไม่ได้อู้สักหน่อยพี่กำลัง ติดตามเรื่องของแก้วต่างหากล่ะ' ป๊อปปี้รีบพูด ฟางชะงักก่อนจะถาม

'แล้วได้ข่าวว่ายังไงบ้างค่ะ' ฟางถาม

'ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลย' ป๊อปพูดก่อนจะเริ่มเซ็นเอกสารบนโต๊ะ

'ป่านนี้แก้วจะเป็นยังไงบ้างนะ' ฟางคิดถึงแก้วแล้วเศร้าลงทันทีเธอเป็นห่วงเพื่อนของเธอมาก ป๊อปที่ได้ยินน้ำเสียงของฟางเศร้าลงก็เงยหน้าขึ้นมามองร่างบางทันที

'บอกไม่ให้พี่เครียด ไหงเรากลับมาเครียดเองล่ะ อย่าคิดมากนะเราต้องตามหาตัวแก้วให้จอให้ได้' ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มให้กำลังใจฟาง ฟางเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้นแล้วก็หน้าแดงทันทีก่อนจะทำตัวให้เป็นปกติแล้วพูด

'ฟางรู้ค่ะ พี่ป๊อปน่ะรีบทำงานได้แล้วถ้าไม่เสร็จไม่ได้กลับบ้านแน่' ฟางพูดแล้วเดินออกไปทันที

'คร้าบบบ เจ้านาย' ป๊อปปี้ตะโกนไล่หลังล้อเลียนฟางทันที

ตึกตึกตึก

เสียงส้นสูงกระทบกับพื้นเสียงดัง ร่างบางที่นั่งทำงานอยู่เงยหน้าขึ้นมามองทันที หญิงสาวคนนั้นถอดแว่นดำออกมา ก่อนจะมองหน้าฟาง

'ขนมจีน' ฟางพูดชื่อออกมาด้วยความตกใจ

'อ้าวว ฟางยังจำกันได้อยู่หรอนึกว่าจะลืมกันซะแล้ว' ขนมจีนพูดแล้วยิ้มอย่างเจ้าเลห์

'เธอมาทำอะไรที่นี้' ฟางถามเสียงแข็ง

'แหมๆ เพื่อนจะมาเยื่ยมเพื่อนบ้างไม่ได้รึไง' ขนมจีนพูดแล้วยิ้ม ฟางเริ่มไม่ไว้ใจ

'ตกลงเธอมาทำอะไรกันแน่' ฟางถามอีกครั้ง

'ชั้นก็มาติดต่อธุรกิจให้ป๊าชั้นน่ะสิ' ขนมจีนพูด ฟางขมวดคิ้วงงเล็กน้อย ก่อนจะเปิดเอกสารดู

'เธอเป็นลูกของมิสเตอร์ไมค์งั้นหรอ' ฟางอึ้งก่อนจะถาม ขนมจีนเชิดหน้าแล้วตอบ

'ใช่ ไหนล่ะเจ้านายเธอชั้นจะเข้าไปคุย' ขนมจีนพูด ฟางเดินไปเปิดประตูก่อนจะพาเข้าไปพบป๊อปปี้ทันที

'ท่านประธานค่ะ แขกจากบริษัทของมิสเตอร์ไมค์ขอเข้าพบค่ะ' ฟางพูด ป๊อปปี้เงยหน้าขึ้นมามองแล้วอึ้ง

'สวัสดีค่ะพี่ป๊อป ไม่ได้เจอกันนานยังหล่อเหมือนเดิมนะค่ะ' ขนมจีนพูดทักทายแล้วยิ้มให้ป๊อปปี้

'สวัสดีครับน้องขนมจีน ไปเรียนต่างประเทศมานานสวยขึ้นเยอะเลยนะครับ' ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มให้เล็กน้อย

'ฟางขอตัวก่อนนะค่ะ' ฟางพูดแล้วเดินออกจากห้องทำงานของป๊อปปี้ทันที

'ขนมจีน เธอเปลี่ยนไปแล้วจริงๆหรอ' ฟางพูดออกมาเบาๆแล้วนึกถึงเมื่อก่อนที่เธอกับขนมจีนเคยรู้จักกันกัน ก่อนจะเกิดเรื่องแล้วขนมจีนก็หนีไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ

'นี่ก็จะค่ำแล้วทำไมโทโมะยังไม่กลับมาอีกนะ' ร่างบางที่หงุดหงิดเดินไปเดินมาในบ้านก็บ่าออกมาเมื่อชายหนุ่มยังไม่กลับมาสักที

'ทำอะไรของเค้าอยู่นะ รึว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับโทโมะ' ร่างบางนิ่งคิดแล้วพูดออกมาอย่างตกใจ ก่อนจะคิดหาวิธีทำอะไรสักอย่าง

'ใช่แล้ว เราจะต้องออกไปตาม' ร่างบางคิดได้ก็รีบเปิดประตูบ้านออกไปทันที

'แล้วโทโมะไปทางไหนล่ะเนี้ย' ร่างบางเมื่อเดินออกมาจากในบ้านแล้วก็พูดออกมาเพราะไม่รู้ว่าจะเดินไปทางไหนดี เพราะตอนนี้พระอาทิตย์ก็จัลับขอบฟ้าแล้วแสงสว่างก็เริ่มหมด ทำให้ร่างบางเดินไปเรื่อยๆโดยที่ไม่รู้ทาง

ครืดดด

เสียงเปิดประตูดังขึ้น โทโมะเดินเข้ามาในบ้านก่อนจะเปิดไฟ

'แก้วใจ ชั้นกลับมาแล้วนะ' โทโมะตะโกนเรียกหาร่างบางแต่ก็ไร้เสียงตอบรับ

'แก้วใจ เธออยู่ไหน' ชายหนุ่มเริ่มหงุดหงิด แล้วเดินตามหาแก้วใจทั่วบ้านแต่ก็ไม่พบ

'หายไปไหนกันนะยัยเด็กดื้อ บอกให้อยู่บ้านก็ไม่ฟังกันเลย' ชายหนุ่มบ่นแล้วออกตามหาร่างบางทันที

'ไปทางไหนต่อล่ะเนี้ย เริ่มมืดแล้วสิ' ร่างบางที่เดินมาเรื่อยๆก็บ่นขึ้นก่อนจะเอามือมาลูบแขนตัวเองเพราะอากาศที่เริ่มเย็น

ตุบ

ร่างบางที่เดินอยู่ก็สะดุดเข้ากับโขดหินก่อนจะล้มลงไปทันที

'โอ้ยย อะไรเนี้ย ' ร่างบางบ่นก่อนจะพยายามลุกขึ้น แต่ก็ต้องล้มลงไปอีกเพราะเจ็บที่ข้อเท้า

'ทำไงดีเนี้ย ลุกไม่ได้ด้วย' แก้วใจก้มดูเท้าของตัวเองก่อนจะเริ่มสะอื้นออกมาด้วยความเจ็บ

'อ๊ะ นาย' โทโมะที่เดินออกตามหาแก้วใจก็เดินเข้ามาหาร่างบางก่อนจะกระชากแขนขึ้น

'มาทำอะไรตรงนี้ บอกแล้วใช่มั้ยว่าให้อยู่ที่บ้าน' โทโมะตะคอกใส่ร่างบางทันที เขาโกรธที่เธอดื้อและไม่เชื่อฟังเขา

'แก้วใจแค่จะออกมาตามหาโทโมะก็แค่นั้น ' ร่างบางพูดเสียงอ่อนลงทันทีเมื่อรู้ว่าคนตัวสูงกำลังโมโหอยู่

'ตามหาทำไมเดี่๋ยวชั้นก็กลับมาอยู่แล้ว ' โทโมะว่า

'แก้วใจก็แค่เป็นห่วงโทโมะ ก็เลยออกมาตามหา' แก้วใจพูดแล้วหลบสายตาโทโมะที่จ้องเธอ โทโมะส่ายหน้าเบาๆก่อนจะพูด

'เอ้าลุกได้แล้ว จะได้กลับบ้าน' โทโมะพูดแล้วพยายามดึงร่างบางให้ลุกขึ้น

'ลุกไม่ได้อ่ะ เจ็บ' แก้วใจพูดแล้วเริ่มเบ้ปากจะร้องไห้ โทโมะมองไปที่ข้อเท้าที่ร่างบางกุมไว้ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมาทันที

'โทโมะจะทำอะไรอ่ะ' ร่างบางตกใจก่อนจะรีบถามขึ้นทันที

'ก็จะอุ้มเธอกลับไง เจ็บเท้าไม่ใช่หรอ' โทโมะพูดแล้วจ้องร่างบางในออ้อมกอดก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน แล้ววางเธอไว้บนเตียงก่อนจะเดินไปเอายายมาทาแผลที่ข้อเท้าของร่างบาง

'เอ่อ โทโมะจะทำอะไร' ร่างบางตกใจก่อนจะขัดขืน

'ชั้นก็จะทายาให้เธอไง อยู่เฉยๆ' โทโมะสั่ง แก้วใจนิ่งทันที ก่อนจะมองโทโมะที่เป็นห่วงเธอแล้วหน้าแดง

'เอ่อ ขอบคุณนะ' แก้วใจพูดขอบคุณเมื่อโทโมะทำแผลให้เสร็จแล้ว โทโมะมองร่างบางก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ๆ

'โทโมะจะทำอะไรน่ะ ออกไปนะ' ร่างบางตกใจก่อนจะพยายามผลักโทโมะออก แต่เขาดันรวบตัวเธอไว้แน่นกว่าเดิม

'ชั้นบอกเธอแล้วไง ถ้าชั้นกลับมาแล้วไม่เห็นเธอ เธอจะต้องโดนทำโทษ' โทโมะกระซิบเข้าที่หูร่างบาง ทำให้เธอหน้าแดงทันที

'ละ แล้วจะลงโทษยังไง' ร่างบางหลบตาก่อนจะถาม เพราะตอนนี้เราสองคนอยู่ใกล้กันมากจนได้ยินถึงลมหายใจของอีกฝ่าย ร่างบางเริ่มหัวใจเต้นแรงขึ้นมื่อเขาจับหน้าเธอให้หันไปสบตากับเขา ก่อนที่เขาจะ

จุ๊บ

'อื้ออ'
โทโมะประกบริมฝีปากลงบนปากบางของแก้วใจ แล้วบดจูบลงอย่างแรง ร่างบางตกใจก่อนจะพยายามขัดขืน แต่มีหรอที่เธอจะสู้แรงของคนตัวสูงได้ เขาจูบเธออยู่นาน จนร่างบางหายใจแทบไม่ทัน

'นี่คือบทลงโทษของคนดื้อที่ไม่เชื่อฟัง' โทโมะพูดหลังจากปล่อยให้ร่างบางเป็นอิสระแล้ว

'คนบ้า ใครเค้าลงโทษแบบนี้กัน' แก้วใจพูดแล้วเบือนหน้าหนีด้วยความเขิน

'อย่างเธอมันต้องโดนแบบนี้แหละ ถ้าคราวหน้ายังดื้ออีกละก็ไม่ทำแค่จูบแน่' โทโมะพูดแล้วลุกออกไป แก้วใจมองอึ้งๆก่อนจะเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ที่ชายหนุ่มชอบสั่งเธอ

'คนบ้าชอบใช้อำนาจ' แก้วใจบ่นอุบอิบคนเดียว เมื่อโทโมะเดินออกไปแล้ว

มาล้าวววว โทษทีที่หายไปนาน ยังมีคนอ่านอยู่รึป่าว(ไม่น่าจะมี) --* 55555
ใครดื้อต้องโดนลงโทษ
ขนมจีนคือใคร เป็นคนดีรึป่าว
โปรดติดตามตอนต่อไปจ้าาาาา

ตอน 4

สารบัญ

ตอน 6