เกมแค้น...เดิมพันรัก

 
 
 
 
ประพล: คุณ ลูกล่ะ 
 
 
 
ประภัสสร: แต่งตัวอยู่ อ่ะ นั้นคุณหญิงมาแล้วแน่เลย ฉันไปดูก่อนนะคุณ 
 
 
 
 
 
ฟาง: สวัสดีค่ะ 
 
 
 
 
 
 
ประภัสสร: แกมาที่นี้ทำไม ! 
 
 
 
 
 
ฟาง: ก็แล้วทำไม จะมาไม่ได้ล่ะ นี้ก็บ้านพ่อฉัน ฉันเองก็เคยอยู่ที่นี้ ไม่เห็นจะแปลกเลย 
 
 
 
 
 
เนย: คุณแม่ค่ะ พี่ปะ.. แกนางฟาง แกมาทำไมที่บ้านฉัน 
 
 
 
 
 
ฟาง: พูดดีๆหน่อยซิจ้ะ น้องเนย พี่เป็นพี่นะ (ยิ้มเยาะ) 
 
 
 
 
 
 
เนย: ฉันไม่นับคนอย่างแกเป็นพี่หรอก 
 
 
 
 
 
 
 
ประพล: เสียงดังอะไรกัน ฟาง มาทำอะไร 
 
 
 
 
 
ฟาง: เฮ้อ! ทำไมคนบ้านนี้ ถามประโยคเดิมๆซ้ำซากกันจัง เฮ้อ เอาล่ะค่ะ หนูมีเรื่องที่ต้องคุยกับพ่อ 
 
 
 
 
 
 
ประภัสสร: อย่าไปคุยกับมันนะคุณ แกออกไปเลยนะ 
 
 
 
 
 
 
ประพล: ตามมา 
 
 
 
 
 
 
เนย: คุณพ่อ! 
 
 
 
 
 
ฟาง: อย่าลงไปดิ้นกับพื้นล่ะ 55 
 
 
 
 
 
เนย: นางฟาง แก อร๊ายยยย 
 
 
 
 
 
ประภัสสร: ใจเย็นๆลูก 
 
 
 
 
 
 
 
 
ประพล: มีอะไรก็ว่ามา 
 
 
 
 
 
ฟาง: หนูจะขายบ้าน 
 
 
 
 
ประพล: ถ้าแกขาย แกกับเฟย์จะไปอยู่ไหน 
 
 
 
 
ฟาง: หนูกับเฟย์ ไม่มีปัญหาหรอกค่ะ แต่ว่า แม่นี่ซิ 
 
 
 
 
 
ประพล: แม่แกก็อยู่โรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ 
 
 
 
 
 
ฟาง: แม่จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว หนูก็เลย จะกลับมาอยู่กันที่นี้ 
 
 
 
 
 
 
ประพล: หึ พวกแกจะอยู่ได้ยังไง แล้ว ประภัสสร เนย ล่ะ แกคิดบ้างรึเปล่า 
 
 
 
 
 
ฟาง: ก็เพราะหนูคิดนะซิ คิดแล้วคิดอีก หึ บ้านก็ออกจะใหญ่โต พ่อจะไม่ใจร้ายกับพวกเราไปหน่อยเหรอค่ะ อย่างน้อย พวกเราก็มาก่อน เคยอยู่มาก่อน 
 
 
 
 
 
 
ประพล: เอาอย่างนี้ ฉันจะให้เงินแก ไปซื้อบ้านใหม่อยู่กัน 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่ หนูไม่อยากไปหาบ้านใหม่ หนูจะมาอยู่ที่นี้ พรุ่งนี้ หนูเฟย์ แม่ จะมาอยู่ที่นี้ 
 
 
 
 
 
ประพล: แต่...
 
 
 
 
 
ฟาง: พ่อก็เลือกเอาแล้วกัน ว่าจะให้หนูเอาเรื่อง ครอบครัวเก่าของพ่อไปบอกให้นักข่าวรู้ หรือว่า จะให้พวกเรา อยู่ที่นี้กัน หนูสัญญาเลยนะ ว่าจะอยู่แบบเงียบๆ ว่าไงค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
ประพล: ฟาง แก แกขู่ฉันเหรอ 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: หนูไม่ได้ขู่ แต่หนูจะทำจริงๆ 
 
 
 
 
 
 
ประพล: หึ ก็ได้ 
 
 
 
 
 
ฟาง: แค่นี้ล่ะค่ะ ที่หนูอยากได้ยิน ไปนะค่ะ