The Memorial ความทรงจำที่เลือนลาง

 
 
 
 
 
 
 
   
-ช่วงบ่าย 
 
 
 
โทโมะนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ระเบียง  ส่วนแก้วใจนั่งถอนหายใจหลายๆครั้ง จนโทโมะละสายตาจากหนังสือหันไปมองร่างบางที่นั่งอยู่เก้าอี้ยาวไม่ไกลจากเขาเท่าไหร่
 
 
 
 
‘เป็นไร เบื่อหรอ’  โทโมะถามพร้อมเดินเข้าไปนั่งข้างร่างบาง
 
 
 
 
‘ป่าว...แค่หงุดหงิดที่ตัวเองจำอะไรไม่ได้' แก้วใจหันมาตอบก่อนจะเหม่อมองไปตรงวิวข้างหน้าระเบียง ที่เป็นทะเล มีเสียงคลื่นซัดเข้าฝั่ง ลมพัดเบาๆสร้างความอบอุ่นให้คนที่นั่งมองได้
 
 
 
 
'เดี่ยวความจำเธอก็กลับมาเองแหละ อย่าคิดมากเลย' โทโมะพูดพลางเอามือไปลูบหัวร่างบางเบาๆเพื่อไม่ไห้เธอคิดมาก
 
 
 
 
'เห้อ เราเป็นใคร มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงก็ไม่รู้'  ร่างบางสบถออกมาอีกครั้งอย่างเบื่อหน่าย
 
 
 
 
'บอกแล้วไง อย่าคิดมาก'  โทโมะพูดแล้วขยี้หัวร่างบางไปมา จนร่างบางหันมามองแล้วทำหน้ามุ้ยใส่
 
 
 
 
'เอ่อ โทโมะขอบคุณนะที่ช่วยแก้วใจในวันนั้น ไม่งั้นคงตายไปแล้วแน่ๆ'  แก้วใจนิ่งสักพักก่อนจะพูดออกมาแต่สายตายังคงเหม่อมองไปยังวิวข้างหน้า  โทโมะมองร่างบางก่อนจะอมยิ้มออกมาแล้วนั่งมองวิวกับแก้วใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'ฟางวันนี้พี่มีประชุมอะไรรึป่าว'  ป๊อปปี้ที่พึ่งเข้ามในบริษัทก็เดินเข้ามาก่อนจะถามฟางที่เป็นเลขา
 
 
 
 
'วันนี้ไม่มีนะคะ แต่มีนัดกับมิสเตอร์ไมค์ตอนเย็นค่ะ'  ฟางเช็คดูในตารางก่อนจะหันมาบอกป๊อปปี้
 
 
 
 
'งั้นตอนเย็น ฟางเตรียมตัวให้พร้อมนะ'  ป๊อปปี้พูด ฟางขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย
 
 
 
 
'ก็พี่จะเอาฟางไปด้วยไง จะได้คุยงานสะดวกและรวดเร็วขึ้น'  ป๊อปปี้ตอบ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทำงาน  ฟางมองตามก่อนจะหันกลับมาทำงานของตัวเอง
 
 
 
 
ตึกตึก
 
 
 
เสียงส้นสูงดังสนั่น เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องทำงานของป๊อปปี้
 
 
 
 
'ป๊อปอยู่มั้ย'  หญิงสาวผมยาวดัดลอนสวย ทาปากสีแดงถอดแว่นตาออกมาก่อนจะเอ่ยถามฟางที่นั่งทำงานอยู่หน้าห้องป๊อปปี้
 
 
 
'นี่เธอ! ชั้นถามไม่ได้ยินรึไง'  หญิงสาวคนนั้นโมโหที่ฟางไม่เงยหน้าขึ้นมาตอบเธอ ก่อนจะตะโกนขึ้นมาถาม จนร่างบางที่นั่งทำงานอยู่สดุ้งทันที
 
 
 
'เอ่อ อยู่ค่ะ ไม่ทราบว่าได้นัดไว้ก่อนรึป่าวคะ' ฟางพูด
 
 
 
'ไม่ได้นัด  ตกลงอยู่ใช่มั้ย'  หญิงสาวคนนั้นพูดก่อนจะเดินไปเปิดประตูจะเข้าไป แต่ฟางมาขวางไว้ก่อน
 
 
 
'ถ้าไม่ได้นัด คงให้เข้าไปไม่ได้นะคะ '  ฟางตอบ  หญิงสาวคนนั้นมองหน้าฟางก่อนจะเบ้ปาก
 
 
 
'ชั้นเป็นแขกสำคัญของป๊อปไม่จำเป็นต้องนัด'  เธอตอบก่อนจะเชิดหน้าใส่ฟางและแสะยิ้มออกมา
 
 
 
 
'ถึงจะสำคัญก็ต้องนัดไว้ก่อนล่วงหน้า ถ้าคุยไม่มีธุระอะไรสำคัญก็เชิญกลับไปเถอะนะค่ะ ท่านประธานจะได้เคลียงาน' ฟางว่า
 
 
 
 
'นี่แก เป็นแค่เลขาไม่ต้องมาสั่งชั้น หลบไป' หญิงสาวคนนั้นพูดก่อนจะผลักฟางไปให้พ้นๆทาง
 
 
 
 
ฟึ่บบ
 
 
 
ยังไม่ทันที่หญิงสาวคนนั้นจะเปิดประตู  ประตูห้องทำงานของป๊อปปี้ก็ดันเปิดออกมาก่อน
 
 
 
'อ้าวฟ้า มาที่นี้ได้ยังไง'  ป๊อปปี้ตกใจที่เห็นฟ้าอยู่หน้าประตูก็ถามขึ้น
 
 
 
'ฟ้าก็มาหาป๊อปไงคะ เย็นนี้เราไปกินข้าวกันนะคะ ฟ้าคิดถึงคุณมากๆเลย'  ฟ้าพูดแล้วเดินไปเกาะแขนป๊อปปี้เพื่ออ้อน  ฟางมองก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
 
 
 
 
'เย็นนี้ผมไม่ว่าง เอาไว้วันอื่นเถอะนะ'  ป๊อปปี้พูดและพยายามแกะมือฟ้าออก
 
 
 
 
'ฟางเย็นนี้กลับพร้อมพี่เลยนะ คุณแม่พี่คิดถึง ท่านอยากเจอฟาง'  ป๊อปปี้หันมาพูดกับฟาง  ฟ้าได้ยินดังนั้นก็โวยวายทันที
 
 
 
'ที่ป๊อปไม่ว่างก็เพราะว่านัดนังเลขากำพร้านี้หรอคะ ฟ้าไม่ยอมนะ'  ฟ้าพูดพลางชี้หน้าฟาง
 
 
 
'ฟ้าผมว่าคุณกลับไปเถอะนะ ผมจะทำงาน'  ป๊อปพูดแล้วสะบัดมือฟ้าออก
 
 
 
'ไม่ฟ้าไม่กลับ นังฟางมันดีตรงไหนก็แค่เด็กกำพร้าที่แม่ป๊อปอุปการะเพราะสงสารก็แค่นั้น ป๊อปไม่เห็นจะต้องไปดีกับมันเลย ดีไม่ดีมันอาจจะหวังหุบสมบัติของครอบครัวป๊อปก็ได้' ฟ้าพูดเหยียดๆ  ฟางที่ทนฟังมานานก็ลุกขึ้นพูดทันที
 
 
 
'ชั้นไม่เคยคิดจะหุบสมบัติของใคร ชั้นรู้ตัวเองดีว่าอยู่ในฐานะอะไร คุณท่านเป็นผู้มีพระคุณของชั้น ชั้นไม่เคยคิดจะเทียบเสมอท่าน' ฟางว่าแล้วมองฟ้า  ป๊อปเห็นฟางเริ่มจะโกรธก็พูดทันที
 
 
 
 
'ฟ้ากลับไปเถอะนะ เดี่ยววันหลังผมไปหา'  ป๊อปพูดเพื่อให้ฟ้ากลับไป
 
 
 
 
'อย่าลืมนะคะป๊อป ฟ้ารักคุณนะคะจุ๊บ'  ฟ้าทำหน้านอยๆก่อนจะจุ๊บปากป๊อปปี้แล้วหันมามองฟางเหยียดๆก่อนจะเดินออกไปทันที
 
 
 
 
'ฟางไม่เป็นไรใช่มั้ย' ป๊อปพูดแล้วมองฟาง
 
 
 
 
'ฟางไม่เป็นไร แต่พี่ป๊อปทำไมทำแบบนี้คะ ทำไมยังซุกผู้หญิงไว้แบบนี้อีก' ฟางว่า เพราะป๊อปปี้นั้นชอบซุกผู้หญิงไว้มากมายจนทำให้ทะเลาะกับแก้วที่เป็นคู่หมั้นอยู่บ่อยๆ และผู้หญิงของป๊อปปี้ก็มักจะมาอาละวาดที่บริษัทอยู่บ่อยๆจนฟางต้องปราบจนปวดหัว
 
 
 
'แหะๆ พี่จะเลิกแล้วล่ะแต่ว่าเขายังไม่เลิกตื้อพี่อ่ะ'  ป๊อปปี้ยิ้มแห้งๆแล้วพูด  ฟางมองแล้วส่ายหน้าเอือมๆ
 
 
 
'ถ้าพี่ป๊อปยังไม่เลิกฟางจะฟ้องคุณท่านว่าพี่ป๊อป กะล่อน เจ้าชู้ ซุกผู้หญิงไว้ในสต๊อกเยอะ รับรองพี่ป๊อปโดนกักบริเวณแน่ '  ฟางพูดแล้วชี้หน้าป๊อป เพราะคุณแม่ของป๊อปนั้นค่อนข้างจะดุพี่ป๊อปเรื่องผู้หญิงและถ้าคุณแม่พี่ป๊อปรู้เป็นเรื่องแน่ๆ
 
 
 
'อย่านะฟาง พี่สัญญาว่าพี่จะเลิกแล้ว'  ป๊อปปี้พูดแล้วอ้อนฟางเพื่อไม่ให้บอกคุณแม่  ฟางส่ายหน้าเอือมๆก่อนจะกลับไปนั่งทำงานต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
    
 
'แก้วใจ ไปอาบน้ำได้แล้วนะ'  โทโมะเดินถือเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวมายื่นให้ร่างบาง
 
 
 
 
'อาบน้ำ? ' ร่างบางมองเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวในมือโทโมะอย่างสงสัย  โทโมะพยักหน้าแล้วยัดผ้าเช็ดตัวใส่มือให้แก้วใจทันทีก่อนจะดันเธอไปอาบน้ำ
 
 
 
 
 
'ต้องอาบตรงนี้จริงๆหรอโทโมะ '  ร่างบางที่เปลี่ยนใสผ้าถุงเดินออกมาพร้อมโทโมะถามอย่างกังวล เพราะนี่ก็มืดค่ำแล้ว แถมที่อาบน้ำก็โล่งโจ่งซะขนาดนั้น เธอเลยไม่กล้าอาบ
 
 
 
 
 
'เอ่อ อาบตรงนี้แหละ  เดี่ยวพรุ่งนี้ชั้นจะสร้างห้องน้ำให้จะได้สะดวกกว่านี้'  โทโมะพูดพลางมองไปรอบๆ เนื่องจากเขาอยู่ตัวคนเดียวและเป็นผู้ชายเลยอาบน้ำง่ายหน่อย เลยมีแค่โอ่งน้ำโอ่งเดียวพร้อมขันให้ยืนอาบน้ำเท่านั้น  แต่สำหรับผู้หญิงนั้นคงลำบาก  
 
 
 
 
แก้วใจเดินไปหยุดอยู่ที่โอ่งแล้วมองน้ำกับขันหนึ่งใบ ก่อนจะถอดผ้าถุงที่ตัวเองใส่ออก
 
 
 
 
'เห้ยๆ จะทำอะไรน่ะ'  โทโมะเมื่อเห็นแก้วใจจะถอดผ้าถุงออกก็รีบวิ่งเข้าไปห้ามทันที
 
 
 
 
'ก็อาบน้ำไง  อาบน้ำก็ต้องถอดเสื้อผ้าออกให้หมดไม่ใช่หรอ'  ร่างบางตอบอย่างใสซื่อ  โทโมะมองหน้าก่อนจะส่ายหัวไปมา
 
 
 
 
'ไม่ต้อง อาบมันทั้งผ้าถุงนี่แหละ'  โทโมะพูดแล้วหน้าแดงเมื่อเห็นผิวเนียนสวยของร่างบาง ก่อนจะทำตัวให้เป็นปกติแล้วรีบเดินเข้าห้องไปทันที  ปล่อยให้แก้วใจยืนอาบน้ำอยู่คนเดียว
 
 
 
 
'นี่เราเป็นอะไรของเราเนี่ย'  โทโมะเดินเข้ามาในห้องแล้วจัดที่นอนก่อนจะบ่นกับตัวเองเบาๆเมื่อนึกถึงตอนที่แก้วใจกำลังจะถอดผ้าถุงแล้วเขาเข้าไปห้ามก็หน้าแดงทันที
 
 
 
 
 
'อาบเสร็จแล้วหรอ'  โทโมะถามเมื่อแก้วเดินเข้ามาโดยที่ใส่เสื้อผ้าเสร็จหมดแล้ว
 
 
 
'มานอนสิ นี่ก็ดึกแล้วนะ'  โทโมะพูดแล้วจูงมือแก้วใจให้มานั่งที่เตียงนอน
 
 
 
'อ้าว แล้วโทโมะนอนไหนล่ะ' แก้วถามเมื่อโทโมะเดินมาส่งเธอที่เตียง
 
 
 
'ก็นอนนี่ไง'  โทโมะพูดพลางชี้ไปยังที่นอนของตัวเองที่ปูไว้ข้างๆเตียงนอน
 
 
 
'ไม่มานอนบนเตียงต้วยกันหรอ  นอนบนพื้นมันแข็งนะ'  แก้วใจถาม
 
 
 
'ไม่เป็นไรหรอก ชั้นเป็นผู้ชายนอนที่ไหนก็ได้ เธอนอนเถอะนะ' โทโมะพูดแล้วจัดการให้แก้วใจนอนดีๆ  
 
 
 
 
'เอ้านอนสิ มองทำไม' โทโมะว่า เพราะแก้วใจไม่ยอมหลับตาเอาแต่จ้องหน้าเขาอยู่
 
 
 
 
 
' เอ่อ ฝันดีนะโทโมะ'  ร่างบางพูดแล้วเอาผ้าห่มคลุมโปงทันที  โทโมะยิ้มแล้วมองร่างบางที่เหมือนจะหลับไปแล้ว ก็เลื่อนมือไปปิดโคมไฟบนหัวที่นอน
 
 
 
 
'ฝันดีนะ'  โทโมะก้มกระซิบลงข้างหูของร่างบาง ก่อนจะเดินกลับไปนอนในที่นอนตัวเอง
 
 
 

 
ต้องทำให้พระเอกและนางเอกหวั่นไหวต่อกันซะก่อน
มันถึงจะสนุก    
โปรดติดตามตอนต่อไป หุหุ