เกมแค้น...เดิมพันรัก

 

 

 

 

 

ประภัสสร: คุณคุยอะไรกับนังฟาง 

 

 

 

 

ประพล: พรุ่งนี้ ฟาง เฟย์แล้วก็แม่เค้าจะมาอยู่ที่นี้ 

 

 

 

 

 

ประภัสสร: คุณว่าอะไรนะ ! ไม่ได้ ฉันไม่ยอมนะ 

 

 

 

 

 

 

เนย: หนูก็ไม่มีวันยอม หนูไม่ยอมแน่อ่ะ! 

 

 

 

 

 

ประพล: อย่าให้มันมีปัญหา ถึงยังไง ฉันก็ตัดสินใจไปแล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

ประภัสสร: คุณ คุณ !ว๊ายย 

 

 

 

 

เนย: แม่ หนูไม่ยอมนะ 

 

 

 

 

ประภัสสร: แม่ก็ไม่ยอมลูก 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: พี่ฟาง! แน่ใจแล้วเหรอ 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่แน่ใจ เฟย์ พี่จะไม่ยอมอีกแล้ว พวกมันต้องชดใช้ ในสิ่งที่มันทำ 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: แต่ถ้าแม่ไปอยู่ด้วย แม่จะไม่ปลอดภัยเลยนะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่สัญญา ว่าจะไม่ให้แม่เป็นอะไร เชื่อพี่นะเฟย์ 

 

 

 

 

 

เฟย์: พี่ฟาง 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: แม่ค่ะ  แม่ต้องหาย ต้องดีขึ้นกว่านี้นะค่ะ หนูสัญญา (นั่งคุกเข่าบอกข้างๆ) 

 

 

 

 

 

 

                    

 

 

                       วันรุ่งขึ้น 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ค่อยๆลงนะค่ะแม่ 

 

 

 

 

 

ประพล: ฟาง มาคุยกันก่อน 

 

 

 

 

 

ฟาง: เฟย์ ดูแม่ก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา 

 

 

 

 

 

เฟย์: อืม 

 

 

 

 

 

ฟาง: มีอะไรค่ะ 

 

 

 

 

ประพล: ไปอยู่ที่บ้านหลังเล็ก 

 

 

 

 

ฟาง: หึ บ้านหลังเล็ก ทำไมอ่ะ อยู่ที่นี้ไม่ได้เลยเหรอ บ้านก็มีตั้งหลายห้อง

 

 

 

 

 

 

ประพล: ขอร้อง อย่ามีปัญหา ฉันให้คนทำความสะอาดไว้แล้ว พาแม่แกไปซะ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: หึ พ่อรู้มั้ย ว่าตลอดเวลา หนูไม่เคยเชื่อเลย ว่าพ่อแบบนี้ จะมีอยู่จริง นึกว่าจะมีแต่ในนิยาย ในละคร ที่หลงเมียน้อย จนลืม จนทำลายเมียหลวง ทำลายครอบครัว  อย่างนี้นะ แต่หนูก็เห็น รู้สึก ได้เห็นมันจากพ่อเนี้ยแหละ 

 

 

 

 

 

 

ประพล: ฟาง ฟาง ! แก ! 

 

 

 

 

 

 

 

ประภัสสร: โอ๊ย เห็นอีพวกนี้ แล้ว รำคาญตาจริงๆ 

 

 

 

 

เนย: นั้นนะซิค่ะแม่ พ่อคิดอะไรอยู่ ถึงได้เอาคนบ้า มาอยู่ในบ้านเรา 

 

 

 

 

 

ประภัสสร/ เนย : ว๊ายย!! 

 

 

 

 

 

        ล้มลงจากบันไดทั้งคู่  เพราะฟางกระแทกทั้งคู่ให้ล้มลงไป 

 

 

 

 

ฟาง: อุ๊ย โทษทีนะ มายืนขว้าง อยู่ทำไม 

 

 

 

 

 

เนย: นางฟาง โอ๊ะ โอ๊ย!  (ทำท่าจะลุกแต่เจ็บก้น) 

 

 

 

 

 

ประภัสสร: ลูกเนย ลูกเป็นไรรึเปล่า โอ๊ะ โอ๊ย ( จะลุกไปช่วยลูกแต่เจ็บเหมือนกัน) 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: แค่นี้มันยังน้อยไปนะ ถ้าเกิด ฉันได้ยิน ว่ามีใคร มาพูดว่าแม่ฉันอีก ฉันทำมากกว่านี้แน่ จำไว้! 

 

 

 

 

 

       จู่ๆก็มีเสียง รถเข้ามาในบ้าน จอดต่อท้ายรถฟาง 

 

 

 

 

 

 

 

เนย: ฮือ พี่ป๊อบค่ะ ฮืออออ พี่ป๊อบช่วยเนยด้วยค่ะ พี่ป๊อบ 

 

 

 

 

ป๊อบ: คุณน้า กับน้องเนยนั่งทำไรต้องนี้ครับ เป็นไรรึเปล่า มาครับผมช่วย 

 

 

 

 

 

ประภัสสร: น้าไม่เป็นไรหรอก แต่เนยนะซิ เจ็บมากเลยป๊อบ ช่วยน้องหน่อยนะ 

 

 

 

 

 

เนย: โอ๊ย พี่ป๊อบค่ะ เนยเจ็บค่ะ ลุกไม่ไหวเลยค่ะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: เฮ้อ ไปเถอะเฟย์ ยืนดูละครน้ำเน่าเนี้ย ไม่มีสาระเอาซะเลย สำออย หึ ( ยิ้มเยาะแล้วรีบพาแม่ไป) 

 

 

            เมื่อฟางพูดจบแล้วเดินไป ป๊อบปี้ก็มองตาม และสงสัย ว่าเป็นใคร ทำไมถึงได้ทำแบบนี้