เกมแค้น...เดิมพันรัก

 

 

 

       ฟางพยายามพลักป๊อบปี้ออก และตบป๊อบปี้หนึ่งทีเพื่อเตือนสติ 

 

 

ฟาง: อย่าทำกับชั้นแบบนี้ ! 

 

 

ป๊อบ: ทำไม หวงตัวนักรึไง ยังไงคุณก็ไม่ได้บริสุทธิ์อยู่แล้วนิ !!

 

 

 

  เพี๊ยะ 

 

 

ฟาง: จะ มากไปแล้วนะ ดูถูกชั้นเกินไปแล้วนะ

 

 

 

ป๊อบ: หรือว่าผมดูผิด คงไม่ผิดหรอก เพราะว่าวันๆเอาเวลาออกไปหาแต่ผู้ชาย !!

 

 

 

  กำลังจะตบหน้าป๊อบปี้อีกครั้งแต่ป๊อบปี้จับมือฟางไว้ได้ก่อน 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมไม่ยอมให้คุณตบผมฟรีๆแน่ 

 

 

 

ฟาง: ชั้นเกลียดคุณ ได้ยินมั้ย ว่าชั้นเกลียดคุณ 

 

 

 

ป๊อบ: เกลียดผมมากใช่มั้ย ได้ !! 

 

 

 

       ป๊อบปี้โมโหตอนนี้สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว พาฟางเข้ามาในห้อง แล้วผลักฟางไปที่เตียง จากนั้นก็ขึ้นทับร่างของฟาง แล้วจับแขนทั้งสองข้างไว้ยกเหนือหัว 

 

 

 

ฟาง: ปล่อย อย่าทำแบบนี้นะ !! 

 

 

 

ป๊อบ: ทำไม ทำอย่างกับไม่เคย คุณกับไอวินนั่น คงลึกซึ้งกันถึงไหนต่อถึงไหน อย่ามาทำเป็นไม่เคยหน่อยเลย 

 

 

 

ฟาง: ใช่ ชั้นมีวินอยู่แล้ว คุณล่ะ คุณก็มีเนยเหมือนกัน จะมาทำกับชั้นแบบนี้ไม่ได้ !!! 

 

 

 

ป๊อบ: ทำไมจะไม่ได้ล่ะ อ่อหรือว่า จะต้องให้จ่ายค่าตัวอ่อ ถึงจะยอมง่ายๆ

 

 

 

  ฟางสุดจะทนรวมแรงของเค้าถีบป๊อบปี้แล้วรีบวิ่ง หาทางหนี แต่ป๊อบปี้คว้าตัวได้ทันแล้วโยนลงบนเตียง 

 

 

 

ฟาง: ชั้นเกลียดคุณ คุณมันเลว คุณมันก็ไม่ต่างอะไรกับแม่คุณ น้องคุณ เลวเหมือนกันทั้งหมด

 

 

 

ป๊อบ: ได้ ผมจะเลวให้คุณดู ในเมื่อผมดีกับคุณแค่ไหน คุณก็ไม่เห็นค่า งั้นผมก็จะเลวให้อย่างที่คุณต้องการ 

 

 

 

ฟาง: อื้อออออออ อือออ  

 

 

 

 

   

 

       วันรุ่งขึ้น 

 

 

 

เฟย์: เฟย์ลานะค่ะ ไว้เฟย์จะรีบกลับมาอีกที ลานะค่ะ เฟย์ไปก่อนนะค่ะแม่ 

 

 

 

แม่: ฟะเฟย์ รีบกลับมา มาหาแม่ มาหาแม่นะ 

 

 

 

 

เฟย์: คะ ค่ะแม่ 

 

 

 

ป้าสายใจ: คุณผู้หญิงดีวันดีคืน ต้องหายในอีกวันสองวันแน่ค่ะ 

 

 

 

แม่แก้ว: นั่นนะซิ พี่ต้องหายเร็วๆนะ จะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาซักที เอ่อเฟย์ คราวหน้าก็พาพี่ฟางมาด้วยนะ 

 

 

 

เฟย์: ค่ะ ไว้คราวหน้าเฟย์จะพาพี่ฟางมาด้วยนะค่ะ 

 

 

 

แม่: พาฟาง ฟางลูกแม่ เฟย์พาฟางมาด้วยนะ 

 

 

 

 

เฟย์: ค่ะ แม่ เฟย์ไปนะค่ะ 

 

 

 

แก้ว: งั้นเดี๋ยวแก้วรีบไปส่งเฟย์นะแม่ 

 

 

แม่แก้ว: ขับรถดีๆนะลูก 

 

 

 

แก้ว: จ้า ไปเฟย์

 

 

 

 

 

         เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทำให้ฟางนอนหันหน้าออกนอกหน้าต่าง นอนร้องไห้ทั้งคืน รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผู้ชายที่เหมือนว่าจะแสนดีตอนแรกๆก็ดีกับเธอเหลือเกิน แต่ทำไมตอนหลังถึงได้ทำแบบนี้กับเธอ ส่วนป๊อบปี้เองก็รู้สึกผิด และเสียใจกับการกระทำของตัวเองไม่น้อย เค้าไม่ได้อยากทำกับฟางแบบนี้ เค้ารักฟาง ไม่เคยอยากใช้กำลังข่มเหงฟางเลย แต่เมื่อคืน เค้าขาดสติ และโมโหกับคำพูดของฟางมากไป

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เอ่อ คือว่า

 

 

 

ฟาง: สะใจรึยัง พอใจแล้วใช่มั้ย 

 

 

 

ป๊อบ: เอ่อฟางผม ผมขอโทษ 

 

 

 

    ฟางหันหน้าแล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียงมือข้างหนึ่งก็จับผ้า ส่วนอีกข้างก็ตบหน้าป๊อบปี้ 

 

 

 

ฟาง: ขอโทษเหรอ หึ ผู้ชายมันก็เลวเหมือนกันทั้งหมด อยากได้อะไรก็ต้องได้ คุณอย่าคิดนะ ว่าการที่ชั้นกับคุณมีอะไรกัน มันจะทำให้ชั้นเลิกคิด แก้แค้นน้องชายคุณ ไม่มีทาง แถมมันจะยิ่งทำให้ชั้น เกลียดทั้งน้องคุณ ครอบครัวคุณ แล้วก็คุณมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ จำไว้นะ ชั้นเกลียดคุณ !!! 

 

 

 

 

         ฟางรีบรวบผ้าแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ แต่ก็ต้องล้มลงที่พื้นเพราะรู้สึกเจ็บท้องน้อยจากเหตุการณ์เมื่อคืน ทำให้ป๊อบปี้รีบวิ่งไปประคอง แต่ฟางผลักออก และพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ลุกไม่ไหว 

 

 

 

ป๊อบ: ทำเป็นเก่ง มาผมช่วย 

 

 

 

ฟาง: ไม่ต้องมาแตะต้องตัวชั้น 

 

 

 

ป๊อบ: อย่าดื้อได้รึเปล่า ดูก็รู้ว่าคุณไม่ไหว 

 

 

 

ฟาง: ก็บอกให้ปล่อยไง นี่! จะทำอะไรอีกอ่ะ (ตกใจเมื่อป๊อบปี้อุ้ม ก็รีบจับผ้าไว้แน่น) 

 

 

 

 

ป๊อบ: กลัวเหรอ ฮ่าๆ กลัวเป็นด้วยเหรอห้ะ นึกว่าจะแน่ ! 

 

 

 

ฟาง: ปล่อยซิ! 

 

 

 

 

ป๊อบ: ขืนถ้าคุณพูดมากอีก ผมจัดชุดใหญ่ให้อีกแน่ 

 

 

 

         อุ้มฟางมาที่ห้องน้ำ แล้วก็ค่อยๆวางฟางลง 

 

 

 

ป๊อบ: อ่ะถึงแล้ว 

 

 

 

ฟาง: ออกไปได้แล้ว 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมขอโทษนะที่ทำให้คุณเจ็บ 

 

 

 

ฟาง: ชั้นไม่มีวันยกโทษให้คุณหรอก ออกไป! 

 

 

 

 

      ฟางปิดประตูห้องน้ำใส่หน้าป๊อบปี้อย่างแรงแล้วค่อยๆทรุดลงนั่งร้องไห้กับพื้น ส่วนป๊อบปี้ก็ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ มองอย่างรู้สึกผิด 

 

 

 

ป๊อบ: ผมขอโทษนะฟาง 

 

 

 

 

 

      ป๊อบปี้เดินมาที่บริเวณเตียง เก็บเสื้อผ้าที่กระจายอยู่ที่พื้นเก็บเสื้อผ้าฟางทุกชิ้น แล้วจัดที่นอนให้เข้าที่เข้าทาง แต่ตาก็ต้องไปสะดุด ที่นอนฝั่งที่ฟางนอน เพราะเห็นเหมือนเป็นรอยแดงๆ ก็รีบดูว่าคือรอยอะไร ป๊อบปี้เห็นก็ยิ้มออกมา เพราะรู้แล้วว่าฟางไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อน เค้าเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ เค้าเข้าใจเธอผิดมาตลอด จากนั้นป๊อบปี้ก็รีบเก็บที่นอนต่อทันที 

 

 

 

 

           ก๊อกๆๆ

 

 

 

ฟาง: อะไร! 

 

 

ป๊อบ: จะไม่ใส่เสื้อผ้ารึไง  เสื้อผ้าคุณอยู่ข้างนอกทั้งหมด จะใส่อะไรออกมา 

 

 

 

       ฟางนึกขึ้นได้ ก็รีบแง้มๆประตูแล้วยื่นมือ ออกไปเพื่อจะรับเสื้อผ้า 

 

 

 

ฟาง: ไหนล่ะ เร็วๆซิ 

 

 

 

ป๊อบ: อ่ะ ใส่ไปก่อนนะ 

 

 

     เมื่อได้เสื้อผ้าก็รีบดึงเข้ามาทันที แล้วปิดประตูใส่หน้าป๊อบปี้อย่างแรง เมื่อแต่งตัวเส็จฟางก็ออกมาจากห้องน้ำ ป๊อบปี้เห็นฟางเปิดประตูออกมาก็รีบเข้าไปประคอง 

 

 

 

ป๊อบ: ไหวมั้ย 

 

 

ฟาง: ปล่อย อย่ามาจับได้มั้ย 

 

 

ป๊อบ: โอเคๆ รอผมอาบน้ำแป๊บนึงนะ 

 

 

 

 

        เมื่อฟางนั่งลงที่เตียงป๊อบปี้ก็เข้าไปอาบน้ำ ฟางย้ายที่นั่งมานั่งตรงฝั่งที่ตัวเองนอน แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนจะหันมาเห็นคราบเลือดของตัวเองที่เตียง ก็รู้สึกอายขึ้นมาทันที ก็รีบดึงผ้าปูที่นอนออก ป๊อบปี้ที่ออกมาจากห้องน้ำก็เห็นพอดี ว่าฟางกำลังดึงผ้าปูที่นอนออก ก็แอบยิ้ม เพราะคิดว่าคงจะอายเรื่องคราบเลือดบนที่นอน