เกมแค้น...เดิมพันรัก

 

 

       ช่วงหัวค่ำ 

 

 

ป๊อบ: พี่โอเค 

 

 

เนย: ไหวอยู่นะค่ะ 

 

 

ป๊อบ: ต้องไหวดิ แล้วเนยล่ะโอเคแล้วใช่มั้ยถึงโทรมาหาพี่

 

 

เนย: เนยอ่ะเปลี่ยนไปแล้วนะ 

 

 

ป๊อบ: ขอบคุณนะเนย ขอบคุณจริงๆ 

 

 

 

เนย: เนยไปนอนก่อนนะค่ะพี่ชาย ฝันดีค่ะ 

 

 

 

ป๊อบ: จ้า ฝันดีน้องรัก 

 

 

 

 

    ฟางได้ยินป๊อบปี้คุยโทรศัพท์ที่ระเบียงก็หงุดหงิด ไม่ชอบใจ ฟางหมั่นไส้ป๊อบปี้ตั้งแต่เช้าแล้ว เอาแต่กวนเธอไม่เลิก ฟางยิ้มมุมปากแล้วพูดขึ้น "คิดจะเอาชนะชั้นไม่ง่ายหรอกยะ" ฟางล็อคประตูที่ระเบียงแล้วปิดผ้าม่าน ป๊อบปี้ยังหันหลังอยู่ ก่อนจะหันกลับมาแล้วเดินไปที่ประตู และเปิด แต่ก็เปิดไม่ออก 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง ฟาง 

 

 

 

ฟาง: หึ ชอบคุยนักโทรศัพท์มีจงมีจ้า เชอะ อยู่คุยไปให้ทั้งคืนเลย สมน้ำหน้า 

 

 

 

 

         ไฟในห้องดับลง ป๊อบปี้เห็นว่าไฟดับ ก็ตกใจ รีบโทรเข้าเครื่องฟาง ฟางหยิบขึ้นมาดูแล้วก็วางไว้เหมือนเดิม ฝนทำท่าเหมือนจะตก มืดๆครึ้มๆ ยุงก็เยอะ จะปีนก็ปีนไม่ได้เพราะสูงมาก แล้วก็ไม่มีทางไหนจะเข้าได้เลย นอกจากประตูที่ฟางล็อคเท่านั้น 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง ผมรู้นะ ว่าคุณยังไม่หลับ เปิดประตูหน่อย ฟาง ฟาง 

 

 

 

ฟาง:....... 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง ฝนจะตกแล้ว คุณเปิดประตูหน่อยสิ ฟาง 

 

 

 

ฟาง:......

 

 

 

 

 

            เสียงฟ้าเริ่มร้องตรงระเบียงไม่มีหลังคาหรือตรงไหนที่หลบฝนได้เลย อันที่จริงฟางก็ไม่ได้หลับอะไร เพราะแค่อยากจะแกล้ง เอาคืนแต่พอได้ยินเสียงฟ้าร้องก็ลุกขึ้นนั่ง แค่ก็ไม่ได้เปิดไฟ เพราะกลัวป๊อบปี้จะรู้ ฝนเริ่มตกลงมาช้าๆแล้วค่อยๆหนักขึ้น ตอนนี้ป๊อบปี้เปียกทั้งตัวแล้ว ป๊อบปี้มายืนข้างๆประตูแล้วเอามือกอด อกเพราะข้างนอกหนาวมากแถมมีลมด้วย ฟางเห็นเงาที่ประตูก็รู้ว่าเป็นเค้า ก็แอบสงสาร แต่ฟางก็สนุกๆ ว่าให้ตากฝนอีกสัก 10 นาที ค่อยไปเปิดประตูให้ 

 

 

 

 

 

       เวลาผ่านไป ตี4 

 

 

 

 

ฟาง: เผลอหลับไปตอนไหนเนี้ย....เฮ้ย ตีเท่าไหร่แล้วเนี้ย  

 

 

 

      ฟางรีบลุกขึ้นเปิดไฟแล้วไปเปิดประตู เห็นป๊อบปี้นั่งหลับแบบกอดตัวเองไว้ที่ประตูก็รีบไปดู แล้วนั่งลงตรงหน้าป๊อบปี้ 

 

 

 

 

ฟาง: คุณ! คุณตื่นสิ อย่าเป็นไรนะ 

 

 

 

 

            ตัวป๊อบปี้ร้อนมากฟางเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่นเลยพยุงเข้าไปในห้อง แล้วรีบไปลงไปเอาน้ำอุ่นๆกับผ้ามาเช็ดตัวให้ป๊อบปี้ แล้วจัดการกับเสื้อผ้าที่ชื้น ผ่านไปจนถึงตี6 ป๊อบปี้ก็เริ่มรู้สึกตัว 

 

 

 

 

ป๊อบ: อื้อ ! 

 

 

ฟาง: ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้างอ่ะ 

 

 

ป๊อบ: อื้อ มึนๆอ่ะ 

 

 

ฟาง: ชั้นขอโทษนะ ชั้น 

 

 

 

ป๊อบ: เออใช่ผมลืมไปเลย นิ ทำไมคุณทำแบบนี้อ่ะ ถ้าผมหนาวตายไข้ตายขึ้นมาทำไงอ่ะ 

 

 

ฟาง: ก็....ก็ชั้น นิไม่ต้องมาว่าชั้นเลยนะ ชั้นพาเค้าในห้องก็ดีแค่ไหนแล้ว 

 

 

 

ป๊อบ: อ้าว มันก็ถูกแล้วนิ คุณเป็นคนทำให้ผมเป็นแบบนี้ก็ต้องรับผิดชอบดิ  ฮัดชิ้ว! ฮัดชิ้ว! อื้ออ ผมเป็นหวัดเพราะคุณเลยนะ 

 

 

 

ฟาง: ก็ดีนะ เป็นหวัดตายไปเลย ! 

 

 

 

ป๊อบ: อยากให้ตายจริงอ่อ 

 

 

 

ฟาง: จริง! ตายๆไปเลย 

 

 

 

ป๊อบ: ก็ถ้าคุณอยากให้ผมตายจริง ไม่พาผมเค้ามานอนในห้องเปลี่ยนเสื้อให้ผม เช็ดตัวให้หรอก จิงม่ะ 

 

 

 

 

ฟาง: ชิ! พูดมาก! ตื่นแล้วก็ลุกขึ้นไปนอนที่อื่นเลยไป 

 

 

 

ป๊อบ: ได้ไงอ่ะ ผมนอนอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ไปไหนหรอก (: 

 

 

 

 

ฟาง: แล้วชั้นจะไปนอนไหน! 

 

 

 

 

ป๊อบ: ก็นอนข้างๆผมไง เอ่อนอนได้ไงอ่ะ ผมไม่สบายอยู่ เดี๋ยวคุณกับลูกก็ติดไปด้วยเอางี้ เดี๋ยวผมไปนอนห้องอื่นเอง 

 

 

 

ฟาง: น่าจะคิดได้ตั้งนานล่ะ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ต้องดีใจหรอกแค่ช่วงไม่กี่วัน ถ้าผมหายผมก็จะมานอน ห้องนี้ 

 

 

 

 

 

ฟาง: หึ! เสียใจ ชั้นไม่ให้อยู่ 

 

 

 

ป๊อบ: แต่! ผมจะอยู่