เกมแค้น...เดิมพันรัก

 

 

 

ป๊อบ: เฮ้อ !! (จากนั้นก็ลงจากรถ) 

 

 

 

 

 

เด็กในบ้าน: คุณป๊อบปี้ มาหาคุณเนยเหรอค่ะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ใช่

 

 

 

 

เด็กในบ้าน: คุณเนยกับคุณผู้หญิง เดินไปทางนู้นนะค่ะ สงสัยจะไปบ้านหลังเล็ก 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: บ้านหลังเล็ก? 

 

 

 

 

เด็กในบ้าน: ค่ะ บ้านหลังเล็ก อยู่หลังสวนนะค่ะ 

 

 

 

 

ป๊อบ: อ่อ ขอบใจนะ (จากนั้นก็รีบไปทันที) 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: โอ๊ย ! ฉันบอกให้ปล่อยไง !

 

 

 

 

เนย: ฉันไม่ปล่อย ! 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ปล่อยใช่มั้ย! 

 

 

 

           ฟางพยายามใช้แรงที่มีอยู่ทั้งหมด ถีบเนยออกไป ทำให้ฟางลุกขึ้นมายืนได้ ฟางรีบวิ่งเข้าไปดูแม่ในห้อง ก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นอาการช็อค ของแม่กำเริบ ฟางตกใจมาก ทั้งแค้น ทั้งตกใจ ฟางรีบ ดึงตัวประภัสสรออกมา และลากเนยลงไปข้างล่าง 

 

 

 

 

 

ประภัสสร: นางฟาง แก กล้าดียังไง มาจับตัวฉันห้ะ!! 

 

 

 

 

 

เนย: แกกล้าจับแม่ฉันเหรอ 

 

 

 

 

 

ฟาง: กล้าไม่กล้า เดี๋ยวก็รู้  มานี่!!! 

 

 

 

 

            ฟางรีบลากตัวสองแม่ลูก ออกไปที่หน้าบ้าน แล้วผลักทั้งคู่ล้มลงที่หน้าบ้าน 

 

 

 

 

เนย: นังฟาง!!! 

 

 

 

ประภัสสร: นังฟาง!!! แกกล้ามากนะ!! 

 

 

 

 

ฟาง: กล้าไม่กล้า ดูเองล่ะกัน (ฟางหันไปเห็นสายฉีดน้ำ ก็เดินไปเปิดแล้ว หยิบสายมาฉีดใส่สองแม่ลูกเต็มแรง) 

 

 

 

 

เนย: อร๊ายๆๆๆๆๆๆ 

 

 

 

 

ประภัสสร: อร๊ายยยยยๆๆ 

 

 

 

 

ป๊อบ: พอได้แล้ว หยุดได้แล้ว คุณกำลังทำอะไร !!! 

 

 

 

 

 

เนย: พี่ป๊อบ โอ๊ย! 

 

 

 

 

ฟาง: ถ้ายังมายุ่งกับแม่ฉันอีก ฉันไม่ทำแค่นี้แน่ จำเอาไว้!!! 

 

 

 

 

ป้าสายใจ: คุณหนูๆๆ เกิดเรื่องแล้วค่ะ 

 

 

 

 

ฟาง: แม่!! (ฟางนึกขึ้นได้รีบไปดูแม่ แล้วขว้างสายฉีดน้ำไปที่สองแม่ลูก) 

 

 

 

 

 

เนย: โอ๊ย!! พี่ป๊อบเนยเจ็บมากเลยค่ะ ฮือออ 

 

 

 

 

             รีบอ้อนป๊อบปี้ แล้วเกาะแขนทำเป็นร้องไห้ ทำตัวให้ดูน่าสงสาร

 

 

 

ป๊อบ: ผมว่ารีบไปเถอะครับ มาครับผมช่วย 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: แม่แม่ค่ะแม่ๆ (ฟางเห็นแม่ตัวสั่น ตัวเกร็งก็ตกใจ) 

 

 

 

 

ป้าสายใจ: รีบพาไปโรงพยาบาลเถอะค่ะ คุณหนู 

 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ ไปค่ะแม่ แม่พยายามเดินหน่อยนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

เนย: พี่ป๊อบ เนยเจ็บมากเลย 

 

 

 

 

         ตื้ดๆๆ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ขอตัวสักครู่นะครับ 

 

 

 

       ออกมารับโทรศัพท์ นอกบ้าน

 

 

 

เขื่อน: ไอป๊อบ อยู่ไหนว่ะ 

 

 

ป๊อบ: อยู่... เฮ้ย แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวโทรกลับ (หันไปเห็นฟางกำลังพยุงผู้หญิงคนนึง ที่ท่าทางแปลกๆ) 

 

 

 

 

ฟาง: แม่ทนหน่อยนะค่ะ ใกล้ถึงรถแล้ว 

 

 

 

 

ป๊อบ: คุณน้าเค้าเป็นอะไร 

 

 

 

ฟาง: แม่ฉันช็อคอ่ะ 

 

 

 

ป๊อบ: มาผมช่วยเองดีกว่า อ่ะ กุญแจรถผม คุณเปิดประตูนะเดี๋ยวผมอุ้มแม่คุณเอง (รีบล้วงเอากุญแจในกระเป๋ากางเกง แล้วยื่นให้ฟาง จากนั้นก็อุ้มร่างของแม่ฟางที่ หมดสติไปแล้ว) 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ป้าค่ะ ป้าอยู่บ้านก็ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูไปเอง 

 

 

 

ป้าสายใจ: ค่ะ คุณหนู ฝากคุณผู้หญิงด้วยนะค่ะ คุณป๊อบ 

 

 

 

ป๊อบ: ครับ