เกมแค้น...เดิมพันรัก

 

 

 

 

       ป๊อบปี้เห็นฟางกำลังดึงผ้าปูที่นอนฝั่งเค้าอยู่ก็แกล้งเดินเข้ามาอยู่ด้านหลังแล้วก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ 

 

 

ป๊อบ: ทำ อะไรอยู่เหรอ 

 

 

 

ฟาง: นี่! (ตกใจก็รีบหันไปหน้าเลยชนกัน แต่ฟางตั้งสติได้ก็เลยผลักหน้าป๊อบปี้ออกไป) 

 

 

 

 

ป๊อบ: เป็นอะไร ผมแต่ถามว่าทำอะไร ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย 

 

 

 

 

ฟาง: เปล่า ไม่ได้ทำอะไร 

 

 

 

ป๊อบ: อ่อเหรอ หืม แล้วจะเก็บผ้าปูที่นอนทำไม 

 

 

 

 

ฟาง: ก็ ก็เอ่อ ก็มันสกปรกไง 

 

 

 

ป๊อบ: สกปรก สกปรกยังไง 

 

 

 

 

ฟาง: ก็มันเป็นความสกปรก ที่คุณทำไว้กับชั้นไง ชั้นแค่ไม่อยากเห็นไม่อยากนั่ง ไม่อยากนอน บนผ้าผืนเดียวกับคุณไง เพราะว่ามันสกปรก สกปรกทั้งคน ทั้งเจ้าของ 

 

 

 

 

ป๊อบ: สกปรกเหรอ ก็เนี้ยอ่ะ เพิ่งอาบน้ำมาจะสกปรกได้ไง งั้นคุณคงต้องพิสูจน์แล้วล่ะ (ขยับไปเรื่อยๆจนฟางล้มลงบนเตียง แต่จู่ๆฟางก็ร้องออกมา) 

 

 

 

 

ฟาง: โอ๊ะ ! 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง!! เจ็บเหรอ ผมขอโทษ 

 

 

 

    ป๊อบปี้นั่งคุกเข่าที่พื้นแล้วดูฟางที่นั่งเจ็บอยู่ตรงเตียง 

 

 

 

 

ฟาง: ออกไป ไม่ต้องมาจับได้มั้ย 

 

 

 

ป๊อบ: เอางี้นะ คุณรอผมตรงนี้ เดี๋ยวผมไปทำอะไรให้กินดีกว่า คุณยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อคืนเลย 

 

 

 

 

 

 

       ฟางสังเกตเห็นว่า ป๊อบปี้ออกไปตัวเปล่า เหมือนคนไม่ได้พกอะไรติดตัวใส่กระเป๋ากางเกงไปด้วย ฟางก็เริ่มคิดหาทางหนี เมื่อเห็นป๊อบปี้ออกไปแล้ว ฟางก็รีบเข้าไปในห้องน้ำ แล้วหาโทรศัพท์มือถือของป๊อบปี้ ก็หาไม่เจอ ฟางทนไม่ไหว ค่อยๆเปิดประตูห้องออกมา แล้วค่อยๆเดินออกไปอย่างเงียบๆ ส่วนป๊อบปี้ก็กำลังทำอาหารเช้า โดยที่ไม่รู้ว่าฟางกำลังคิดจะหนี ป๊อบปี้ทำอาหารเส็จก็ยกเข้ามาในห้อง แต่ไม่เห็นฟาง ก็รีบไปเปิดประตูห้องน้ำ ก็ไม่เจอ จึงออกไปตาม 

 

 

 

 

 

ฟาง: จะหนีไปไหน ดีล่ะ โอ๊ย ! 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง!! ฟาง ฟางคุณอยู่ไหนอ่ะ ฟาง!! 

 

 

 

 

 

ฟาง: ซวยแล้ว ทำไงดีอ่ะ โธ่เอ้ย !! 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง !! ฟาง อย่าหนีนะ ถ้าผมจับคุณได้ ผมจะลงโทษคุณให้หนักเลย 

 

 

 

 

ฟาง: ชั้นไม่ทนอยู่กับนายหรอก 

 

 

 

     ฟางเห็นท่าทีไม่ค่อยดีแล้ว เห็นเป็นเหมือนทางเหมือน เข้าไปในป่า ก็วิ่งเข้าไป ส่วนป๊อบปี้ ก็เห็นรอยเท้า ก็รู้แล้วว่า ฟางหนีมาทางนี้ ก็ตามรอยเท้าไป ฟางวิ่งมาเรื่อยๆ ก็เห็นเป็นต้นไม้ล้อมไปหมด ไม่รู้จะไปทางไหน ก็ตัดสินใจตรงไป 

 

 

 

 

ป๊อบ: เข้าไปในป่า ! หลงแน่ๆ ฟางนะฟาง 

 

 

 

 

ฟาง: โอ๊ะ โอ๊ย!!! 

 

 

 

    ฟางวิ่งๆแล้วไปเหยียบกิ่งไม้ ทำให้ฟางทรุดนั่งลงกับพื้น โชคดีที่เข้ามาไม่ลึก ป๊อบปี้วิ่งมาก็เห็ฟางนั่งอยู่ ก็รีบเข้ามาดู 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง! เป็นอะไร ! 

 

 

 

ฟาง: นี่! โอ๊ะ โอ๊ยเจ็บ!! 

 

 

ป๊อบ: เศษไม้ตำอ่ะ เลือดออกใหญ่แล้ว 

 

 

 

 

       ป๊อบปี้ฉีกแขนเสื้อเชิ้ตแล้วเอามาพันที่เท้าฟางมองฟางด้วยสายตาดุๆ ส่วนฟางก็หันไปทางอื่น ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ 

 

 

 

ป๊อบ: ดื้อจริงๆเลย เจ็บตัวจนได้เห็นมั้ย 

 

 

 

ฟาง: ไม่ต้องทำเป็นคนดีเลย ทำเป็นมาช่วยแค่นี้ไม่ทำให้ชั้นให้อภัยคุณได้หรอกนะ 

 

 

 

ป๊อบ: โอเคๆ กลับได้ยัง เจ็บอยู่ยังทำเป็นเก่งอีก 

 

 

 

      ป๊อบปี้กำลังจะอุ้มฟาง

 

 

 

ฟาง: จะทำอะไร ! 

 

 

 

ป๊อบ: เอ้า! หรือคุณจะเดินกลับไป ก็ได้นะ! รองเท้าก็ไม่มี เออ! แต่ก็ดีเหมือนกัน เป็นไปทั้งสองข้างเลยก็ยิ่งดีนะ จะได้หนีไปไหนไม่ได้ไง เออ เดินไปเองล่ะกันนะ ผมไปล่ะ 

 

 

 

 

ฟาง: นี่!! เดี๋ยว!! จะบ้าเหรอ จะ จะเดินไปยังไงเลา 

 

 

 

ป๊อบ: งั้นก็ พูดกับผมดีๆ ขอร้องผมดีๆ แล้วผมจะพาคุณกลับ 

 

 

 

ฟาง: ชิ! 

 

 

 

ป๊อบ: งั้นก็ตามใจ นอนอยู่ในป่าแล้วกันนะคืนนี้ ผมไปนะ ระวังนะ งูมันเยอะ 

 

 

 

ฟาง: ดะ ดะ เดี๋ยว ! พาชั้นกลับด้วยนะ นะๆ 

 

 

 

 

ป๊อบ: หึๆ พูดแบบนี้ค่อยดีขึ้นมาหน่อย อ่ะ ขึ้นหลังมา 

 

 

 

 

 

          จากนั้นป๊อบปี้ก็พาฟาง มาถึงที่บ้าน แล้วพาฟางไปตรงที่นอน จากนั้นก็รีบไปหาเนคไท มา ฟางเห็นก็สงสัย 

 

 

 

ฟาง: นั่น! ทำไรอีกอ่ะ อย่าบอกนะว่า จะจับชั้นมัดอีกอ่ะ 

 

 

 

ป๊อบ: ก็ใช่ไง อยากหนีเอง ช่วยไม่ได้ ถ้าทำตัวดีๆ ไม่คิดหนี ผมคงไม่ทำแบบนี้กับคุณหรอก ช่วยไม่ได้คุณทำให้ผม ไม่ไว้ใจเอง 

 

 

 

 

ฟาง: นี่! ขาชั้นเจ็บขนาดนี้ จะหนีได้ยังไง ! 

 

 

 

ป๊อบ: คุณมันเจ้าเล่ห์จะตาย ผมไม่ไว้ใจคุณหรอกนะ 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่! ชั้นไม่ให้คุณจับชั้นมัดหรอก ไม่ๆๆๆ !!! (รีบเอามือเก็บไว้ข้างหลัง) 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ดื้อนักใช่มั้ย (โน้มตัวลงไปทับร่างของฟาง) 

 

 

 

 

ฟาง: นี่! ออกไป!! โอเคๆ ยอมแล้ว อยากทำไรก็ทำไปเลย 

 

 

 

 

ป๊อบ: ก็ถ้าคุณไม่คิดจะหนี ผมก็ไม่ทำแบบนี้หรอก 

 

 

 

 

        เอามือฟางมามัดกับเสาเตียงแล้วก็ไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลมาทำให้ฟาง 

 

 

 

ฟาง: โอ๊ะ !  โอ๊ย ! ซี๊ดดด!! จะ จะเจ็บ แสบอ่ะ 

 

 

 

 

ป๊อบ: อยู่นิ่ง 

 

 

 

ฟาง: มันแสบ! 

 

 

 

ป๊อบ: อยากทำตัวเอง เป็นไงล่ะ อ่ะเส็จล่ะ 

 

 

 

 

ฟาง: เมื่อไหร่จะแก้มัดชั้น ห้ะ! 

 

 

 

ป๊อบ: ก็คงอีกหลายชั่วโมง 

 

 

 

ฟาง: จะบ้าเหรอ ! ชั้นเจ็บนะ แล้วมันไขว้หลังอย่างนี้ อ่ะ มันเจ็บมากรู้มั้ย! 

 

 

 

ป๊อบ: เอาเป็นว่า ถ้าทำตัวดีๆ ผมก็จะแก้มัดให้ โอเค๊ 

 

 

 

 

ฟาง: ชิ! คนบ้า! 

 

 

 

ป๊อบ: อ่ะ กินได้แล้ว (ตักอาหารให้) 

 

 

 

ฟาง: ไม่กิน!! 

 

 

 

ป๊อบ: แน่นะ 

 

 

 

ฟาง: อึก แน่ ! 

 

 

 

ป๊อบ: งั้นก็ดี งั้นผมกินนะ ถ้าหมด ก็อดเลยนะ 

 

 

 

        ฟางไม่สนใจ จากนั้นป๊อบปี้ก็กินอาหารข้างๆฟาง ทำเป็นกินยั่วฟาง ส่วนฟาง ก็หันหน้าไปทางอื่น 

 

 

ป๊อบ: อืม อร๊อยอร่อย เหลือน้อยแล้วนะ ไม่กินจริงๆเหรอ 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่!! 

 

 

 

 

ป๊อบ: โอเค งั้นคำสุดท้าย ผมกินนะ อั้ม! อืออหืออ อิ่มจัง อร๊อยอร่อย

 

 

 

   ป๊อบปี้ออกจากห้อง เอาจานไปเก็บล้าง แล้วจู่ๆก็มีเสียงคนมาเคาะประตู ทำให้ฟางตาโต คิดว่ามีคนมา จะได้ขอความช่วยเหลือ 

 

 

 

 

ลุงเทิด: คุณป๊อบมีอะไรครับเรียกลุงกับป้ามา 

 

 

 

ป๊อบ: ผมฝาก ป้า ลุงช่วยดูเมียผมด้วยนะครับเดี๋ยวผมจะไปดูพวกของใช้ เสื้อผ้าในเมืองหน่อย ถ้าเกิด มีอะไร ก็โทรหาผมทันทีเลย 

 

 

 

ป้าบัว: ค่ะ ได้เลยค่ะ ป้าจะดูคุณผู้หญิงให้นะค่ะ 

 

 

 

ป๊อบ: ขอบคุณนะครับ อ่อ ป้าครับ เค้าไม่ยอมกินข้าวอ่ะ ถ้าเกิดว่าเค้าหิวหรือยังไง ฝากป้าดูหน่อยนะครับ แต่ว่า ไม่ว่ายังไง ห้ามแก้มัดเค้าเด็ดขาด เพราะเค้าต้องคิดหนีอีกแน่ๆ 

 

 

 

 

ป้าบัว: คุณผู้หญิง จะหนีเหรอค่ะ ยังไม่หายงอนคุณป๊อบอีกเหรอค่ะ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ยังเลยครับ เอาเป็นว่า ผมจะรีบไปรีบกลับนะครับ 

 

 

 

ลุงเทิด: ไปเถอะครับ ไม่ต้องหวง