The Memorial ความทรงจำที่เลือนลาง

 

 

 

 

 

 

หลังจากที่อุ้มร่างบางออกมาจากลานประจำหมู่บ้านแล้ว เขาก็วางเธอลงบนเตียงนอนในบ้านของเขาพร้อมกับหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้กับร่างบาง  ก่อนที่เขาจะมานั่งบนเตียงข้างๆร่างบางที่สลบอยู่

 

 

 

 

'ชั้นจะต้องช่วยให้เธอฟื้นให้ได้' ชายหนุ่มมองร่างบางตรงแล้วพูด ก่อนจะเอามือไปแตะที่หน้าผากของร่างบางแล้วหลับตา เพื่อช่วยให้เธอฟื้นขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

'โทโมะแกกินข้าวหน่อยดิว่ะ'  เขื่อนที่เป็นห่วงเพื่อน คอยเอาข้าวเอาน้ำมาให้ก็พูดขึ้น เพราะผ่านมาสองสามวันแล้วโทโมะก็ยังไม่หยุดช่วยหญิงสาวแปลกหน้าคนนี้เลย

 

 

 

 

'เป็นไงบ้างเขื่อน' เฟย์ที่เดินตามเขื่อนมาดูโทโมะก็ถามขึ้น

 

 

 

 

'เห้อ ไม่ยอมกินอะไรเลยล่ะ' เขื่อนถอนหายแล้วแล้วพูด

 

 

 

 

'ทำไมโทโมะต้องพยายามช่วยผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้ด้วยนะ' เฟย์และเขื่อนมองดูโทโมะแล้วถอนหายใจพร้อมกัน ก่อนจะเดินออกมาจากบ้านโทโมะ

 

 

 

 

' แค่ก แค่ก ' ร่างบางที่ขยับตัวนึดนึงพร้อมสำลักน้ำออกมาแต่ยังไม่ฟื้น  ส่วนโทโมะก็ยังคงช่วยร่างบางต่อไปไม่มีท่าทีว่าจะหยุด ถึงแม้ว่าร่างกายของเขาจะอ่อนเพลียมากก็ตาม

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

 

จู่ๆ โทโมะก็เป็นลมล้มลงไปข้างๆร่างบาง เพราะร่างกายที่อ่อนเพลียจากการที่ไม่ได้พักผ่อนและไม่ได้กินข้าวกินปลามาเลยเกือบสามวันทำให้โทโมะเป็นลมหมดสติไป  ส่วนร่างบางเองก็ยังนอนนิ่งยังไม่ฟื้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'โอเค ขอบคุณมากครับ' ป๊อปปี้วางโทศัพท์ลงแล้วเดินมานั่งบนโซฟาในห้องทำงาน

 

 

 

 

'เป็นไงบ้างคะ'  ฟางที่นั่งทำงานอยู่ก็ถามขึ้น

 

 

 

 

'ตรวจดูแล้วเค้าบอกว่าไม่พบศพของแก้ว' ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

'งั้นก็แสดงว่าแก้วยังไม่ตายใช่มั้ยคะ'  ฟางดีใจก็พูดขึ้น

 

 

 

 

'พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เพราะเราเองก็ยังตามหาตัวแก้วยังไม่เจอ'  ป๊อปปี้พูดด้วยสีหน้าเหนื่อยๆ ฟางเห็นอย่างนั้นก็เดินมานั่งข้างๆพร้อมเอามือไปแตะที่ไหล่ของป๊อปปี้เพื่อให้กำลังใจ

 

 

 

 

'อย่าพูดอย่างนั้นสิคะ แก้วต้องไม่เป็นอะไร เรามาช่วยกันออกตามหาแก้วดีกว่านะ'  ฟางพูดพร้อมยิ้มให้กำลังใจป๊อปปี้

 

 

 

 

 

' งั้นเดี่ยวพี่ส่งคนออกไปตามหาแก้วนะ เราจะได้พาตังแก้วกลับมาไวๆ'  ป๊อปปี้พยักหน้าแล้วพูด ก่อนจะยิ้มให้ฟางอย่างมีกำลังใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'อื้อ '  ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงฟื้นขึ้นมา  พลางมองไปรอบห้อง ด้วยความงุนงง ว่าที่นี่ที่ไหนกัน

 

 

 

 

'เอ๊ะ ใครกัน '  ร่างบางเอื้อมมือไปแตะชายหนุ่มที่นอนข้างๆ  เธอมองเขานิ่งสักพัก ก่อนจะเดินออกมาข้างนอกตรงระเบียงบ้าน

 

 

 

 

'ที่นี่ที่ไหนกัน ทำไมชั้นจำอะไรไม่ได้  ว้าย '  ร่างบางที่ที่อยู่อยู่กำลังจะหงายหลังก็ร้องขึ้นด้วยความตกใจ

 

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

 

โทโมะที่เดินตามมา ก็เข้ามาคว้าตัวร่างบางเข้ามากอดไว้  ทั้งคู่สบตากันนิ่ง เนิ่นนานจนโทโมะรู้สึกตัวแล้วรีบผละออกจาร่างบาง

 

 

 

 

'เอ่อ เธอฟื้นแล้วหรอ'  โทโมะถาม ร่างบางไม่ตอบอะไรได้แต่มองหน้าโทโมะแล้วเดินหนีไปนั่งที่เก้าอี้ยาว โทโมะเดินตามไป

 

 

 

 

 

'แล้วเธอเป็นใคร บ้านอยู่ที่ไหน จำอะไรได้มั้ย '  โทโมะเดินมานั่งข้างๆแล้วถาม 

 

 

 

 

'ไม่รู้ ' หญิงสาวตอบสั้นๆพลางส่ายหน้าไปมา

 

 

 

 

'จำไม่ได้เลยหรอ แล้วชื่อล่ะ เธอชื่ออะไร'  โทโมะถามต่อ ร่างบางได้แต่ส่ายหน้าไปมา

 

 

 

 

'งั้น เดี่ยวชั้นตั้งชื่อให้ เอาดอกไม้มั้ย ไม่ๆ ทะเลหรอ ไม่ๆ  อ๊ะ ' ขณะที่เขาพยามยามตั้งชื่อให้เธออยู่นั้น เขาก็สดุดตาไปเห็นสร้อยที่ห้อยอยู่บนคอของร่างบาง  โทโมะหยิบสร้อยเส้นนั้นขึ้นมาดูก็พบว่ามันมีอัษรทีสลักเป็นภาษาอังกฤษว่าKaewห้อยอยู่บนสร้อย

 

 

 

 

'แก้วหรอ เธอชื่อแก้ว' โทโมะพูดพลางมองหน้าร่างบาง

 

 

 

 

'แก้วใจ' จู่ๆโทโมะก็โพล่งชื่อนี้ออกมาโดนไม่ทันตั้งตัว ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดีๆเขาถึงได้พูดชื่อนี้ออกมา

 

 

 

 

'เอาชื่อนี้ๆ' แต่ดูเหมือนว่าร่างบางจะชอบชื่อนี้ เธอพยักหน้าแล้วยิ้มให้โทโมะ  รอยยิ้มที่สดใสของเธอทำให้โทโมะเผลอยิ้มตาม

 

 

 

 

'แล้วนายชื่ออะไร' แก้วถามกลับบ้าง

 

 

 

 

'ฉันชื่อโทโมะ '  โทโมะพูด ร่างบางพยักหน้าเบาๆ

 

 

 

 

'หิวอ่ะ'  ร่างบางลูบท้องตัวเองแล้วมองหน้าโทโมะเพื่อบอกว่าหิว  

 

 

 

 

'เธอคงหิวมากสินะ งั้นเข้าไปรอในห้องก่อนแล้วกัน เดี่ยวฉันไปหาอะไรมาให้กิน'  โทโมะพูดแล้วจูงมือพาแก้วใจมานั่งที่โต๊ะรอ ก่อนที่เขาจะไปหาอะไรมาให้เธอกิน  

 

 

 

 

 

 

 

 

'มาแล้ว หวังว่าเธอคงกินได้นะ'  โทโมะยกอาหารมาวางไว้ก่อนจะหันไปถามร่างบาง

 

 

 

 

 

'น่ากินจังเลย กินได้อยู่แล้วล่ะ'  แก้วใจมองอาหารบนโต๊ะก่อนจะหันมายิ้มตอบโทโมะ 

 

 

 

 

'โทโมะมากินด้วยกันสิ'  แก้วใจพูดแล้วดึงโทโมะให้ลงมานั่งกินกับเธอ  ทั้งสองนั่งกินข้าวด้วยกัน

 

 

 

 

 

'โทโมะ  อ้าวเป็นไงบ้าง'  เขื่อนเดินเข้ามาในบ้านโทโมะแล้วถาม 

 

 

 

 

'เป็นอะไรว่ะ'  โทโมะถามเขื่อน แก้วใจมองหน้าเขื่อนงงๆ

 

 

 

 

'ก็แกน่ะสิข้าวปลาไม่ยอมกินตั้งหลายวัน ชั้นก็นึกว่าแกตายไปแล้วซะอีก'  เขื่อนพูดแล้วมานั่งบนโต๊ะตรงข้ามโทโมะ  โทโมะไดแต่ส่ายหน้าไปมาก่อนจะดื่มน้ำ

 

 

 

 

'เอ่อ แล้วนี่เธอฟื้นแล้วหรอ แล้วชื่ออะไรว่ะ' เขื่อนมองแก้วใจที่กำลังกินข้าวไม่สนใจใครแล้วหันไปถามโทโมะ

 

 

 

 

'เธอจำอะไรไม่ได้ ชั้นเลยเรียกเธอว่าแก้วใจ'  โทโมะตอบ เขื่อนชะงักหันไปมองแก้วใจ

 

 

 

 

 

'เอ่อ หวัดดีแก้วใจ ชั้นเขื่อนนะ' เขื่อนแนะนำตัวเอง  แก้วมองหน้าเขื่อนก่อนจะยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

 

 

 

 

'หวัดดีเขื่อน'  แก้วพูดทักทายก่อนจะกินข้าวต่อ

 

 

 

 

'เธอจำอะไรไม่ได้แบบนี้แล้วเราจะพาเธอกลับบ้านได้ไง'  เขื่อนหันมากระซิบกับโทโมะเบาๆให้ได้ยินกันสองคน  โทโมะหันไปมองร่างบางก่อนจะตอบ

 

 

 

 

'ก็คงต้องให้เธออยู่ที่นี่ไปก่อนจนกว่าเธอจะจำได้ล่ะมั้ง'  โทโมะตอบนิ่งๆ  เขื่อนได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ

 

 

 

 

---

 

นางเอกฟื้นแล้วแต่ดันความจำเสื่อมซะงั้น  หุหุ

 

โปรดติดตามตอนต่อไป