The Memorial ความทรงจำที่เลือนลาง

 

 

 

 

 

 

 

 

'แก้วใจ! ตื่นได้แล้ว'  ชายหนุ่มมองดูร่างบางที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงก่อนจะปลุกให้เธอตื่นขึ้นมา 

 

 

 

 

'อื้อ ขอนอนอีกแปปนะ'  แก้วใจพูดทั้งที่ยังไม่ได้ลืมตา  แล้วเอาผ้าห่มคลุมโปงทันที

 

 

 

 

 

'ไม่ได้ สายแล้วลุกได้แล้ว'  โทโมะพูดแล้วดึงผ้าห่มออก แล้วดึงตัวร่างบางให้ลุกขึ้นมา

 

 

 

 

 

'ไม่เอาาา จะนอน'  แก้วโวยวายแล้วดิ้นไปมา

 

 

 

 

 

'อยาดื้อสิแก้วใจ รึว่าอยากโดนทำโทษอีก'  โทโมะขู่  แก้วชะงักหยุดดิ้นทันที

 

 

 

 

 

'ลุกขึ้นแล้วไปอาบน้ำได้แล้ว' โทโมะสั่ง แก้วใจนั่งนิ่งอยู่บนเตียงไม่ยอมขยับไปไหน

 

 

 

 

 

'จะอาบเองหรือให้ชั้นอาบให้ หืม ' โทโมะเดินมาใกล้ๆแล้วกระซิบที่หูแก้วใจ จนร่างบางขนลุก

 

 

 

 

 

'อะ อาบเองได้' แก้วใจว่าแล้วลุกขึ้นวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที  โทโมะมองตามแล้วอมยิ้มอยู่คนเดียว

 

 

 

 

 

'วันนี้โทโมะจะออกไปทำงานอีกรึป่าว' แก้วใจที่พึ่งกินข้าวอิ่มเดินมาถามโทโมะที่นั่งอยู่ระเบียงด้านนอก

 

 

 

 

'ไปสิ'  โทโมะตอบ 

 

 

 

 

 

'วันนี้ก็ต้องเฝ้าบ้านอีกแล้วสินะ'  แก้วใจพูดเศร้าๆแล้วเดินมานั่งข้างๆโทโมะ

 

 

 

 

 

'ใครบอกล่ะ ชั้นจะให้เธอไปด้วยต่างหาก'  โทโมะพูด แก้วหันมามองหน้าอย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

 

 

'ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้น ถ้าขืนปล่อยเธอไว้ที่บ้านคนเดียวเดี๋ยวก็ก่อเรื่องอีก' โทโมะว่า แก้วใจเบ้ปากใส่ทันที

 

 

 

 

 

'แก้วใจไม่ได้ก่อเรื่องสักหน่อย'  แก้วใจพูดแล้วทำหน้างอนๆ โทโมะเห็นแล้วก็ขำเบาๆแล้วลูบผมร่างบางอย่างเอ็นดู

 

 

 

 

 

 

 

 

'โทโมะที่นี่เค้าจะจัดงานอะไรกันหรอ'  แก้วใจที่เดินตามโทโมะมาหยุดอยู่ที่ลานหมู่บ้านที่ตอนนี้เขากำลังจัดเตรียมงานอะไรสักอย่างอยู่ก็เอ่ยถามขึ้น

 

 

 

 

 

'งานประจำหมู่บ้านน่ะ จัดทุกเดือน '  โทโมะพูด แก้วพยักหน้าเข้าใจ

 

 

 

 

'อ้าวไอ้โมะ หวัดดี  หวัดดีสาวน้อย' เขื่อนที่ขนของเสร็จแล้วเดินมาทักโทโมะกับแก้วใจ

 

 

 

 

'แล้วนี่มีอะไรให้ช่วยบ้างว่ะ' โทโมะถามเขื่อน

 

 

 

 

'โอ้ เยอะแยะเดี่ยวต้องไปยกของอีก แกมาก็ดีจะได้มาช่วยกันให้เสร็จไวๆ' เขื่อนพูดแล้วปาดเหงื่อออกอย่างเหนื่อยๆ

 

 

 

 

 

'แก้วใจ งั้นเธอรออยู่แถวนี้นะ ห้ามไปไหน ชั้นจะเข้าไปช่วยเค้าจัดงานข้างในก่อน'  โทโมะพูดอล้วมองร่างบางอย่างเป็นห่วง

 

 

 

 

 

'โทโมะไปเถอะ แก้วใจอยู่ได้'  แก้วใจพูดแล้วยิ้มให้โทโมะ เพื่อไม่ให้เขาเป็นห่วง ก่อนที่โทโมะจะเดินตามเขื่อนไป   แก้วใจก็เดินเล่นอยู่แถวนั้นตามที่โทโมะบอก

 

 

 

 

 

 

'เฮ้ เธอ ' ระหว่างที่แก้วเดินเล่นอยู่นั้นก็ชายคนหนึ่งมาสะกิดที่หลังเธอ หญิงสาวหันไปมองด้วยความสงสัย

 

 

 

 

'มีอะไรหรอ'  ร่างบางเอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้า

 

 

 

 

 

'อ่อ ป่าวไม่มีอะไร ชั้นแค่เห็นเธอมาเดินเล่นอยู่คนเดียวน่ะ เลยเข้ามาทัก ชั้นชื่อกั้งนะ' กั้งพูดแนะนำตัวเองแล้วส่งยิ้มหวานให้ร่างบาง

 

 

 

 

 

'หวัดดีกั้ง ชั้นชื่อแก้วใจนะ'  แก้วยิ้มแล้วพูดทักทาย

 

 

 

 

'ฮะๆ เธอเป็นคนที่นี่หรอ ทำไมชั้นไม่เคยเห็นหน้าเลยล่ะ'  กั้งถามแล้วเดินเล่นกับแก้วใจ

 

 

 

 

'ไม่รู้เหมือนกัน ตื่นขึ้นมาก็จำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ'แก้วส่ายหัวไปมาแล้วพูดอย่างเศร้าๆ

 

 

 

 

'งั้นเธอก็คงเป็นผู้หญิงที่ไอ้โมะมันช่วยชีวิตไว้สินะ'  กั้งพูดแล้วหยุดเดินมองหน้าร่างบาง

 

 

 

 

'นายรู้จักโทโมะด้วยหรอ'  แก้วตาโตแล้วถาม

 

 

 

 

'รู้จักสิ รู้จักดีเลยล่ะ ฮอตซะขนาดนั้น'  กั้งพูดแล้วทำหน้าหงุดหงิด แก้วใจมองแล้วสงสัย

 

 

 

 

'ชั้นว่าเราไปเดินเล่นตรงนู้นดีกว่านะ อากาศกำลังดีเลย'  กั้งพูดแล้วจับมือแก้วใจให้เดินตาม ร่างบางตกใจแต่ก็ไม่ได้ขัดขืน

 

 

 

 

'เอ่อ กั้งปล่อยมือก่อนนะ'  ร่างบางพูดแล้วแกะมือกั้งออก  กั้งมองแล้วยิ้มเจื่อนๆ

 

 

 

 

'ว้าว ทะเลสวยจัง'  แก้วที่มองดู้ทะเลก็ยิ้มดีใจพร้อมกับสูดเอาบรรยากาศ

 

 

 

 

'คงจะชอบทะเลสินะ '  กั้งพูดแล้วเขยิบเข้าไปใก้ลแก้วใจ

 

 

 

 

 

'ชอบสิ สวยจะตาย'  แก้วใจพูดแล้วยิ้มอย่างมือความสุข ก่อนจะชะงักนึกถึงคำพูดของโทโมะที่บอกให้เธอรออยู่แถวๆลานหมู่บ้าน แต่ตอนนี้กั้งพาเธอเดินออกมาไกลจากลานหมู่บ้านอยู่พอประมาณ

 

 

 

 

 

'เอ่อ กั้งเรากลับไปที่ลานหมู่บ้านกันมั้ย' แก้วใจพูด กั้งพยักหน้าก่อนจะพาแก้วใจเดินกลับไป

 

 

 

 

 

 

'อ๊ะ ว้ายย'  แก้วใจที่เดินสะดุดก้อนหินจะล้มแต่โชคดีที่กั้งเข้ามาประคองไว้ทัน ทำให้ตอนนี้แก้วใจอยู่ในอ้อมกอดของกั้ง ทั้งคู่สบตากันก่อนที่กั้งจะค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆแก้วใจ

 

 

 

 

 

'ทำอะไรกันน่ะ'  โทโมะที่เดินตามหาแก้วใจอยู่มาเห็นภาพที่กั้งกำลังประคองกอดแก้วใจอยู่ก็หงุดหงิด ก่อนจะเดินเข้ามากระชากร่างบางให้มาอยู่ข้างตัวเขาแล้วมองหน้ากั้งอย่างเอาเรื่อง 

 

 

 

 

 

'เอ่อ โทโมะคือแก้วใจกำลังจะล้มแล้วกั้งก็เข้ามาช่วยแค่นั้นเอง ไม่มีอะไรหรอก'แก้วใจพูดให้โทโมะใจเย็นลง

 

 

 

 

'แค่สะดุดล้มไม่เห็นจะต้องกอดกันขนาดนี้เลย'  โทโมะว่าอย่างโมโห

 

 

 

 

'ทำไมว่ะ จะหวงอะไรกันนักกันหนาก็แค่กอด' กั้งพูดแล้วมองหน้าโทโมะกลับเช่นกัน

 

 

 

 

'ชั้นไม่ได้หวงเว้ย แต่แกก็ไม่ควรมากอดผู้หญิงแบบนี้' โทโมะว่ากลับ

 

 

 

 

'โทโมะกลับบ้านดีกว่านะ แก้วใจอยากกลับบ้านแล้ว' แก้วใจพูดแล้วพยายามดึงโทโมะกลับบ้าน  โทโมะที่กำลังโมโหก็สะบัดมือแก้วใจออกแล้วเดินนำไป

 

 

 

 

'หึ ทุกอย่างของแกก็ต้องเป็นของชั้น'  กั้งพูดแล้วยิ้มออกมาอย่างเจ้าเลห์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'โทโมะมันเป็นอุบัติเหตุจริงๆนะ แก้วใจอธิบายได้'  แก้วใจที่เดินตามโทโมะเข้ามาในบ้านพยายามอธิบายให้เข้าฟัง  

 

 

 

 

 

'แล้วปล่อยให้ผู้ชายมากอดแบบนั้นทำไม ถ้าชั้นไม่เข้าไปเห็นก่อนป่านนี้มันคงจูบเธอไปแล้ว' โทโมะดันร่างบางไปชิดกำแพงก่อนจะพูด

 

 

 

 

 

'กั้งเค้าไม่ทำแบบนั้นหรอก เราพึ่งรู้จักกันเอง'  แก้วใจหลบสายตาที่โทโมะจ้องมาแล้วพูด

 

 

 

 

'เธอยังไม่รู้จักมันดีพอ มันไม่ได้ดีอย่างดีเธอคิดหรอก' โทโมะว่าแล้วจ้องมองร่างบางที่ตัวสั่นด้วยความกลัว ก่อนจะดึงแก้วใจมาชิดตัวเอง

 

 

 

 

 

'ทีหลังก็อย่าให้ใครมาแตะเนื้อต้องตัวแบบนี้อีก เข้าใจมั้ย'  โทโมะกระซิบที่หูของร่างบาง ก่อนจะปล่อยเธอเป็นอิสระ

 

 

 

 

 

'คนบ้า! เผด็จการ'  แก้วใจว่าไล่หลังโทโมะแล้วเดินเข้าห้องนอนไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ุป๊อปคะ เย็นนี้ว่างมั้ยคะ'  ขนมจีนเดินเข้ามาที่ห้องทำงานป๊อปปี้ก่อนจะโอบรอบคอชายหนุ่มแล้วถาม

 

 

 

 

'ว่างครับ ขนมจีนมีอะไรรึป่าว' ป๊อปปี้วางเอกสารลงแล้วหันมพูดกับขนมจีน

 

 

 

 

'หนมกะจะชวนป๊อปไปเที่ยวเป็นเพื่อนน่ะคะ ป๊อปไปนะคะ นะคะๆ'  ขนมจีนอ้อนป๊อปปี้จนชายหนุ่มพยักหน้าตกลง

 

 

 

 

 

'ป๊อปน่ารักที่สุดเลยคะ'  ขนมจับพูดแล้วจับแก้มป๊อปปี้   ฟางที่เดินเข้ามาเอาเอกสารก็ชะงักก่อนจะทำตัวเป็นปกติ

 

 

 

 

'อ้าวฟางมาเอาเอกสารหรอ  รอแปปนะใกล้จะเสร็จแล้ว'  ป๊อปปี้พูดแล้วรีบเซ็นเอกสารต่อ ขนมจีนลุกขึ้นมองหน้าฟางก่อนจะเดินเชิดไปนั่งรอที่โซฟา

 

 

 

 

'พี่ป๊อปคะตอนเย็นคุณหญิงท่านฝากมาบอกว่าให้ไปทานข้าวที่บ้านนะคะ'  ฟางพูด ขนมจีนชะงักก่อนจะพูด

 

 

 

 

'ได้ไงคะ ป๊อปมีนัดกับหนมแล้วนะคะ'  ขนมจีนเดินมาเกาะแขนอ้อนป๊อปอีกครั้ง

 

 

 

 

'เอ่อ คือ...'ป๊อปปี้อึกอักไม่กล้าตอบพลางมองหน้าสองสาวสลับกัน

 

 

 

 

 

'ฟางกลับไปบอกคุรแม่หน่อยนะว่าพี่ไม่ว่าง'  ป๊อปหันมาพูดกับฟาง  ขนมจีนมองหน้าฟางแล้วเยาะเย้ย  

 

 

 

 

 

'ได้คะ เดี๋ยวฟางบอกให้'  ฟางพูดแล้วเดินออกไปจากห้องทันที

 

 

 

 

 

 

'ทำไมเราต้องรู้สึกเจ็บตรงนี้ด้วยนะ'  ฟางพูดแล้วเอามือจับที่หน้าอกข้างซ้าย  แล้วคิดถึงเรื่องที่ป๊อปปี้เลือกไปกับขนมจีน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ขนมจีนมาเที่ยวที่แบบนี้ด้วยหรอครับ'  ป๊อปปี้ถามเมื่อขนมจีนเดินนำเขาเข้ามาในผับ

 

 

 

 

 

'มาบ้างเวลาเบื่อๆอ่ะคะ ป๊อปจะดื่มอะไรดีคะ'  ขนมจีนพูดแล้วถามชายหนุ่มต่อ

 

 

 

 

 

'แล้วแต่เลยครับ' ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มให้ขนมจีน 

 

 

 

 

 

'ชนคะ'  ขนมจีนพูดแล้วชนแก้วกับป๊อปปี้ ชายหนุ่มดื่นไวน์จนหมดแก้ว ขนมจีนมองแล้วยิ้มอย่างเจ้าเลห์

 

 

 

 

 

 

'ทำไมอากาศร่อนจัง'  ป๊อปปี้พูดพลางถอดแจ๊กเก็ตตัวเองออก

 

 

 

 

'ร้อนหรอคะ งั้นดื่มนี่อีกสิคะ'  ขนมจีนพูดด่อนจะยกไวน์อีกแก้วให้ป๊อปปี้ดื่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

'อ้าวฟางแล้วตาป๊อปล่ะ'  ฟางที่พึ่งเลิกงาน เดินเข้ามาในบ้าน ก่อนที่แม่ป๊อปปี้จะถาม

 

 

 

 

 

'เอ่อ พี่ป๊อปมีนัดน่ะคะ'  ฟางพูด

 

 

 

 

 

'อ้าวหรอแล้วทำไมฟางไม่ตามพี่เค้าไปล่ะลูก' แม่ป๊อปปี้ถาม

 

 

 

 

 

'เค้าคงอยากไปกันสองคนมากว่าคะ'  ฟางพูดแล้วขอตัวเดินขึ้นห้องไป แม่ป๊อปปี้มองอย่างสงสัย

 

 

 

 

 

 

 

 

' เดี๋ยวผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ' ป๊อปปี้พูุดก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำ

 

 

 

 

 

'ทำไมมันร้อนจังว่ะ'  ป๊อปปี้ที่เดินมาเข้าห้องน้ำก็บ่น รู้สึกเหมือนอุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้น จนเขาทนไม่ไหว

 

 

 

 

 

'ฮัลโหล มารับพี่หน่อยสิ'  ป๊อปปี้หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาฟางให้มารับเขากลับบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

'อะไรของเขา ทำไมไม่กลับมาเอง' ฟางบ่นก่อนจะรีบแต่งตัวแล้วออกไปรับป๊อปปี้ที่ผับทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ทำไมไปนานจังคะ'  ขนมจีนถามเมื่อเห็นป๊อปปี้เดินกลับเข้าแล้ว

 

 

 

 

 

'คือผมจะกลับบ้านแล้วอ่ะครับ รู้สึกเพลียๆ' ป๊อปปี้บอกขนมจีน

 

 

 

 

 

'งั้นเดี๋ยวหนมไปส่งนะคะ'  ขนมจีนพูด

 

 

 

 

 

'ไม่เป็นไรดีกว่า ผมให้ฟางมารับแล้วล่ะ'  ป๊อปปี้พูด ขนมจีนได้ยินก็หงุดหงิดทันที

 

 

 

 

 

'มากับหนมเดี๋ยวหนมไปส่งเองดีกว่าคะ'  ขนมจีนออดอ้อน ป๊อปปี้มองขนมจีนที่เขยิบเข้ามาใกล้ตัวเขาก็เริ่มทนไม่ไหว

 

 

 

 

 

 

'อื้อ' ป๊อปปี้บดจูบขนมจีนอย่างรุนแรงด้วยอารมณืที่มีมากในตัว โดยที่ขนมจีนก็สนองเขากลับ มือป๊อปปี้เริ่มลูบไล้ไปตามสะโพกของขนมจีนพร้อมนวดเคล้นอย่างเมามัน

 

 

 

 

 

'เอ่อ ผม ผมขอโทษ' ป๊อปปี้ที่รู้สึกตัว ก็รีบผละออกจากขนมจีน แล้วจะรีบเดินหนีออกมา

 

 

 

 

 

'ป๊อปคะ ป๊อป' ขนมจีนจะวิ่งตามป๊อปปี้ไป แต่ถูกพนักงานชนเข้าซะก่อน  เลยตามป๊อปปี้ไปไม่ทัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'อยู่ไหนของเขานะ'  ฟางที่มารับป๊อปปี้เดินเข้ามาในผับแล้วมองหา 

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

จู่ๆฟางก็ชนเข้ากับใครบางคน จนล้มลงพื้น

 

 

 

 

 

'พี่ป๊อป'  ฟางที่เงยหน้าขึ้นมามองเห็นมาเป็นป๊อปปี้ก็รีบเข้ามาพยุงชายหนุ่มไม่ให้ล้ม

 

 

 

 

 

 

'ฟางพี่ทนไม่ไหวแล้ว'  ป๊อปปี้พูดเสียงเหนื่อยๆ  กลิ่นไวน์หึงจนฟางต้องปิดจมูก

 

 

 

 

 

 

'พี่ป๊อปรีบกลับบ้านเถอะคะ'  ฟางพูดแล้วพยุงชายหนุ่มมาขึ้นรถ

 

 

 

 

 

 

'เอาไงดี ถ้าพากลับไปในสภาพแบบนี้คุณหญิงว่าแน่ๆ ' ฟางเดินขึ้นมานั่งที่คนขับมองป๊อปปี้ที่ดิ้นไปมา

 

 

 

 

'ร้อน ร้อน'  ป๊อปปี้โวยวายออกมาพลางแกะกระดุมเสื้อเซิตตัวเองออก

 

 

 

 

 

 

'พี่ป๊อปอย่า'  ฟางพูดแล้วห้ามไม่ให้ป๊อปปี้ถอดเสื้อตัวเอง ก่อนจะรีบขับรถไปที่คอนโดของป๊อปปี้ทันที 

 

 

 

 

 

 

 

---

มาอัพแล้ววววววววว หลังจากหายไปนาน ไม่รู้ยังมีใครอ่านอยู่รึป่าว 

ตอนหน้าจะเป็นยังไง โปรดติดตาม